[281] තෘප්තිමත් වූ 2013ක් උදෙසා. ...

 පසුගිය ජනවාරි 1 දා මා කියූ සේම , මම ජීවිත තෑග්ග ඔබා නොබලා ලිහා බෑලුවෙමි. එහි බොහෝ හුරුබුහුටි තෑගි බෝග එකිනෙක හැංගී ඇති බව මම පසක් කළෙමි. මෙතෙක් හිත නොනැමුණු නව අදහස් උණා ආවේ අලුත් පාරකට මග ලකුණු පෙන්වමිනි. 

පෙර සේම , හෝ ඊටත් වඩා මම ප්‍රමිතියෙන් තොර කෙල්ලක වීමි. ජීවිතය මුහුකුරා යද්දී මට පෙනෙන පාට වෙනස් වූයේය. මට දෑනෙන ගඳ සුවඳ වෙනස් වූයේය. ඒ සමගම මා දකින මගද , මට මග පෙන්වීමේ අවස්ථාවද එලි පෙහෙලි වූයේය. එහි ප්‍රතිපලය වූයේ ලිහා බෑලූ පොදියෙහි තිබූ හරබර සොඳුරු අත්දැකීම්ය.  

සිරිපාදේ කඳු මුඳුනෙහි යටිපතුල විජයග්‍රාහී තුන් වෙනි වරටද පින් සිතින් ස්පර්ශ කළෙමි. ඒ සොඳුරු මිනිසුන් ඇසුරෙහි මීවිතක් ඉහිරෙන පරිද්දෙන් නිරායාසයෙන් නිදෑල්ලේ සන්තෝසයෙන් ජීවිතය ගලා ගියේය. 

අවුරුද්දේ මුල් භාගය ගෙවී ගියේ ප්‍රමිතියකින් තොර මා හදවත තුල බොහෝ සැණකෙලි මවා විචිත්‍ර සිතුවමක් වියා දමමිනි. 

වැඩ වැඩ වැඩ අස්සේ මට දවස් තුන්ස්ය හැටපහක් වේගයෙන් ගලා යන'යුරු  දැනුනි. එහෙත් ලැබෙන හැම අවසරයකම මගේ විවේකය වූයේ කන්දක් බඩගාමින් හෝ ජීවිතය විඳීමය.  මම කිසිසේත් ජීවිතයෙන් බැහැර වී නිස්කලංකේ සිටීමට නොසිතූ හෙයින්ම ජීවිතය සමනල පියාපතක් මෙන් වෛවර්ණ වූයේය. එහි අත්දැකීම් පිරීතිරී තුබුනේය. 

එහෙත් සමනලයකුට වුව දලඹු කෝෂයක පොඩි පහේ පරිවාස ගුහාවක දඬුවම් විඳීමට සිදුවේ.  අග භාගයෙහි මටද එයම වූයේය.

ඉතා කෙටි කලකට ජීවිතයක් නොවූ ජීවිතයක් මට තිබිණි. එහි තිබූ ව්‍යාජය නිරන්තර මගේ සිත රිදවී... ස්ව කැමැත්තෙන් කූඩු වන්නට රිසි නොවූ මුදු, එක් ව්‍යාජ හස්තයක් විසින් මා නොදැනීම , විඳීම් ඉන්ද්‍රජාලිකයයි බැහැර කරන කූඩු පොඩිත්තකට ඇතුලු කොට තිබුනේය. කිසිදු ප්‍රමිතියකින් තොර වූ නිදහස් පිහාටුවක් වූ මා හිස් ගෙඩිය මතට එක වරම සාන්ද්‍ර ජල බින්දුවක් වැටී බරවී ගියාක් වැනි වීය... එහි බරෙන් මම මුවින් නොබැණ ඇඹරුනෙමි. මුහුණ ඇඹුල් කළෙමි. ඒත් මගේ කූඩුවේ දොර ඇරී තුබුනා මිස කූඩුවත් සමග ජීවිතය මා ඉගිල ගිය ඉසවු කරා ස්ව කැමැත්තෙන් ඉගිළ නොගියේය. ඉගිලීමට මෙන්ම තව ජීවිතයක් ඉගිලීමේ පෙරහුරුවට ලක් කිරීමේ වෙහෙසින් අවසන මම පරාජය හෙවත් මගේ නිදහසේ රස බලන්නට තීරණය කළෙමි. 

ජීවත් වීම සිරගෙයක් නොවේ. ජීවිතය කියන්නේ කරුමයක් වන්නේ කරුම විපාක ගෙවීමෙහි හිත දක්වන කැමැත්ත තුලය. 

ගෙවුනු වසර 2012 , සිත පිරුනේය. සිත හිස්වූ තැන සිත නිදහස සොයා යලිත් සන්සුන් වූයේය. පැතූ අරමුණු ලඟා වූයේය. බොහෝ තිත්ත සිදුවීම් තිබූ මුත් ඒ වෙනුවෙන් හැඬිය නොහැක්කේ , ඒ කිසිවක් මගේ පාලනයෙන් තොර වූ හෙයිනි.  

මම තෘප්තියෙන් හැරී බලමි.  අහිමි වූවා යයි හඬන්නට කිසිවක් ඉතිරි නොකොට තුන්සිය හැටපස් දිනෙක ආවර්ජනයෙහි , සිත කය වෙහෙසී නිරන්තරයෙන් වැඩ කළ සතුට උඩ පනියි. එක තත්පරයක් හෝ , නිවාඩුවක් හෝ ගණන් මිනුම් බැලීමෙන් තොරව චිත්ත තෘප්තිය උදෙසා අත්හදාබැලීම් වලින් පිරුනු වසරක් ගත කළෙමි. එයින් මා වසරකින් වියපත් වීමි.

ගෙවෙන්නට උදා වෙන 2013 යනු එතරම්ම ජීවිතයේ ප්‍රමිතියෙන් තොර ආස්වාදය තුල ගිලී සැනහෙන , කාර්යක්ෂම වසරක් වේවා !!!!! එක් මිනිත්තුවකුදු අපතේ නොයන , ජීවිතාභිලාශය පණ ගසන වසරක් වේවා !!!!!

Today isn't e New Beginning ! It is the continuation of what I began ! :-) 

[280] නොහික්මුණු කමට

සිතුවිලි ඔන්චිල්ලාවක
පැද්දෙනවා නොහික්මුණු හිත..

ඇවිත් ආයිත් පොළොවට ...
බලා යනවා ඉඳහිට දුක සැප ..

නිතර බිමට නාවට ..
කිසිත් අමනාප නම් නැත...

සන් කරන තෙක් වෑහි බීරුම ,
නැග ඉඳින් වළාවක් පිට ..

අහස කළු වී එන කොට,
සමුදී බැස වලා යහනින ......

කල්තියා ආවොත් පොළොවට ,
එදා හුන් බිල සොයනු හැකි වෙත...

ඉඳහිට වැහි පොදටත් තෙමෙන
දිරාගිය විල්ලුද ඇතිරිලි රැඳුන .....

කාලය මහලු කළ උස් තුරු දෙකක ...
අතොරින් අනාතුර සුව ඇත තවම .....

.

.

.

2012 - 12 -26 ..
මහලු උස් තුරු දෙකට සෙනෙහසින් ....

[279] නිදි නැති රාත්‍රීන්

නින්ද නොයාම මල වදයකි. විටෙක හිතෙන්නේ එය ලෙඩක් යයි කියාය. එසේ සිතීමේ අතුරු ඵලය නම් , සිත විසින් බෙහෙත් ඉල්ලීමයි. බෙහෙත් බිව්වොත් එය තවත් ලෙඩකි. එතනින් එහාට බෙහෙතින් මිස නින්ද එන්නේ නැත. ඒ නිස්කාරනේ තිබූ නින්ද නැති කරගන්නා මගකි.

සිත නොසන්සුන් වූ විට දෙකට දෙවාරනේ නොහිතූ විටෙක නින්ද ලඟා වීමත්, සිත සන්සුන් වූවිට නින්ද පලායාමත් එක්තරා අයුරකින් විද්‍යාවට පටහැණිය. මාසම්බන්ධයෙන් ගත් කල ප්‍රායෝගිකය.

නින්ද නේන රාත්‍රීන්හි , නින්ද ගෙන්වා ගැනීමට ඇඳ ඉහත්තාවේ තිබෙන පොත් ගොන්න උදක්ම හේතු වෙයි. කියවා පුරුදු සහ හිතගත් පොතක රසවත් හෝ ඇල්ම කල පි‍ටුවක් යලි කියෙව්වහොත් දෑස් වෙහෙසීමෙන්දෝ නින්ද එයි.

පසුගිය වසරෙහි නින්ද අහිමි වන්නට තවත් කාරණාවක් සොයාගතිමි. සැබවින්ම , අප නිදන්නේ එක්තරා බලාපොරොත්තුවකිනි. ඒ නම් පසුදින අවදි වීමය. මාස 6ක ‍රැකියා විරාමයේදී අන්තිම කාලයේදී නින්ද ලඟා වූයේ පාන්දර 5.30ට පමණය. ඊට හේතුව පසුව සූයා ගතිමි. නැගිටින්නට හේතුවක් නැති වීමය. සිත හෙට ගැන ප්‍රාර්ථනාවක් රඳවා ගන්නේ නම් , එයම නින්ද ලං වීමට ප්‍රමාණවත් වෙයි.හෙට අවදි වන්නට හේතුවක් නැතිනම් , නින්ද පමා වෙයි. පමා වූ නින්ද පසු දිනයෙන් දිගු පැය ගණනාවකුත් ඊට හිලව් කරගනියි.

නින්ද නේන රාත්‍රීන් යනු නිශ්ශබ්දතාවයෙන් උල්පන්දම් දෙනු ලදුව , අතීතය උලුප්පා අනාගතය පෙර දැක වර්තමානය එනයින් කපා කොටා බැලීමේ එක්තරා මීටිමකි. එහෙත් කාලාවර්තී සිදුවීම් , අතීතය යලි යලිත් නැවත සිදුවන බව සන් කරද්දී , සිත සන් කරන්නේ අනාගතය ගැන සිතීම පලක් නැති වැඩක් කියාය. එකම ආව්ර්ත තුල අප ජීවිතයේ සිදුවීම් දැනටමත් යම් කර්ම පොතක ග්‍රන්ථාරූඪව තිබේ නම් , සැලසුම් කිරීමේ පලය කිම?

එහෙත් සිතෙහි තවත් කොටසක් සන් කරන්නේ... අනාගතය කෙරෙහි නිසි දැඩි සිතුවිල්ලක් සිතෙහි බල නොපවත්වන කල්හි , අනාගතය කර්ම පොතෙහි ලියා කියා ඇති අයුරෙන්ම සිදු වීමට පරිසරය විසින්ම බල කරන බවකි.

එහෙත් මේ අන්ත දෙකෙන් බොහෝ දුරට දෙවන තේරීමට පෙර වසර වලදී සිත නැමී ගියේය. 2013 යමු එම සිදුවිල්ල කෙරෙහි වෙනසක් කල යුතු කාලය බව , එක් නින්ද නේන රාත්‍රියකදී සිත තීරණය කලේ මේ ඊයේ පෙරේදාය. මෙවර දින 365ක අනාගතය මා විසින් දැඩි තීන්දුවකට යටත් කොට ඇත. තවත් දින 365කින් එහි ගුණ නුගුණ කීමට මෙම ලිපියෙහි දිගුවෙන් 2013 දෙසැම්බර් 25 දා හමුවන්නෙමි.

සැමට , අරමුණු ලැබෙන සහ අරමුණු ලඟා කරගන්නා ඉදිරි වසරක් වේවා... !

[278] සර්පයෙකුගේ දියණිය ඔස්සේ.....

සර්පයකු කෑවාක් සේම තිගැස්මක් ඇති කරන්නට ඉතා කුඩා වැකියක් ඊයේ සමත් වූයේය. ජීවිතය තිගැස්විය හැකි නිර්මාණයකදී මට එහි පැටිකිරියෙන් පලක් නැත. ඇත්තටම කියනවා නම් මේ පොත තවම මා නොකියවූ එකකි. එහෙත් මෙවර මාසාවසාන පඩි පැක්ට්ටුවේ පොත් කෝටාව ඇරෙන තුරු මෙය නොලියා සිටීමට සිත නොදෙයි...

"වැස්සකට ගෙදරට ගොඩ වෙනවා වගේ සැරෙන් සැරේ ජීවිතේට ගොඩ වෙන අයට ගොඩක් ආදරේ කරන්න එපා පුතේ.. පායපුවම එයාල යනවා "

(සර්පයාගේ දියනිය - උපේස්ක්ෂා නුවනශ්‍රීනි)...

ඉතා කුඩා වූ එ'වැකිය මෙපමණකි. එය මා කොතරම් සංවේදී කලේද යත් , අද කාර්යාලෙහි මිතුරු මිතුරියන් අතරේ එය පවසද්දී පවා මගේ උගුර හිරවී දෑස් තෙමෙන්නට පටන් ගත්තේ කිමදැයි මට සිතා ගත නොහැකි විනි.  

එක් කුඩා වැකියක් තුල දිගු වසර ගණනාවක වේදනාකාරී හැඟුම් පිටාර ගලන්නට තතනන්නාක් සේ මට හැඟුනි... ජීවිතය යනු වැහි කුණාටු ඔස්සේ පදවාගෙන යන නෞකාවක්නම් එහි බොහෝ අඩි සටහන් , විටෙක හෘද මුද්‍රාවක් ලෙසින්ද ,විටෙක වැල්ලේ මැකී ගිය සටහන් ලෙසින්ද , විටෙක මනෝ බිතෙහි පමණක් සටහන් වූ මතක ලෙසින්ද සටහන් වූයේය. 

 හෘද නෞකාව බොහෝ නිසංසලේ යාත්‍රා කරන අනේක වාරයන්හි , වැහි කෝඩයන්ගෙන් රිදුම් ලත් සන්තානයන්ට සහන් එලියක් සහ සෙවනක් වීම සැබැවින්ම සමාජ සත්කාරයකි.   එහෙත් සත්කාර්යයක් පමණක්ව මිස පූර්ණ කාලීන ජීවන වෘත්තියක් වශයෙන් බැඳුනහොත් , එක්තරා අවස්ථාවකදී අවදානම බොහෝ ඉහළ යයි . 

වැහි කෝඩය  වැටෙන තාක් සහන් එලියට බොහෝ පැසසුම් හිමි වෙයි. එහෙත් හිරු එලියෙන් උදම් වන අහස දකින සන්තානයට තව දුරටත් සමාජ සත්කාරයෙහි චමත්කාරය අරුමයක් නොවේ.. සිතින් බැඳීමේ විපාකය , සමාජ සත්කාරයෙන් උදම්ව මොහොතක් තිබූ හදවත යලි ගිඩ ගත නොහී ගිලා බැසීමමය. 

ජීවිතය ආදර බැඳීමෙහි අතරමං වන කල්හි සිත බැඳුමෙහිම මංමුලා වී යයි. අවට ලෝකය , අවට දුක් සුසුම් අතෝරයන් , නොපෙනී යයි. රටේ ලෝකයෙහි සිදුවන දෙයෙහි හොඳ නොහොඳද අවධානයද බිඳී යයි. බිඳෙන එක මොහොතක් පාසා හදවතම සාපයක් බවට පත් වෙයි. අවිවේකය , අසහනය , කම්පිත බව මෙන්ම නිසි පිලිතුරක් නොමැතිවම ජීවිතය කෙරෙහි කලකිරීම , අසංවිධිත සමාජ සත්කාරයක් බැඳුමක් දක්වා දුර ගොස් විඳවීමක ලකුණුය. 

