Tuesday, November 29, 2011

[219] පිහිට වන්නකුගේ සිට, මග සදන්නෙකු තෙක්... !

ඇය බැලේ නාටිකාංගනාවකි. නාටිකාංගනාවක් වීමේ සිහිනය කරා යන අතර මගදී ඇගේ දකුණත ඈ හැර යන්නේය. එහෙත් සිහිනය හැර නොගියේය. සිහිනය උදෙසා අත්වැලක් ඈ කරා ඒ වෙනුවට පැමිණියේය. බැලේ මලපොතේ අකුරක් නොදත් ඔහු නර්තන ශිල්පියෙකු කිරීමේ වගකීම ඈ පටවා ගන්නීය. සඳට අහස, අහසට සඳ ලෙස ඔවුනොවුන් 'ලෝකය එලිය කරන්නට' ගිවිස ගන්නෝය.

මේ  වීඩියෝව ඉතා සැලකිල්ලෙන් නරඹන්න. නැරඹීමට පෙර මේ පේලි කිහිපය කියවා ඉන්න. ඈ ඇගේ අහිමි අත වෙනුවෙන් හඬා වැටෙන්නීය. ඉදින් ඈ ඔහු හමු වූ විට ජීවිතය ජයගන්නට කල්පනා කරන්නීය. ඔහු ඒ වෙනුවෙන් උපකාරයේ කිහිලිකරුව දිගු කරන්නේය. ඈ ඔහු ප්‍රතික්ෂේප කරන්නීය. ඉන් පසු ඔහු ඔහුගේ අයෝමය හස්තය දිගුකරන්නේය. ඈ ඔහුගේ අත ගන්නීය... අහිමි පයෙහි අසරණ බව වෙනුවට හිමි පයෙහි ශක්තිය ඈ වැලඳ ගන්නීය.








මේ නර්තනය ලෝකයට කියා පාන්නේ එසේ මෙසේ කතාවක් නොවේ. රටක් වශයෙන් 'චීනා' මේ කර ඇත්තේ එසේ මෙසේ හාස්කමක් නොවේ. මා විස්මයෙන් ගල් ගැසෙන්නේ මේ නර්තන උදෙසාමත්ම නොවේ. හේතු කාරණ දෙකක් නිසාය.


1. ඇගේත් ඔහුගේත් දෑස් දෙස බලන්න. ඒ දැස් දිලිසෙන්නේ ජීවිතාශාවෙන්ද? අසරණ කමින්ද? එසේ නැතිනම් ජීවිතාශාව ඉක්මවාගිය , සුවහසක් හිත් දහිරියෙන් විස්වාසයෙන් කුලු ගැන්වීමේ ජීවිතාභිලාශයක්ද ?


2. චීනා හපනාය. හපනාට නැත්තේ මොනවාදැයි සොයා පිහිට වෙන චීනෙක් එහි නැත. ඇයි මා එසේ කියන්නේ?
නැත නැත. චීනාට ඕනා හපනාට පිහිට වෙන්නට නොවේ. චීනාගේ ඇස් වලින් , ආබාධිත ඔහු හෝ ඇය 'නැත්තෙකු' නොවේ. ඒ හපනෙකි. සොබාදහම විසින් , පැහැර ගත් දෑ වෙනුවට හිලව්වට පි‍රැවූ විභවයෙන් හාස්කම් දක්වන හපනෙකි. චීනාට ඔහු හෝ ඇය වීරයෙකි.

මේ වීඩියෝව යලිත් වරක් නරඹන්න. ඔවුන් අතක් පයක් අහිමි වූ පමණින් පිහිය විය යුත්තන්ද? එහෙත් මේ උදා වී ඇත්තේ පිහිටෙන් ඉදිරියට යා යුතු කාලය නොවේද?  සානුකම්පිත දෘශ්ටිය හපනාගේ අනාගතයට හානි ගෙන දෙයි. පෞරුෂය දුබල කොට දමයි. දයානුකම්පාව යැදීමෙන් ඔබ්බට ගිය වීරත්වයවෙනුවෙන් අප අපේ සිත් අවධි කළ යුතු කාලය මේ යයි මට හැඟේ. 




දයානුකම්පාවේ ප්‍රතිපල අපට විවිධ තැන්හි ඇස ගැසේ.  නිවෙසක ජීවිත කාලයම කාමරයක මුලු ගැන්වුනු කෙනෙක්? රූපවාහිනිය නරඹමින්. කඩදාසි මල් හදමින්? ආබාධිත හෝ අනාථ නිවාසයක තමා වන්ම පිරිසක් සමග නිස්සද්දව විස්සෝප වෙමින්.  නගරයේ පදික වේදිකා, බස් නැවතුම් , බස් රථ වල පිහිට යදිමින්..?  අප දිගු කල පිහිට , ඔවුන්ව ගෙන ගොස් ‍රැඳවූයේ කොතැනකද? ආදරයේ දයාවේ රැකවරණයේ අගය අති මහත්ය. එහෙත් ඉන් ඔබ්බට ගිය හයියක් දෙන්නට අපට බැරිද? 





ත්‍යාගශීලී හදවත්වලට මා නිගා කරනවා නොවේ. එහෙත් .....???? ඒ ත්‍යාගවන්ත  සිත තවත් එක් පියවරක් ඉදිරියට යා යුතු කාලය මේ යයි මට සිතේ.



__ 


බ්ලොග් පි‍ටු වල අවකැපෙන කතා කීමෙන් , කී කතාව සත්‍ය කරගන්නා ඊලඟ උදාහරණය මා දැයි මා දන්නේ නැත.එහෙත් වරෙක ඒ අභියෝගය මා අතට ගෙන 'මගේ අන්තිම කැමැත්ත' ලියුවෙමි. අද මම ඊටත් අප්‍රසන්න අවකැපෙන කතාවක් කියන්නට යමි.

සිතන්න . මේ ලියන මොහොතේන් පසු එන ඊලඟ මොහොතේ (බසයේ මෙය කුරු‍ටු ගාද්දී වෙලාව දවල් 11.05යි) , මා මේ ගමන් ගන්නා බසය අනතුරට ලක්වී මගේ පාද යුග්මය අහිමි වූවා යයි සිතන්න. මෙය කියවන ඔබට සිතෙන්නේ කුමක්ද? මා රෝහල් ඇඳක , සරීරය බැන්ඩේජ් කොට  හුස්ම සහ සිහිය පමණක් ඇති, එලවලුවක් පමනකැයි සිතන්න.

මම ඔබෙන් ඉල්ලීමක් කරන්නෙමි.

මා දකින්නට එන්න. (නාවාට තරහකුත් නැත) එහෙත් ඔබට හැකිනම් මා අභියස නොහඬන්න. මා නොහඬවන්න. මා හා ඔබ හඬා , අනුකම්පාවෙන් මා අකම්පාල නොකරන්න. කැමතිනම් මා ආශා කරන චොකලට්‍ටුවක් වනමින් , මා ඉදිරියට හිනා වී කඩා පැන මගේ ඉතිරිව තිබෙන දැත් තදින් අල්ලා ගන්න.  නැගිටිනු නොහෙන පා රහිත අර්ධ ශරීරය නැගි‍ටුවා මා දකින්නට ආශා අහස පෙනෙන, ජනේලය වෙත මා ගෙන යන්න. මා ඇඳේ වැතිර ලියන කවි, බ්ලොග් එකෙහි ලියා දෙන්න. මා කියන්න ලියා දෙනවා වෙනුවට, මට වැතිරී ලියනු හැකි මේසයක් තනා දෙන්න. මට කෑම කවනවා වෙනුවට මට කැම කන්නට පහසු විදියක් තනා දෙන්න. පිහිටත් මග පෙන්වීමත් අතර වෙනස ජීවිතයක් උඩු යටිකුරු මෙන් වෙනස් අන්ත දෙකක් කරා යන බව සිහි කරනු වස්ම මේ ලියමන ලියමි. 


ඔබ මට පිහිටක් නොවේ. මා ඔබට බරක් නොවේ. ඔබ මට 'මග පෙන්වන්නෙක් වෙනු උදෙසා' මග හදා දෙන්නේය.

මේ අනුකම්පීය යාං හෑල්ල ලියුවේ ඔබේ අවධානය මා වෙත ලබන්නට නොවේ. මට මා මිස ගත හෑකි වෙන උදාහරනයක් නැති නිසාය. මා  මෙය ලියුවේ මා වෙනුවෙන් නම් නොවේ. මේ ලියවෙන්නේ අප තාමත් නොසිතූ කතාන්දරයකි.  





අනුකම්පාව දයාව ඇති තැන 'පිහිට වන්නෙකු' වෙන තාක්, අප 'පිහිට යදින්නන්' දස දහස් ගනණක් උපද්දවමු. එහෙත් වීරයන් සොයා යන කුහුලින් යුතුව , ගම් දනව් පීරන 'මග හදා දෙන්නන්' වන්නට අපට හෑකි නම් , ඉන් ඉපදෙනුයේ ලෝකයටම 'මග පෙන්විය හෑකි' වීරයන්ය. 



