මම ලියූ පලමු ස්වතන්ත්‍ර කවිය… ( 1992 ලිව්වේ.. )

දනිමි මමත් ලස්සන බව හැම දෙයක්ම අම්මේ
ඒත් අම්මෙ ඔබ කී දේ මට නො ඇසේ අම්මේ

ඒ මන්දැයි අසා ගන්න මම ආවා අම්මේ

ඒ ඇයිදැයි කියා දෙන්න මගෙ හොඳ සුදු අම්මේ

එක් දවසක් සෙල්ලම් කෙරුමට හිතිලා අම්මේ

හනික දුව ගියා පිටියට ආසාවෙන් අම්මේ

එහි සෙල්ලම් කරමින් සිටි ලමයි හැමම අම්මේ
නපුරු බැලුම් හෙලලා එලවා ගත්තා අම්මේ

අයියා අක්කා හැම දෙන මා කොන්කර අම්මේ

කතා කරති ‍රැඟුම් පාති හරි සතුටින් අම්මේ

එ’ දකින මම පසෙකට වී කඳුලු සලමි අම්මේ

දු‍ටුවත් මා නොදැක්ක සේ ඉන්නේ ඇයි අම්මේ

මගේ වයසේ හැම දෙනාම කොක් පෙල සේ අම්මේ

පාට පාට රූප ඇඳපු මලු අරගෙන අම්මේ

පාසල් යති අත් වැල් බැඳ හරි සතුටෙන් අම්මේ

මට විතරක් තනිකම ලැබ දෙන්නේ ඇයි අම්මේ

කතා කෙරුම ඇසීම යනු කුමක්ද මගෙ අම්මේ

කිසිවෙකු කියනා කිසිවක් මට නො ඇසේ අම්මේ

එය මට විසඳන්නට බැරි මහ පැනයකි අම්මේ

කියා දෙන්න මාගේ හොඳ ආදර සුදු අම්මේ

ඔබත් කිසිම ආදරයක් නෑ මා හට අම්මේ

මා හා සුරතල් බස් නොකියන්නේ ඇයි අම්මේ

මට තේරේ මම බිහිරියි දුක් නොවන්න අම්මේ

ඔබ හැමදා සැපෙන් ඉන්න මම තනිවෙමි අම්මේ

වදන:

එවකට අවුරුදු 9ක් වූ බොලඳ සුරතල් වියේ උන් මා, කේයස් ලියූ අන්ධ දරුවෙකුගේ කවි පෙලට වසඟ වීමි. එහෙයින් මෙම අහිංසක පලමු සඳස් පෙල “කේයස්ගෙ කවිය වගේ” ලියන්නට ඒ බොලඳ නිහඬ සිඟිත්තිය උත්සහ දරා තිබීම ගැන , ඇයට සමාව දෙනු මැනවි…


(1992 ලියන ලද කවියේ ( වෙනස් කල හැකි තැන් දු‍ටුවද ) කිසිදු වෙනසක් කර නැත…)