 රන් රස සේ එකට බැඳෙන දෙහදක , ආදරය යනු එබඳු මූඪ තාවකාලික ගනුදෙනුවක් නොවේ...  දෙහද එකිනෙකා හැර නොයන්නේ... ,  දයානුකම්පාවේ සහ සමාජ සත්කාරයෙක අතුරු පල වශයෙන් නොවේ... යම් හෙයකින් ආදරයේ හැටි එහෙම නම් , එයට බොහෝ ආයුෂ නැත. එය දෙහදටම වේදනාවක් පමණක් ඉතිරි කොට හැර යයි. 

සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චි ගැන අමුතු ඇල්මක් හෝ අපුලක් නැතත් , එක්තරා ඔහුගේ පොතක තිබූ මේ වැකිය මගේ සිත ඉහත වැකිය තරමටම කලකට පෙර බැඳ ගති..

'එකට පියාඹන්නෙ එක ජාතියෙ කුරුල්ලො'  

ඇත්තේ වචන පහක් වුවත් , එහි කියවෙන අරුත නම් ඊයම් බරු මෙන් මගෙ හෘදය අභ්‍යන්තරයට ගිලා බසියි. සැබවින්ම සුජීව මහත්මයාට බනින්නට නොසිතෙන්නේ මේ වැකිය නිසාමය. විය නොහැකි තරම් බොලඳ ආදර ප්‍රවෘත්තීන් අතරේ පරමාදශී ආදර ප්‍රමේයයන් හම ගැසුවත්, ඔහුගේ පොත් අස්සේ මෙබඳු සරල හද බෑඳගන්නා වැකි බහුලව තිබේ....

එකට පියාබන්නට නොව වරුසාවට සෙවනකට පමණක් ගොඩවූ හදවතක් කෙරෙහි දැඩිව බැඳී මතක ගොඩ ගැසීම තුල ජීවිතයට පාඩමක් මෙන්ම අනාගතයට අඳුරු අතීතයක්ද දායාද වනු ඇත. 

එක් රිද්මයෙන් නිසි නින්දේ පියා සලන සියොතුන් , එක් මහ සුලඟකින් විටෙක වෙන් කරනු ලැබුවද , අනුනාද වන එකම සියොත් සර ඔස්සේ යලිත් මොහොතකින් එම රෑනම එකට ඇදෙනු දිස් වෙයි. එකට පියාබන එක ජාතියේ කුරුල්ලන්ගේ හැටි එහෙමය. වෙනස් ජාතියෙහි කුරුල්ලන් එකට පියඹන්නේ එහෙමත් කලාතුරකිනැයි මට සිතෙයි. එලෙස පියෑඹුවත්, එක්කෝ එය වැස්ස නිමා වන තුරුම පමණකි. එක්කෝ නිහඬ අහස පරයා වැස්ස අඬා වැටෙන තුරුම පමණකි. එතැන් පටන් ඇත්තේ උන් උන්ටම අනන්‍ය වූ ගමනකි.

[277[ සන්සුන් වීමේ ආදීනව

දිගු කලකට පසු චිත්ත සන්තානය යම් කිසි සන්සුන් බවක් පල කරන්නේ බ්ලොග් පිටුව වෙත පෙර තිබූ ආලය පෙම සහ බැඳුම යලිත් යාවත්කාලීන කරමිනි...

අනාගතයට මෙන්ම අතීතයටද එබී සිටීම දීර්ඝ කාලීන බෙල්ලේ කැක්කුම් වලට හේතුවකැයි අලුත් අවුරුදුදා මම ලියා තැබුවෙමි. කොතෙක් ප්‍රබන්ධයන්හි යෙදූ මුත් , ලියවෙන දාර්ශනික වැකි ප්‍රායෝගිකව 'මේන්න මම කළා' යැයි කීමට ලැබෙන්නේ එහෙමත් වතාවකය.

විශාල මාවතක් වැනි ජීවිතය කුඩා අතුරු මාවත් ඔස්සේ අලුත් ඉසවු අත පත ගාමින් ඇදෙයි. උප විඥ්ඥාණය සන් කරන්නේ මහ මගින් මා නුදුරේම මුත් , අවතීර්ණව ඈත්තේ වෙනස්ම මාවතකට බවයි. එහෙත් කාලය එක නිසි නින්දක මනසක විවේක ගන්නට ඉඩ නොදෙයි. දීර්ඝ රාජකාරී මුරයන් , නිවාඩු දින ගණනාවක් කැපකොට ලද ප්‍රීතිමත් අවසන් ඵලයන් , ජීවිතයට තෘප්තිය ලඟා කලද සිරුර සහ සිත ඉල්ලන හිපි විවේකය ලබා නොදෙන්නේය.

හිපි විවේකය
මගේ හදවත ඒක නින්නාද වන්නේ සොබා දහමටය. ගහකොළ , වතුර , අහස මෙන්ම ස්වභාවිකත්වය හෙවත් සෑබෑ ලෝකයේ ඕනෑම තෑනකදී මගේ හදවත ගැහෙන්නේ එක්තරා සන්සුන් නින්නාදයකිනි. එහෙත් දිලිසෙන කොටු තිරයකට එබීගෙන , අත පත ගෑ නොහැකි ලෝකයක, එකවර කෙරෙන දාහකුත් එකක් රාජකාරීන් අස්සේ තෘප්තිමත් කළ හැකි සිතක් මට නැත.
එහෙයින් ඒ කල්පිත විවේකය හිත අයදින්නේ බොහෝ කාලයක සිටය. එය නොලැබීමමද හිතට වේදනාවකි. ඒ වේදනාව දත හපා ගෙන ඉවසා පශ්චාත් ප්‍රදේශය ගිනි තබාගත් කඩියෙකු සේ වැඩ කරනු දකින කෙනෙකුට මා කාර්යක්ෂම සහ වැඩ කිරීමෙන් තෘප්තිමත් ව්‍යවසායකයකු ලෙස පෙනීම වරදක් නොවේ... 

බොහෝ කවීන්ගේ පන්හිඳ පණ ගසා එන්නේ සඳ මෝරන රාත්‍රියේ වුවත් , මගේ කවි හිත නම් , එකාකාරී ගෝෂාවන් මධ්‍යයේත් , මග මගදීත් , නගර කඩ වීදියේත් , උගන්වමින් සිට ඉසුඹුවක් ගන්නා මඳ ඇසිල්ලේත් ලියන්නට බොහෝ දෑ අනායාසයෙන්ම සොයා දෙයි.. .

එහෙත් ඇතැම් විට එම අනගි සංකල්පනාවන්ගේ වැඩිම ආයුෂ වශයෙන් පැයක් දෙකක් පමණක් සටහන් වී මනස් බිත්තියෙන් ඒවා මැකී යන්නේ උදෑසන මිහිදුමක් මෙනි.  ඇසිල්ලකට පෙර ලිවිය හැකි තරම් අනගි කල්පනාවක් තිබූ බව මිසක කලපනාවේ තිබිය යුතු කාරණාව බොහෝ විට ගිලිහී ගොසිනි . නොසන්සුන් ජීවිතයකට ඒවා උරුමය. ලියන්නෙකුට නොසන්සුන්කම උරුම වීම අවාසනාවකි.

ඇතැම් සංකල්පනා පහළ වන්නේ නින්දේය. සිහිනෙන් ලියූ කවි කතන්දර අපමණය. අවදි වූ විගස කොලයක ලියා තබමැ‍යි ශපථ කරන්නේත් සිහිනෙන්මය. අවදී වූ විගසද මතකයේ ඇතත් ඇඳෙන් පය ගසා නැගිටීමත් සමග සිතුවිල්ල යටිපතුලට යයි.

ඉපැදී නින්දෙන්ම මිය ගිය එක් එබඳු සිතුවිල්ලක් වරක සංසාරේ පිය සටහන් කතාංගයක මම දුටුවෙමි.
මා අනාගත නාට්‍ය කොටස සිහිනෙන් දුටුවාද?
තවෙකෙකු මා දුටු සිහිනයම දුටුවාද?
නො එ සේනම් සිතුවිලි සොරෙකු මගේ අනගි සිතුවිල්ල සිත කියවා සොරා ගත්තාද?

දන්නා කිසිවෙකුත් නැත...

බලා සිටිනවා නම් අනගිම දර්ශනය අපේ සිතය. ඇසිල්ලක වෙනස් වන ස්පන්දනයෙන් ස්පන්දනය සිතුවිලි පරම්පරා ඉපිද මියෙන මේ සිත යනු දැන් ප්‍රචාරය වන නාට්‍යයකට වඩා රසවත් මෙගා පෙළ නළුවකි...

එහෙත් විටෙක බොහෝ ලොබින් ආසක්තව ඇබ්බැහි වෙමින් කලාවත් සමග පෙම් බඳින සිත , අනෙකුත් ජීවිත අරමුණු කරා අවධානය යොමු කරද්දී ලිවීම ඈලියාවට යාම නොවැලැක්විය හැකිය. ලිවීමට ඇති පෙම එකකි. ලිවීමේ හසල බව තවෙකකි. ලිවීම ඇණහිටි කල්හි ඈලියාවට ගොස් ලියා ගන්නට වදන් සොයා ගනු අපොහොසත් වී ලියන්නට බැරියයි ප්‍රකම්පනයට පත් වීම ඛේදවාචකයකි. ලියන්නෙකුට සිතෙන්නේ එහෙමය.

ගීතයක් අසද්දී, නාට්‍යයක් නරඹද්දී, කතාවක් කියවද්දී , පෙර පුරුදු සසර මතකයක් මෙන් , හෘදය යලිත් පෙර රිද්මයකට නින්නාද වෙයි.  බේබද්දෙකු කලක් නොබි සිටියහොත් , එක වයින් උගුරෙනුදු ඉක්මනින් වෙරි වෙයි. දිනපතා බොන්නාට බෝතල් භාගයකින්වත් එම උද්දාමය ලඟා කරගත නොහැක. කලක් ඇසුරෙන් ඈත්කොට සිටි බ්ලොග් පිටුවත් , පිලිවෙලට අසුරා පුස් කන පොත් රාක්කයත් , මාස ගණනාවකින් දෙසවන් ඇසුරක් නොලද දහස් ගණනක ගීත ගොන්නත් සමග පෙර ඇසුර යාවත් කාලීන වීම, කලක් බීමට සල්ලි අගහිඟ වූ බේබද්දෙකුට බාර් එකක දොර ඇර දුන්නා හා සමාන වූයේ එහෙයිනි.

තාක්ෂණයෙන් මිදී ගස් ගල් ගහකොළ පොත් පත් සමග ඇසුරට වැටීමට රස්තියාදු ගැසීමට පුරුදු ආශාවන් යලිත් පණ ගසා ඒමට සිත එකඟ හෙයින්ම වැඩ නිමවී තුන් රෝද රියෙන් එන ගමන වලකා මම පයින් එන්නට තීරණය කළෙමි. මාස ගණනක් නොවෙහෙසී සිටි අතපය මත දහඩිය වැටෙන්නාත් සමග සිතෙහි අක්‍රියව තිබූ සිතුවිලිත් , ඒ හා බැඳුනු ආස්වාදයත් ආඝ්‍රාණය කරමින් , ගත වෙහෙසෙන්නාත් සමග අක්‍රියව අසහනයෙන් එක තැන පල්වෙමින් සිටි සිත නින්දෙන් පිබිද සහනකාරී සන්සුන් චින්තාවලීන් දිග හරින අයුරු මම ප්‍රීතියෙන් බලා සිටින්නෙමි. 
 
 

[276] අස්තිර

දෙනෙතක මෙලෙක දැක පමණක එක සැණෙක
පැතුමක බියක දුක සැක දෙහදක සු‍රැක....
සිහිනෙක මිසෙක, සසරක මතකෙක නොදැක
වදනක හසක සහනෙක දැකියැක ? නොහැක

2012-12-13

[275] සත් වසක රැකියා අතීතාවර්ජනය

 

සංසාරේ අපි මාසයක් වහලා දැම්ම ගානයි. බ්ලොග් ලිවිල්ල කෙසේ වෙතත් ලිවිල්ල නම් එපා වෙන්නෙ නැහැ. ඒත් දන්නවද, ජීවිතේ මල්ට ටිකක් දුරට රයිටර්ස් බ්ලොක් වගෙ එකකුයි ටෙක්නිකල් ගෑජට් එපා විල්ලකුයි එක පාර සිද්ද උනා වගෙ මාසයක් හිත හිත දුක් වින්දා. 

ජීවිතේ මල්ට තියන ලොකුම ලෙඩේ තමා ජීවිතේ වෙනස් වීගෙන යද්දි ඒකට හේතු භූත වෙච්චි කරුණු කාරනා හොයන්නෙම තම ඇතුල් හිතෙන්.  ගම්පෙරලියෙ නම් කිව්වෙ මාතර හාමිනේ කියන්නෙත් ඒ වගෙ කෙනෙක් කියලයි. ඒත් ජීවිතේ විවිධ අභියෝග සංසිද්ධි එක්ක වැඩෙද්දි ඇතුල් හදට එල්ල වෙන ඇහැ පිට ලෝකයට පරාවර්තනය වෙන එක වලක්වන්නත් බැහැ. 

ගෙදර ආවම හැමදාම පුරුද්දට වගේ , ඉක්මනට ඇඟ පත හෝදලා , අලි පත තේ එකත් එක්ක කොම්පියුටරේ ගාව වාඩි වෙන එක ඉස්සර හිටන්ම අවිඥාණකවම සිද්ද වෙච්ච දෙයක්. කොම්පියුටරෙන් කරන්න විශෙෂ වැඩක් ඇතත් නැතත් ඒක නිකම්ම සිද්ද උනා.  

අපරාදෙ කියන්න බැහැ , ජීවිතේ මල්ට තියන අරපිරිමැසුම් ජිවිතේට පුලුවන් උනා මීට අවුරුදු තුනකට ඉහතදි , දුකසේ ඉතුරු කරපු කොලඹ බෝඩින් ජීවිතේ අතරතුරම , යම්තම් ලැප්ටොප් එකකුත් ගන්න. ඒකට එකම රහස තමා ජීවිතේ මල් පඩි ලැබුනාම ඉතුරුව කරලා ඉවර වෙලයි පඩි පතෙන් වියදම් කරන්න පටන් ගන්නෙ. ඉතින් එදා ඉඳන්ම කොම්පියුටරේ කෑලි ගැලවිලා පැත්තකට උනා. යන එක හැම තැන ලැප්ටොප් එකට උස්සගෙන යන්න උනා. 

අවුරුදු දෙකක් යද්දි ඉතින් පොඩි පහේ පස් තාච්චි උපාදියකුත් කරගෙන , ආයිමත් පොඩි හුස්මක් ගත්තෙ කන්ද උඩරට පුරුදු හීතල ජීවිතේ ආසාවෙන් තුරුලු කරගනිමින්මයි. ඔන්න බොලේ ඒකත් ඉවරයි. හුරේ ...!  අප්පා එතනින් එහාටයි ජීවිතේ පටන් ගත්තේ. 

අලුත් අලුත් දේවල් කරන්න , වගකීමක් දෙකක් දරන්න නිදහසත් , අවස්ථාවත් , අනුබලයත් ලැබෙන රස්සාවකුයි නිස්කලංක ජීවිතේකුයි එක්ක ජීවිතේ මල් නුවර පැලපදියම් උනේ එහෙමයි ආයිමත්.  

ජීවිතේ අධිවේගයෙන් ගලාගෙන යන්නට වුනා. හැමදවසක්ම අභියෝගයක්. හැම දවසකම අලුත් දෙයක්. ඉහේ හිට දෙපතුලට ගිලෙන්න අලුත් අලුත් වැඩ ගොඩක්,.. හැබැයි එක දෙයක් විස්වාසයි. මෙතෙක් වැඩකල අවුරුදු 6ත් හරි, පහුගිය අවුරුද්දත් හරි. ඒ තරම්ම අලුත් අත්දැකීම් ගොන්නක්. අභියෝග , ප්‍රශ්න , ගැටලු, අලුත් අදහස්, ඔක්කොම උල්පතක් වගේ දෝරෙ ගලන්නට උනේ ව‍්රය්ත්තිය ජීවිතේ අලුත්ම පිටුවක් පෙරලමින්. 