ඉහත වීඩියෝවේ අවසන් කොටස, හෑකිනම් යලිත් නරඹන්න. දකුණත අහිමි සුන්දරියගේත් , වම් පය අහිමි කඩවසම් ගෑටයාගේත් , ඒ තෙත්වූ දෑස් වල පෙනෙන ඒ වීරත්වයේ දිලිසීමේත් , මේ ලංකාවේ පාසලක, ගෙයි මුල්ලක, පදික වේදිකාවක අපෙන් 'පිහිට පතන' අසරණ ඇස් වල තිබෙන දිලිසීමේත් වෙනස ඔබ දුටුවාද?

මේ බැලේ නර්තන ශිල්පීන් දෙදෙනා 2007හි CCTV ප්‍රසංගයේහි ලද රිදී පදක්කම අබිබවා, මහා දිගු කතාවක් ලොවට කියා පාන්නේය. (කතාව මෙතැනින් කියවන්න) 

ඔවුන් අද වීරයන් වී හමාරය. ඔවුන්ගේ චිත්ත ධෛර්යය දුලබය. එහෙත් , ඔවුන් වටා උන්නවුන්ගේ ආකල්පය ඔවුන් අද පිහිට යදින්නන් නොකොට මග පෙන්වන්නවුන් කිරීමෙහිලා විශාල මෙහෙයක් කොට ඇතැයි මට සිතේ. 


Friday, November 25, 2011

[218] පොත් සත්කාර්යයේ චමත්කාරය අනුමෝදන් කරනු වස්...



සැප්තැම්බර් මාසෙ දවසක මේ උඩහින් පේන ඉස්කෝලෙට (කෑගල්ල පානකාව මහා විද්‍යාලයට) මම ගොඩ වුනේ මගෙ පුද්ගලික ඉගෙනුම් කටයුත්තක් පිලිබඳ වැඩකට. ඒත් ඒ පාසලෙ හරි අපූරුවට පුංචියට නමුත් පිලිවෙලට වැඩ සිද්ධ වෙන ලස්සන දුටුවම , කාටද උදව් කරන්න නොහිතෙන්නෙ ?


"පොඩි පැටවුන්ට කියවන්න පොත් පත් තමයි හිඟ. ඒත් ඔය පුංචි දරුවා ඒකට ගොඩක් මහන්සි වෙන්න ඕනි නෑ. ඔයාට පුලුවන් හැටියකට පොතක් දෙකක් දෙන්න. ඒ ඇති "


විදුහල්පති ගුරුතුමන් එහෙම කිව්වෙ හදවතින්ම. මම මහ ධනවතෙක් නොවෙන බව , මට කෝටිගණන් පරිත්‍යාග නැති බව ඔහුටත් වැටහෙන්න ඇති. ඒත් මගෙ වටේ , හිත හොඳ අපූරු යාලුවො කැලතක් ඉන්න බව එවෙලෙ මට සිහිඋනේ ආත්ම විශ්වාසය ජනිත කරවමින්.


මේ ලිපියෙ ඇරඹුමේදිම මට එක දෙයක් කියන්න ඕනෙ. මේ අකුරු සටහන් වෙන්නෙ සංසාරේ අපි පෝස්ට් එකක උනත්, සංසාරේ අපි ලියන මම නැමැත්තීගේ 'වන් මෑන් ශෝ' එකක් නෙමෙයි මේක. මේ පොත් සත්කාරයේ ප්‍රතිපාදන වලින් මම දැරුවෙ අටෙන් එකක් වගෙ පොඩි කොටසක්. අනෙක් පින්බර දායකත්වය ලැබුනෙ මගෙ වටේ ඉන්න යහලුවන්ගෙන්. ඉතින් මේක මට මාව ප්‍රසිද්ධ කරගන්න කරපු වැඩක්වත් , ලොකූ වැඩක්වත් නොවෙයි. (මේ කාර්යයට වචනයකින් හෝ , මා පිලිබඳ පූර්ණ විස්වාසය තබා රුපියලකින් හෝ දායක වූ යහලුවන්ගේ හදවත් කොතරම් ලොකුදැයි කියන්නට නම් වචන නැහැ) 


ඇයි මම මේක පෝස්ට් එකක් හැටියට ලියන්නෙ? එච්චර ලොකු එකක්ද මේක? මෙයා ප්‍රසිද්ධ වෙන්න කරන වැඩක්ද කොහෙද මේක.  බොරු ශෝ දානවා... එකී මෙකී නොකී දේවල් කියවේවි.

නැහැ. මේ දකින ඔබටත් සිතෙනව නම් , අපිත් පුලුවන් ප්‍රමාණයෙන් මේ වගෙ චූටි දෙයක් කරන්න ඕනෙ, සම්පත් අඩු අය වෙනුවෙන් කියලා.. අන්න ඒ දිරිගැන්වීම වෙනුවෙනුයි අද මම මේ අකුරු ටික සටහන් කොට තබන්නේ...


ඔව්... ඒ පුංචි පාසලට  අද අපි ගොඩවැදුනා. පොතක් දෙකක් වෙනුවට , එකතු කරපු පොත් ගොන්නත් (ගණනින් පොත් 200ක් පමණ) තුරුලු කරගෙනම.....


මේ පුංචි පැටවුන්ට ගෙදර ගිහින් කකුල් පද්දමින් කියවන්නට සිඟිති ගෘහස්ත පුස්තකාල නැහැ. ඒ තබා කියවන්නට සැප පහසුවට දිගාවෙන්නට තිබෙන්නෙත් පැදුරු කබලක් වෙන්නට පුලුවනි. කියවන්නේ ඇස් පොඩි කරමින් තෙල් සිඳෙන්නට ලංවූ කුප්පි ලාම්පුවෙන් වෙන්න පුලුවනි.


එහෙවු පොඩි උන් තුන්සිය දෙනෙක් ආසාවෙන් ඉඹ ඉඹ , මේ අලුත් සුවඳ පොත් පිටු එක එක ආදරයෙන් පරිස්සමෙන් පෙරලෙනකොට , උන්ගෙ තරු ඇස් සන්තෝශයෙන් දිලිසෙන විට , මේ සත්කාර්යයේ පුරුක් වූ ඔබට මේ පින භක්තියෙන් අනුමෝදන් වේවායි මම හදවතින්ම පතන්නම් !

සත්කාර්යයට දායක වූ මහත් වූ සොඳුරු සිත් ඇති , අසංග අමරවංශ අයියා, චානක අරුණ මුණසිංහ මල්ලී, ජයනි තොටවත්ත අක්කා, වෑප් නිශාන්ත සහෝ , රොශාන් හේරත් පුතා , කණිශ්ක හෙන්නායක මල්ලි, සුභාෂ් ගුණවර්ධණ අයියා, චමින්ද වාසල අයියා , වජිර සහ ලසන්ති හිතවත් මිතුරු යුවල, සමීර ,ප්‍රියන්ත ගල්ගෙපිටිය අයියා සහ අනුරාධ නානායක්කාර මල්ලී.... ඔබ සැමටත් මෙය කියවන ඔබටත් මේ කුසලය අනුමෝදන් වේවා! 



ස්තූතියි ! 

පසු සටහන 1:  


කතා කොටගත් වෑන් රියෙන් යන සහ එන ගමනේදී කන් පිරෙන්නට මගේත් , අනුරාධ මල්ලීගේත් , ප්‍රියන්ත අයියාගේත් රස කතා අසාසිටි වෑන් රථයේ රියදුරු මල්ලීගෙන් , මා රථයෙන් බසින්නට සූදානම් වෙද්දී අසන්නට ලැබුනේ හීනෙකින්වත් නොසිතූ ප්‍රකාශයක්.. 

"මිස් ඕ පොසිටිව් වකුගඩුවක් හොයන කෙනෙක් ඉන්නවනම් මිස් ගාව මගෙ නොම්මරේ තියනවනේ, මට දන්වනවද?"


 මට ඇත්තෙන්ම මොහොතකට වදන් අහිමි වූයේ , මිනිසත්කම යනු මල් වලට මල් එකතු වන න්‍යායයෙන් ගත් කල , අනේ එක්කන් යන වාහනයට පවා මිනිස්කම ගෑවෙන්නේ කෙසේදෑයි විමතියක් ඈතිවෙමින්. 

"ඔයා වකුගඩුවක් දෙන්න හිතන් ඉන්නවද? ඊට පස්සෙ ආෆ්ටර් ඉෆෙක්ට්ස් එනවා. එක වකුගඩුවකින් ජීවත් වෙන්න ගියාම. ඒක දන්නවද?"  


මිනිස්කමින් යලිත් වරක් සංවේදී වෙමින් මම ඇසුවේ නිකමට මෙන්..

"දන්නව මිස්. ඒත් මේ ගෙවිල යන ජීවිතෙ වගෙද, තව ජීවිතයක් ජීවත් වෙනව නම්.. නේද?"  


