[278] සර්පයෙකුගේ දියණිය ඔස්සේ.....

සර්පයකු කෑවාක් සේම තිගැස්මක් ඇති කරන්නට ඉතා කුඩා වැකියක් ඊයේ සමත් වූයේය. ජීවිතය තිගැස්විය හැකි නිර්මාණයකදී මට එහි පැටිකිරියෙන් පලක් නැත. ඇත්තටම කියනවා නම් මේ පොත තවම මා නොකියවූ එකකි. එහෙත් මෙවර මාසාවසාන පඩි පැක්ට්ටුවේ පොත් කෝටාව ඇරෙන තුරු මෙය නොලියා සිටීමට සිත නොදෙයි...

"වැස්සකට ගෙදරට ගොඩ වෙනවා වගේ සැරෙන් සැරේ ජීවිතේට ගොඩ වෙන අයට ගොඩක් ආදරේ කරන්න එපා පුතේ.. පායපුවම එයාල යනවා "

(සර්පයාගේ දියනිය - උපේස්ක්ෂා නුවනශ්‍රීනි)...

ඉතා කුඩා වූ එ'වැකිය මෙපමණකි. එය මා කොතරම් සංවේදී කලේද යත් , අද කාර්යාලෙහි මිතුරු මිතුරියන් අතරේ එය පවසද්දී පවා මගේ උගුර හිරවී දෑස් තෙමෙන්නට පටන් ගත්තේ කිමදැයි මට සිතා ගත නොහැකි විනි.  

එක් කුඩා වැකියක් තුල දිගු වසර ගණනාවක වේදනාකාරී හැඟුම් පිටාර ගලන්නට තතනන්නාක් සේ මට හැඟුනි... ජීවිතය යනු වැහි කුණාටු ඔස්සේ පදවාගෙන යන නෞකාවක්නම් එහි බොහෝ අඩි සටහන් , විටෙක හෘද මුද්‍රාවක් ලෙසින්ද ,විටෙක වැල්ලේ මැකී ගිය සටහන් ලෙසින්ද , විටෙක මනෝ බිතෙහි පමණක් සටහන් වූ මතක ලෙසින්ද සටහන් වූයේය. 

 හෘද නෞකාව බොහෝ නිසංසලේ යාත්‍රා කරන අනේක වාරයන්හි , වැහි කෝඩයන්ගෙන් රිදුම් ලත් සන්තානයන්ට සහන් එලියක් සහ සෙවනක් වීම සැබැවින්ම සමාජ සත්කාරයකි.   එහෙත් සත්කාර්යයක් පමණක්ව මිස පූර්ණ කාලීන ජීවන වෘත්තියක් වශයෙන් බැඳුනහොත් , එක්තරා අවස්ථාවකදී අවදානම බොහෝ ඉහළ යයි . 

වැහි කෝඩය  වැටෙන තාක් සහන් එලියට බොහෝ පැසසුම් හිමි වෙයි. එහෙත් හිරු එලියෙන් උදම් වන අහස දකින සන්තානයට තව දුරටත් සමාජ සත්කාරයෙහි චමත්කාරය අරුමයක් නොවේ.. සිතින් බැඳීමේ විපාකය , සමාජ සත්කාරයෙන් උදම්ව මොහොතක් තිබූ හදවත යලි ගිඩ ගත නොහී ගිලා බැසීමමය. 

ජීවිතය ආදර බැඳීමෙහි අතරමං වන කල්හි සිත බැඳුමෙහිම මංමුලා වී යයි. අවට ලෝකය , අවට දුක් සුසුම් අතෝරයන් , නොපෙනී යයි. රටේ ලෝකයෙහි සිදුවන දෙයෙහි හොඳ නොහොඳද අවධානයද බිඳී යයි. බිඳෙන එක මොහොතක් පාසා හදවතම සාපයක් බවට පත් වෙයි. අවිවේකය , අසහනය , කම්පිත බව මෙන්ම නිසි පිලිතුරක් නොමැතිවම ජීවිතය කෙරෙහි කලකිරීම , අසංවිධිත සමාජ සත්කාරයක් බැඳුමක් දක්වා දුර ගොස් විඳවීමක ලකුණුය. 

 රන් රස සේ එකට බැඳෙන දෙහදක , ආදරය යනු එබඳු මූඪ තාවකාලික ගනුදෙනුවක් නොවේ...  දෙහද එකිනෙකා හැර නොයන්නේ... ,  දයානුකම්පාවේ සහ සමාජ සත්කාරයෙක අතුරු පල වශයෙන් නොවේ... යම් හෙයකින් ආදරයේ හැටි එහෙම නම් , එයට බොහෝ ආයුෂ නැත. එය දෙහදටම වේදනාවක් පමණක් ඉතිරි කොට හැර යයි. 

සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චි ගැන අමුතු ඇල්මක් හෝ අපුලක් නැතත් , එක්තරා ඔහුගේ පොතක තිබූ මේ වැකිය මගේ සිත ඉහත වැකිය තරමටම කලකට පෙර බැඳ ගති..

'එකට පියාඹන්නෙ එක ජාතියෙ කුරුල්ලො'  

ඇත්තේ වචන පහක් වුවත් , එහි කියවෙන අරුත නම් ඊයම් බරු මෙන් මගෙ හෘදය අභ්‍යන්තරයට ගිලා බසියි. සැබවින්ම සුජීව මහත්මයාට බනින්නට නොසිතෙන්නේ මේ වැකිය නිසාමය. විය නොහැකි තරම් බොලඳ ආදර ප්‍රවෘත්තීන් අතරේ පරමාදශී ආදර ප්‍රමේයයන් හම ගැසුවත්, ඔහුගේ පොත් අස්සේ මෙබඳු සරල හද බෑඳගන්නා වැකි බහුලව තිබේ....

එකට පියාබන්නට නොව වරුසාවට සෙවනකට පමණක් ගොඩවූ හදවතක් කෙරෙහි දැඩිව බැඳී මතක ගොඩ ගැසීම තුල ජීවිතයට පාඩමක් මෙන්ම අනාගතයට අඳුරු අතීතයක්ද දායාද වනු ඇත. 

එක් රිද්මයෙන් නිසි නින්දේ පියා සලන සියොතුන් , එක් මහ සුලඟකින් විටෙක වෙන් කරනු ලැබුවද , අනුනාද වන එකම සියොත් සර ඔස්සේ යලිත් මොහොතකින් එම රෑනම එකට ඇදෙනු දිස් වෙයි. එකට පියාබන එක ජාතියේ කුරුල්ලන්ගේ හැටි එහෙමය. වෙනස් ජාතියෙහි කුරුල්ලන් එකට පියඹන්නේ එහෙමත් කලාතුරකිනැයි මට සිතෙයි. එලෙස පියෑඹුවත්, එක්කෝ එය වැස්ස නිමා වන තුරුම පමණකි. එක්කෝ නිහඬ අහස පරයා වැස්ස අඬා වැටෙන තුරුම පමණකි. එතැන් පටන් ඇත්තේ උන් උන්ටම අනන්‍ය වූ ගමනකි.