අලුත් කාර්යක්ෂම අදහස් වලට නිකම්ම හිත නැමෙන මගෙ නව ඇරඹුම් හැම එකක්ම් තෘප්තිමත්ව නිම කරන්නට ලැබෙන ලැබීමත් හරිම සතුටු හිතෙන දෙයක්.  ඉතින් මාස පහ හයකට මත්තෙන් හිත අවුරුද්දක් විතර තිස්සෙ සිහින මැවුව අයි පෑඩ් එකක් හිමි කරගන්නත් , මගෙ අරපිරිමැසුම් ජීවිතේට වාසනාව ලැබුනා. 

දැන් ඔයාලට හිතෙයි ජීවිතේ මල්ගෙ ජීවිතේ නම් 'මල් හතයි' කියලා.  මට තියන ලොකුම සතුට තමයි , ඒක එහෙම නොවී තියන එක දන්නෙ මගෙ හිත විතරක්ම වීම.ජීවිතේ කියන්නෙ මොන තරම් අසාදාරණ , කටුක , නින්දිත , තුච්ඡ එකක්දැයි ඔබ මගෙන් ඇහුවත් මට කොයිතරම් හොඳ පිලිතුරකට අත්දැකීම් තිබුනත් , මම ඔබට හිනහ වෙලා කියාවි , ජීවිතේ සුන්දරයි කියලා. ඒකට හේතුව තමයි , ඒ තරම් කටුක රළු මං පෙතේ අද මට මෙන්න මේ වගෙ සටහනක් ලියන්නට තරම් දේවල් මට තියෙන්නේ, මගෙ හිතේ තියන නොසැලෙන ආත්ම විස්වාසය නිසයි. 

නොමග යන්නෙපා. ජීවිතේ මල්ගෙ හැබෑ ජීවිතේ ඔබට අදහන්නවත් බැරි තරම් ගින්දර ගොඩක්. ඒත් අන්න ඒ නිසාමයි මම ආඩම්බරයෙන් කියන්නේ..... , රැඩිකල් නොවී නැචුරල් ගැහැණියක් වන්නේ..... ,  මම පොතපතින් නොව සැබෑ අත්දැකීමෙන්ම ජීවිතය උගෙන ගත් නිසා.  

අද මේ මොහොතේ , මගේ කතන්දරයේ අඳුරු ආවාට කිහිපය කිසිසේත්ම මම සේල් දමන්නට අදහසක් නම් නැහැ. ඒ නිසාවෙන් මම ඉපැයූ පශ්චාත් උපාධියත් , අභියෝග පිරුනු රැකියාවත්, මගෙ ලැප්ටොප් , අයිපෑඩ් සහ ගැජමැටික් පිරිච්චි ලෝකයත් නිකම්ම නිකම් කෙල්ලෙකුගේ සින්තටික් ඇචීව්මන්ට්ස් ටිකක් හැටියකට ඔබට පෙනෙන එක සාධාරණයි. ඒත් මම දන්නවා බොහොමත්ම මෑත අනාගතයේදී ඔබේ කුකුසට ඉතා හොඳ සාධාරණයක් කරන්නට මට හැකි වේවි. 

මගේ ලෝකය කියන්නේ මා අද මැරුනත් තෘප්තිමත් එකක්. අවුරුදු 29ට මා ලද දේ මෙන්ම , මගේ ශක්ති ප්‍රමාණයෙන් ලෝකයට දුන් දේ , මට තෘප්තිමත් වීමට ඉහටත් උඩින් ප්‍රමාණවත්.  
මා ලද දේ නම් මගේ ඉගෙනුමත්, වෙහෙසී කල රැකියාවෙහි පඩියත්. එසේ වෙහෙසී ඉපැයූ දෙයින් සැබෑ කොටගත් සිහිනයනුත් පමණයි. 

එහෙත් මා ලෝකයට දුන් දෑ සිතුවොත් මට ඊට වඩා දහස් වතාවක් තෘප්තිමත් විය හැකියි.  දහසක් ජීවිත වල ඇස් පෑදූ තෘප්තියත්, ලෝකයට මේ මේ දෑ දිය යුතු යැයි, මේ මේ සේවයන් කළ යුතු යැයි සිතෙහි ඇඳී තිබූ යම් තාක් සිහින වේද , නිසි කල්හි ඒ හැම සිහිනයක්ම සැබෑ කරමින් ජීවත් වූ මහපොලවටත්, මාපියන්ටත් මා මෙතෙක් දුන් තෘප්තීන් පිලිබඳ සිතෙහි තිබෙන්නේ ඉමහත් සතුටක්. 

මේ ආත්ම වර්නනාවක් නොවේ. එහෙත් මා ඉල්ලන්නේ එකම දෙයයි. ඔබේ පඩිපත, ඔබේ ලස්සන, ඔබේ උගත්කම් , ඔබේ රැකියා , ඔබේ ගැජමැටික් , ඔබ ඉපැයූ ඒවායි. ඔබ ලොවින් උකහා ගත් ඒවායි. මඳකටසිතන්න , කිසිදු ප්‍රතිලාභයක් නොසොයා ඔබ මෙතෙක් ලෝකයට දුන් දෑ මොනවාද? ජීවිතාශාව උදෙසා ඔබ රැස් කළ යුත්තේ ඒවායි. ලෝකයම ඔබ දෙස සමච්චලයෙන් වපරැසින් බලද්දී ඔබට ඔබව වීරයකු ලෙස පෙනේවී. එය මතු වන්නේ ආත්මාභිමානය තුලින්.  ආත්මාභිමානය උණන්නේ , ඔබේ පෞරුෂය ලන්නගා කොටගත් දිනුම් කණු ඇසුරෙන්. පරාජිතයකු තුලින් අභිමානවත් මිනිසෙකු කෙලෙසින් බිහි වේවිද? 

 මගේ හිතවතුන් මා පිලිබඳ නොරුස්නා ප්‍රධානම දෙයන් නම් මගේ මරණාවර්ජනයයි. එහෙත් , ඔබට සිතෙන්නේ නැද්ද මරණය පිලිබඳ මා අකම්පාල විය යුතු නැති බව? ඒ යතාවබෝධය නිසානොවෙයි. ඊට හේතුව නම් , අද මේ හුස්ම ටික ගියත්, මා මියෙන්නේ , 29 වසරක ජීවිතය පිලිබඳව අතිශයින් තෘප්තිමත්ව නිසයි. 

ආ සැප සහ පරිභෝගයෙන් සංතෘප්ත නැහැ. එහෙත් තෘප්තිය උදෙසා මට ඒවා ලැබිය යුතුත් නැහැ. තෘප්තිය උදෙසා මගේ හිතෙන් , හිසෙන් සහ ගතින් වෙහෙසව ලොවට දුන් දෑ සිතීමම ප්‍රමාණවත්. 

[274] මළවුන් ඇවිදින .. මිනිසුන් නිදන .. නොවැම්බරයට ...

 එය නම් අරුමයක්මැයි...
හිස ගසා ගත් කලක බිත්තියක
සීරුනු තැනින් ගලයි
කුකවි පද එක දෙක...

බිත්තියද සසලව
හඬයි වැලපෙයි
රතු පාට සීරුමක් වෙවුලයි
දෙදරුමට අවනතව ....

හිත හොඳින් ඇති විටක
ගැයු මනා කවි පද
පොළවත් අහසත් සුලඟත්
කොතෙකුත් ලියා වැනුවද .....

බිත මත ‍රැඳුනු කෙස් පොද
හිස මත ඇඳුනු රතු හුණු
හැඬුමට අනුනාද වන තරමට
මහ පොළව සිත් පිත් නැත.... 

.

.

සිත ප්‍රීතියෙන් පසුවන කල්හි , බොහෝ අය ප්‍රීතිය බෙදා ගැනීමට වෙති... එහෙත් සිත අසරණ වන විට , සුන්දර බොහෝ දේ සිතක් නැතිවාක් මෙන් නිසල වෙයි, අප වැනූ බොහෝ දේ අපට සංවේදී නොවෙයි. 

එහෙත් වේදනාවෙන් භරිතව හිස ගසා ගන්නට අවැසි තරම් අසරණ වන කල්හි, තම සැප නොසලකා, හිස ගසා බෙරිහන් දෙන්නටත් හිස හොවා හඬන්නටත් තම පපුව දී , අපත් සමග රැඳෙන්නේ එහෙමත් කෙනෙකි. 

[273] සිනහවෙන් හෝ කතාවෙන් ....

සිනහව සහ කඳුලු අතර ඇත්තේ කෙස් ගස් භාගයක වෙනසකි .. මන්ද... සිනහ සෙන ගැහැණියකගේ හෝ මිනිසෙකුගේ සිනහව පිටුපස්සේ , බොහෝ හැඬුම් වැසී ගිය වෙස් මුහුණක් තිබේ. එහෙත් තවදුරටත් සිනහව හෘදයාංගම මෙන්ම අව්‍යාජද ලෙසින් දිස්වෙයි. ඒ කාරණාව පසු පස ඇත්තේ ජීවිතය අයැද සිටින නොමැරී සිටින අවශ්‍යතාවයි. එය ජීවිත ලෝභය හෝ ආශාව නොවේ. එහි ඇත්තේ , ජීවිතය හැරදා යා නොහැකි අසරණකමයි. ආත්මාර්ථකාමි හදවතක ඉපැදිය හැකි මරණිය චේතනාව යටපත් වෙන්නේ , අන් දෑස් වල කඳුලු ස්මරණය කිරීමෙනි. 

බොහෝ මිනිසුන් සිනහවන්නේ හඬන්නට බැරි කමටය . හැඬීම ප්‍රශ්න වලට පිලිතුරක් නොව, ප්‍රශ්න හමුවේ සිත දුර්වල කරන නිසාය. බොහෝ මිනිසුන් ජීවත් වන්නේද මියෙන්නට බැරි කමටය. මියෑදීම දකිනු වස් ජීවත් වන්නන්ට එතෙකින් එහා ජීවිතාශාව අහිමි වන බැවිනි. 

අසරණ හදවතින් සිනහසෙන්නවුන්ගේ සිනහව පිටුපස රැවටීමක් නැතත් හැංගීමක් දිස්වෙයි. ලෝකයට සහ ජීවිතයට , සත්‍යයට වහන් වීමේ අභිලාශය , තීව්‍ර හා සූක්ෂම දෑස් හඳුනාගනී... සිනහව අස්වාභාවික බව වැටහෙයි.  

බොහෝ සිනාසෙන්නවුන් , නිතර සිනාසෙන්නවුන් මෙන්ම දුකින් සිටින අනුන් සිනහ ගස්වන්නවුන්ගේ හදවතෙහි කොහේ හෝ පෑරුනු තුවාලයක් තිබෙයි. ඒ තුවාලයට සුව දෙන එකම බෙහෙත නම් , තමා නිසාවෙන් සිනහ නගා සතුටු වන අන් දෑසක කාන්තියයි. 

'සිනහවෙන් හෝ කතාවෙන් බෑ මනින්නට මිනිසා' යනුවෙන් ගැයෙන වදන් වල අරුත බොහෝ ගැඹුරු යයි සිතෙයි. මිනිසාගේ සිනහව හෝ ප්‍රිය කතාව අන් අයට රසඳුනකි. ඒ රසඳුන පිස පිලිගැන්වීම උදෙසා බොහෝ දහඩිය ලේ කඳුලු වැය කොට තැනූ තුනපහ අවැසි වෙයි. සිනහවත් රසැති ව්‍යංජනයක් මෙනි. බුදින්නාට එය දිව බොජුනකි. එහි එක් එක් සංඝටක සෑදෙනුයේ ඈස් කට දැවිල්ල දෙන, තිත්ත සහ ඈඹුල් රස වලින් අනූන අඩුවැඩියෙනි...  ජීවිතයෙන් බොහෝ දෑ දුක් කම්කටොලු උදුරාගන්නා සේ සිතිය හැකිය. මිනිසෙකුට උදුරාගත් සන්තුෂ්ටිය වෙනුවට ජීවිතාවබෝධය හුවමාරු වීම සහනයකි ...

[272] අකර්මන්‍ය වූ 'කර්ම' ගැන

කෙටියෙන්ම කිවහොත් ... 'කර්ම' නැරඹුවෙමි... හිතූ දෙයම යලි යලිත් පසක් කොට කර්ම පිලිබඳව 'සංඛාරා' කෙරෙහි අකර්මන්‍ය වූ මනසින්ම අද මම ලියන්නෙමි. ප්‍රසන්න ජයකොඩි විෂයෙහි ජයසේන ජයකොඩිගේ සෙවනැලි සෙවීමද එක් වරදක් විය යුතුය. එහෙත් අද හවස රීගල් සිනමා හලට මා ගොඩ වැදුනේ ප්‍රසන්නගේ පැටිකිරියත් සිංහල චිත්‍රපට පෙන්වන දුර්වලකම් කෙරෙහි අපුලත් විදෙස් චිත්‍රපට මවා තිබූ විස්මයානුකූල ආහ්ලාදයත් යන මේ තුනම හදවත තුල අගුලු ලා සිර කොට තබමිනි. මන්ද මේ චිත්‍රපටය විෂයෙහි ,අන්තර්ජාලය අන් කවරදාටත් වඩා සක්‍රිය ප්‍රචාරණයක් ලබාදී තිබුනු හෙයිනි.

කර්ම නැරඹුවෙමි. එහි හොඳ නොහොඳ සමෝසමේ දු‍ටුවෙමි. ප්‍රබල කතා තේමාවකට පණ දී නැගි‍ටුවා ලන්නට තරම් රංගනය තුලින් ජගත් හෝ මිශෙල් කළ දෙයක් මට පැහැදිලිව දැකිය නොහැකි විය. එහෙත් එබඳු අඩු ලුහුඬුවක් මැද්දේ , මෑත බිහිවූ බොහෝ චිත්‍රපට පරයන ලද අසම සම පසුතල (පුද්ගලිකව මා ප්‍රිය කරන පසුතල විය හැකිය) , සහ ඉතා මනරම් ආලෝකකරණයක් නම් චිත්‍රපටය මුළුල්ලේ ඇස ගැසුනි. 

සංකේත බොහෝ ගහණ වූ චිත්‍රපටය පුරාවටම මාදු‍ටු දුබලතාවය නම් එම එකදු සංකේතයකට හෝ මිනිස් සිතෙහි වැඩී පැලවන්නට දිය යුතු සාධාරණ කාල වේලාව ප්‍රසන්න නොදී හැරිය බවය. සංකේතය ගෝචර වී එය සංවේදනයක් වශයෙන් ප්‍රේක්ශක මනස තිගස්වන්නට පලමුවෙන් , කපා හෙලූ කෙහෙල් කඳක් උඩින් ඩොග් ගා හිටවන තව කෙහෙල් කඳක් මෙන් අලුත් රූප රාමුව එක වර පහළ වෙයි. සැබවින්ම මා පුද්ගලිකව එය අප්‍රිය කරමි. බොහෝ සොඳුරු විදෙස් චිත්‍රපට තුල මට පැහැදිලි කළ නොහෙන ගලා යාම තුල එක් එක් රූප රාමු චේදනය වන කලාත්මක ආකෘතියට මා ඇබ්බැහි වී සිටිමි. එහෙත් සාධාරණව ගතහොත් , සන්නිවේදනය සැබවින්ම ගලා යා යුතුය. මේ මට හිතෙන හැටිය.