ඔහු සතුටෙන් එසේ කියමින් වාහනය් නිවෙස අසල නතර කලා. මගේ හදවතත් එක් මොහොතකට නතර වූවා සේ මට හැඟුනා... ඔහු රියැදුරු අසුනේ සුක්කානම කරකවමින් ජීවිතයේ විශාල වංගුවක් ගන්නට නොබියව වදන් ඇමිණූ අයුරු මගේ දවසෙහි සතුට දෙගුන කළා.

වනසිව්පාවුන් වැනි මිනිසුන් නැත.  දෙවිදේවතාවුන් සිටි මහ පොලවක .... දේවත්වය යලිත් සොයා යන ගවේෂණයක යෙදෙන මිනිසුන් මිසක...

දීඝ නිකායේ මෙසේ සඳහන් වන්නේලු...

යම් සේ උණු කිරි මත්තෙහි යොදයක් වේද එසේම රස පොළොවේ ද ඒ දිය මතුයෙහි සිසාරා පැතිරුනේ විය. මනාව නිපැයු ගිතෙලක් හෝ වෙඬරුත් යම් බඳුවේද ඒ රස පොළොව එබඳු රත් පැහැ ඇත්තේ ද විය පෘථිවි රසය පිරිසුදු දඩුවෙල් බෑ මීවදක් මෙන් විය.

එක්තරා ලොල් ස්වභාවය ඇති සත්ත්වයෙක් භවත්නි මේ කුමක් විය යුතු දැයි ඒ රස පොළොව මදක් ඇඟිල්ලෙන් ගෙන දිව ගෑවේය. ඔහුට එය පී‍්‍රති විය.

එහි තණ්භාව සිත් තුළ බැස ගත අන් සත්ත්වයෝ ද ඔහු අනුව යමින් රස පොළොව ලෙව කෑහ. ඔවුන් සිත් හි ද තෘෂ්ණාව බැස ගති. එකල්හි ඔවුහු ඒ පෘථිවි රසය පිඩුකොට වළඳන්නට වන්හ. එයින් ඔවුන්ගේ ස්වයං ප්‍රභාව අතුරුදන් විය. සඳ හිරු නැකැත් තරු ප්‍රකට විය. 

අග්ගඤ්ඤ සූත්‍රයෙන් හෙළි කෙරෙන මානවයාගේ ආරම්භය පිළිබඳ මේ තොරතුරු වලට අනුව ආදී මානවයා ප්‍රසන්නය, පැහැපත්ය, සතුටින් ජීවත්වූහ. ගැටුමට නොගැටුණි. එහෙත් තෘෂ්ණා සහගත සිතිවිලි ඇතිවීමත් සමඟම ඒ සියල්ල අතුරුදන් විය. 

එසේ තෘෂ්ණාවෙන් භරිත වූ ලෝකය තුල තවමත් ඒ නැතිවූ ප්‍රභාව සොයන , ඒ මුල් ජීවියා සොයා යන්නවුන් සිටිති....



පසු සටහන 2:

පානකාව දුප්පත් පාසලක් නොවෙයි.. භෞතික සම්පත් අතින් සීමිත වූවත් ඉතා ප‍රිශ්‍රමයකින් යුතුව ඒ ගුරු මෑණිවරුන් පියවරුන් විදුහල්පති තුමන් සමග එක්ව ගොඩ නගා ඇති, මනා සේ සංවිධිත පාසල ඔබ දුටුවොත් පුදුම වේවි. මේසයක පුටුවක පවා ගල්වා ඇති පිලිවෙල, සකසුරුවම සහ විනය පානකාව යනු මිනිස්කම් සහ දස්කම් අතින් පොහොසත් පාසලක් කොට ඇති අයුරු ඔබට පානකාව විදුහල් වෙබ් අඩවියෙන් නරඹන්නට මම ආරාධනා කරන්නම් . (මෙතනින් පිවිසෙන්න)  

---
වෑන් රථය ගෙන ගිය මල්ලීටත් , වෑන් රථයේ මා සමග සහයට ගිය ප්‍රියන්ත අයියා සහ අනුරාධ මල්ලීටත් , මේ උතුම් කාර්යයට සිය දුක් මහන්සියෙන් හම්බ කළ ධනය නොමසුරුව කැප කළ සොයුරු සොයුරියන්ටත්, දුව පැන හොඳ දෙයක් වෙනුවෙන් අඩුම කුඩුම සොයා උපකාර කළ සමීරටත් , අපව මහත් අදරින් පිලිගෙන සත්කාර කළ විදුහල්පති පියාණන්ටත්, ගුරු මව්පියන්ටත්, මේ සත්කාර්යය අවසන මේ සිදුවීම් පවසද්දි ඇස් වල කඳුලු පුරවාගෙන දීඝ නිකායේ මේ පාඨය මට මතක් කළ තිස්ස අයියාටත්.. සැමට මහත් කුසල්ම සිදු වේවා !  



Thursday, November 17, 2011

[217] නගරං කපුටු 'වස්තුව'

ගොම්මනට කිසිම බිය සැකක් නැතිව කොලොම් තොටේ රස්තියාදු ගසමින් , කඩ සාප්පු වල ඇවිදීමේ නිදහස අද සීමා වී තිබේ.. එයට හේතුව ගෙයි මාපිය සෙවණේ කූඩු වීම නොවේ... රෑ දෙගොඩ හරියේ මම යන  අඩල් ගමන් වලට දැන් අපේ අම්මාගේ සිත කම්මර වී තිබේ.. මගේ වියපත් බව සිහි කැඳවා 'දැන් මා පොඩි එකකු නොවේ යයි කියා     ඒ කාලයේ මම රණ්ඩු ඇල්ලුවා මතකය.එහෙත් එදා මම පොඩි ලමයකු නොවේදැයි අද මට සිතෙයි. අද මම පොඩි ලමයකු වී සිටිමි.නොකල්හි වට වැස්සක් වූ එකල්හි, අවාරයේ පොහොර දා, නිසි නින්දේ ඇහැරෙන ඉවසිල්ල අහිමි කරගත් මෝඩ 'නොපිපි මල' මම වීමි ...

ගොම්මන ලංවී නගර මධ්‍යයට පැමිණි මම , අද එක් විනාඩියකට ඔරලෝසු කණුව ලඟ නැවතුනෙමි. කොලොම්තොට එදවස 'හවස' මම යලිත් සිහි කැඳවා ගන්නට තැත් කළෙමි. එය මහා ශාන්ත හැන්දෑවක් ලෙසින් , කාර්යාල නිමවී සෙමෙන් සෙමෙන් ගාලු පාරේ ඇවිද යන වෙහෙසක් නැති ගැහැණු මිනිසුන් මගේ  සිත් බිත මත ප්‍රක්ෂේපණය වෙයි. කඩ සාප්පු වලට ගොඩ වදින , සෙමෙන් සෙමෙන් යලි මගට බසින , අතෙහි ඇති බෑග්
පිරික්සන ඒ කොලොම්තොට වැසියනට තවමත් රෑ වී නැත. 





මම මෙ'නුවර , මහනුවර ඔරලෝසු කණුව අසලය. ඔවුහු දුවති. වියපත් මාපියන් , කුඩා දරුවන් , තරුණ තරුණියන් , එකම පිම්මෙන් පැන පැන යන අයුරු මට පෙනේ. ඉර බැස යාමේ භීතිය මේ තරම් දරුණු හැඟීමක් න්න , වසර කිහිපයක් ගෙන්දගම් වාෂ්ප ආඝ්‍රාණය කළ මට නුහුරුය.එහෙත් මටද ඒ භීතිය වැලඳීගෙන එයි.

ටවුන් නුග ගසේ වවුලෝ සිය ත‍ටු හරි බරි ගස්සාගෙන , උගුරකට පාදමින් නිවෙස් හැරපියා ගොදුරු සොයා යන දවසේ පශ්චිම යාමයයි මේ. කපුටන් නැත්තේ කොයි නුවරද? මෙ'නුවරද එය එසේමය. කපුටෝ කපුටෝමය. මේ තරම් ගණ නිල් තුරින් ගහණ හන්තානට හෝ උඩවත්ත කැලයට ගාල් නොවී උහු මහ නගර මධ්‍යයේ , දුහුවිල්ලෙන් ගහණ , තොර‍තෝංචියක් නැති නලා නද වෙන , නුග තුරෙහිම ගාල් වෙති. දවස තිස්සේ කුස පුරවාගත් සතුටින් , කපු‍ටු ඇඹේණිය ඇඳ රෙදි ගසමින් නිදි දෙව්දුවගේ සාරිපොටෙහි ගුලි ගැසෙන්නට යහන සදන්නීය. එතෙක් , කෙලි දෙලෙන් නටන කපු‍ටු දරුවන්
,  දවසාවසානයේ අසල්වාසීන් සමග දොඩමලු වන කපු‍ටු තාත්තලා  මට මැවී පෙනෙයි.  ඒ හඬ මට කොලඹ කොටුවේ ඇසුනාදැයි මතක නැත.


