[270] පරණ පොත් මතක

කලකට පසු අද මගේ නිවාඩු දවස සැබෑ නිවාඩුවක් ලෙසින්ම ගෙදර සිටියෙමි. මගේ වාසනාවට මා ඇහැරී පෑය භාගයෙන් ලයිට් ගියේය. කොම්පියුටර ෆෝන් එකී මෙකී නොකී සියල්ලන්ගේ බැටරි බැස ගොස්ය... මම නිරුත්තර වූයෙමි... 

අන්න ඒ වෙලාවේදී මට හැමදාම මා ඉඳගෙන ඉන්නා තැනින් ඔබ්බෙහි දුකින් බලා සිටි මගේ පොත් රාක්කය ඇස ගැසුනේය...  දුහුවිලි , මකුළුදැල් වලින් ආඪ්‍ය වී මා වෙත ඔරවා ඇදවී ඇඹරී තිබූ දුර්වර්න පොත් ටික මට පෙනුනේ දත් විලිස්සා ගත් රාස්සයෙකු මෙනි. 

මහත් වූ වරදකාරී හැඟීමෙන් මම මගේ පැරණි මිතු කැල අසලින් වාඩි ගෙන පොත් පත් එලියට අදිමින් මගේ පැරණි පොත් මතක අවුස්සන්නට වූයෙමි.  

දෙයියනේ ... සමහර පොත් ගත්තා පමණි. බ්ලොග් පෝස්ට් ලිව්වා පමණි. කාර්යබහුල ජීවිත මතක ගබඩාවේ පතුලෙහිවත් උහු නොරැඳී තිබිණ. මම දුහුවිල්ල නොතකා ඒ අලුත් පිට දුවිලි නාවාගත් පොත් එකිනෙක පෙරලා බලන්නට වීමි. ඇතැම්වා පසුගිය ප්‍රදර්ශනයෙන් ගත් ඒවාය. 

මම ගෙවුනු වසර දෙස බලන්නට වීමි. රැකියාව ජීවිතයම බවට පත් වීද? සියුම් වේදනාවක් දැනෙන්නට විය. 2012 පටන් ගත්තත් හරි බ්ලොග් ලිව්වේත් දෙකට දෙවාරනේදැයි සිතෙයි. පොත් කියෙවිල්ලටත් ඒ සන්තෑසියමදැයි සිතෙයි...  ඒ නිසාවෙන්ම ලයිට් යාම ආශිර්වාදයකැ‍යි සිතමින් මම පොත් රාක්කය අස් කළ යුතු යැයි සිතා ගතිමි. 

මට අනුව, මගේ පොත් රාක්කය යනු මගේ වැඩීම සටහන් කරන කාල රේඛාවයි. 

කියවීමේ මුල් අවදියෙහි අම්මා හතුගොඩ ඉස්කෝලයේ කුඩා පුස්තකාලයෙන් ගෙනා සිඟිතිගෙ බයිසිකලය සහ ගිනි කුරුල්ලා පොත් දෙක සිහියට ආවේ විදුලියක් මෙනි. ගම්පොල ගෙදර බිම බඩගාගෙන කියැවූ ඒ මිහිරි ළමා මතක අතරින් , 'මුතු බෙලි අක්කා සහ නගෝ හත් දෙනා'   , ගණිත හෝඩිය සහ පුංචි තණකොල පෙත්තා පමණක් ඉතුරුව තිබෙයි. කාගේ හෝ දෑතක වැජඹෙන මගේ පින්තූර කතා පොත අහිමි දුක වසා ගනු උදෙසා මම පසුගිය පොත් සල්පිලෙන් එය යලිත් මිලට ගතිමි. එහෙත් එදා චොකලට් බිස්කට් කමින් කියැවූ , බිස්කට් කුඩු කොන්ඩ කෑලි වැටී කහ ගැහුනු ඉරුනු ' මගේ පින්තූර කතා පොත ' යමෙකු මට ගෙනැවිත් දෙයි නම් , මා ඒ වෙනුවට පින්තූර කතා පොත් දහසක් ගෙනැවිත් දෙන්නාට තෑගි කරමි. 

දඟකාර පෙර යොවුන් වියෙහි , අහිමි වූ ගම්පොල ගෙදර මිදුලත් , නුවර පොත් කඩවල නිතරග ඇසුරත් නිසාවෙන් මගේ පුංචි පොත් ගුල කතන්දර පොත්වලින් අම්මා නොමසුරුව පිරවූවාය.  

ඒ අතුරෙන් , බස්තියන්ගෙ සොහොන, සොල්දාදු ලමයි මෙන්ම සිරිමල්ගේ වික්‍රමද නොනැවතී සිය දහස් වතාවක් කියවන්නට ඇත. මා එදා සිට මහත් ආශාවෙන් කියැවූ 'බූරු පොරය' පොත අද මා ගාව නැත. හෙවත් කා ගාව හෝ ඇත. 

