[170] නොපසුබස්නා බවේ මෝටර් රථ සලකුණ ! (ඇත්ත කතාවක්)

1906 ජපානයේ රෝහල් වල , මහ මං වල කොලු පෑටවුන් කී දෙනෙක් ඉපදෙන්නට ඈත්ද ? ඒ දහස් ගණනක් අතරේ එක් සුවිශේශී කොලු ගැටයෙකු හිටියා.
දුප්පත් කම , ඒ පසු පස පැමිණි අගහිඟකම්, කර්කශ ජීවන රටාව , මේ කොලුවාට අවුරුදු 15 වෙනතුරුවත් පාසැල් යනට ඉඩ දුන්නේ නැහැ.ඒ නිසාමයි අවුරුදු 15 යම්තම් පිරෙද්දි ඔහු ටෝකියෝවේ ගරාජයක රැකියාවක් සොයා එන්නේ. ඒ තරම් වයසකුත් නැති , ගරාජයක වැඩපොළ නොදන්නා කොලුවාට හිමිවෙන රැකියාව තමයි ගරාජ් අයිතිකරුගේ දරුවාව බලා ගැනීම. කොලුවා ඉන් පසුබසින්නේ නැහැ.දරුවාත් පිටේ එල්ලාගෙන ඔහු ගරාජය පුරා ඇවිදින්නේ එහි වැඩ කටයුතු මනාව සිත්හි ධාරණය කර ගනිමින්.
මෙසේ වයසින් සහ දැනුමෙන් මුහුකුරා යන කොලු ගැටයා සුපතල ටොයොටා සමාගමේ මිකැනික්වරයකු වශයෙන් සේවයට බැඳුනේ දහසක් බලාපොරොත්තු හිතේ රඳවගෙනයි.කාලය ගත වුනා.අප්‍රතිහත දහිරිය නිසාවෙන්ම ඔහුට දක්ශ කාර්මික වරයකු වන්නට ගතවුනේ ටික කාලයයි. ඔහුගේ සිත තුල මේ හැම දෙයක්ම පෙලගස්වනු ලැබුවේ එක්ක්තරා සිහිනයක් විසින්. ඒ තමයි තමාගෙම මොටෝරියක් බිහි කිරීම. ටොයොටා සමාගම ඊට අදාල අත්හදාබැලීම් කිරීමට මොහුට ඉඩ දුන්නා.
කොලු ගැටයා දැන් පර්යේෂකයෙක්.මේ තරුණ මිකැනික්වරයා සිය පර්යේෂණ සඳහා මිල මුදල් සොයාගත්තේ තමා දුකසේ උපයාගත් වැටුපෙන්. ඔහු අතැති වැටුපෙන් විශාල ප්‍රමාණයක් බෝඩිම් ගාස්තුව වශයෙන් වැයවන බව දුටු කොලුවා , බෝඩිමට සමුදී තම මෝටර් රියේ සිහිනය දකිමින් ටොයොටා සමාගම් කම්හලේ බංකුව මත නිදා ගන්නට තීරණය කළා.

වසර දෙකක් තිස්සේ ටොයොටා සමාගමේ බංකුව මත කොලුවාගේ රැය පහන් වුනා. එහි ප්‍රතිපලය ඔහුගේ සිහින මෝටර් රථය සැබෑවක් වීම. එහෙත් ටොයොටා සමාගම මේ මෝටර් රථය නිපදවීම ප්‍රතික්ෂේප කලා. කොලුවා තවත් හිතට දහිරිය ගත්තා. මෝටර් රිය වසර ගණනාවක් තිස්සේ වැඩි දියුණු කලා. දෙවන වරටත් ඔහුගේ සිහින මෝටර් රිය සමග ඔහු ටොයෝටා සමාගම ඉදිරියේ පෙනී හිටියා. මෙවර ටොයෝටා සමාගම ඔහුගේ මෝටර් රථයට කැමැත්ත පළ කලා.
ඒත් අවාසනාවක මහත! දෙවන ලෝක යුද්ධය හරහට හිටියේ නොසිතූ අයුරෙන්. යලිත් ඔහුගේ ඉල්ලීම නිශ්ඵල වුනා. ඒත් ඔහු බලාපොරොත්තු අත් හළේ නැහැ. ඔහු ආයෝජකයන් විශාල ප්‍රමණයකට ලිපි ලියුවා. වසර ගණනාවක් ගත වුනා. වාසනාව කොලු ගැටයා කරා ආවා. ආයෝජකයන් කිහිප දෙනෙකු සමග එක්ව ඔහු ඔහුගේ සිහින මෝටර් රථ කම්හල ඉදිකලා.
ඔහුගේ සිහිනය හෙමි හෙමින් සැබෑවෙන අවධිය වෙත්දී 1945 ඔහු යලිත් පරාජය වුනා. දෙවන ලෝක යුද්ධයේදී ඇමෙරිකානුවන් ජපානයට හෙලූ බෝම්බයකින් ඔහුගේ කම්හල පොළවට සමතලා වුනා. වසර ගණනක් දුකසේ එක් කල ධනය , පොදි ගැසූ හීන යලිත් වරක් වියැකී ගියා.

