[88] අත් බැඳීමෙන්.. මේ විඳීමෙන්..ආදරේ මා නිවාලයි

~''~

සඳ හැංගිලා මා තුරුල්ලේ
සිත නැංගුරම් ලා
දුක හංගලා

නිල් නුවන් නෙත් කැ‍රැල්ලේ
පෙම් සිනා කැණ් නංවලා
කවලම් වෙලා

ආදරේ මා නිවාලයි..
ආදරේ මා නිවාලයි

පුලුලුකුලු මල් අනන්තේ
මල් පිපී ලැම වසන්තේ
සුවඳ මල් රොන් සිඹීමෙන්
ලඟ හිඳීමෙන්
මා නිවෙනවා
සිත සැනසුමින්
මේ උණුසුමින්
ආදරේ මා  නිවා ලයි....

සඳ කැන් සළුව ඇන්දේ
මදු මල් සිඹින්නද නින්දේ
සුපසන් මේ බැඳීමෙන්
සන්සිඳීමෙන්
මා නිවෙනවා..මා නිවෙනවා
අත් බැඳීමෙන්
මේ විඳීමෙන්
ආදරේ මා නිවාලයි...

~''~

ආදරේ කියන්නේ ඇවිලෙන ගින්නක් නොවී සිත නිවා සනහන නිසංසල සිතුවිල්ලක් නම් කොතරම් අගනේද? ජීවිතේ හැල හැප්පීම් නැතුවා නොවෙයි.ඒත් හැලහැප්පෙන කැලතෙන ජීවිත අන්දරය එක් මොහොතකට දමනය වී නිශ්චල කල හැකි මන්ත්‍රයක් වන් ආදරයක් අපට හිමි නම් කොතරම් වාසනාවක්ද?

ආදරය යනු බරක් නොවෙයි. එය මහමෙරක් නොවෙයි. වගකීම් කියා මහා අමුතු නොසංසුන්කමක් හිත තුල රුවා අප ජීවත් වන්නේ නම් එතැන ආදරය තිබේදැයි සැකයි. කල යුතු දෑ , නොකල යුතු දෑ කියන ලැයිස්තුවත්, කරන නොකරන දෑ කැමති අකැමති දැ කියන ලැයිස්තුවත් එකම එකක් නම්, එතැන බරක් කොහිද? එකිනෙකාට අනෙකා වෙනුවෙන් දොස් නගන්නට චෝදනා කරන්නට අවලාද කියන්නට එයින් පටං ගෙන රන්ඩු සරුවල් වෙන්නට නෝක්කඩු මුහුනින් කල් ගෙවන්නට වෙන තැන ආදරයක් කොහිද? අවබෝධයක් කොහිද?

ආදරය කියන්නේ නිරායාසයෙන් සහ අනායාසයෙන් සිදු වෙන කැප කිරීමක්(සමාවෙන්න- කැපවීමක්). මට හිතෙන්නේ එහෙමයි. එහි කිසියම්ම දෙයක් ආයාසයෙන් සිදුවේනම් එය ස්වභාවිකව ගලා යන ආදර අන්දරයක් සෑබෑ ආලයක් විය හැකිද?

කම්කටොලු විනිර්මුක්ත ජීවිතයක් නෙමෙයි. දුක් සුසුම් නො එන ජීවිතයක් නෙමෙයි. වේදනා නොදැන්න කල්පිතයක් නෙමෙයි. බිය සැක සංකා නො එන සුරඟන කතාවක් නොවෙයි.. මේ හැමෙකක්ම සමසිතින් ගෙන , ඉන් සෙනෙහසට පෙමට හානි කර නොගන්න,  අත් බැඳීම මේ අත්‍යන්ත සෙනෙහසයි. මේ හැමෙකක්ම සෙනෙහසින් විසඳාගෙන මේ යුග යුග ආ අත්බැඳීම සෙනෙහසින් ‍රැකගන්නා හපන්කමයි ආදරය. සැබෑ සෙනෙහසින් මේ දුක් කම්කටොලු නිවී යයි. ලෝකයක් එරෙහිව නැගී ඉන්නා විට මේ බැඳීම සිහිපත් කොට නිවෙන්නට දමනය වෙන්නට හැකිනම්.. ඒ සැබෑ ආදරයයි. සැබෑ ආදරයේ අරුතයි...

අත්‍යන්ත සෙනෙහස තුල සිත නිවෙයි. සිතේ දුක පහව ගොස් ආරාමයක් පන්සලක් දු‍ටුවා සේ සිත් සැනසීමට පත්වේ. නිහඬ වේ.. ආදරය ජනිත වන හදවත ගිනි නොගනී.. එයින්ම ජීවිතයේ විඩාව නිවෙයි. ඒ උණුසුම තුල සිත ගිනියම් නොවෙයි, සීතලව වැතිර උන් ප්‍රාණය උණුසුමින් සැනසීමට ලං වෙයි.. මේ සැබෑ ආලයේ සංසිඳීමයි. සෑබෑ සෙනෙහසේ නිවීමයි. බැලමකිනුදු සිත නොවෙහෙසන නිවීමයි.. සෑබැ සෙනෙහසයි..

ආදරය සිහිවන මොහොතක් පාසා සිත තුල ආඩම්බරයක් ජනිත වෙයි.. වාසනාවන්ත හැඟීමකින් සිත පිරී යයි. දැකුමකින් පහන් වන සිත නොදැකුමෙන් අසහනයෙන් ගිලී කිඳී නොයයි.. හුස්මක් සේ ආත්මය නිරායාසයෙන්ම ජීවත් කරවමින්, කුරුලු පිහා‍ටුවක් සේ  වසාගෙන නිදැල්ලේ මේ සුපසන් ආදරය පාව යයි... ඒ සැබෑ ආදරයයි...

මේ.. මේ සුන්දර ගීය ගැන මට හිතුනු හැටි පමණක් නොවෙයි.. ආදරය ගැන මා සිතන හැටියි... 
ගයන්නේ : අමිල පෙරේරා

"ස්තූතියි" .. ආදරය කියා දුන්නාට....