මීලඟ විසාලම අඩුව මා දකින්නේ ශබ්ද සහ සංගීතය තුල ඇති එකිනෙක මුසු නොවෙන අමු ගතියය. සාර්ථක චිත්‍රපට තුල , රූප රාමුවකින් ප්‍රේක්ශක මනස ආස්වාදය කරා ගෙන යන්නේ රූපය හා අපූරුවට කැලැත්තෙන ශබ්ද සහ සංගීතයෙනි. මට ලෙහෙසියෙන් ලාංකීය චිත්‍රපට වල එය දකිනු නොහැකි වූ බවට සංඛාරා මෙන්ම කර්ම ද උදාහරණ සපයයි. ඊට සාපේක්ශව මම ප්‍රසන්න විතානගේ මෙන්ම බෙනට් රත්නායකගේ රස සංවේදනය බොහෝ සෙයින් අගේ කරමි. කර්ම පුරාවට ගලා ගිය හුස්ම අදින හඬ , සහ වරින් වර අමුවේ පාත් වෙන නදීක ගුරුගේගේ හඬ සංගීතය සහ ශබ්දයන් වෙන්කොට අමුවෙන් දක්වයි. හඬ සහ සංගීතය , අවස්ථානුකූලව රූප සංවේදනය කුලු ගැන්විය යුතු බව මගේ හැඟීමයි. එහෙත් එය කර්ම තුලින් මා නොවින්දෙමි.

පෝස්ටරයේ  පවා සඳහන් අයුරෙන් , බොහෝ ගරු සම්මානයට පාත්‍ර වූ උසස් සිනමා නිර්මාණයක් වන මෙය පිලිබඳව මට මෙසේ  සිතෙන්නේ මගේ රසඥතාවයේ අඩුවක් නිසා විය හැකි බවද අමතක නොකල යුතුය. එහෙත් මේ මට හිතෙන හැටිය.

කරුමය සහ පුදුමය වන්නේ, ඔය වාගේම බොහෝ ගරු සම්මාන දිනා ගත් , Big Fish , Forrest Gump, One Flew Over the Cuckoo's Nest, sixth sense , catch me if you can , city of angels , Blind Side , 3 Idiots , Finding Neverland , Memoirs of a Geisha, Reader  වැනි නිර්මාණ , සම්මාන දෙන්නවුන් තරමටම , හුදී අවශේෂ ප්‍රේක්ශක මාද , නිර්මාණකරණය තුලින් තිගස්වන්නට , මනසෙහි පෙර නොදැල්වුනු ආලෝකයක් දල්වා ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාව දල්වා , වැටහුනු සත්‍යයෙන් මනස  අන්ද මන්ද කරවන්නට සමත් වූ රහස කුමක්ද යන්නයි. 

නිර්මාණයක් තුල මහා සිනමා කාව්‍යයක් වීමේ රහස සැඟවී ඇත්තේ නිර්මාණ කරුවාගේ අසහාය ප්‍රකාශන ශක්තියෙහි යයි , පෙරකී නිර්මාණ දෙස් දෙයි. එකී නිර්මාණ තුල හාස්කම් මවන්නේ , නිර්මාණශීලී තීව්‍ර රංගනය , සංගීතය මෙන්ම ආලෝකය , පසුතල , කැමරාකෝණ යනාදියය.  ශ්‍රී ලංකාව වැනි තුන්වෙනි ලෝකයේ දුප්පත් රටක වෙසෙන නිර්මාණ කරුවා දුප්පත් වී සිටින්නේ තාක්ෂණයෙන් නොව හදවතින් බව මම ලාංකික නිර්මාණ බලන බොහෝ වාරයන්හි පසක් කරමි.

කර්ම තුල තීව්‍ර වියැ හැකිව තිබූ දාර්ශනික තේමාවක් , නොසැලකිලිමත් ප්‍රකාශනය තුලින් දියව ගොස් ඇතැයි සංවේගයෙන් මම සිතමි. 

[271] ආදරය කලාට දඬුවම !

සංසාරේ අපි බොහෝ දිගු නිහැඬියාවකට පසු ලිවීමට අර අඳින්නේ බොහෝ සතුටුදායක පුවතකි. පුවත ඇසෙන ඔබේ කණ බොහෝ ස්නායු සංවේදන ඇති කළද මගේ සංවේදනයටත් කුඩා ඉඩක් තබා මෙය කියවන ලෙස ආදරයෙන් ආරාධනා කරන්නෙමි...

සංසාරේ අපි 'ආදරය' ගැන කතා කළේ වරක් දෙවරක් නොවේ... ආදරය , ප්‍රේමය , රාගය මෙන්ම සියලු සංවේදනාවන් තුල කැවී තිබෙන මානුෂිකත්වය අප නිතර නිතර කතා බහ කළෙමු.. විටෙක ආදරය සුප් හොද්දක් වශයෙන් අර්ථ ගැන්වූ මට , තවත් විටෙක වැලන්ටයින් රොස මල් දවසෙහි සුන්දරත්වය මෙහි චිත්‍රණය කළෙමි..  ආදරය දැනෙන්න ජීවත් වන්නැයි මම දිනක් ඔබෙන් ඉල්ලා සිටියෙමි.. සමන්මලී අක්කා කිව්වේ ආදරය වණ්ඩු ආප්පයක් වගේය කියාය... ජීවිතේ මල් හටත් ආදරය අරුමයක් නොවේ. ආදරයේ මිහිර මෙන්ම දුක වේදනාවද ජීවිතේ මල්ගේ අතීත පොත් වල සටහන්ව තිබේ.එහෙත් ඒ සියල්ලම පරයා ජීවිතයට මහත් සේ පෙම් බඳින හෙයින් ඈ ඒ සංකීර්ණ අතීතයට පෙම් බඳියි. මන්ද ඒ අතීත සිදුවීම් පාදකව ගොඩ නැගුනු වර්තමාන ගැහැණිය තුල ජීවත් වන ගැහැණු පරාණය එතරම්ම වෙනස් බැවිනි..

නිවාඩුදා උදෑසනින් මුහුණු පොත පීරන මට ඇස ගැසුනු මේ පුවත මගේ ආදර සංකල්පය වඩාත් කුලු ගන්වන්නට සමත් වූයේය. 
පුවත එහි වූ වදනින්ම සඳහන් කරන්නෙමි..

"ලංකාවේ ප්‍රසිද්ද විද්‍යාලයක සාමාන්‍ය පෙලෙ ඉගෙනුම ලබන ශිෂයෙකු විසින් තම පෙම්වතියට පෙම් හසුනක් ලියයි. කෙසේ හෝ එය පංති ගුරුවරයා අතට පත් විය. පසුව ඔහු එය වරදක් ලෙස දැක විදුහල්පති වරයා අතට පත් කිරීමට කටයුතු කලේය. විදුහල්පතිවරයා නිදහස් වෙලාවක නිකමට මෙන් එම පෙම් හසුන කියවද්දී ඔහුට පසක් වූවේ එය ඉතා නිර්මාණශීලී අයුරින් සකක් කරන ලද්දක් බවයි. කලාව පිලිබඳව උනන්දුවක් ඇති එතුමා නැවත පාසල් දිනයකදී. ඒ බව පාසලේම සංගීත ගුරුවරයෙකුට ඉදිරිපත් කිරීමයි. ඔවුන් දෙපලගේම අදහස වූවෙ ගීතයකට අවශ්‍ය පදවැල තිබෙන බවයි. පසුව අදාල පංති භාර ගුරුවරයා ලවා ලිපියේ හිමිකරු ශිෂ්‍යා විදුහල්පති කාර්‍යාලයට ගෙන්වා ගත්තේය. බියෙන් තැතිගෙන පැමිනි ශිෂ්‍යා නැවත පැමිනියේ සිනා මුසු මුහුනිනි. සංගීත ගුරුවරයා උපදෙස් දුන්නේ එම ලිපිය නැවත ලියා දෙන ලෙසයි. ආලයෙන් මත්වූ ශිශ්‍යා නැවත එය ලිව්වේය. පසුව ප්‍රසිද්ද ගායක තීක්ෂන අනුරාධ ලවා ගීතයක් කියවා ගැනීම සිදුකල අතර. පද වැල අදාල 11 වැනි ශේණියේ අදාල ශිෂ්‍යාගෙනි. සංගීතයද විද්‍යාලයේ ගුරුපියාගෙනි. ඉදිරියේදී එලි දැක්වීමට නියමිත ගීතට සඳහා රූප රාමු සිය

ල්ලක්ම පාහේ විද්‍යාලීය පරිශ්‍රියේදි සිදු වූ අතර, රූප රාමු වල සිද්දිය සැබෑ සිද්දියට සමාන අයුරින් නිපදවා ඇත. විද්‍යාලීය ගුරුවරියකද නිශ්පාදනයට දායක වී ඇත...."

මගේ මුවට සිනහවක් නැගුනේ , පෙම් හසුන් ලියා අපරාධකාරයන් ලෙස හංවඩු ගැසුනු අතීත පාසල් සිදුවීම් ගණනාවක් මතකයට නංවමිනි.... ප්‍රේමය අපරාධයක් නොවේයැයි , එමෙන්ම ප්‍රේමය නිරන්තරයෙන් නිර්මානශීලී මිනිසුන් බිහි කරන්නේ යැයි හඳුනාගත් විදුහල්පති වරයා සැබවින්ම හොඳ නායකයෙකි. හොඳ මග පෙන්වන්නෙකි...  

ආදරය ටියුශන් දෙනු වස් හොඳම ගුරුවරුන්, දෙමාපියන් යැයි මා වරෙක ලිව්වා ඔබට මතකද? ආදරය ලියුම් ලිවීමෙන් , අතින් ඇල්ලීමෙන් හා හාදු දීමෙන් පමණක්මත් බොහෝ හංවඩු ගසා ගත යුතු 'බාලාපරාධයක්' නොවන බව හඳුනා ගැනීමම ලංකාවේ වැඩුනු පුද්ගලයකුගෙන් බලාපොරොත්තු විය නොහැකි දෙයකි. 

ක්‍රියාවකට එරෙහිව ගන්නා ප්‍රතික්‍රියාව තවෙකෙකුගේ ජීවිතයක් වෙනස් කරන්නේ කෙසේදැයි මෙයම හොඳ උදාහරනයකි...  

සිය සිත ගත් කෙල්ලට ලියූ ආදර ලියුම , එය හසු වීම , එය විදුහල්පතිගේ අතට පත් වීම යන වැරදීම් තුල කොපමණ වෙනස් ඉරණමක් සැඟවී තිබේද ? පාසල් රැස්වීමක සියල්ලන් ඉදිරියේ කෝටු පහර දුන්නේ නම් , මේ කොලුවා සිය ජීවිතයම අඳුරේ හෙලා ගන්නට එයද ප්‍රමානවත් වනු ඇත . පන්තියේ ගුරුවරයා ඔහුට රහසේ තරවටු කොට ලියුම විසික්කා කොට දැම්මේ නම් , ඔහු තාමත් කෙල්ලට හොර ලියුම් වෙනුවට එස් එම් එස් ගහනවා ඇත. ගුරුවරයාට පවා හසු නොවී ලියුම කෙල්ලටම ලැබුනේ නම් , එක් කෙල්ලක් සතුටු වනු ඇත. උන් දෙදෙනා සතුටෙන් සිටිනු ඇත. එක්කෝ කෙල්ල බෑ කියනු ඇත. කොල්ලා තව ලියුම් හොරෙන් ලියනු ඇත. 

එහෙත් ඒ සියල්ලා අභිබවා දෛවය බොහෝ විස්මයජනක දෙයක් සිදුකොට තිබේ. හොරලියුම් ලියූ කොල්ලා අද ගීත රචකයෙකි. ඔහු ලියූ හොර ලියුමේ වචන වලට හඬ පොවන්නේ රටේ නම ගිය ගායකයෙකි. ඇතැම්විට කොල්ලා ලද හොඳම ජීවිත පාඩම මෙය විය හැකිය. ඔහු කෙල්ලෙකුට ලියුම් ලියූ බව අද රටටම නොරහසකි. එහෙත් ඒ රහස පිටුපස්සේ , ඇතැම් විට පන්තියේ සිතගත් ඇයට වඩා බොහෝ විසල් ලෝකයක් ඔහු දිනාගෙන තිබේ. ඔහුට ජීවිතය දිනාගෙන යාමට මගක් විවර වී තිබේ.  

ගුරුවරයෙකු යනු වචනයේ පරිසමාප්තාර්තයෙන්ම , සිය සිසුන් උදෙසා ජීවිතය දිනා දෙන්නෙකු' විය යුතුය. සිය සිසු සිසුවියන්ගේ ජීවිතය ගුරුවරයකුගේ නාමයෙන් ආලෝකමත් වනු විනා , අඳුරට නොයා යුතුය. 

නවෝද්ට ලැබුනු හොඳ ඉස්කෝලේ මහත්මයා සහ ගුරු භවතුන් පිරිස නවෝද්ගේ ජීවිතයට ගෙනාවේ නව බලාපොරොත්තුවකි. අහුවූ ලියුම තුලින් ඔහුට ජීවිතයේ තෝන් ලනුවත් අහුවීම දෛවයේ විස්මයජනක බව අපට කියයි.  

ආදරය සුප් හොද්දක් , රෝසමලක් , හාදුවක් යන මානයෙන් ඔබ්බට ගොස් , ආදරය ජීවිතයට පන්නරයක් වන්නේ , ආදරයේ සුන්දරත්වය හඳුනාගත් , වැඩිහිටියන්ගේ මනා ප්‍රතික්‍රියාවෙනි... 

ගීතය අහන්න ...  

මම ආසයි හිනා වෙන්න, ජීවිතයම නුඹත් එක්ක...
නොවරදවා ඹබ එන විට, සිනා මලක් අරන් එන්න..

මම ආසයි යාඵවෙන්න, ජීවිතයම නුඔත් එක්ක...
නොවරදවා ඔබ එනවිට, ලෙන්ගතුකම අරන් එන්න..

මම ආසයි නුඔත් එක්ක, සෙනෙහයේ සුව විදින්න...
අද ඇවිදින් නුඔ යන විට, තුටු කදුලක් තබා යන්න....

[270] පරණ පොත් මතක

කලකට පසු අද මගේ නිවාඩු දවස සැබෑ නිවාඩුවක් ලෙසින්ම ගෙදර සිටියෙමි. මගේ වාසනාවට මා ඇහැරී පෑය භාගයෙන් ලයිට් ගියේය. කොම්පියුටර ෆෝන් එකී මෙකී නොකී සියල්ලන්ගේ බැටරි බැස ගොස්ය... මම නිරුත්තර වූයෙමි... 

අන්න ඒ වෙලාවේදී මට හැමදාම මා ඉඳගෙන ඉන්නා තැනින් ඔබ්බෙහි දුකින් බලා සිටි මගේ පොත් රාක්කය ඇස ගැසුනේය...  දුහුවිලි , මකුළුදැල් වලින් ආඪ්‍ය වී මා වෙත ඔරවා ඇදවී ඇඹරී තිබූ දුර්වර්න පොත් ටික මට පෙනුනේ දත් විලිස්සා ගත් රාස්සයෙකු මෙනි. 

මහත් වූ වරදකාරී හැඟීමෙන් මම මගේ පැරණි මිතු කැල අසලින් වාඩි ගෙන පොත් පත් එලියට අදිමින් මගේ පැරණි පොත් මතක අවුස්සන්නට වූයෙමි.  