ග්‍රීක මිත්‍යා කතා ගැන මෙලෝ හසරක් නොදත් මම ස්වර්නමාලියේදී 3 වසර ප්‍රවීනතාවයට තෑගි ලැබුවේ , පැන්ඩෝරාගේ පෙට්ටගම සහ අනෙක් කතා පොතය. කිසිවක් කෙරෙහි කිසිදු ප්‍රවීණ භාවයක් නොපෙන්වා , වරක් 35 ක් පමණ සිටි පන්තියේ 29 වෙනියා වූ මටද ප්‍රවීණතා තෑග්ග ලැබීම පුදුමයකි.  

කාලය විසින් මා පණ්ඩිත කෙල්ලෙකු කලාට පොත්ද වගකිය යුතුය. වයසට නුහුලන සිතුම් සිතන්නට , කතා කියන්නට ලියන්නට මා එඩිතර වූවා නම් පොත් ඊට වග උත්තර බැඳිය යුතු වෙයි.  රෑට පොත් කියවීමත් , අනෙක් උදවියට අවැසි නින්දත් සමබර කරන්නට , මම වොට් 5 නයිට් ලාම්පුවෙන් පොත් කියවන්නට ඇස සුසර කොට ගතිමි. ඇස පොට්ට වෙතැයි බැනුම් අහමින් නින්දට පෙර පොත් කියවීම තවමත් අත් නොහලෙමි.

දිරිය දරුවෝ , ගුරුසිත නොරිදවා , විය සිදුර , වටරවුම, මා හිතුවාට වඩා මනසින් මා උස් මහත් කලේය. එය ආශිර්වාදයද ශාපයද විය. එහෙත් ආශිර්වාදයටද ශාපයටද එක සේ උත්තර බඳින පොත් කෙරෙහි මම එදත් අදත් එකම සෙනෙහසින් බැඳී සිටින්නෙමි. 

 කාලය එක්තරා යුගයකදී මගේ ලෝකයෙන් පොත් ඈත් කොට තැබුවේය. ඒ යුගය මගේ විසි අට අවුරුදු කෙටි කාලයට එක්වූ අඳුරු යුගය විය. මිතුරුව සිටි පොත් වෙතින් අහක බලා පරිගණකය එතැනට පත් වූයේය... මුහුණු පොතත් ඊමේලයත් හැරුනු කොට පරිගනකය මට හුරු කල අනෙක් දෙය නම් එක තැනක ඉඳගෙන සිටීමයි. පොතක් කියවද්දී පවා තැන තැන ඉඳගනිමින් බඩගාමින් ගුලි වෙමින් දිග හැරෙමින් කල හරබයට පරිගනකය ඉඩ නොදුන්නේය.   

කාලයත් සමග ගිලිහී ගිය ලිවීමත් කියවීමත් අඳුරු යුගයක අවසන සටහන් කරමින් මගේ ජීවිතයට යලිත් ආගමනය වූයේය. මම යලිත් එදා මම වීමි. හෙවත් වැඩීම නතර වූ අවුරුදු විසි දෙකෙන් තුනෙන් යලිත් වැඩෙන්නට වීමි.  මගේ පවුලයි අනෙක් සත්තුයි, වැලි කතරේ කුමාරී, මයාඩා , ඩාලියා , කාන්තාරයේ කුසුම මගේ කියවීම් පුනරාගමනය මහත් උත්කර්ශයෙන් සමරන්නට එක් වූහ. 

 අරණකට පෙම් බැඳ, අග පිපි මල් , වනපෙත අඬගසයි , සයිමන් නවගත්තේගමගේ කතා පොත් මගේ රාක්කයට පහසුවෙන් වඩින්නට වූයේය. මන්ද එකල්හි මෙන් නොව මට මාස අවසානයේදී පඩිපතක් හිමි බැවිනි. 

ජීවිතයත් පොත් සමග වැඩෙන අයුරු නරඹමින් ඒ කල්පනාවන් තුල ගිලෙමින්ම මම අද දවස පුරා පොත් රාක්කය අස් කිරීමේ ප්‍රමෝදය විඳ ගතිමි.  නැවත සකසා අවසන , කලකින් හමුව පිලිසඳරෙහි යෙදී අත් පටලා හිඳින පැරණි මිතුරියන් දෙදෙනෙකු විලසින් පොත් රාක්කයත් මාත් එකිනෙකාට මෙලෙසින් සිනහසෙමින් සිටිනයුරු මම අත් වින්දෙමි...