තරුණයාගේ දැඩි ආත්ම විශ්වාසය එයින්වත් බිඳකුදු පහත වැටුනේ නැහැ. වාහන වල මිල ඉතා ඉහල ගොස් තිබූ සමයෙක මෝටරයක් සවිකල බයිසිකලයක් පිලිබඳ සිතිවිලි බීජය ඔහුගේ සිතේ පිලිසිඳගැනුනා. 1949දී මේ සිතිවිල්ල යථාර්ථයක් වූයේ , අශ්ව බල 3 Dream මෝටර් සයිකලය ලෙසින් වාණිජ වෙලඳපොලට නව බයිසිකලයක් එක් වීමෙන්. Dream මෝටර් සයිකලය මේ තරුණයාව කෝටිපතියෙකු බවට පත් කලා.

කෝටි ගණනින් මිල මුදල් ගලා ආ පමණින් මෝටර් සයිකල් මුදලාලි කෙනෙකු වීම සිය සිහිනය ලෙස දූටුවේ නැහැ. යලිත් සිය මෝටර් රිය සිහිනය හඹා යන්නට ඔහු තීරණය කලා. මෙවර කිසිවෙක් ඔහුගේ හරහට හිටියේ නැහැ. ඔහු නිපදවූ මෝටර් රියට ලෝක වෙලඳපලේ විශාල ඉල්ලුමක් ඇති වුනා. ඔහුගේ ඉල්ලීම ප්‍රතික්ශේප කල ටොයොටා සමාගම සමග කරට කර සිටිමින් අති ජනප්‍රිය Honda මෝටර් රථය බිහිවූයේ එලෙසින්. දහස් වතාවක් ඇද වැටුනු නමුත් 1001 වන වතාව කෙරේ බලාපොරොත්තු තබාගනිමින් සිය සිහිනය යථාර්තයක් බවට පත් කර ගත් සොයිචිරෝ හොන්ඩා ගේ අප්‍රතිහත ධෛර්යය පිලිබඳ සත්‍ය කතාවයි මේ....

මේ සලකුණ පිටුපස තිබෙන්නේ , පාවඩ මතින් ඇවිද ගිය , පරම්පරාවෙන් ඉපැයූ කහවණු මතින් කම්හල් ගොඩනැගූ ධනකුවේරයකුගේ කථාව නොවේ...
ජීවිතය බිංදුවෙන් පටන් ගත් , සිය සිහිනය පසුපස වෑටෙමින් නෑගිටිමින් හඹාගිය දහිරියවන්ත මිනිසෙකුගේ කතාවයි මේ...

පසුසටහන 1
තෝමස් අල්වා එඩිසන් විදුලි බල්බය නිපදවීම සඳහා 999වතාවක් අත්හදාබැලීම් කලා. ඒවා හැමෙකක්ම අසාර්ථක වුනා. වරක් එඩිසන්ගේ මිතුරෙක් ඔහුගෙන් අහනවා "ඔබ 1000 වෙනි වරටත් උත්සහ කරනවාද ?" කියා. එවිට එඩිසන් පවසනවා ,
"මගේ අසාර්ථකත්වය වරදක් හැටියට මා දකින්නේ නෑ.මට පෙනෙන්නේ විදුලි බල්බය නිපදවිය නොහැකි ක්‍රම 999ක් මා සොයා ගත් බවයි"

පසු සටහන 2
2009 දෙසැම්බරයේ , මගේ මුහුණ ඉදිරියේ සිටගෙන, දශක 4කට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ , පුහු තර්ක සහ වචන විනා , අන් කිසිවක් කිසිවෙකුට නොදුන් සහ නොලද , පරාජිතයෙකු , මට මෙහෙම පැවසුවා.
"නංගී...ඔයා කවි ලියන්න පුලුවන් කෙනෙක් නෙමෙයි. ඔයාට ලස්සනට ලියන්න බැහැ. ඔයාට එහෙම හැකියාවක් නෑ."
මට හිතෙන්නෙ , ඉතා කෙටි හෝ දුරක් මා පැමිණියානම් , ඒ පැමිණියේ මේ වචන වලින් මා ලද පන්නරය නිසා. පරාජිතයෙකුට , තවත් අපාඅජිතයෙකු විය හැකියෙකු පැරදෙන තුරු නින්ද නොයන බව සත්‍යයක්. කෙතෙක් වරක් බිම ඇද වැටුනත්, එයම පන්නරයක් කොට ගෙන නැගිටින ජීවිතේ මල් කිසිම දාක වචන නිසා පැරදුනේ නැහැ.
ජීවිතෙ මල් දක්ෂ ලේඛිකාවක් නොවෙයි. ඒත් ඈ උත්සහය අත්හරින්නේම නෑ. කිසිවකුගේ වචන වලින් සැලෙන්නේ නෑ. ඈ පරාජිතයකුගේ අධෛර්යය කරවන සුලු වචන වලින් උකහා ගන්නේ , අත් හදා බැලිය යුතු තවත් දෙයක් පිලිබඳ ඉඟියක් පමණයි. ඒ නිසා ඈට ඈ ගැන ඉතාම ආඩම්බරයි. හොන්ඩා සලකුණ කියන කතාව ඈ අදහනවා...