[269] ටෙලිවිෂන් මතක

දවසේ බොහෝ වේලා සිටගෙන සිටීමෙන් , දුර ඇවිදීමෙන් සහ විවිධාකාර කාර්යාල පීඩාවන්ගෙන් වෙහෙස පත් වූ මම  සුපුරුදු ලෙස බිම වාඩි වී ඇඳට හිස ගසා නොකල්පනාවෙන් මනස සන්සුන් වන්නට ඉඩ හරිමින් සිටියෙමි. හිරු අස්තංගතව අහසේ පැහැය වියැකෙන අයුරුත් , අඳුර සමග නිවසෙන් පුරුදු පරිදි නික්මෙන සාම්බ්‍රානි සුවඳත් , පහල කුස්සියෙහි මා වෙනුවෙන් සැදෙන තේ ජෝගුව කැලැත්තෙන ටක ටක හඬත් දවසට බොහෝ හුරු පුරුදු අවසානයක් සටහන් කරන්නට විය.

රූපවාහිනියෙන් දීර්ඝ විරාමයක් ගෙන සිටි අපේ අම්මා මේ දවස් වල හරියටම හයයි තිහට , මට ඉක්මනට තේ හැදීමෙන් අනතුරුව ටෙලිවිශනය වෙත දුවගෙන එන්නීය .

"ඔශින්.. ඔශින්... ඔශින් ... ඔශින්... පලමු වන හා දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයන්  දෙක අතර තුර කාලයෙහි... ජපානයේ සිදුවූ සමාජ ආර්ථික සංස්කෘතික පරිවර්තන .. ඔශින් වෘතාන්තය පි‍ටුපසින් දිවෙයි...  ආදියේ සිට සිරිලක හා ජපානය අතර....... සමසංස්කෘතික සබැඳියාවෙන්... ජපානයේ එන් එච් කේ ආයතනය.. මේ සිංහල දෙබසින් තවද රසවත් වූ ඔශින්... ඔබ සැමගේ පහන් සංවේගය උදෙසා ... මෙසේ.... පිරිනැමෙන වගයි..."

දශක දෙකකට එහා කණට ඇසී හුරුව තිබූ , කොටස් හයසිය ගණනාවකදී නොකඩවා ඇසූ මේ දෙබස් ඛණ්ඩය කණට පැටලෙද්දී කටපාඩමින් මා මුවද මුමුණන්නට වූ අයුරු මම විස්මයෙන් අත්විඳිමින් සිටියෙමි. ඉහතින් කියැවෙන ලද ටයිටස් තොටවත්තයන්ගේ බරසාර වදන් වලින් එකකුදු එදා කුඩා අප අසා සිටියේ මෙලෝ හරයකින් නොවේ. එහෙත් උප විඥාණයෙහි සදාතනික වාක්‍ය කණ්ඩයක් වශයෙන් පැලව සිටි මේ වැකිය අසමින් මනසින් දශක දෙකක් එහා කුඩා සන්දියට මම අද සැබවින්ම ගමන් කරමින් සිටියෙමි.

දශක ගණනාවකට පෙර රූපවාහිනී අහිමි ලමා කාලයක් උරුම වූ වැඩිහිටියෝ , එකල්හි දුව පැන කෙලි දෙලෙන්  වතුපිටි ලඳු කැලෑ පීරූ හැටි ගැන පාරම්බාන්නෝය. එකලින් මඳ කාල විරාමයකින් මෙකල උපත ලද අපේ පරම්පරාව  රූපවාහිනී යන්තරය හා හා පුරා කියා හඳුනාගත් පරම්පරාව විය යුතුය. ඔෂින්, හත්පණ, සිංදු බිංදු , වෙද හාමිනේ, දොස්තර හොඳහිත , හා හා හරි හාවා අපේ කුඩා සන්දිය විචිත්‍රවත් කලා පමණක් නොව අද වෙනතුරුද හිස් මොල තුල සදාතනික ඉඩක් වෙන්කරගෙන සිටින්නේය.

මාරු කර බලන්නට, චෑනල් වෙනස් කරන්නට ගොස් දබර වෙන්නට  චැනල්ද , චැනල් මාරු කරන්නට 'රිමෝට්' ද නොතිබූ එකල්හි ඊට වඩා හිත වදකලේ වෙනත් පැනයකි. හිස නිලංකාර වන තරම් විචිත්‍රත්වයෙන් අනූන කා‍ටුන්, නාට්‍ය සහ ඉවරක් නැති විවිධ රසාංග අතුරෙන් , මාපියන්ගේ කෝ‍ටු පාර නොලබා නැරඹිය හැකි උපරිම වැඩසටහන් ගණන කොපමනද , සහ ඒ වැඩසටහන් මොනවාද යන්නයි. ටෙලිවිශන් පරම්පරාවේ අසම සම උන්නතියෙහි රස බලන්නට අපගේ පෙර යෞවනය පින් කොට තිබුනි.

 සුරඟන කතා කරලිය, ගලිවරය, සිංදු බිංදු යුගය විරාමයක් ගනිද්දී,  මායා බන්ධන , රොබින් හුඩ් , ඕශන් ගර්ල් පෑමිණියේය.. පිස්සු පූසා බෑලූ අපි සූර පප්පා වෙත නෑඹුරු වූයෙමු. මුතුහරින් , මනෝහාරී වෙත සම්ප්‍රාප්ත වීමු. නමයයි පහෙන් කදමල්ලට අවතීර්ණ වූයෙමු. මායා බන්ධන ගිලිහී නෙට්වර්ක් දඟයින් එද්දී, සූරපප්පා සමුදී ඉඟුරුපාන් මල්ලිලා එද්දී, කදමල්ලෙන් පසුව අටපට්ටම එද්දී , ටෙලිනාට්‍ය වසන්තය වියැකෙමින් මෙගා නාටක අරක් ගනිද්දී වාසනාවකට මෙන් මගේ ලෝකයෙන් ටෙලිවිශනයද සමුගත්තේය. පරිගණකයත් ජංගම දුරකතනයත් රූපවාහිනියේ තැන ගත්තෝය.

