හිතුවක්කාර ලදැරී...

හීනයක් වී
මල් වැස්සක් වැටෙද්දී
ඒ දැනෙන සිහිලෙන්
නහනු තෙමෙනු රිසි වෙමි...


ඇසිල්ලක් නිදි බි‍ඳෙයි
හුරතල් ලදැරී සිතින්
ගෙමිදුලට පැන
සීනෙන් මම තෙමෙමි..
මල් වැස්සට නහමි...


ඇල් දියෙන් තෙමී
ගිලන් නොවනු'යි කියා
තරව‍ටු හඬක් නැග එයි...
හිතුවක්කාර ලදැරී
තවමත් මල් වැස්සේ තෙමෙයි....


ගොම්මනක් ගෙවෙන විට
වට වැහි කෝඩයක
පොකුරු වැස්සක අරුම කොහි ?
අන්ධකාරය මුදයි සීනය !


සීනයෙන් අවදිව
මම ඇස හැර බලමි...
අන්ධකාරය මිස..
කිසිවක්ම නොදකිමි...


ඇස නොපෙනෙද?
හාත්පස අඳුරුද?
කුමක්ද සැබැව?
අනේ මම නොදනිමි...

ප.ලි.
මේ අතීතයයි... වර්මානය නොවෙයි.. අඳුර තව දුරටත් කොහිදැයි මා නොදන්නා නොවෙයි.. ආලෝකය ඇත... අපමණ ඇත.. එය නොදැන මම අඳුරෙහිම විසිමි.. තවද එහි නොහිඳිමි.. වර්තාමනය කවියකි.. එහි නිවන ඇත...