දෙයියනේ ... සමහර පොත් ගත්තා පමණි. බ්ලොග් පෝස්ට් ලිව්වා පමණි. කාර්යබහුල ජීවිත මතක ගබඩාවේ පතුලෙහිවත් උහු නොරැඳී තිබිණ. මම දුහුවිල්ල නොතකා ඒ අලුත් පිට දුවිලි නාවාගත් පොත් එකිනෙක පෙරලා බලන්නට වීමි. ඇතැම්වා පසුගිය ප්‍රදර්ශනයෙන් ගත් ඒවාය. 

මම ගෙවුනු වසර දෙස බලන්නට වීමි. රැකියාව ජීවිතයම බවට පත් වීද? සියුම් වේදනාවක් දැනෙන්නට විය. 2012 පටන් ගත්තත් හරි බ්ලොග් ලිව්වේත් දෙකට දෙවාරනේදැයි සිතෙයි. පොත් කියෙවිල්ලටත් ඒ සන්තෑසියමදැයි සිතෙයි...  ඒ නිසාවෙන්ම ලයිට් යාම ආශිර්වාදයකැ‍යි සිතමින් මම පොත් රාක්කය අස් කළ යුතු යැයි සිතා ගතිමි. 

මට අනුව, මගේ පොත් රාක්කය යනු මගේ වැඩීම සටහන් කරන කාල රේඛාවයි. 

කියවීමේ මුල් අවදියෙහි අම්මා හතුගොඩ ඉස්කෝලයේ කුඩා පුස්තකාලයෙන් ගෙනා සිඟිතිගෙ බයිසිකලය සහ ගිනි කුරුල්ලා පොත් දෙක සිහියට ආවේ විදුලියක් මෙනි. ගම්පොල ගෙදර බිම බඩගාගෙන කියැවූ ඒ මිහිරි ළමා මතක අතරින් , 'මුතු බෙලි අක්කා සහ නගෝ හත් දෙනා'   , ගණිත හෝඩිය සහ පුංචි තණකොල පෙත්තා පමණක් ඉතුරුව තිබෙයි. කාගේ හෝ දෑතක වැජඹෙන මගේ පින්තූර කතා පොත අහිමි දුක වසා ගනු උදෙසා මම පසුගිය පොත් සල්පිලෙන් එය යලිත් මිලට ගතිමි. එහෙත් එදා චොකලට් බිස්කට් කමින් කියැවූ , බිස්කට් කුඩු කොන්ඩ කෑලි වැටී කහ ගැහුනු ඉරුනු ' මගේ පින්තූර කතා පොත ' යමෙකු මට ගෙනැවිත් දෙයි නම් , මා ඒ වෙනුවට පින්තූර කතා පොත් දහසක් ගෙනැවිත් දෙන්නාට තෑගි කරමි. 

දඟකාර පෙර යොවුන් වියෙහි , අහිමි වූ ගම්පොල ගෙදර මිදුලත් , නුවර පොත් කඩවල නිතරග ඇසුරත් නිසාවෙන් මගේ පුංචි පොත් ගුල කතන්දර පොත්වලින් අම්මා නොමසුරුව පිරවූවාය.  

ඒ අතුරෙන් , බස්තියන්ගෙ සොහොන, සොල්දාදු ලමයි මෙන්ම සිරිමල්ගේ වික්‍රමද නොනැවතී සිය දහස් වතාවක් කියවන්නට ඇත. මා එදා සිට මහත් ආශාවෙන් කියැවූ 'බූරු පොරය' පොත අද මා ගාව නැත. හෙවත් කා ගාව හෝ ඇත. 

ග්‍රීක මිත්‍යා කතා ගැන මෙලෝ හසරක් නොදත් මම ස්වර්නමාලියේදී 3 වසර ප්‍රවීනතාවයට තෑගි ලැබුවේ , පැන්ඩෝරාගේ පෙට්ටගම සහ අනෙක් කතා පොතය. කිසිවක් කෙරෙහි කිසිදු ප්‍රවීණ භාවයක් නොපෙන්වා , වරක් 35 ක් පමණ සිටි පන්තියේ 29 වෙනියා වූ මටද ප්‍රවීණතා තෑග්ග ලැබීම පුදුමයකි.  

කාලය විසින් මා පණ්ඩිත කෙල්ලෙකු කලාට පොත්ද වගකිය යුතුය. වයසට නුහුලන සිතුම් සිතන්නට , කතා කියන්නට ලියන්නට මා එඩිතර වූවා නම් පොත් ඊට වග උත්තර බැඳිය යුතු වෙයි.  රෑට පොත් කියවීමත් , අනෙක් උදවියට අවැසි නින්දත් සමබර කරන්නට , මම වොට් 5 නයිට් ලාම්පුවෙන් පොත් කියවන්නට ඇස සුසර කොට ගතිමි. ඇස පොට්ට වෙතැයි බැනුම් අහමින් නින්දට පෙර පොත් කියවීම තවමත් අත් නොහලෙමි.

දිරිය දරුවෝ , ගුරුසිත නොරිදවා , විය සිදුර , වටරවුම, මා හිතුවාට වඩා මනසින් මා උස් මහත් කලේය. එය ආශිර්වාදයද ශාපයද විය. එහෙත් ආශිර්වාදයටද ශාපයටද එක සේ උත්තර බඳින පොත් කෙරෙහි මම එදත් අදත් එකම සෙනෙහසින් බැඳී සිටින්නෙමි. 

 කාලය එක්තරා යුගයකදී මගේ ලෝකයෙන් පොත් ඈත් කොට තැබුවේය. ඒ යුගය මගේ විසි අට අවුරුදු කෙටි කාලයට එක්වූ අඳුරු යුගය විය. මිතුරුව සිටි පොත් වෙතින් අහක බලා පරිගණකය එතැනට පත් වූයේය... මුහුණු පොතත් ඊමේලයත් හැරුනු කොට පරිගනකය මට හුරු කල අනෙක් දෙය නම් එක තැනක ඉඳගෙන සිටීමයි. පොතක් කියවද්දී පවා තැන තැන ඉඳගනිමින් බඩගාමින් ගුලි වෙමින් දිග හැරෙමින් කල හරබයට පරිගනකය ඉඩ නොදුන්නේය.   

කාලයත් සමග ගිලිහී ගිය ලිවීමත් කියවීමත් අඳුරු යුගයක අවසන සටහන් කරමින් මගේ ජීවිතයට යලිත් ආගමනය වූයේය. මම යලිත් එදා මම වීමි. හෙවත් වැඩීම නතර වූ අවුරුදු විසි දෙකෙන් තුනෙන් යලිත් වැඩෙන්නට වීමි.  මගේ පවුලයි අනෙක් සත්තුයි, වැලි කතරේ කුමාරී, මයාඩා , ඩාලියා , කාන්තාරයේ කුසුම මගේ කියවීම් පුනරාගමනය මහත් උත්කර්ශයෙන් සමරන්නට එක් වූහ. 

 අරණකට පෙම් බැඳ, අග පිපි මල් , වනපෙත අඬගසයි , සයිමන් නවගත්තේගමගේ කතා පොත් මගේ රාක්කයට පහසුවෙන් වඩින්නට වූයේය. මන්ද එකල්හි මෙන් නොව මට මාස අවසානයේදී පඩිපතක් හිමි බැවිනි. 

ජීවිතයත් පොත් සමග වැඩෙන අයුරු නරඹමින් ඒ කල්පනාවන් තුල ගිලෙමින්ම මම අද දවස පුරා පොත් රාක්කය අස් කිරීමේ ප්‍රමෝදය විඳ ගතිමි.  නැවත සකසා අවසන , කලකින් හමුව පිලිසඳරෙහි යෙදී අත් පටලා හිඳින පැරණි මිතුරියන් දෙදෙනෙකු විලසින් පොත් රාක්කයත් මාත් එකිනෙකාට මෙලෙසින් සිනහසෙමින් සිටිනයුරු මම අත් වින්දෙමි... 

[269] ටෙලිවිෂන් මතක

දවසේ බොහෝ වේලා සිටගෙන සිටීමෙන් , දුර ඇවිදීමෙන් සහ විවිධාකාර කාර්යාල පීඩාවන්ගෙන් වෙහෙස පත් වූ මම  සුපුරුදු ලෙස බිම වාඩි වී ඇඳට හිස ගසා නොකල්පනාවෙන් මනස සන්සුන් වන්නට ඉඩ හරිමින් සිටියෙමි. හිරු අස්තංගතව අහසේ පැහැය වියැකෙන අයුරුත් , අඳුර සමග නිවසෙන් පුරුදු පරිදි නික්මෙන සාම්බ්‍රානි සුවඳත් , පහල කුස්සියෙහි මා වෙනුවෙන් සැදෙන තේ ජෝගුව කැලැත්තෙන ටක ටක හඬත් දවසට බොහෝ හුරු පුරුදු අවසානයක් සටහන් කරන්නට විය.

රූපවාහිනියෙන් දීර්ඝ විරාමයක් ගෙන සිටි අපේ අම්මා මේ දවස් වල හරියටම හයයි තිහට , මට ඉක්මනට තේ හැදීමෙන් අනතුරුව ටෙලිවිශනය වෙත දුවගෙන එන්නීය .

"ඔශින්.. ඔශින්... ඔශින් ... ඔශින්... පලමු වන හා දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයන්  දෙක අතර තුර කාලයෙහි... ජපානයේ සිදුවූ සමාජ ආර්ථික සංස්කෘතික පරිවර්තන .. ඔශින් වෘතාන්තය පි‍ටුපසින් දිවෙයි...  ආදියේ සිට සිරිලක හා ජපානය අතර....... සමසංස්කෘතික සබැඳියාවෙන්... ජපානයේ එන් එච් කේ ආයතනය.. මේ සිංහල දෙබසින් තවද රසවත් වූ ඔශින්... ඔබ සැමගේ පහන් සංවේගය උදෙසා ... මෙසේ.... පිරිනැමෙන වගයි..."

දශක දෙකකට එහා කණට ඇසී හුරුව තිබූ , කොටස් හයසිය ගණනාවකදී නොකඩවා ඇසූ මේ දෙබස් ඛණ්ඩය කණට පැටලෙද්දී කටපාඩමින් මා මුවද මුමුණන්නට වූ අයුරු මම විස්මයෙන් අත්විඳිමින් සිටියෙමි. ඉහතින් කියැවෙන ලද ටයිටස් තොටවත්තයන්ගේ බරසාර වදන් වලින් එකකුදු එදා කුඩා අප අසා සිටියේ මෙලෝ හරයකින් නොවේ. එහෙත් උප විඥාණයෙහි සදාතනික වාක්‍ය කණ්ඩයක් වශයෙන් පැලව සිටි මේ වැකිය අසමින් මනසින් දශක දෙකක් එහා කුඩා සන්දියට මම අද සැබවින්ම ගමන් කරමින් සිටියෙමි.

දශක ගණනාවකට පෙර රූපවාහිනී අහිමි ලමා කාලයක් උරුම වූ වැඩිහිටියෝ , එකල්හි දුව පැන කෙලි දෙලෙන්  වතුපිටි ලඳු කැලෑ පීරූ හැටි ගැන පාරම්බාන්නෝය. එකලින් මඳ කාල විරාමයකින් මෙකල උපත ලද අපේ පරම්පරාව  රූපවාහිනී යන්තරය හා හා පුරා කියා හඳුනාගත් පරම්පරාව විය යුතුය. ඔෂින්, හත්පණ, සිංදු බිංදු , වෙද හාමිනේ, දොස්තර හොඳහිත , හා හා හරි හාවා අපේ කුඩා සන්දිය විචිත්‍රවත් කලා පමණක් නොව අද වෙනතුරුද හිස් මොල තුල සදාතනික ඉඩක් වෙන්කරගෙන සිටින්නේය.

මාරු කර බලන්නට, චෑනල් වෙනස් කරන්නට ගොස් දබර වෙන්නට  චැනල්ද , චැනල් මාරු කරන්නට 'රිමෝට්' ද නොතිබූ එකල්හි ඊට වඩා හිත වදකලේ වෙනත් පැනයකි. හිස නිලංකාර වන තරම් විචිත්‍රත්වයෙන් අනූන කා‍ටුන්, නාට්‍ය සහ ඉවරක් නැති විවිධ රසාංග අතුරෙන් , මාපියන්ගේ කෝ‍ටු පාර නොලබා නැරඹිය හැකි උපරිම වැඩසටහන් ගණන කොපමනද , සහ ඒ වැඩසටහන් මොනවාද යන්නයි. ටෙලිවිශන් පරම්පරාවේ අසම සම උන්නතියෙහි රස බලන්නට අපගේ පෙර යෞවනය පින් කොට තිබුනි.

 සුරඟන කතා කරලිය, ගලිවරය, සිංදු බිංදු යුගය විරාමයක් ගනිද්දී,  මායා බන්ධන , රොබින් හුඩ් , ඕශන් ගර්ල් පෑමිණියේය.. පිස්සු පූසා බෑලූ අපි සූර පප්පා වෙත නෑඹුරු වූයෙමු. මුතුහරින් , මනෝහාරී වෙත සම්ප්‍රාප්ත වීමු. නමයයි පහෙන් කදමල්ලට අවතීර්ණ වූයෙමු. මායා බන්ධන ගිලිහී නෙට්වර්ක් දඟයින් එද්දී, සූරපප්පා සමුදී ඉඟුරුපාන් මල්ලිලා එද්දී, කදමල්ලෙන් පසුව අටපට්ටම එද්දී , ටෙලිනාට්‍ය වසන්තය වියැකෙමින් මෙගා නාටක අරක් ගනිද්දී වාසනාවකට මෙන් මගේ ලෝකයෙන් ටෙලිවිශනයද සමුගත්තේය. පරිගණකයත් ජංගම දුරකතනයත් රූපවාහිනියේ තැන ගත්තෝය.

ලන්දේ දුව නොපැන, පවුලේ පස් දෙනා එක සාලයෙහි වාඩිවී, කමින් බොමින් ප්‍රීති වෙමින් කා‍ටුන්, නාට්‍ය,ගීත සහ නොයෙක් විශේෂාංග රසවිඳි පරම්පරාවේ රස මතක කොතෙක් කීවත් මට නම් නීරස නොවේ. අක්කර තුන්කාලක ගෙමිදුලකින් පර්චස් දහසයක මහල් නිවසකට සම්ප්‍රාප්ත වෙද්දී විසල් නිවසක උදාරම් බවත් , ළමා හදවතක් අයැද සිටින කෙම්බිමක අහිමිකමත් මීට වසර විස්සකට පෙර එක වර අපි තුරුල් කරගතිමු.

සෙල්ලම් කරන්නටගෙමිදුලක් අහිමි වූ අපේ හදවතෙහි ඉඩ ටෙලිවිශනය තහවුරු කරගත්තේ එසේය. 

ටෙලිවිශන් උණ වැලඳී තිබුනේ ළමා අපට පමණක් නොවීම වාසනාවක් විය. අම්මාද තාත්තාද අප තරම්ම රූපවාහිනී ලෝලීන් වීම සහනයක් විය. කොතෙක් දුර ගමන් ගියද ඇතැම් දිනවල රාත්‍රී අටයි තිහ යනු ගමනක් උදෙසා කැප කල හැකි පැය භාගයක් නොවීය. සියල්ලන් එක සුමේට , 'අයියෝ අටහාරට නාට්යය යනවා, ඉක්මනට යමූ' කියා මොර දෙද්දී , සියලු වැදගත් වැඩ පසෙකලා තාත්තාට සිදුවූයේ පවුල් හමුදාව රැගත් රිය ලෑල්ලට පාගමින් ගෙදර වෙත ඉගිලෙන්නටය.

