ඉන්දියන් මාන්නක්කාර කෙල්ල....

ඔන්න අද ජීවිතේ මල් ගොඩ දවසකට පස්සෙ කතාවක් ලියනව. ඔයාලට මතක ඇති මම අර කොරියන් දඟකාරය ගැන කිව්ව. මතකද ? නැත්නම් බලන්නකෝ මෙතැනින්..


කොරියන් දඟකාරයගේ අලුත්ම තත්වය.
මේ පාරත් වාර විබාගෙට අනූ ගනන්. කොල්ල දැන් හොඳම හොඳයි. එයාට ආදරේ පෙන්නුවම කියන්න බැරි තරම් ආචාරශීලියි. හැබැයි මේ සුබදායි තත්වයට පූර්ණ ගෞරවය හිමි වෙන්න ඕනේ ඒ පංති භාර ගුරුවරීට. දඬුවම් නොකර ආදරයෙන් මෙල්ල කල නිසා මේ චණ්ඩියා අපූරු හුරතලෙක් උනා. දැන් හැමෝටම ආදරෙයි තවම දඟයි යාලුවොත් එක්ක. ඒත් ගුරුවරු හැමෝටම ගොඩක් ගරුත්වයෙන් ආදරයෙන් සලකනව. ආයෙත් මේ දඟයා නපුරු ලමෙක් වෙන්නේ නෑ. මේ වතාවෙ දෙමාපියන් හමුවෙදි මම එයාගේ තාත්තට කිව්ව එයාගේ දරුව කොච්චර හොඳද දක්ශද කියල. තාත්තා පුදුමාකාර ස්තූතිපූර්වක හැන්ඟීමෙන් බලං උන්න සතුටින්. අනේ තව දස දහස් දෙමාපිය ඇස් වල මට ඒ සතුට දකින්න ලැබේවා.


අද උදේ... අලුත් කතාවක් කියන්න අවස්ථාවක් ආවා..


ඉන්දියන් දැරියක්. ඉන්නේ 8 වසරේ.. ඉතාම ධනවත්. අති දක්ශයි. ඒත්... ඒත්.... හදවත කිලු‍ටුයි.... කා නිසාද ? දෙමාපියන්ගේ ආකල්ප නිසා.
" මේ ගුරුවරු ජීවත් වෙන්නේ අපේ පඩියෙන්"
"ලංකාවෙ පහසුකම් එන්ගලන්තේ තරම් හොඳ නෑ"(මේ දැරිවි තව දින කිහිපයකින් පාසලෙන් සමු අරං එන්ගලන්තෙට යනවා ඉගෙන ගන්න ඉහල පෙලේ පාසලක)
" foreign teachersල තරම් local අය standard මදි"
" ලෝකල් අයගේ ඉන්ගිරිසි හොඳ නෑ..."
"ලෝකල් අය හරි standard එකට උගන්නන්නේ නෑ."
"ගුරුවරු සමහරු ගොඩක් දේවල් දන්නේ නෑ"


මේවා කියවෙන්නේ අවුරුදු 13ක් වත් වයස නැති ඒත් අවුරුදු 30ක් තරම් පැහිච්ච මුව පොඩියකින්. ඒත් මේ වචන එයාගේ නෙමෙයි.. මේ වචන එයාගේ මාන්නක්කාර අම්මලා තාත්තලාගේ


අද ......
අද මේ අවුරුද්දේ 8 වසර පංතිය හමුවෙන අන්තිම දවස! ගොඩ දෙනෙක් දුකෙන්. මොකද මම 9 වසරට ඊලග වසරේ උගන්නන්නේ නෑ. ඒ නිසා.
ඉන්දියන් ආඩම්බරකාර කෙල්ල....
"මිස් මට හරි සතු‍ටුයි මේ මගේ අන්තිම IT ලෙසන් එක වෙච්චි එක ගැන. මට හරි සතු‍ටුයි මේ ඉස්කෝලේ අන්තිම සතිය ගැන .. එහේ (එන්ගලන්තේ) හැම පංතියකටම Projectors තියනව. එහේ මෙහෙට වඩා facilities හොඳයි"
තුෂ්නිම්බූත වෙලා බයෙන් මගේ දිහා බලන් ඉන්න අනිත් දැරියන් අස්ස්සෙන් ඒ මාන්නක්කාර ඇස් පොඩි දෙකට මම දයාවෙන් හිනහ උනා.
"හොඳයි.. මට සතු‍ටුයි..." මම හිනා වෙලා කිව්වා.
"මටත් සතු‍ටුයි මිස්" මාන්නක්කාරී කිව්ව..


පංතියේ අන්තිම විනාඩි 5. මම එතෙක් පංතියේ අන්තිම දවස නිසා කෙලි දෙලෙන් උන්නු දඟයො ටික ලඟට කැඳව ගත්තා..


" අපේ ජීවිතේ එක මොහොතක විතරක් නෙමෙයි, ගෙවෙන් හැම  මොහොතකම අපි ඉන්නේ සැනසීමෙන්ද නොසැනසීමෙන්ද කියල තීරණය කරන්නේ අපිමයි.. මොකද ලද දෙයින් සැනසෙන්න හුරු කෙනෙකුට ඒ හුරුව කොතැන ගියත් තියනවා. ඒත් ලද දෙයින් සැනසෙන්න බැරි කෙනෙකුට කොච්චර ලොකු දෙයක් ලැබුනත් ජීවිතේ සම්පූරණ වෙන්නේ නෑ. හැම තිස්සෙම ඉන්නේ චෝදනා කරමින්. හැමතිස්සෙම ඉන්නේ ගතු කියමින්. සර්ව සම්පූර්ණ දේ හොයා ගෙන ඒ ඔස්සේ තමුන් සර්ව සම්පූර්ණ වෙන්න කල් බලන්න එපා. ඔයාල තියන දෙයින් සැන්සෙන්න. තියන දෙයින් උපරිමය ගන්න මිසක් නැති දේට අඬන්න එපා. සතුට කියන්නේ හිතේ එක් අවස්ථාවක් විතරයි එය බාහිර දේවල් වලින් ලබන්න බෑ. එය තමුන් දේවල් දකින් විඳින විදිය අනුව තීරණය වෙන දෙයක්"


පංතිය නහඬයි. මාත් නිහඬතාවයට දොඩමලු වෙන්න ඉඩ දුන්නා.
අවසන් වතාවට මම කිව්ව
" ස්තූතියි,,, මගේ ජීවිතේ සතුටින් තිබ්බේ ඔයාලගේ දඟකාරකම්... හුරතලය... ස්තූතියි"


පංතියම බෙල් එක වදින මොහොතේ ලඟට රොක් උනා. class photo එකට.
ඉන්දියන් ආඩම්බරකාරි පොදි ගැහෙන දඟයො ගොඩේ මට ඈතම පේලියේ කොනේ හිනහවක් නැතුව ඉන්න හැටි දැකල ආයෙමත් පොඩි දුකක් මගේ හිතට ඉනුව.
" නුඹ සං‍තෝසයට ගොඩක් ඈතයි කෙල්ලෙ.. තේරුම් ගනින්..." මගෙ හිත එහෙම කිව්ව.