 රාත්‍රියෙන් හරි අඩක්ම ගෙවී යන තුරු නොනිදන,  වීදි ලාම්පු , කඩ සාප්පු , රසමසවුලු ඉදෙන විසල් උඳුන් , වැල නොකැඩී එන රථවාහන දම්වැල්  අස්සේ එකෙල මෙකෙල වෙමින් 'සැබෑ අඳුර' පිවිසෙන තුරු රවුම් ගැසූ අතීතය අවසන්ය...

ඒ වෙනුවට ඇත්තේ, අන්ධකාර භීතියෙන් මුසපත්ව , එක පිම්මේ පැන යන දෙනෝදාහක් අතරින් ගෙදර දුව යන වර්තමානයයි. මහනුවරින් අඩක් වසා සිටින මහ නුගයේ කපු‍ටු කපුටියන්ගේ  ගෝසාකාරී කචබචයෙන් මිදී  , නොයිවසිල්ලේ ගෙදර සිහි කරන, ඒ සිතමින්ම බස් රථයේ හිඳ මේ මතක කුරු‍ටු ගාද්දී , කුහුලෙන් ඒ වෙත එබෙන නුවරුන්ගෙන් එකෙකුවී ගෙවෙන වර්තමානයයි.

රෑ වුවහොත් අන්ධකාර භීතිකාවේ උත්ප්‍රාසය දියුණු වන්නට වල් ඌරු භීතිකාවද එකතු වේ. එකල්හි නපුරු මිනිසුන්ගේ ඇල්මෙන් බැල්මෙන් මා අනතුරේ වැටෙතැයි බිය ගත් මාපියන් අද භය වන්නේ වල් ඌරාටය..

එදා  සහ අද බොහෝ කල් ගතව නැතත් , කාලය විසින් මට කළ යුතු යුතුකම ඉතා සතු‍ටුදායක අයුරෙන් කර ඇති බව මට අද සිතෙයි...



කොටුවේ බෝගසටත් මහනුවර නුග ගසටත් එක සමාන අයුරෙන් දුහුවිලි මුසුවේ.  රන් මීවිත පුරවා ගත් වීදුරු දාරයෙහි ඈඟිලි තුඩින් රවුම් අඳිමින්, එක් නගරං කාක්කෙකු තව කාක් ගෑටයන් පිරිසක් හා එක්ව බෝ අත්තක 'සෑට්' වී පූල් ගසනවා වියහැකිය.  ඒ තරම් ලාම්පු එලියක් නැති බෝ අත්තක වෑතිරී කපුටු පෑටවුන් ඉස්කෝලේ දුන් 'හෝම් වර්ක්' කරද්දී, තවත් නගරං කාක්කෙකු පපුතුරෙහි මවිල් අතගාමින් , පිම්මේ දුවන නුවරුන්ට තටු නාවේ මන්දැයි කල්පනා කරනවා විය හැකිය...



ඒ එ'නුවරදැයි මෙ'නුවරදැයි වෙසෙස් වෙනසක් නැතැයි මට සිතේ..

 
Some People FEEL the rain, others just get WET.
Bob Marley


Sunday, November 13, 2011

[216] සා ! රා !

හැඳි  ගැරුප්පු පිඟන් තලය මත ගැටෙන හඬ සමග තරහින් මෙන් සාරා අහර ගැනීම නවතා මඳ හුස්මක් ගත්තාය. එහෙත් පරිසරය නිහඬ වී නැත. ඈතින් මෙන්ම සිය වත ඉදිරිපස හිඳින අරවින්දගේ පිඟානෙන් පවා නැගෙන , කන් කීරි ගැස්වෙන කඩු කිණිසි හරඹය දෙස, ඈ නිනව්වක් නැතිව මෙන් බලා සිටියේ හිස් බැල්මෙනි. ගෑරුප්පුවෙන් අනින්නේ මස් කෑල්ලටය. හැන්දෙන් අනන්නේ ඇනුම් කෑ අහරය. හැන්ද බිලිපිත්තකි. ගෑරුප්පුව කිණිස්සකි.



කෑම රුචිය කොහෙන් ගියාද නැත. මොන්ගෝලියන් , අමෙරිකන්, තායි එකී මෙකී නොකී මේ බුෆේ ආහාර වේල කොච්චර නම් මිල ඇද්ද? අරවින්දගෙන් අසන්නට සාරාගෙ සිත නොනැමේ.. ඒ , අරවින්දත් එය නොදන්නා නිසාද? එසෙත් නැතිනම් , සාරාගෙන් මුවින් එය පිටවුවහොත් ඊලඟට එන අරවින්දගේ  විධානය ඈට ඉවසිය නොහැකි නිසාද?


'නිකන් දුන්නු අස්සයාගෙ දත් ගනින්නෙ නැතුව බඩ පිරෙන්න කනව ඕයි!'


ඇ සිතෙන් පිලිතුර ලදින් , යලිත් සිය අහර පිඟාන වෙත නැඹුරු වූවාය. ඉදිරිපස ආසනයේ හැඳි ගෑරුප්පු හරඹය නැවතිනි. එහෙත් හිස එසවූයේ සාරා නොවේ. අනියත බියක් ඈ වටා වෙලාගත්තේ ඔහුගේ දෑස් සිය කෑම පිඟාන මත සැරිසරනු දු‍ටු නිසාවෙනි.


'මොකක්ද සාරා.. නිකම් හම්බු වෙච්චි චාන්ස් එක. එක්ක ආවටත් පාඩුයිනේ. තව කන්න කොහොම හරි'


‍රැලේ යාමට සැරසෙන බළලකුගේ දැස් වලින් ඊලඟ මොහොතේ යලිත් සිය කෑම පිඟාන වෙත අරවින්ද යොමු වූයේ ඉච්ඡා භංග කෙටි හුස්මකුත් පිටකරමිනි.


සාරා යලිත් පසෙක තැබූ ආයුධ දෙක ශක්තිමත්ව දෑතෙහි රඳවා ගත්තාය.