අටයි තිහ වෙද්දී කොහේ සිටියත් , මොනවා කරමින් සිටියත් , ගෙදර මෑද සාලයේ අපි සියල්ලෝම ටෙලිවිශනය ඉදිරියේ විජ්ජාවකින් මෙන් පහළ වූයෙමු. මහ මග අතර මගකදී නම් , නාඳුනන නිවසකට වැදී හෝ, කඩසාප්පුවකට රිංගාගෙන හෝ, මග හැරීමට නියමිත ටෙලිනාට්‍යය නැරඹීම අම්මාත් තාත්තාත් අපිත් පසුබට නොවූයෙමු.

තාත්තාගේ අනෙක් විනෝදාංශය වූයේ හොඳ එවුවා අතරින් වඩාත් හොඳ නාට්‍ය VHS -  ටේප් වල රෙකෝඩ් කිරීමයි.  විදුලිය විසංධි වූ දිනෙක , එහෙමත් නැතිනම් ගමනක් නිසා මග හැරෙන දිනෙක පටිගත කිරීමක් , නුවර කීර්ති වීඩියෝ ස්ටෝර්ස් වෙතින් පටිගත කරවාගෙන ගෙනැවිත් අපට බලන්නට ඉඩ සලස්වන්නට ඔහු අමතක නොකලේය.

නිවාඩු කාලය එන තුරු අප සිටියේ ඇඟිලි ගණිමිනි. අක්කාගේත් , අයියාගේත් මගේත් බොහෝ රසබර අත්දැකීමක් වූයේ උදෑසන සිට හවස් වෙන තුරුම එක හුස්මට , මෙසේ පටිගත කොට තැබූ වී එච් එස් නාට්‍යමාලා නැරඹීමයි. අදටත් පුස් කමින් සු‍රැකිව තිබෙන , කන්දෙ ගෙදර, යශෝරාවය , දූදරුවෝ පලමු කොටස් සියය , පුංචි ඉත්තැවා, බෝඩිම වැනි අමතක නොවන සොඳුරු රස නලු කුඩා අප හදවත් තුලට මහා සෞන්දර්යයක්, හාස්‍යයක්, සංවේදීකමක් මෙන්ම ලාලිත්‍යයක් ඔබ්බන්නට සමත් වූයේය.

අවාසනාවකට මෙන්,  ලඳු දෙනි වෙල් එලි දිගේ වසු පැටවුන් පස්සේ ඔට්‍ටු දිවූ ලපටි මතක මට නැත. එහෙත් කුඩා සංදියේ නොමැකෙන මතක මත රූපවාහිනියත්, එහි එකල්හි රජ කල පොහොසත් සෞන්දර්යයත් , එයින් මා ලපටි මනසෙහි පැල වූ අංකුර සාහිත්‍යයත් , අද වන විට මහා ගසක් තරම් නොවූවත් කුඩා පැලටියක් තරමට හෝ වැඩී සිටින 'අත හුරු පන්න්හිඳත්' උදෙසා ටෙලිවිෂන් මතක මහා පරිමාණයෙන් වගකිය යුතු වන්නේය.

[268] ඇමීගේ කතාව

ඇමීගේ කතාව  .... ඇගේ වචනයෙන්ම ... 


ඔබේ ජීවිතය පොතක් නම් , ඒ පොත ලියන කතුවරයා ඔබ නම් , ඔබ කොහොමද ඔබේ ජීවිත කතාව ගොතන්න කැමති? කොහොම වෙනවටද කැමති?
 
මෙන්න මේ ප්‍රශ්නය තමයි, මගේ ජීවිතය සදහටම වෙනස් කල ප්‍රශ්නය ..

මගේ පොඩි කාලෙම ගෙවුනෙ කාන්තාර පිරිච්චි ලාස් වේගාස් නගරයෙ. මට හැමදාම ඕනෙ වුනේ ඒ ජීවිතෙන් මිදිලා නිදහස හොයාගෙන යන්න.  මම හැමදාම හීන දැක්කා.. කවද හරි මා ලෝකෙ වටේ සංචාරය කරන හැටි. හිම වැටෙන නගරෙක ජීවත් වෙන හැටි. මේ හැම පින්තූරයක්ම මගේ මනෝ ලෝකයෙ හැමදාම හොල්මන් කලා. මම මගේ අනාගතය හිතෙන් ඒ වගේ සිතුවම් කලා.

අවුරුදු 19 වෙද්දි මම , මම පාසල් ජීවිතයෙන් සමුගත්දාට පසුදිනම මම මගේ හීන හිම නගරය හොයාගෙන ගියා. ඒ නගරයේ සම්බාහන ආයතනයක මම ‍රැකියාවකට බැඳුනා. මගේ දැතේ සවියෙන් , මම මගේම මහන්සියෙන් ජීව්කාව කරගන්නා ස්වාධීන ගැහැනියක් බවට පරිවර්තනය වූයේ එහෙමයි. මට ආස ආස තැන් වල ඇවිදින්න , මගේ හැම හීනයක්ම සැබැවක් කරගන්න මට දොර‍ටු විවර වූ බවයි මට දැනුනේ. ජීවිතයේ පළමු වතාවට මට නිදහසේ, ස්වාධීනත්වයේ ආස්වාදය දැනෙන්නට වුනා. ඒ නිදහස් ජීවිතය දැන් මට නතුව මගේ පාලනයේ පවතින යාන්ත්‍රණයක් බව දැනෙන්නට වුනා. 

 ඒත් ඒ ආස්වාදයට සදහටම පවතින්නට හැකිවූයේ නැහැ.

එක් දවසක් මම වැඩ ඇරී ගෙදර ගියේ උණ ගතියෙන් ආතුර වූ සිරුරින් යුතුවයි. ඒත් එයින් පැය 24ක් ඇතුලත , මා පසුවූයේ රෝහලක, ජීවිතයත් මරණයත් අතර සටනක. තවත් පැහැදිලිව කිව්වොත් 2% ජීවත් වීමේ සම්භාවිතාවයකින් යුතු දරුණු ආසාදනයකින් මිය යන්නට සැරසෙමින්. දින ගණනාවක් කෝමා තත්වයෙන් අවසිහියෙන් පසුවූ මා සිහි ලැබූයේ වෛද්‍යවරුන්ගේ ඊලඟ භයානක ආරංචියත් සමග.

මට වැලඳී තිබුනේ බැක්ටීරියා ආසාදනයකින් හටගත් මෙනින්ජයිටීස් තත්වයයි. මාස දෙකහමාරක් ඇතුලත මට මගෙ වකුගඩුත් මගේ වම් කණෙහි ඇසීමත් අහිමි වූවා. ඒ විතරක් නොවෙයි. දණහිසින් පහළ මගේ දෙපාත් මට අහිමිව තිබුනා.  මා රෝදපු‍ටුවක තබාගෙන මගේ මාපියන් රෝහලෙන් පිටව යද්දී මට දැනුනේ කැලි එහෙන් මෙහෙන් අමාරුවෙන් අමුණා ජීවය ලබා දුන් බෝනික්කෙකුගේ හැඟීමක්. මම හිතුවේ ඒ දරුණු භයානක හීනය අවසන් වූ වගක්. ඒත් ඒ සහනය පැවතුනේ සති කිහිපයක් පමණයි. එදා මා දු‍ටුවා මගේ අනාගත පා යුගලය. අවලස්සන යකඩ කූරු වලින් අමුණන ලද , අප්‍රියා සහගත පයිප්ප දාරත් , රබර් පාද දෙකත්, ඇඟිලි වෙනුවට කුඩා රබර් පයිප්ප වලින් සැදුනු පාදයත් දු‍ටු මට මගේ ජීවිතය ඇදවැටී ඇත්තේ කෙබඳු තත්වයකටදැයි පසක් වූවා. එය මා කිසිසේත් මගේ ජීවිතය පිලිබඳ බලාපොරොත්තු වූ දෙයක් නොවෙයි.

එක පසෙකින් මගේ අම්මාගේ කලායන කඳුලු දහරාවන් නරඹමින් මා අසීරුවෙන් ඒ කෘතිම දෙපා මත සිටගන්නට උත්සහ කළ හැටි මට තවමත් මතකයි. එයින් දැනුනු වේදනාව ගතට මෙන්ම සිතටද විහිදී ගියා. කොහොමද මම මේ වගේ දෙපයකින් ලෝකෙ වටේ ඇවිදින්නේ. මගේ හිම හීනය සැබෑ කරගන්නේ???  මම හැමදාමත් හීන දු‍ටුව මගේ වීර වික්‍රමාන්විත ජීවිතය ඒ කියන්නේ හීනයක්ම වේවිද? මම මේ දෙපයින් හිම මත ලිස්සා යන්නේ කොහොමද?? 

එදා නිවසට ගිය මා සති ගණනාවක්ම ඇ‍ඳෙහි ගුලිවී කඳුලු බොමින් පොරෝනා අතරේ ගුලිවී ජීවත් වූයේ කරකියා ගන්නට කිසිවක්ම නොමැති මනසින්. යථාර්තය මහා ක‍ටුක හැඟීමක් වූවා. මානසිකව මෙන්ම ශාරීරිකවත් මා බලාපොරොත්තු කඩවීමේ අගාධයටම ඇද වැ‍ටුනා. 

ඒත් මම එකම එක දෙයක් දැනගෙන හිටියා. මගේ පරන එමීට මගේ ජීවිතෙන් යන්න දෙන්න ඕනෙ බවත් , අලුත් එමීව ඒ අයුරෙන්ම මා භාරගත යුතු බවත් , ඒ විතරක් නොවෙයි මේ අලුත් එමීව සතුටෙන් තබන්නටත් මා ඉගෙන ගත යුතු බවත්. 

ඉතින් මට තෙරුනා ගොඩක් දේවල් මා හැර යනවාත් සමග ගොඩක් දේවල් මා කරා ලඟා වී තිබෙන බවත්. තවදුරටත් මා අඩි පහයි අඟල් පහේ එමී නොවෙයි, ඔව් මට දැන් පුලුවන් මට උවමනා තරම් උස යන්න ! මට ආදරය කරන පෙම්වතාට ගැලපෙන්න උස වෙනස් කරගන්නට වෙන කාටද අවස්ථාව තියෙන්නෙ? මම වගෙ කෙනෙකුට ඇරෙන්න ?

ඒ විතරක්ද? හිම මත ලිස්සද්දි යටිපතුල් රිදුම් දෙන සීතලට මගේ ප්ලාස්ටික් දෙපා ඔරොත්තු දේවි ඕනෙ තරමක්!! නැද්ද ?
 
ඇයි , මට පුලුවනි මම ආසම සපත්තුවක් මිලට අරගෙන ඒකට ගැලපෙන්නට මගෙ පාදයෙ හැඩය මාරු කරගන්න , සපත්තුවට ගැලපෙන්න යටිපතුල් වෙනස් කරගන්න වාසනාව තියෙනවද වෙන කෙනෙකුට???

මම ඒ දේවල් හිතුවා විතරක් නොවෙයි. මම ඒ දේවල් ඇත්තටමත් කලා. ඉතින් මට අහිමි වූ දේම මම ආශිර්වාදයක් කරගත්තේ එහෙම.

අන්න එදා තමා මම මගේ ජීවිතයේ තීරණාත්මකට ප්‍රශ්නය මගෙන් ඇහුවේ.
"මගේ ජිවිතය මා ලියන පොතක් නම්, මා ලියන මගේ ජීවිත කතාව මොන වගේ එකක්ද? " 

මා ආයිමත් ජීවිතය අගෙන අලුතින් හිතන්නට පටන් ගත්තා. එදා කුඩා දැරියක්ව සිටියදී මෙන්ම මම ආයිමත් හීන දකින්නට පටන් ගත්තා. මම ඒ හීනවල දු‍ටුවා ලස්සන තරුණියක් ඉතාම සුන්දර අයුරෙන් ලාලිත්‍යවත් පිය තබමින් යන හැටි.. ඒ විතරක් නොවෙයි , ලෝකය වටා ඇවිදිමින් මිනිසුන්ගේ ජීවිත ගොඩනගන්නට උදව් වෙන හැටි. ඒ විතරක් නොවෙයි, සීතල හිම අතරේ අනභිභවනීය ක්‍රීඩිකාවක් ලෙස ලිස්සා යන හැටිත්!

සීතල හිම කඳු අතරෙන් , සුලං සැර කපාගෙන ඊයක වේගයෙන් ලිස්සා යන හිම ක්‍රීඩිකාවක් මගේ හීන ලෝකය තුල ඇත්තටම මැවෙන්නට වූවා. ඒ හෘද ස්පන්දනය මගේ පැහැබර අනාගතයට අඬගසන අයුරු මා විඳින්නට වූවා.එදා මගෙ ජීවිත පොතෙහි අලුත්ම පරිච්ඡේදයක් ආරම්භ වුනා.

මාස 6කට පසුව මා දු‍ටු හීනය එලි වූවා. මා යලිත් හිම මත ලිස්සා යන දවස උදා වුනා. 

එදා ඒක සැබවින්ම ඛේදජනක අත්දැකීමක් වූවා. පළමු උත්සහයෙන්ම, පෙර මෙන් නම්‍යශීලී නොවූ මගේ දෙපා සමග මා හිම මතින් උඩින් විසිවී ගියේ මා මෙන්ම මා දෙස බලා සිටි සියල්ලනුත් භීතියෙන් සලිත කරවමින්, මම සැබවින්ම යලිත් මානසිකව වැටෙන්නට පටන් ගත්තේ මගේ සිහින බොඳ වී යන සලකුණු ස්පර්ශ කරමින්. ඒත් මා එදා තේරුම් ගත්තා මේ සඳහා මා විසඳුමක් සොයා යා යුතු බව. ඒ නිසා වෙන්ම මා අලුත් පා වැස්මක් සොයා යා යුතු බව.

ජීවිතයේ බාධක සහ සීමාවන්ට කළ හැකිදේ සහ කළ යුතු දේ පිලිබඳ පාඩම මා උගෙන ගත්තේ එතැනදීයි. මෙවන් අභියෝග නිසා සීදුවන්නේ දේවල් දෙකයි. එකක් නම් , අප හුන් තැනම සිර කොට නතර කොට තැබීම. අනෙක නම් , නිර්මාණශීලී විකල්පයන් සොයා යාමට බල කිරීමයි. 

ඉතින් මා දෙවැන්න ‍තෝරාගත්තා. වසර ගණනාවක් මා ඒ වෙනුවෙන් පර්යේෂණ කළා. මගේ දෙපා වලට යලිත් ඒ නම්‍යශීලීත්වය උරුම කර දීම වෙනුවෙන්. මා වැනි තවත් අයටත් ඉන් ආලෝකයක් ලබා දීම වෙනුවෙන්. ඉතින් මා වෙනුවෙන් එය තනා ගන්නට මමම වෙහෙසෙන්නට තීරණය කලේ එහෙමයි. අවසානයේදි බොහෝ දෙනාගේ සහයෙන් මට මා ප්‍රාර්ථනා කරන පා යුගලය තනාගන්නට හැකි වුනා. දැව, රබර් සහ ඇලවුම් පටිවලින් නිර්මිත මේ විස්මය ජනක පායුවල මගේ සිහින අවදි කරන පියාපත් වූයේ එලෙසින්.

මගේ 21 වන උපන්දිනය දවසේ මා ලද උතුම්ම ත්‍යාග දෙක වූයේ මේ පා යුගලයත් , මගේ ආදරනීය තාත්තා ප්‍රදානය කළ වකුගඩුවත්. ඔබට අදහන්නට පුලුවන්ද? ජීවිතය කොතරම් හාස්කම් කරනවද කියලා.