ලන්දේ දුව නොපැන, පවුලේ පස් දෙනා එක සාලයෙහි වාඩිවී, කමින් බොමින් ප්‍රීති වෙමින් කා‍ටුන්, නාට්‍ය,ගීත සහ නොයෙක් විශේෂාංග රසවිඳි පරම්පරාවේ රස මතක කොතෙක් කීවත් මට නම් නීරස නොවේ. අක්කර තුන්කාලක ගෙමිදුලකින් පර්චස් දහසයක මහල් නිවසකට සම්ප්‍රාප්ත වෙද්දී විසල් නිවසක උදාරම් බවත් , ළමා හදවතක් අයැද සිටින කෙම්බිමක අහිමිකමත් මීට වසර විස්සකට පෙර එක වර අපි තුරුල් කරගතිමු.

සෙල්ලම් කරන්නටගෙමිදුලක් අහිමි වූ අපේ හදවතෙහි ඉඩ ටෙලිවිශනය තහවුරු කරගත්තේ එසේය. 

ටෙලිවිශන් උණ වැලඳී තිබුනේ ළමා අපට පමණක් නොවීම වාසනාවක් විය. අම්මාද තාත්තාද අප තරම්ම රූපවාහිනී ලෝලීන් වීම සහනයක් විය. කොතෙක් දුර ගමන් ගියද ඇතැම් දිනවල රාත්‍රී අටයි තිහ යනු ගමනක් උදෙසා කැප කල හැකි පැය භාගයක් නොවීය. සියල්ලන් එක සුමේට , 'අයියෝ අටහාරට නාට්යය යනවා, ඉක්මනට යමූ' කියා මොර දෙද්දී , සියලු වැදගත් වැඩ පසෙකලා තාත්තාට සිදුවූයේ පවුල් හමුදාව රැගත් රිය ලෑල්ලට පාගමින් ගෙදර වෙත ඉගිලෙන්නටය.

අටයි තිහ වෙද්දී කොහේ සිටියත් , මොනවා කරමින් සිටියත් , ගෙදර මෑද සාලයේ අපි සියල්ලෝම ටෙලිවිශනය ඉදිරියේ විජ්ජාවකින් මෙන් පහළ වූයෙමු. මහ මග අතර මගකදී නම් , නාඳුනන නිවසකට වැදී හෝ, කඩසාප්පුවකට රිංගාගෙන හෝ, මග හැරීමට නියමිත ටෙලිනාට්‍යය නැරඹීම අම්මාත් තාත්තාත් අපිත් පසුබට නොවූයෙමු.

තාත්තාගේ අනෙක් විනෝදාංශය වූයේ හොඳ එවුවා අතරින් වඩාත් හොඳ නාට්‍ය VHS -  ටේප් වල රෙකෝඩ් කිරීමයි.  විදුලිය විසංධි වූ දිනෙක , එහෙමත් නැතිනම් ගමනක් නිසා මග හැරෙන දිනෙක පටිගත කිරීමක් , නුවර කීර්ති වීඩියෝ ස්ටෝර්ස් වෙතින් පටිගත කරවාගෙන ගෙනැවිත් අපට බලන්නට ඉඩ සලස්වන්නට ඔහු අමතක නොකලේය.

නිවාඩු කාලය එන තුරු අප සිටියේ ඇඟිලි ගණිමිනි. අක්කාගේත් , අයියාගේත් මගේත් බොහෝ රසබර අත්දැකීමක් වූයේ උදෑසන සිට හවස් වෙන තුරුම එක හුස්මට , මෙසේ පටිගත කොට තැබූ වී එච් එස් නාට්‍යමාලා නැරඹීමයි. අදටත් පුස් කමින් සු‍රැකිව තිබෙන , කන්දෙ ගෙදර, යශෝරාවය , දූදරුවෝ පලමු කොටස් සියය , පුංචි ඉත්තැවා, බෝඩිම වැනි අමතක නොවන සොඳුරු රස නලු කුඩා අප හදවත් තුලට මහා සෞන්දර්යයක්, හාස්‍යයක්, සංවේදීකමක් මෙන්ම ලාලිත්‍යයක් ඔබ්බන්නට සමත් වූයේය.

අවාසනාවකට මෙන්,  ලඳු දෙනි වෙල් එලි දිගේ වසු පැටවුන් පස්සේ ඔට්‍ටු දිවූ ලපටි මතක මට නැත. එහෙත් කුඩා සංදියේ නොමැකෙන මතක මත රූපවාහිනියත්, එහි එකල්හි රජ කල පොහොසත් සෞන්දර්යයත් , එයින් මා ලපටි මනසෙහි පැල වූ අංකුර සාහිත්‍යයත් , අද වන විට මහා ගසක් තරම් නොවූවත් කුඩා පැලටියක් තරමට හෝ වැඩී සිටින 'අත හුරු පන්න්හිඳත්' උදෙසා ටෙලිවිෂන් මතක මහා පරිමාණයෙන් වගකිය යුතු වන්නේය.