සටනක් ! ඔව්..ජීවිතේම මහ හටනක්... කෑම පිඟානටද මේ ඔක්කොම හටන ?


~~~~


'ආව්..... සාරා.... ඉන්ෆාස්ට ‍ෆ්‍රී ඩිනර් ටිකට්ස් දෙකක් හම්බු වෙලා.... ඌට එපාලු. වයිෆ්ට එන්නත් බැහැ කියනවලු. අපි දෙන්න යන්න කැමති නම් දෙන්නම්ලු. යමුද අනේ? ඉන්ටකොන්ටිනෙන්ටල් එකෙන් ඩිනර් ගන්න පුලුවන්යැ නැතිනම් අපිට ? යමු නේද?'


සාරාගේ සිතේ අද හවස මල් පිපුනේ එසේය.


ජීවිතය ගැන දහසක් සිහින සමග මේ වහල යටට ආ සාරා මේ වන විට සිටියේ දෙලොවක දෝලනය වෙමිනි. ඒ මන්ද?

'මට පිස්සුද? මම අච්චර හීන මැව්වෙ? මම මවපු හීන අතාත්විකද? බීච් එකට වෙලා ආදරවන්තයා එක්ක කඩල ගොට්ටක් කකා හඳ බල බල ඉන්න? බයික් එකක් රෙන්ට් කරලා කඳු මිටියාවත් දිගේ හස්බන්ඩා එක්ක ඉබාගාතේ යන්න?'

මේවා හිතෙන් මව මවා අවුරුදු 20ක් හිටිය මට පිස්සුද?

සාරා හැමදාමත් උදෙත් හවසත් මේ ප්‍රශ්නය ඇගෙන්ම ඇසුවාය.



නෑ. අරවින්දටයි පිස්සු. එයාටයි ඒ වගෙ ටේස්ට් එකක් නැත්තෙ. එයා තමයි මැසිමක් වෙලා ඉන්නෙ... මගෙ වරදක් නැහැ.

හිත කඩා වැටී, ජිවිතයේ වෙහෙසින් ඇඹරී මිරිකෙන විට ඈ දෝශාරෝපණය ඔහුට යොමු කලාය.එහෙත් ඇගේ සිත ඈට මේ දුන් වධයෙන් මිදෙන්නට එහි පිලිතුරක් විසඳුමක් සැඟව තිබුනේ නැත.



'අනේ සාරා මේ. මිනිස්සු කසාද බඳින්නෙ හඳ බලන්නයි , තරු ගනින්නයි, විකාර කරන්නයි නෙවෙයි. ජීවත් වෙන්න. කොටින්ම නීත්‍යානුකූලව එකට ඉන්න. ලමයි හදන්න.මොනවද ඔයා පොඩි ලමෙක් වගෙනෙ හිතන්නෙ..ඔහොම නම් බෑ ලමයො'


සිය බොලඳ ඉල්ලීමක් හමුවේ අරවින්දගේ මුවින් ගිලිහෙන එබඳු වදන් ඈ මේ කාලය තුල ඇසුවේ වරක් දෙවරක් නොවේ.


ඔව්... අරවින්ද හරි. මේවා ඔක්කොම මේ මගෙ මනස්ගාත....

ඒ මොහොතෙහි අරවින්ද ඇගේ පරිණත උපදේකයා හෙවත් කැපකරු පියා වී ඒ හදවතෙහි හරිබරි ගැසෙන්නට සැරසුනා පමණි!



මොන පිස්සුද. යාලු උනාම එහෙම උනෙ නෑනෙ. ඒ කාලෙ මටත් වඩා බොලඳ වැඩ කලේ එයානෙ....


කවදත් හිතුවක්කාර සාරා එසේ කියද්දී, නැවතත් අර කැපකරු පියා අඩියකුත් හප්පා සාරාගේ හදවතින් නික්මී යන්නේ දඩාං ගා කුල දොරත් වසමිනි.


සාරා මේ දෙලොව අතර එහෙටත් මෙහෙටත් වැනුනාය.


'මටයි පිස්සු. මගෙයි මොලේ හොඳ නැත්තෙ. පොඩි කාලෙ හිට එක එක සෙන්ටිමෙන්ටල් බොලඳ ලව් දැකලා, මල් කතා කියවලා මගේ මොලේ කුරුවල්  වෙලා.එයා හරි'


සාරා ඈ දෙසම රවා බැලුවාය !


'ඇයි මම එහෙම හිතන්නෙ. මට කියල ජීවිතයක් නැද්ද? ආත්මයක් නැද්ද? මම ආදරෙ විඳින්න ආස විදියක් නැද්ද? මම හීන මැවු ආදරයක් නැද්ද? මම මැශිමක්ද? මම එහෙම වෙන්න මම කළ වරද මොකක්ද?


සාරාගේ දෙවන සාරා නැවතත් ඇගේ කරවට අතක් දමා ලකුණු පතෙහි සාරා ඉදිරියේ එකේ අකුරක් අඳින්නීය....

 'නැහැ. මම හිතුවක්කාරයි. එයා හරි. මිනිස්සු උනාම බඳින්න ඕනෙ.බඳින්නෙ ඉතින් ඔය පෙම් බඳින්න නෙවි. එකට ජීවත් වෙන්න, ගෙවල් හදන්න, ලමයි හදන්න.එයා හරි. මම අද හවසට කියනව ____ '


සාරා හිතට විරුදු නමුත් ජීවිතය නමැති පන් ගසෙහි එල්ලී සිටිය යුතු නිසාවෙන් තීරණයකට එලැඹුනාය.

විසල් රුක හැරදා පන් ගසෙහි එල්ලුනෙමි. ගිලී මිය නොයා මා මා ජීවන ගමන යායුතුය.හැරීමක් නැත. 

සාරා ගේ වැඩිමල් සාරා, සාරවත් අවසානයකින් චින්තාවලිය අවසන් කලාය. 


ඉන්ටකොන්ටිනෙන්ටල් එකේ හදිසි නොමිලේ බුෆේ එකේ වාසනාව හිමි වූ අරවින්දගේ ඇමතුමෙන්, එදා දවල් සාරා සිතු දේ,  ආයෙමත් ඇට්ටර සාරා එලියට ඇද දැම්මේය..


ඉපිලී යන ආශාවෙන් සාරා මුසපත් වූයේ තරු පහේ හෝටලයේ රසමසවුලු වෙනුවෙන් නොවේ... මේ උඩ පන්නිනේ, ඇඳුම් අල්මාරියම එහෙ මෙහෙ විසි කරමින් සුලඟේ නොයන ඇඳුම් සොයන්නේ , සාරා නොවේ.. සාරාගේ දොලොස් හැවිරිදි පුංචි සාරායි...


ආඅව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්...මුහුදු හුලං... අදනම් අරවින්දව බලෙන් හරි බංකුවක ඉන්දවගෙන එයාගෙ ඔඩොක්කුවේ ඔලුව තියන් තරු බලනව එලි වෙනකල්. ඩිනර් එක ඉක්මනට ගිලල එන්න ඕනෙ එලියට.


කුලගෙයට ආදා පටන් නොලද ඒ හීනය අස්සේ පිනුම් ගසමින් හිටි සාරාට අරවින්දගේ අඩි හඬ පවා ඇසුනේ නැත.,


සාරා....සාරා.... ලැස්ති වෙන්න...


මේ මොකෝ?? පැනල යන්නද?


අරවින්ද මහ හඬින් සිනාවෙමින් පිස්සන් කො‍ටුවක් වි තිබූ ඇඳුම් ගොන්න දෝතට ඔසවා ගත්තේය.


සාරා ප්‍රීතියෙන් ඉපිලී යමින්... එක් කල්පනාවකින් ආයිමත් දුකින් බර වූවාය.....


'අනේ ඒ ඇඳුම් ගොඩ මම නම්'


ඒත් ඒ දුක එක මොහොතකි. 

ආයෙමත් මුහුදු වෙරළ. හුලඟ... ජීවිතය.... ආව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්.....


සාරා....කොහොමද අපි යන්නෙ?


කොල්ලුපිටියට බස් එකෙ ගිහින් ඉතුරු ටික අත් අල්ලන් පයින් යමු...
සාරා උඩ පනිමින් කීවාය... සතුට උත්පාදනය කරන කම්හලක බෙල්ට් එකක් දිගේ එන පළමු සතුට පැකට් එක දෝතට ගන්නට නොයිවසිල්ලේ බලාසිටින සාරා....!



අපි කැබ් එකක් ගමු නේද.... ෆයිව්ස්ටා එකකට කොහොමද බස් එකෙ යන්නෙ.... මන් කෝල් කරන්නම්....


අරවින්ද දුරකතනය සාක්කුවෙන් ගෙන අංක කරකවමින් නිරුත්තර සාරා ඇඳුම් ගොඩත් සමග තනිකොට පිටව ගියේය. එහෙත් මුහුදු වෙරළේ ආස්වාදයෙන් ලය පුම්බාගත් හුස්ම වියැකී යා නොදී,  කලු තුන්කාලේ කලිසමත් සිය හැඩ මැවෙන, නිල් පැහැ උඩ ඇඳුමත් හරවමින් බලමින් සිටි නිසා සාරාට ආයිත් ඇගේ ලෝකයට පියඹන්නට හැකි විය...


'කාලෙකින් එහෙනම් බඩ පැලෙන්න කත හැකි...නේද සාරා?'


අරවින්ද කාමරයට ආවේ ඇගේ දෑතේ හිරවූ ඇඳුම දෙස නෙත් රඳවමිනි.