මම ආයිමත් හිම ක්‍රීඩා කරන්නට පටන් ගත්තා. මගේ ‍රැකියාවටත් යන්නට පටන් ගත්තා. පාසල් ගියා. 2005 වසරේදී මගේත් දායකත්වයෙන් අප සමාජ සේවා ආයතනයක් ආරම්භ කළා.ඒ ආයතය වෙන් වූයේ ශාරීරික ආබාධ සහිත තරුණ තරුණියන්ගේ ජීවිත නගා සි‍ටුවීම වෙනුවෙන්. ඒයාලටත් මා වාගේම ක්‍රීඩා කරන්නට අවස්ථාව සලසා දෙන එක මගේ මූලික අරමුණක් වූවා.  අප දකුණු අප්‍රිකාවේ කුඩා දරුවන් දහස් ගණනකට මෙවන් විස්මය ජනක පා යුගල පැලඳුවේ ඔවුන්ගේ ජීවිත ශක්තිමත් කිරීමේ මුල් පියවර වශයෙන්.

මේ වගේ බොහෝ වෙනස් සහ දිගු ගමනක සන්ධිස්ථානයක් සටහන් කරමින් , මා හිම මත ලිස්සා යාමේ  ලෝක ශූරතාවයේ රන් පදක්කම් දෙකක් දිනා ගත්තා. මගේ හීනය හඹා ගිය මගේ දෛවය පැසසුම් ලැබුවේ එලෙසින්.

අවුරුදු එකොළහකට පෙර මගේ දෙපා අහිමි වූ තැනදී මට කළ යුත්තේ කුමක්දැයි කිසිසේත්ම සිතගන්නට හැකි වුනේ නැහැ. ඔබ අහාවි, මට සැබවින්ම උවමනා වූවාද මගේ ජීවිතය වෙනස් කරන්නට කියල. නැහැ. කිසිසේත්ම නැහැ.  අහිමි වූ දෙපා වලට මගේ ජීවිතය ආබාදිත කරන්නට හැකි වූයේ නැහැ. ඒ වෙනුවට මගේ අහිමිවීම මට බල කලේ මගේ හීන කොතරම් බලවත්දැයි විස්වාස කරන්නටයි. අන්න ඒ නිසයි මම කියන්නේ, අපේ සිහින මැවීම අපේ අනාගතය සඵල කරන මෙවලමක් වගෙයි, ඒ හීන තුලින් හැම බාධකයක්ම විනාශ වී යාවි.

මගේ ජීවිතයෙන් මට ඔබට කියන්නට තිබෙන වැදගත්ම දේ මෙයයි. මගේ නිර්මානශීලි නව ජීවිතය ඇරඹුනේම මට හිමි වූ අභියෝගාත්මක ජීවිතය නිසාමයි. මගේ හැකියාවන් ඉස්මතු වීම වෙනුවෙන් මගේ ජීවිතයට ගලා ආ හැම බාධකයකටම මා ස්තූතිවන්ත විය යුතුයි නේද? 

 ඔබ අසීරුතාවට ඇද වැටෙන සීමාවේදී ඔබේ සැබැ වික්‍රමාන්විත චාරිකාව ඇරඹේවි. ඉතින් තව දුරටත් ඔබ සිතනවද අභියෝග කියන්නේ ජීවිතයේ පරාජයේ ආරම්භය කියලා? මම නම් හිතන්නේ ඒ තමයි අපට ලැබන සැබැ පන්නරය ! ආශිර්වාදය! සැබෑම ඇරඹුම ! අපේ මනංකල්පිත හීන යතාර්තයක් කිරීමට , අභියෝග සපයන්නේ රුකුලක් නොවේද? 

ඇමීගේ වෙබ් අඩවියෙන් ඇගේ තවත් තොරතුරු කියවමු.
ස්තූතිය :  කතාව සොයා දුන් ලක්මාලිටත් , ලක්මාලි සොයාදුන් කතාව පෙන්වූ ඉන්දීවරී , අමිල් දෙපලටත් ..

[267] මගෙ හිත ගත් පොතක් 7 - හලෝ හලෝ

 

මහ වැස්සකට අර ඇඳි ව්‍යාජ අකුණු මත සන්තුෂ්ටිය සටහන් කරමින් දවස් කිහිපයක් කාර්යබහුල රාජකාරි ජීවිතයට කැප කළෙමි. 

අනතුරුව මම යලිත් ආවේ වැස්සක් බලාපොරොත්තුවෙන් ආයෙත් ලියන්නටය.  

අද මගේ විස්තර විභාගයට භාජනය වන අසරණ පොත වන්නේ 'හලෝ හලෝ' ය. 

චේතන් භගත් නම් අපූර්ව අපේ කාලයේ රචකයාගේ පොත් වලට වහ වැටුනාට , ඒ ගැන දුකක් නොවන්නේ චේතන්ගේ පොත් පරිවර්තනය කරන්නටත් , දක්ෂ පරිවර්තකයකු කැපවී සිටින නිසාය.  

හෙලෝ හෙලෝ පොතෙහි පවතින රසය සම්භාව්‍ය බරසාර (ලේසියෙන් කියෙව්වාට නොතේරෙන) ආකෘතියෙහි නොවේ. කොටින්ම මේ ලියන බාසාව තරම් බරසාර අමාරුවක් පොත කියවන්නාට නොදැනේ. :) 

කෝල් සෙන්ටර් එකක්... එක් රාතිරියක් තුල එහි සිටින කොලු කෙල්ලන් රැලකට මුහුණ දෙන්නට සිදුවෙන හදිසි අකරතැබ්බ , පුදුම උපදවන සිදුවීම් , සහ ඉතාමත් සුන්දර හින්දි අවසානයකින් සමන්විත One Night At the Call Centre පොතට දිය හැකි හොඳම සහ සරලම නිර්වචනය නම් 'එක හුස්මට' යන්නයි.  

ගලායාමෙන් අනූන , පිටුවෙන් පිටුව කුතුහලය ඉව වහා යන මේ පොත , සරල කතාන්දර ලියැවුනු බොහෝ පොත් අභිබවා මා පුද්ගලිකව ඉදිරියෙන් තබන්නට මනාපයි. ඊට හේතුව , එය කියැවීමෙන්ම ඔබට පසක් වේවි. 

ඉන්ග්‍රිසි පොත් පත් කියවීමට දක්වන කම්මැළි කමත් , කියෙව්වාට එච්චර රහක් නොදැනෙන ව්‍යාධියත් නිසාවෙන් , මුල් පොත පසුව ලැබුනත් කියවන්නට උනන්දුවක් දැනුනේ නැහැ. 

අනෙක් කාරණාව නම් , රහ දැනෙනවා නම් ආයිත් සූප්පු කරන්නට සහ පොත් දෙකෙහි හරි වැරදි ලකුණු කරන්නට අනවැසි තරම් අපූරු පරිවර්තනයක් දිලිප විසින් කොට තිබෙන නිසා.  

කියවන්නට තරම් රසවත් වග විභාග විස්තර නැති එහෙත් කෙටි සරල බොහෝ අරුත් දෙන අපූරු වාක්‍ය ශෛලියකින් ලියැවුනු 'හෙලෝ හෙලෝ' පොතට ඔබත් පෙම් බඳිනු නො අනුමානයි :-) 

පොත : හලෝ හලෝ
පරිවර්තක: දිලිප ජයකොඩි
පොත ලිව්වෙ : ඉන්දීය ලේඛක චේතන් භගත්  
මුල් පොත : One Night at the Call Center

[266] මගෙ හිත ගත් පොතක් 6 - තුන් තකතිරුකං කරපු කෙනෙක් මං

ඉශ් , ගෝවින්ද , ඕමි... කොටින්ම බිස්නස් පිස්සෙක්..., ආගම් පිස්සෙක්.. සහ ක්‍රිකට් පිස්සෙක්.... 

මේ තුන්දෙනා එකතු  වෙලා හැදෙන සුසංයෝගයේ තේරුම මොකක්ද? තේරුම තමා මේ තුන්දෙනා යාලුවො තුන් දෙනෙක්ය කියන එක. එච්චරක් නෙවි, නිකම්ම ඉන්න එක හොඳ නැති නිසා, මොකක් හරි කරලා මිනිහෙක් වෙන පිස්සුවත් තියන නිසා මේ තුන්දෙනා අතගහනවා බිස්නස් එකකට. කෝවිල් භූමියක කඩ කාමරයක දානවා ක්‍රිකට් බඩු විකුණන ශොප් එකක්... 

එයාලගෙ ජීවිත තුන ගලාගෙන යන්නෙ පොඩි පොඩි සිදුවීම් එක්ක නෙවි.., දේශපාලන මතවාද... ක්‍රිකට් උණ සහ බිස්නස් මේනියාව.. මේතුන සමෝසමේ ගමන් ගන්නේ නොහිතන අන්ත වලට...  

3 Mistakes of My Life - චේතන් භගත් මේ පොතට නම දෙන්නෙ එහෙම... මොන මිස්ටේක්ද? ගෝවින්ද්ගෙ ජීවිතේ වෙන මිස්ටේක්ස් තුන මොනවද? දේශපාලනේ ක්‍රිකට් සහ බිස්නස් මික්ස්ෆෘට් එකේ ප්‍රතිපලයක් හැටියට සහ ගෝවින්ද්ගෙ ජීවිතේ වෙන මිස්ටේක්ස් තුනේ ප්‍රතිපල හැටියට මේ අඹ යාලුවො තුන්දෙනාගෙ ජීවිත එක මොහොතකදි එකපාරෙන් වෙනස් වෙනවා. 

මේ පොත අතට ගත්තොත් නම් අබිං කෑව වගේ... කියවන්න ගත්තොත් උදේ දවල් රෑ නැහැ , කියවලම මිස පස්ස නම් බලන එකක් නෑ. ඔබ ක්‍රිකට් පිස්සෙක් නම් මේ පොත පුරාම තියන ක්‍රිකට් පිස්සුවෙන් ඔබේ පිස්සුවෙ දෙගුණ වෙන එක පුදුමයක් නෙවි..  

ලේඛකයා... ගැන  

චේතන් භගත් කියන්නෙ අපේ කාලයෙ ලේඛකයෙක්.. ඔහු ගැන කියනවා නම් ඔහු යාන්ත්‍ර ඉංජිනේරු උපාධිධරයෙක්... හොංකොං දේශයෙහි ආයෝජන බැංකුකරුවෙක් වශයෙන් රැකියාවකට බැඳුනු ඔහු පසුකාලයෙහි පූර්ණ කාලීන ලේඛන වෘත්තියටම බසින්නේ ඔහුගේ මේ ත් ඇදගන්නා සුලු ලිවිමේ හැකියාවට ලැබෙන ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාර නිසාවෙන්...

ඔබටත් පුලුවන් ඔහුගෙ නිල වෙබ් අඩවියට ගොස් ඔහු ගැන කියවන්න . 

ඔහුගේ නිල ෆේස් බුක් පේජ් එක බලන්න..

පරිවර්තකයා ගැන...

චේටන්ටම ජාඩියට මූඩිය සේ ගැලපෙන පරිවර්තකයකු වශයෙන් දිලීප ජයකොඩිත්, චේතන්ගේ සහ අපේ කාලයේ ඊමේල් පරම්පරාවේ හද ගැස්ම සමග මනාසේ කලතා මේ පොත ලියන්නට දිලිප ගත් වෑයමත් මගේ මතය අනුව නම් අති සාර්ථකයි...  

සැප්තැම්බරයේ දිලීපගේ අලුත් පරිවර්තන එලි දැක්වෙන තුරු ඇඟිලි ගනින්නේත් ඒ නිසයි... චේතන්ගේ සැහැල්ලු සහ නාට්‍යමය බස හැසිරවීම එලෙසින්ම උකහා ගෙන , තනි අමු පරිවර්තනයක් නොවී සිංහල සහ ඉන්ග්‍රිසි අපේ තාලයට හැසිරවූ ඉතා රසවත් නිර්මාණයක් ලෙස 'තුන් තකතීරු කම් කරපු කෙනෙක් මං'  පොත මට හඳුන්වන්නට පුලුවනි. 

මේ පොත නොකියවීමත් එක්තරා තකතීරුකමක් වෙන්න පුලුවන්.... එච්චරට රසවත්... ඔබත් කියවල බලන්න එහෙනම්...  

මෙන්න විස්තර 
 පොත : තුන් තකතිරුකං කරපු කෙනෙක් මං 
කර්තෘ: චෙතන් භගත් (Chetan Bhagat)
මුල් පොත : The 3 Mistakes of My Life
ප්‍රකාශනය: ෆාස්ට් පබ්ලිශින්  
මිල: රු 425

[265] මගෙ හිත ගත් පොතක් 5 - අමුතු ඉලන්දාරියා

අද මම කියන පොත යම් විවාදයට තුඩු දුන් පොතක්.. කොටින්ම මේ මාතෘකාවත් එක්තරා ටැබූ සබ්ජෙක්ට් එකක්.. මම දන්නෙ නෑ මේ ලන්කාවෙ ටැබූ සබ්ජෙක්ට් ටැබූ පිලිවෙතින්ම ක්‍රියාත්මක වෙනවද කියලා. ඒ නිසා ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස් පිලිබඳ මගේ මතවාදය වෙනස් එකක්.. මේක ලිවව කියලා මම බ්ලොග් සින්ඩිකේටර වලින් ඉවත් වුනත් ඉතින් මොනව කරන්නද? 

ශ්‍යාම් සෙල්වදුරෙයි කියන්නෙ සුවිශේෂී ශ්‍රී ලාංකික ලේඛකයෙක් .. ඔහු සුවිශේෂී වීමෙහි පළමු හේතුව වන්නේ ඔහුගේ ලිවීමේ හැකියාව. ඔහු ලාංකීය ඉන්ග්‍රිසි ලේඛකයෙක්. ඔහුගේ උසස් බස හැසිරවීම තුල තිබෙන සුවිශේෂී ගුණය මනා සේ උකහා ගන්නට සමත් පරිවර්තකයින්ටම ඔහුගේ පොත හසු වීම ඔහුගේ භාග්‍යයක්.

ඔහු පිලිබඳව අනෙක් විශේෂත්වය තමයි ඔහු සමලිංගිකයෙක් වීම.  ඇත්තෙන්ම මම ඒක විශේෂත්වයක් හැටියට දකින්න කැමති නෑ. ඒත් විශේෂත්වය තමයි ඔහු ප්‍රසිද්ධියේ ඔහුගේ ලිංගික නැඹුරුව පිලිබඳව පෙනී හිටින එක. මම සමලිංගිකත්වය හරි දෙයක් හෝ වැරදි දෙයක් හැටියට දකින්න උත්සහ ගන්නෙ නැහැ. මගෙ ස්ට්‍රේට් නේචර් එක මේ ලෝකෙ හැමෝටම තියෙන්න ඕනෙ, ඒක තමා හරි, අනික් උන වැරදි කියන මතයේ මම නැහැ. ඒත් ශ්‍යාම් සෙල්වදුරේයිට තිබෙන ඒ නිර්භීත කම නිසා, ඔහුගේ ලිවීමේ කෞශල්‍යය සමලිංගිකත්වයෙන් නිග්‍රහයට පත්කරන්නට ඔහු ඉඩ තබන්නෙ නැහැ.

කාලයක් මම ඔය ගේ-ලෙස්බියන්- බ්ලා බ්ලා හැම මිනිහා දිහාම අප්පිරියාවෙන් බැලුවා. ඒත් මම පස්සෙ හිතුවෙ නම් ඒ මිනිස්සුන්ගෙ චොයිස් එක ඇත්තටම ඒගොල්ලො හිතා මතා ඇති කරගත්තු දෙයක්ද එහෙම නැතිනම් ස්වභාවික දෙයක්ද කියලයි...ඒ කොයි හේතුවෙන් උනත් උනුත් මේ ලෝකෙ ජීවත් වෙන්න එපැ‍යි. උන්ව පිලිකුල් කරලා වෛර කරලා සමාජෙන් කොන් කරන එක මනුස්ස කමක්ද? අනෙක් අතට සමහරුන් ඔය නැඹුරුව්ට ඔපසුකාලීනව යොමු වෙන්නෙම පරිසරය විසින් අනෙක් මිනිසුන් විසින් අපහරණයට හෝ පෙලඹීමටල් ලක් කිරීමෙන් වෙන්න පුලුවන්... 