'අපෝ... පොඩි එකෙක් වගේ.... ඕක නම් එපා... මොකක්ද සාරා.. පොලට යන්න වගෙ පුලුවන්ද එතෙන්ට යන්න. ඉන්ෆාස්ගෙ තත්වෙටත් හොඳ නැනෙ. අර ගවුම අඳින්න. කලු එක..හරිද? නැතිනම් මිනිස්සු හිතයි තාත්තයි දුවයි කියල ..හහ් හහ් හා.. '


සාරා... සාරා...! සාරා... 


කුහකයා ! 

සාරා කිව්වේ ඈටය !  කුඩා සාරාටය!

පොඩි එකෙක් වගෙ පේන්න ඇන්දම... අරවින්ද පව්... 


දිගු හුස්මත් සමග සාරා දොලොස් වියෙන් යලිත් එකුන් විසි වියේ බිරිඳ වූවාය.


කලු ගවුමට පමණක් නොව, කොයි ඇඳුමටත් හැඩ , සාරා දෙස  බලමින් ආ අරවින්ද සිය කීකරු බිරිඳගේ වත නරඹමින්, සිනහසුනේය.  එකෙනෙහි මැකී යන අරවින්දගේ සිනහවේ පි‍ටුපස ඇති නොපහන් බව, සාරාගේ තියුණු දෑස් පසක් කරමින්, යමක් ශ්‍රවණය කලේ තැති ගැන්මෙනි....


'හ්ම්ම්ම්... ලස්සන නම් තියනව ඉතින්....'
යලිත් මුවට සිනහව නගා ගනිමින් අරවින්ද සාරාගේ නිකට සොලවා ඇඳුම් හැඳ ම්දුලට බැස්සේය...



~`~


වීදුරුවට නාසය තබාගෙන, රෑ සීත මැද්දෙන්,  සාරා කැබ් රථයේ හිඳ තරුපහේ ආහරය වෙනුවෙන් හිත හදාගත්තාය.


'අරවින්ද ඉන්නෙ මේ මහපොලවෙ, මම ඉන්නෙ අඟල් ගානක් උඩ... මට පිස්සු'


සාරා යලිත් සිත දිරිමත් කරගත්තාය.


'ආදරේ කියන්නෙ එකට ඉන්න එක, ඔය හීන දැන්වත් අයින් කරපන්. '


සාරාගේ වැඩිමහල් සාරා ඈ අසලින්ම වාඩි ගෙන හෙමින් මිමිණුවාය. ඈ එකුන් විසි සාරා හරිද වැරදිදැයි පහදා දෙන්නට සාරාගේ උදව්වට නාවාය. ආ කිසිවෙකුත් නැත.


කැබ් රථය හෝටලයේ දොරකොඩ නැවතිනි... මුහුදු හුලඟින් ගසාගෙන යන ගවුම් වාටිය එක් අතකින් අල්වා සාරා,  මුහුදු හුලඟින් මිදී හෝටල් ද්වාරය වෙත අරවින්දගේ අත ගෙන ගියාය.


~`~


අරවින්ද සහ සාරා මේසය දෙපැත්තේ හිඳ සිටිනු දොලොස් හැවිරිදි සාරා දු‍ටුවේ නෙතගිනි. කුඩා ඈ ඒ වනවිටත් වීදුරුවෙන් එහා නාන තටාක මණ්ඩපයේ පඩියක හිඳ රූන් පෙත්තක් කරකවමින් මුහුද දෙස බලා ගීයක් මුමුනමින් සිටියාය.


නිනව් නැතිව වටපිට බලන අරවින්ද , කකුල් සොලවමින් නාන තටාකයේ මේ සීතලේ දිය නාන විදේශිකයන් දෙස උපහාසාත්මකව බලා හිඳියි.  සාරාත් අරවින්දත් ආසන දරා සිටි හතරැස් මේසයේ හිඩැස මැද්දෙන් වේටරයෙක් පැමිණ විශාල ඉටිපන්දමක් දල්වා ගියේ , මේ තරම් ලන්තැරුම් දැල්වෙන තරුපහේ හෝටලය විදුලි අර්බුධයකට ලක්ව ඇතුවාක් මෙනි.. !


උන්නු හැටියට මලා මදැයි ! සාරා සිනහසුනේ  නාන තටාකය අසල හිඳ සිටින දොලොස් හැවිරිදි සාරා සමගය.


'කනව හලෝ.... මොනාද අයිසෙ. නිකම් දෙන තරුපහ , කන්න පින නෑ... '


තෙවන වරටත් බෙදාගෙන ආ මොන්ගෝලියන් වට්ටෝරුව උදෙසා යලිත් පිරිසිදු හැඳි ගැරුප්පු ඇණවුම් කරමින් අරවින්ද සිනාවෙයි... සාරාද සිනහසුනාය.


'මරු නේද කෑම ටික'
අරවින්ද හෝටලය වර්ණනා කරයි...



'ඔව්'
ඔහු නිවැරදිය.  කෑම ! සාරා අරවින්දගේ කෑම පිඟාන හිස්ව ඇති හෙයින් නැගිටින්නට මාන බැලුවාය...

දැන් වත්... ඇවිදින්න... අඩුගානෙ.. එලිපහලියෙ..



ඔහු ගියේ අතුරුපස වෙතය. සාරාද ඒ පිටුපස ගෑටුවාය. සාරා, අතුරුපස බත් වගේ කන, ටිකක් පිස්සු ගෑනු ලමෙක් බව දන්නා අරවින්ද අතුරුපස පිඟන් දෙකක් හිස් කරන සාරා දෙස තෘප්තිමත් බෑල්මක් හෙලුවේය.


'අපෝ ඇති යන්තන්.. එහෙමවත් කෑවා'
අරවින්දගේ හිත සැහැල්ලු වූ බව දුටු සාරා අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජනය ගන්නට වචනය ඉස්සර කලාය.


'අරවින්ද.. අනේ අපි බීච් යමු....'
ඈ සුපුරුදු සුරතලයෙන් කීවේ අරවින්දගේ හිත දිනා ගන්නා අටියෙනි...


'පිස්සුද බබා, මේ රෑ..හීතලෙ. අනික මට ඇවිදින්න බෑ දැන්. බඩ කලයක් වගෙ වෙලා. දැන් යමු'


සාරාට කවදත් අප්‍රිය දත්කූරක් හපමින් සාක්කුවෙන් පිටතට ගත් දුරකතනයෙන් කැබ් රථයේ අංකය කරකවමින් අරවින්ද නැගී සිටියේය.


සාරා,,, සාරා... සාරා... 


ඈ මොහොතක් බිම බලා හුන්නාය. හුස්ම එකක් දෙකක් ඉතාම සෙමෙන් වැටෙන්නට ඇත. ටකරං වහලයකින් බේරී එන හිරු පදාසයක් රැඳි,  දීප්තිමත් විසල් වම් ඇසට, වෙනදාට වඩා වේගයෙන් කඳුලක් උනා එන්නේද? 

නාන තටාකය අසල හිඳ කකුල් පද්දමින් මුහුදු හුලඟ විඳි දොලොස් හැවිරිදි සාරාට ඈ හිසින් සන් කලාය. අරවින්දගේ පරිණත බර අඩි මත්තේ , සාරා එක එක පියවර තැබුවාය. 

වෙනදා මෙන්, තමා අසලට දිව එනු වෙනුවට , තටාකාංගනය , උයන හා මුහුදු තීරය දිගේ දුව ආ කුඩා සාරා, ස්වයංක්‍රීයව ඇරෙන විසල් වීදුරු දොර අබිමුව ඈ වෙනුවෙන් බලා සිටියාය.
~`~


Friday, November 11, 2011

[215] කූට න්‍යායෙන් 'අයි ලව් යූ' කියවගන්න විදිය මෙන්න !

අතිශය වෙහෙසකර සති කිහිපයක් ගත වෙද්දි ,  පිටු දෙසිය ගණනක් ලියවෙද්දී , ඉඳහිට සැනසුමක් ලබන්නේ අහම්බෙන් අහුවෙන ගීතයක් ඇසීමෙන්...  

මේ ගීතය ඇහුනාම නම් එකපාරම මම කලේ ඉස්සෙල්ලාම මට ටොක්කක් ඇන ගත්තු එක. ඇයි දන්නවද? මෙහෙවු සොඳුරු ගීතයක් මෙච්චර කලක් ෆෝල්ඩර් එකක් අස්සෙ වේලි වේලි තිබුනු එක ගැන.  




ඔන්න බලන්න. ක්‍රියෙටිව් කොල්ලෙක්, එලිච්චියක් වගෙ තමන්ට 'බෑ බෑ බෑ' කිය කිය ගණන් උස්සන ගෑනු ලමිස්සිගෙන් 'හා' කියව ගන්න අපූරුව.... :-) ඕන් අපෙ අයියල මල්ලිලාට ශෝයි ගීතයක් හොඳේ... :) 

හරි කතා ඇති... ගීතයයි.. කතාවයි අහමු ඉස්සෙල්ලා...

සැයු:  නිල්පාටින් තියෙන්නෙ, ගෑනු දෑරිවි කියන ටික...  


~''~

 කොලු පෑටියා අහනවා අහනවා , හඳ ගැනයි, තරු ගැනයි, මලුයි, බඹරුයි , දෙබරුයි.. ඇසුයි , මූනයි අරවයි මේවායි .. ගැන.. ඔව් නොකියා හුම් කියන එක කෙලි අපේ සිරිතනේ... ඉතින් මුලු සොබාදහම ගැනම ඩේටා කලෙක්ට් කරලා, ගැන වටෙන් පැදලා පැදලා... සොඳුරියෙ මට .....__ කිව්ව විතරයි ඤෑහ්! ගෑව කැත විතරක් මේ කෙල්ල !
සඳට අහස ආදරේදෝ ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
මලට බමරු ආදරේදෝ ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
දෙනෙතට වත ආදරේදෝ ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
සොඳුරියෙ මට ආදරේදෝ.. ? (නෑ නෑ නෑ....)
 


ඤෑහ් කිව්වට කොලුවා අදහිරිය වෙන්නෙ නෑ. ඔය වෙලාවටනෙ ලොජිකල් තින්කින් ඕනේ... හී හී.. ඒ පාර ආයිත් වෙන ස්ට්‍රැටජියකින් එනවා.. හරියට වාහනයක් බ්‍රේක් කරලේ ට්‍රී...න් ගාල වංගුව හරවල ආපහු හිටපු තැනට හොර පාරකින් එනව වගේ... 

හුම් ගාන බකුසු උත්තර වලින් ආයෙමත් ගහකොලයි මලුයි, මැනිකුයි අරවයි මේවයි වනලා, අන්තිමේට ආදරෙයිද නාහා , ආදරෙන්ද ඉන්නෙ කියලවත් අහල බලනවා!

මොන ... ආයිත් ඤෑහ් !!!!


 සිය හිස මල් තුරුලිය සුරකින්නේ ආදරෙන් නේදෝ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
දුහුවිලි පිස මැණිකක් අහුලන්නේ ආදරෙන් නේදෝ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
ඔබ මගෙ හදවත් කුටියට එන්නේ ආදරෙන් නේදෝ ? (නෑ නෑ නෑ.....)

 පිරිමි දරුවා වැඩේ අතහරින්නෙ නෑ...   ඒ පාර තමුන්ගෙ තත්වෙ බින්දුවටම හෙලාගෙන , අර ශ්‍රෙක් එකේ පූසා (ශ්‍රෙක් පූස දැක නැති අය ඉන්නවද? ඔය ඉන්නෙ රූපෙ) වගෙ මූන හදාගෙන කෙල්ල ගාව දණින් වැටිලා අහනවා අඩු ගානෙ මූදෙ දිය බින්දුවක් තරමට වත් මට ආදරේද කියලා... ඒත් කිසිම හිතක් පපුවක් නැතුව කෙල්ල ආයෙත් ඤෑක් ගානවා...


සයුරෙහි දිය කඳුලක් තරමින්වත් ආදරෙයි නේදෝ? ( නෑ නෑ නෑ...)


 වැඩේ හරියන්නෙ නැහැ..   කොලු පැටියා ආයිත් දෙපයින් හිටගෙන පැත්තකට හැරිලා ඔලුව කස කසා කල්පනා කරනවා... ආහ්..! ඔන්න ඔලුවට ඉහලින් බල්බ් එකක් පත්තු වෙනවා...අපටි හිනාවක් මුවේ ඇඳෙනවා... දෙන්නම්කෝ... පොඩි කාලෙ කරපු සෙල්ලමක්...
 එහෙනම් මා මුමුණන ගී පද පෙරලා යලි කියනවදෝ ? (ම්ම්....)
 


 ඤෑහ් නෙ කිව්වේ... හිටුකෝ.. කියලා පද හරවන්නේ මුකුත්ම නොදන්න තාලෙටයි. සෙල්ලමට හිත කෙලි පැටික්කිටත් මේක , ප්‍රශ්න වලට ඤෑහ් බැහ් කියනවට වඩා විනෝදයිනේ... කෙල්ලත් උඩ පැන පැන පද හරවනවා....  


පඳ සහනයි.... සඳ පහනයි
පද මවනයි.... මඳ පවනයි..
වසර සසන තුරු... සසර වසන තුරු
අම මාදරෙයි.. මම ආදරෙයි...

මම ආදරෙයි (ම්ම්ම්...ම්ම්...ම්ම්)




ඕන් බලන්න්කො වෙච්චි දේ... ඤෑහ් කිව්ව කෙල්ලගෙ කටින්ම ඒ පාර , කොලු පැටිය 'මම ආදරෙයි වෙනුවට අම මාදරෙයි කියද්දි' කෙල්ල පැනලා ඉස්සර වෙලා කියනවා නේ, 'මම ආදරෙයි' කියලා... 




චී... දැන් කාලෙ හැදෙන කෙල්ලො නම් හරී නෝටි....! කොල්ල දිව දික් කරමින් කෙල්ලට එහෙම කිව්වට වික්ටර් රත්නායක මහත්තයා ඒ කෑල්ල සින්දුවෙ කිව්වෙ නැහැල්ලුනේ... බලන්නකෝ :-)  

ඉතින් මුකුත් වුනේ නෑ වගෙ , මම ආදරෙයි කිව්ව කෙල්ලගේ ඉල්ලීම සලකා බලලා , කොල්ලාත් කියනවා 'මම ආදරෙයි' කියලා.... 

 කොහොමද ටිකිරි මොලේ...?  
(මේක ගීයෙ කොටසක් හෙම නෙවෙයි හරිද?) :-) 

~'~

පලි.. : 

තැනින් තැන මගේ විකාර ඔබ්බලා ගීතය නාස්ති කලා කියල කාට හරි හිතුන නම් අනේ දහස් වර සමාව.. 

මෙතනින් බාගෙන අහන්න. අතිශයින්ම සුන්දර ගීතයක්.....මෙන්න සම්පූර්ණ ගීතයම 

සඳට අහස ආදරේදෝ ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
මලට බමරු ආදරේදෝ ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
දෙනෙතට වත ආදරේදෝ ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
සොඳුරියෙ මට ආදරේදෝ.. ? (නෑ නෑ නෑ....)

සිය හිස මල් තුරුලිය සුරකින්නේ ආදරෙන් නේදෝ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
දුහුවිලි පිස මැණිකක් අහුලන්නේ ආදරෙන් නේදෝ? (හ්ම්..හ්ම්ම්)
ඔබ මගෙ හදවත් කුටියට එන්නේ ආදරෙන් නේදෝ ? (නෑ නෑ නෑ.....)

සයුරෙහි දිය කඳුලක් තරමින්වත් ආදරෙයි නේදෝ? ( නෑ නෑ නෑ...)
එහෙනම් මා මුමුණන ගී පද පෙරලා යලි කියනවදෝ ? (ම්ම්....)

පඳ සහනයි.... සඳ පහනයි
පද මවනයි.... මඳ පවනයි..
වසර සසන තුරු... සසර වසන තුරු
අම මාදරෙයි.. මම ආදරෙයි...

මම ආදරෙයි (ම්ම්ම්...ම්ම්...ම්ම්)


________
කොහොමද ටිකිරි මොලේ...?  
(මේක ගීයෙ කොටසක් හෙම නෙවෙයි හරිද?) :-) 
_________

Tuesday, November 08, 2011

[214] පෙම්මුල්ලේ රස්තියාදුව 10

ගිය ඉරිදා, මහා වැහි දවසක්...අන්ධකාරය කපාගෙන අරමුණට යා යුතුව තිබේ.රාත්‍රිය කපාගෙන මාලබේට යා යුතු තවත් අර්බුධකාරී දවසක්..

වැහි කෝඩයට තැලී පොඩිවී මිරිකෙමින් නුවර කරා යන ගමනේදී , ආපසු පියවර තියා ගෙදර දුවන්න හිතුනේ වරක් දෙවරක් නොවෙයි
. ගෙදර දුවා ඇඳට පැන පුරුදු බ්ලැන්කේට්‍ටුව තුල ගුලිවී නින්දක් ගසන්නට කියාපු කාලගුණේ... :(  සිත පෙ‍රැත්ත කරයි.

දෙකට දෙවාරනේ තීරණ ගැනීම, ආඩාතාඩේ ගමන් යෑම යන දෙකම දැන් පුරුද්දක්ද මන්දා... ඒ හින්දාම හිත කියන්නේ මේ ගමන් තියපු පය ආයිත් ගන්නට එපා කියලාමය. වැහි අඳුර දවසාවසානයට අඬ ගසන විට මම පානදුරේ බස් එක අසල !

එකම සීට් එකක්වත් නැහැ
. ඊලඟ බසයට පැයක් තිබේ. කලින් දාක ගිය 'හිටගෙන' රස්තියාදුවත් මතක් වූයේ ඉබේම..අදත්... හපොයි.... . අන්තිම පේලිය පැත්තට ඉගිල ගිය කොන්දොස්තර කොලුවා බූරු ඇඳන් හකුලවා, මහා කෝණ සුලු කෝණ කොට මා චුට්ටන් ඉඩෙහි හිර කෙටී වාඩි වෙන්නට සැලැස්වූයේ ආයෙ නැගිටින්නටවත් බැරි වන්නට පසුපස පේලිය පැක් කරවමින්.  ඉතින් මේකයි ඉරණම! කරන්නට දෙයක් නැත. අද පෙම් මුල්ලේ.. ! මුල්ලේ කිව්වාට ,ඇත්තම කියනවානම්, ඒ පෙම් මුලු දෙකේ මධ්‍යස්ථ ලක්ෂ්‍යය හෙවත් බස් එකේ භයානකම ආසනයේය!.  