 මේ එක එක කාරණා නිසා විවිධ මට්ටම් වලින් සමරිසියන් බිහිවීමට අපි සොබාදහමට දොස් නගා පලක් නැහැ. උන්ට දොස් නගා පලකුත් නැහැ. අපට එහෙම වීමට අවශ්‍ය නැතිනම් , අපට උන්ගෙන් අනතුරක් බලපෑමක් පෙනෙනවා නම් ඉවත් වීමයි..

ඒ කොහොම උනත් අද කියන්න යන පොතෙහි කතා නායකයා ශ්‍යාම්ම තමයි. ඔහුගේ ලමාකාලය , එකල රටෙහි පැවති භීෂණය, මෙන්ම ඔහු තුල පවතින සමරිසි හැඟුම් දාමයන් සමාජය , මාපියන් සහ සිය පරිසරය විසින් කොතෙක් දැඩි ලෙස වාරණය කරන අයුරුත් එයින් ඔහුගේ ජීවිතය තුල පැන නගින කැලඹිල්ලත් කියවීමෙදී ඔබේ සිත තුල වුවත් සමරිසියන් කෙරෙහි ඇතිව තිබෙන ජුගුප්සාව අනුකම්පාවකට පරිවර්තනය වේවි. 

ශ්‍යාම් ගේ කුඩා කාලයත් , කුඩා කාලයේ පටන් ඔහුගේ තිබෙන ගැහැණු දැව්‍රිවියකට තිබෙන ළමා ආශාවනුත් , ඒ ආශාවන් තුලින් දෙමාපියන් හඳුනා ගන්නා ඇතැම් රිසි කමුත් තුලින් කතාව ගලා යන්නේ අතිශය සානුකම්පිත අයුරින්. පොතක් කියවීමෙන් විය යුත්තේ කියවන්නාගේ මනස තුල සිය ආකල්පමය තිගැස්මක් සහ පරිණතියක් ඇතිවීම නම් මේ පොත කියවීම තුලින් එය මනාව ඉටුව තිබෙන බවක් මම පුද්ගලිකව දකිනවා. 
ඒ පොත අවුරුදු පහලොවෙ දාසයෙහි පොඩි උන්ට නම් මම අනුමත කරන්නෙ නැහැ. මෙබඳු දේ කියවීමටත් කියවීමෙන් ජීවිතය ආරූඪ නොකර ගෙන සිටීමටත් යම් කිසි පැසුණු මනසක් අවැසි බවයි මගේ හැඟීම.  වුරුදු තිහ පසු වීත් නොපැසෙන මනස් තිබෙන බවත් අවුරුදු දාසයේ දාහතේ ඇතැම් කොලු කෙල්ලනුත් ජීවිතය දෙස සමබරව බැලීය හැකි වීමත් විය හැකියි. මෙබඳු පොතකින් ඔබ තුල ජනිත විය යුත්තේ අවබෝධයක් , අනුකම්පාවක් පමණයි. 

 ඔහු අමුතු ඉලන්දාරියෙක්... ඔහු ඇත්තෙන්ම අමුතු ඉලන්දාරියෙක්. අමුතු වූ පමණින් ඔහු සමාජයෙන් පිලිකුලෙන් පහකළ යුතුද? එය බහුතරයක් වූ විරුද්ධ ලිංගික ආකර්ෂණයෙන් යුතු බලවත් ප්‍රජාවක් විසින් කළ යුතු දෙයක්ද? 

මා සමරිසියෙකු හෝ එබන්දකට ලෙහෙසියෙන් පෙලඹවිය හැකි චරිතයක් නොවේ.  එහෙත් එසේ වූ පමණින් මා 'අමුතු ඉලන්දාරියා'හි නිර්මාණ හැකියාව අගය නොකර සිටිය යුතුද? ශ්‍යාම් සෙල්වදුරෙයිගේ අගය ඔහු සමරිසියෙකු වීමෙන් උලුප්පවිය යුතු හෝ ලඝු කළ යුතු නොහේ... 

සමරිසියන් සමාජයේ සමච්චලයට විහිලුවට හෝ පිලිකුලට ලක් විය යුතු තරම් වරද කරන්නවුන් නම්, අප ඊට කලින් මාපියන් කපා කොටා මරන දරුවන් , දරුවන් දූෂණය කරන මාපියන් (බිඳුනු බිලින්දා පොත කියවන්න) , අංගුලිමාලයින් යනාදී එකී මෙකී නොකී ප්‍රජාවද ඊට පෙර බැහැර කළ යුතු වෙමු. 

මා පුද්ගලිකව අදහන දෙය නම් , පොතකින් ගීතයකින් චිත්‍රපටයකින් චිත්‍රයකින් හෝ කිනම් හෝ දෙයකින් , එය විඳින්නාගෙ අමනස තුල මෙතෙක් නොදැල්වුනු ආස්වාදයක් ආලෝකයක් හෝ පරිණතියක් පහළ කළ යුතු බවයි. 'අමුතු ඉලන්දාරියා' ඊට සමත් වූ හෙයින් අසම රිසි මා විසින් , කවුරුත් ගසන අසාධාරණ ලේබල වලට බිය නොවී ශ්‍යාම් සෙල්වදුරෙයි අගය කළ යුතු බව තීරණය කළෙමි. 

[264] මගෙ හිත ගත් පොතක් 4 - උභයජීව

ඉක්තියැන්දර් කියන්නේ අමුතුම  ජීවියෙක්... එයා උපදින්නෙ සල්වාතර්ගෙ අත්හදාබැලීම් වල ප්‍රතිපලයක් වශයෙන් .. සල්වාතර් කියන අමුතු විද්‍යාඥයෙක්... 

වතුර යටදී වරල් වලිනුත්  , ගොඩබිමදී පෙනහලු වලිනු හුස්ම ගන්න ඉක්තියෑන්දර් කියන්නෙ, ඒත් ලේමස් වලින් හෑදිච්චි ජීවියෙක්.... 

ඉතින් ඉක්තියෑන්දර්ට එක දවසක්දී මේ ජීවිතේ ලොකු වෙනසක් වෙනවා... ඒත් ඒ වෙනසත් එක්කම මිනිස්සුන්ගේ ඈස් ගෑටෙන මේ අපූරු සත්වයා පිලිබඳ ඈතමුන්ට ඈති වන්නෙ බියක්..  ඈතමුන්ට කෑදර සිතක්... 

ඉතින් ඉක්තියෑන්දර් මේ හෑම බාධකයක්ම ජය අරගෙන දිනාවිද? 

මේ කතාව හරිම රසවත්... මම මුලින්ම කියෙව්වෙ  පොඩි කාලෙ , ඊ ඈල් සේනානායක  ලයිබ්‍රරියෙන් අරන් කියෙව්ව මේ පොත මාව හරිම අපූරු චමත්කාර ජනක ලෝකෙකට ගෙන ගියා කිව්වොත් නිවෑරදියි.පහුගිය අවුරුද්දෙ පොත් ප්‍රදර්ශනයෙන් ගත් පොත් වලින් මම ඉස්සෙල්ලම කියෙව්වෙ මේ පොත. දශක එකහමාරකට විතර ඉස්සර ඇති වෙච්ච සොඳුරු මතකය ආයිත් අලුත් වුනා කිව්වොත් නිවැරදියි.

ඒ රසය ලොකු බරසාර ගෑඹුරු රසයකට වඩා , සරල ඉගෙනුමකෑයි කීම වඩා නිවෑරදියි... 

5 වෙනි පොත...: අමුතු ඉලන්දාරියා ගැන ...

[263] මගේ හිත ගත් පොතක් 3- වෘකයන්ගේ අඩවිය හෙවත් වයිට් ෆෑන්ග්

මේ තියෙන්නෙ තවත් ජැක් ලන්ඩන්ගෙ ප්‍රාතිහාර්යයක්.... 

මෙහි දෙවෙනි ලිපියෙ පොතෙහි තිබුනෙ ගෘහවාසයෙන් වනවාසය කරා ඇදෙන බක් නම් බල්ලාගෙ කතාව.  

ඒත් අද මම මේ කියන පොතෙන් මතුවෙන්නෙ කැලයෙහි ඉපිද ගම්වාසයකට බලෙන් අල්වාගෙන එනු ලබන සහ එතෙකින් නොනැවතී සිය ජීවිතයේ විවිධ අසාමාන්‍ය ඉසවු පසු කරන වෘකයෙකුගේ කතාවක්...

ආරියවංශ රණවීරයන්ගේ තරම්ම තියුණු පරිවර්තන හැකියාවක් තුලින් මේ පොත ඔප්නැංවී නැතත්, ජැක් ලන්ඩන් මතු කළ කතා රසය මෙයිනුත් මතු වෙනවා.  කතාවෙහි දැනෙන සංවේදී බව සහ සත්වයකුගේ මනස තුල ගැහෙන හැඟුම් සමුදාය ජැක් ලන්ඩන් යලිත් සිය සුපුරුදු සොඳුරු ශෛලියෙන් මුදා හැර තිබෙනවා. 

නොයෙක් තාඩන පීඩන මැදින් වයිට් ෆෑන්ග් සිය ජීවිත නෞකාව පැද යන්නේ කුණාටු බහුල ජීවිත සමුදුරක.  

ඔබ වනපෙත අඩගසයි පොතට පෙන් බැඳි කෙනෙක් නම් , එම පොතටත් අනිවාර්යයෙන් කැමති වේවි. 

ඒත් අවංකවම මගේ  පැතුම වන්නේ කවදා හෝ ආරියවංශ රණවීරයන්ගේ පරිවර්තනයක් වශයෙන් වයිට් ෆෑන්ග් දෑකීමයි. 

පොතෙහි නම : වෘකයන්ගේ අඩව්ය හෙවත් වයිට් ෆෑන්ග්  
කර්තෘ: ජැක් ලන්ඩන්
පරිවර්තනය : ගංගා නිරෝෂිණි සුදුවැලිකන්ද
මිල: රු 400
විජේසූරිය පොතක් 

[262] මගේ හිත ගත් පොතක් 2- වනපෙත අඬගසයි

අද මම ලියන පොත , මට ජීවිතය කියා දුන් හොඳම පොත් ගොන්නෙනුත් හොඳම එක යයි මම කියන්නට පෑකිලෙන්නෙ නෑහෑ. තවත් කිවහොත් , පහුගිය පොත් ප්‍රදර්ශනයෙන් මම ගත් පොත් ගොන්නෙන් මගෙ හිතට වෑඩියෙන්ම ඈල්ලුව පොතත් මේකයි. 

මේ පොතෙහි සම්පූර්ණ කතාවම ගෙතෙන්නෙ බල්ලෙක් වටා. ගෘහස්ත සැපහසුවේ හැදෙමින් හිටි 'බක්' ගෙ ජීවිතේ වෙනස්ම ඉසව්වකට ඈදී යන්නෙ ඔහුව පැහැර ගැනීමත් සමග. අනතුරුව හිම කරත්ත අදින බලු සේනාවක නිත්‍ය රාජකාරියට කැපවන බක්ව කියැවීමෙන් මා ජීවිතය යනු මේ යයි ඉගෙන ගත්තා කිවහොත් නිවැරදියි.  

ජැක් ලන්ඩන් යනු මගේ ලෝකයෙහි වීරවරයකු බවට පත් වන්නේත් එනිසායි. 

 බක් සිය ජීවිත කාලය පුරාවට මුහුණ දෙන අනේක විධ දුක්ඛ දෝමනස්සයන්, ත්‍රාසජනක අත්දෑකීම් මෙන්ම බියකරු , ආවේගශීලි සිදුවීම් මත්තෙහි ජැක් ලන්ඩන් බල්ලෙකුගේ හදවතට මෙතරම් ආරූඪ වූයේ කිනම් ප්‍රාතිහාර්යයකින්දැයි සිටා ගන්නට පවා නොහැකි තරම්. 1903 ලියැවුනු මේ කතාව සියවසකටත් වඩා පැරණියයි මට නම් දැනුනෙවත් නැහැ. පැරණි වන්නට වන්නට රසයෙන් උතුරා යන තරම් හුස්ම ගන්නා සතුනගේ හදගැස්ම මෙහි ලියවී තිබෙනවා. ජැක් ලන්ඩන් යනු කොතරම් දාර්ශනික හැඟීම් සහ ජීවිතය දුටුවෙකුදැ‍යි මට සිතෙනවා.
පොතෙහි මුල් පිටු කිහිපය වෙන් වනෙන ජැක් ලන්ඩන්ගේම ජිවිත කතාව පිලිබඳවයි. එය කියවන ඔබට ජැක් ලන්ඩන් කළ මේ ප්‍රාතිහාර්යයත් ඒ පසුපස ඇති ජැක්ගේ ජීවිත අත්දැකීමුත් ගැන හොඳ වැටහීමක් ලැබේවි. 

පොත් මෙන්ම ජීවිතය කියවන්නෙකු විසින් මේ පොත නම් ගිලිහී යා යුතු නැතැයි මම නම් තරයේ විස්වාස කරනවා.  

ඔබ හැගීම් කියවීමට ලොල් වූවෙක් නම්,ඔබ මේ පොතට යලි යලිත් පෙම් බඳීවි. ඔබ සොයන්නේ දෙබස් බහුල සරල නවකතාවක්නම් , රිලැක්ස් වීමට කියවීමට පොත් පමණක් නම් මේ පොත ඔබීවිදැයි මා දන්නේ නැහැ. මෙහි දෙබස් අඩුයි. එහෙත් මට නම් එහි එක පේලියකවත් කියැවීමට කම්මැලි ගතියක් දැනුනේ නැහැ. ඒ කොයි වර්ගයේ කියව්වනෙකු ලෙස ඔබ මෙතෙක් ගොනු වී සිටියත්, ජැක් ලන්ඩන්ගේ ලිවීම් ශෛලිය මනා සේ එබ්බුනු, ඕනෑම සත්ව ප්‍රාණියෙකුගේ ජීවිතයේ හුස්ම තැවරුනු,  බල්ලෙකුගේ ඇස් දුටු ලෝකයක් ගැන වලින් ලියැවුනු 'වනපෙත අඬගසයි' පොත ඔබට මහත් වූ ජීවිතාලෝකයක් සපයාවි. 

මිනිසුන් කියන්නේ වෙනම කොට්ටාසයකැයි උදුමවා ගත් හිස මා බිමින් තැබුයේ මේ පොත කියැවීමෙන් සහ 'අරණකට පෙම් බැඳ' කියැවීමෙන්. . 

ආරියවංශ රණවීරයන් මිස අනෙකකුට නම් ජැක් ලන්ඩන් කියූ දෑ සිංහලෙන් ඔබට වටහා දෙන්නට දරන්නට වන්නේ බොලඳ ප්‍රයත්නයක් පමණයි.  එතරම් ගැඹුරු යයි මට හැඟෙන හැඟුම් මාලාවන් ජැක් ලන්ඩන්ගේ හදවත කියැවූවාක් මෙන් ආරියවංශ රණවීරයන් සිංහල අකුරු වලට හරවා තිබෙන බවක් මා කියන්නේ එය පරිවර්තනයකැයි නොහැඟෙන තරම් කතාව, එය ලියැවුනු ස්වභාවික ගලායාම සහ සරු බස විසින් මා වශී කළ නිසයි. 

පොත : වනපෙත අඬගසයි
කර්තෘ : ජැක් ලන්ඩන්  
පරිවර්තක: ආරියවංශ රණවීර 
දයාවංශ ජයකොඩි විය යුතුයි.(හරියට මතක නැහැ)