 නිකම් එක විදියකට ඉන්න වෙනවා මදිවට හිරවෙලාත් නිසා පොඩි වෙනසකටත් එක්ක නෝට් පොත දිගැරගෙන ඔන්න මේන් මේ ටික කුරු‍ටු ගෑවා මම.


'හැරමිටියෙන් ඇවිදින්නෝ
අපට එරෙහි වී එන්නෝ
සීමා මායිම් වැටකො‍ටු
මේ කිසිවක් අපට නැතේ...
වැරදීමෙන් හුස්ම ගියත්
අපි හඬන්නෙ නෑ'

හැමදාමත් ආස ගීතයක් කන් දෙකේ ‍රැව් දෙනවා... මොකද මේ ගීතෙ පුරාවට 'නෑ නෑ' ගෑවාට මේක අසුබවාදී ගීතයක් නෙවෙයි. මේක සර්ව ශුභවාදී ගීතයක් :)  උෂ්ණාධික බස් අභ්‍යන්තරයත් ඊට නොගැලපෙන වැහි පරිසරයත් නිසා සෙමිලක්ශරි බසයේ කර්ටන් පවා වහලාය. ඉතින් බස් එකෙ සුවඳ හෙම හිතා ගත්ත හැකි නේද? 



සිතුවිලි ඔහේ ඇදීගෙන යන්නේ ඈත්ව යන නුවරත් සමග අතීතයත් මැකී යන්නාක් මෙන් අමුතු හැඟීමක් දනවමින්. එහෙත් මේ ඇදී යන්නේ නුවර තරමටම (ඇතැම් විට ඊටත් වඩා) වේදනාබර මතකයන් ශේෂ වූ ගෙන්දගම් පොලවට....කොහෙත් පොළව එකමයි... ගෙන්දගම්ය , ගුරුපාරය වෙනසක් නැහැනෙ , ගුරුත්වය එකමනෙ :-)

කොහේ ගියත් 'මතකය' ට දොස් අසන්නට සිදු වෙනව
. කොහේ හිටියත් කොහෙන් පලා ගියත් 'මතක' ඉල්පෙන වර්තමානය වේගයෙන් කැලැත්තෙනව...  මම වේගවත් කෙටි හුස්මක් හෙලමි න් මුල් ඇදුනු සිතුවිලි මුදා හැරිය... . හුස්ම තරමට සිතුවිල්ලත් කෙටි කරගන්නට හැකි නම් හොඳයි.....


අතින් කට වසා ඈනුමක් වත් අරින්ට ඩ්‍රයිවර් මාමා ඉඩක් නොදෙන්නෙ කිසිම අනුකම්පාවක් නැතුව.. . බස් එක ඒ තරම්ම සෙමින් යන්නෙ ! මට කම්මැලියි. බස් එකම අඩ අඳුරේ නිදාගෙන වගේ.... නිකම්ම ඉන්න එකේ වටපිට බලන්නට වූ මම දුටුවේ පෙම් මුල්ල... !!!! 

එතන නාටකයක්. ආයෙමත් ඉච්චාකාර බළල් වේශයෙන් මගේ රස්තියාදුකාර සිත පරල වෙන්නට පටන් ගත්තා....මාත් හොර හොරෙන් කට කොනෙන් ඈස් කොනෙන් මේ නාටකය බලන ඉඳගෙන හිටගෙන යන අනාරාධිත ප්‍රක්ෂක සමූහයට එකතු වුනා. අයිපොඩ්ඩාවත් කණෙන් ගැලෙව්වෙ සිද්ද වෙන දේ සහසුද්දෙන් දැනගන්ට... 

තරුණ යුවලක්. වැඩිම උනොත් වයස 30ක් ඈති. කෙල්ල දඟ පාටයි. මුදු මුදු කොණ්ඩෙකුයි, අවුවට ටෑන් වෙච්චි රත්තරන් පාට හමකුයි එක්ක. එක තැනක ඉන්න බැහැ. කැරකෙනවා දඟලනවා. හෝව් හෝව්... කවුරුවත් නොවෙයි. මේ කෙල්ල කිව්වෙ, තරුණ යුවලගෙ පුංචි පැන්චි. දූ පොඩ්ඩි. 

කෝටු ! කෝටු! හිතුව නේද වෙන එකක් ? හී හී ;-) 

ජීවය සෙනෙහස දඟකාරකම් ඉතිරී පැතිරී යන දකුණු පෙම් මුල්ලේ මේ තරුණ අම්මයි තාත්තයි , ආච්චි අම්මයි එක්ක පොඩි පැටික්කි සෙල්ලම් කරන්නෙ පොඩ්ඩක්වත් මහන්සි නැති ගානට. ඒ මදිවට අම්මයි තාත්තයි ආචිචියිත් හරි හරියට කෙලි පොඩ්ඩි එක්ක එන්ටටේන් වෙනව. බලන් ඉන්න ආසයි. කට්ටියම පොඩි ලමයි වගෙ. 


මුලු බස් එකටම ඇහෙන්න කවි ගී සින්දු කිය කිය පොඩ්ඩි සෙල්ලම් කරනවා. බස් එකේම ඇස් පොඩ්ඩි දිහාවෙ. මටත් හිනාව නවත්ත ගන්න බැහැ. 


මාත් ඉතින් පොඩියක් කතාබහ කරල පුංචි පවුල එක්ක එකතු වුනා කඩචෝරුවක් හෙම බෙදාහදාගෙන.

යන්නෙ කොහෙද , කින්ද මන්ද හෙම හිතවත්කමට හුවමාරු වුනා. බොහොම අව්‍යාජව කතා කළ නිසාම, කතා කරන්නත් ආස හිතුනා. කට්ටියම හරි සතුටෙන්. පානදුරෙ සිටන් එදා උදෙ රැයින්ම පානදුර-නුවර බස් එකෙ,  දලඳා වඳින්න ආව පවුල මේ ආපහු ගෙදර යන ගමන්. මෙච්චර පෑය ගණන් බස් එකෙ කටුව කා ආ වගක් කට්ටියගෙ මූණු වලින් නම් පේන්නෙ නෑ. මහන්සියක් නිදිමතක් නැත්තෙ පොඩ්ඩි නිසා වෙන්න ඕනෙ. 


දඟකාරි අම්මගෙ පිටේ දඬුලේණියක් වගෙ නගිනවා. ආයිත් ඔඩොක්කුවට පනිනවා. ආයිත් තාත්තාගෙ බෙල්ලට පනිනවා. සෙල්ලම් ගොඩයි.  තාත්තා දඟකාරිගෙ බඩට මූණ තියල කිචි කවනව . කිරි හිනා බස් එකෙම දෝරෙ ගලනවා. 


 පොඩි එකීගෙ සෙල්ලම් ටික නිසා අයි පොඩ්ඩ කණෙන් ගැලවුන. නෝට් පොතෙනුත් වැඩක් නැති ගානයි. අප්පච්චිගෙ මූණ මගෑරලා පොඩ්ඩි මට මූනු හදනව. මම ලේසියෙන් චූටි උන්ට ෆිට් නොවුනත් , මෙයා නම් ඕනෙ කෙනෙක්ව දැපනෙ දාගන්නව වගෙ ..  


එක පාරටම මට මතක් වුනා වචනයක්.. හැබෑ නේන්නම්... 'පෙම් මුල්ල'..... ආදරේ ඉතිරී පැතිරි යන පෙම් මුල්ලක් නොවෙන්නම් මේ.... පෙම් මුල්ල සිසාරා පැතිරෙන හිනා කවටකම් බොලඳ වැඩ දිහා බැලුවම , ඇත්තෙන්ම මට හිනා ගියා. 'පෙම් මුල්ල' ගැන...



අම්මාවත් අප්පච්චිවත් පොඩි එකීගෙ දෑත් තදින් අල්ලාගෙන නැති. ආච්චි අම්මත් හිනා වෙවී බලන් ඉන්නවා. අම්මගෙ ඔඩොක්කුවේ හිටගෙන ඉන්න පොඩි එකී දඬුලේනෙක් වගෙ වේගෙන් යන බසයෙ තාලෙට පැද්දෙද්දි මගෙත් ඇඟේ ලේ වතුර වෙනවා. ඒත් අම්මා පොඩ්ඩිට තරවටු කලේ නෑ.  වෙලාවකට බ්‍රේක් නෑතුව අම්මගෙ ඔඩොක්කුවෙන් බිමටම රූටන පොඩ්ඩි තව වෙලාවක බස් පොල්ලෙ චූටි නිකටත් ඇණ ගත්ත මම දැක්ක. පොඩ්ඩි ඇඬුවෙවත් , අම්මල බය උනෙවත් , පොඩ්ඩිට තරවටු කලේ වත් නෑ. ඔය තියන දාන්ගලේට ඕවා මයිනර් ඉන්ජරීස් වෙන්න ඇති.හිකිස්...


 පැය හතර ගෙවුන හැටි හිතාගන්නවත් බැහැ. පෙම් මුල්ලෙ මැද්ද ආසනේ කියන්නෙ, බ්‍රේක් එකක් ගැහුවොත් ඩ්‍රයිවර් මාමගෙ ඔඩොක්කුවට ගිහින් වැටෙන ආසනේ. එදා ඔරුවක් හබල් ගාන්න ලෑස්ති වෙලා වගෙ සීට් දෙක තරයේ බදාගෙන මහ වැස්සෙ , බස් එක අස්සෙ දැවෙන රස්නෙ මැද්දෙ ගියත් , අයිනෙ සීට් එකක සින්දුවක් අහගෙන යන දවසට වඩා විනෝදෙන් පෑය හතර ගෙවුනා... 

පෙම් මුල්ලේ පොඩි පැන්චියි , පැන්චිගෙ කවි සින්දුයි, පැන්චි තරම්ම සුන්දර අයියයි, අක්කයි, ආච්චි අම්මයි නිසා...  


පෙම් මුල්ලට ජය වේවා !!!! :-)



මේ ලිපිත් බලන්න ඔන්න හොඳේ :-)

Related Posts with Thumbnails

ලේසියෙන් පිටු පනින්න

<--http://www.bloggertricksandtoolz.com/ -->