කට හම යනකන්.. ජීවිතය හම ගැසූ.. කයි කතන්දර 1

මගේ දවස ගෙවී යන්නේ බොහෝ ජීවිත කතන්දර බෙදා හදා ගනිමින් නිසාම, මිනිස් මනස් ව්‍යවච්ඡේදනය කරමින් ජීවිතය හඳුනන්නන් සමග කල පොඩි පොඩි කයි කතන්දර කොහේ හරි ලියන්නට මටත් සිත් උනා....

සතුටත් දුකත් පවතින්නේ කොහිද?.....

විටෙක අපට ජීවිතය සිනහ සෙන්නා සේද, විටෙක හඬන්නා සේද දැනේ... එහෙත් සිනහ වී හෝ හඬා වැටී අප හුදෙක් සිදුවීම්, ක්‍රියාවන්, ප්‍රතික්‍රියාවන් සමග ගනුදෙනු කරන්නා නොවෙමුද? එහි ප්‍රතිපල වශයෙන් සතුට හෝ කඳුල මොහොතකට උපදිනු විනා , එමත ස්ථිරසාරව ජීවිතය ගොඩ නැගේද? නැත.. සතුටත් දුකත් එක්තරා හැඟුම්වලියක ප්‍රතිපල වශයෙන් හට ගන්නා මනෝ භාවයන් පමණකැයි මට සිතේ.... පවතිනුයේ..යුගයෙන් යුගයට ගෙන යනුයේ.. සිදුවීමෙන් හට ගත් අවබෝධය පමණකැයි මට සිතේ...

සොඳුරු හරවත් කතන්දර කියන්නෝ....  

අපගේ අවබෝධය උදෙසා නොවක් වෙහෙස වී ජීවිතය තේරුම් කරත හැකි මිනිසුන් හමු වේ නම් ඒ ඉතාමත් ඉතාමත් කලාතුරකිනි... එවන් මිනිසුන් නැතුවා නොවේ...ජීවිතය හැ‍ඟෙන, හැ‍ඟෙන ජීවිතය කතා කරත හැකි සොඳුරු මිනිසුන් මා දැක ඇත්නම් ඒ ඉතාම අල්පයකි...
ඔවුන් ලෝකය සුන්දර කරන්නාහු වෙති.... මගේ ලෝකය අර්ථවත්, හරවත්, ගැඹුරු එකක් වන්නට උත්සහයක් හෝ දරයි නම්, ඊට මෙවන් සොඳුරු මිනිසුන් වග කිය යුතු වෙත්...

ඇස් ඇර ලෝකය දැකීම....හෙවත් හරි වැරදි නොදැකීමේ ආදීනව...

සිදුවීම් විවෘත මනසින් දැකිය හැකි වීමේ ආදිනව ආනිසංස ගැන අද දවසේ සමීපතමයකු සමග කතා කල බොහෝ දැ නිසාවෙන්ම මට මෙයත් ලියන්නට සිත් විය.

හරිද? වැරදිද? මෙලොව කිසිම සිදුවීමක හරි වැ‍රැද්ද එසේ වර්ගීකරණය කල නොහැකි මන්දැයි කිසිවෙකු ඇසුවා  මතකය.... මා සිතන්නේ නොහැකි බවකි.. ඇස් වලට සාපේක්ෂව, ඒ ඇස් හිමි හිත් වල අත්දැකීම් වලට සාපේක්ෂව එකිනෙකා විනිශ්චය කරන දෑ දෙස පහන් ඇසින් සානුකම්පිත දෘෂ්ටියෙන් දැකීමට හුරු වූ මේ හදවතට, එවන් හදවත් වලට මම පෙම් කරමි...

මා යනු ලෝකය අතැඹුලක් සේ දු‍ටු පරමාදර්ශී මනසක් නොවේ... බොහෝ මෝඩකම්, හපන්කම්, පුරසාරම්, කයි කතන්දර වලින් ආකූල වූ මා නම් චරිතය තුලද නොයෙකුත් නුහුගුණ නො අඩුව තිබේ... නුහුගුණ ඇති බව දන්නා කමම නුහුගුණයකැයි මට සිතේ.. මන්ද තම නුගුණ නොදනනා මිනිසා එක්කෝ මෝඩයකු සේ ජීවත් වෙයි.. එක්කෝ තම මතය නිවැරදි යයි එහි එල්බෙන්නටම සමත් වෙයි.. මා නම් මිනිස් පුලුට මේ කාරණා දෙකෙහිදීම අන්ත අසරණ මොට්ටයකු යයි මමම කියමි. හැ‍ඟෙන දෑ පසෙක ලා මෝඩයකු ලෙස ජීවත් වන්නටද නොහැකිය... එමෙන්ම හැ‍ඟෙන දෑ නුහුගුණ බව දැන දැන අන්ධයකු සේ එහිම එල්ලෙන්නටද මගේ හර්ද සාක්ෂිය ඉඩ නොදෙයි...

යම් යම් දේ හැ‍ඟෙනවාට වඩා නොහැඟීම සැපයකැයි විටක සිතෙන බව අද මමත් සමීපතමයෙකුත් කතා බහ කලෙමු... එය සැබැවකි... එක මොහොතින් අපට අනුන් ගැන හැ‍ඟෙන දේ (  මෙය පර චිත්ත විජාණන නොවේ... අන් හදවත් සංජානනය වන ස්වභාවයයි) , වැරෙන් සඟවන අසරණුන් දකින විට පහල වන්නේ ද්වේශයක් හෝ අප්‍රසන්න බවක් නොවේ... අනුකම්පාවකි... ඔවුන් ගැන නොවේ.. අප ගැනම අනුකම්පාවකි....

දෛවයට පි‍ටුපාන්නාට පැවතිය හැකිද?.....

දෛවයට පි‍ටුපානා කෙනෙකුගේ පැවැත්ම සැකයට තුඩු දෙයි....

අප ජීවත් වන්නා යනු කුමක්ද?? උපන් මොහොතේ සිටම මේ වන තුරුත්, හෙට දිනත් අප කරනුයේ සටනකි.... කුමක් සඳහාද? පැවැත්ම ‍රැක ගනු උදෙසාය...  අප කන්නේ, බොන්නේ, අඳින්නේ, නිදන්නේ, ඉගෙන ගන්නේ.... මෙකී නොකී සැම දේ කරන්නේ පැවැත්ම ‍රැක ගනු උදෙසා නොවේද?

"පැවැත්ම" යන්නෙහි අරුත මෙලොව පැවැත්ම ලෙස ගන්නා, ලෞකික පැවැත්ම උදෙසා සටන් වදී.. ඒ පැවැත්ම පරලොව තෙක්ම  විසඳ ගනු කැමැත්තාද සිටිනුයේ ලෞකිකත්වයේ සීමාවේදැයි විටෙක මමම අසමි...

උතුම් ශාස්තෲන් වහන්සේලා, ඉන් ඔබ්බට දු‍ටුවේ මොනවාද? පැවැත්ම නොව පැවැත්ම උදෙසා දිවීම නැවැත්වූ උන් වහන්සේලාම උතුම්ම යැයි මට සිතේ.. ඔවුන් දුක සතුට විඳීම වශයෙන් නොගන්නෝය... තනි කම නොව හුදෙකලාව සැපයකැයි හඟින්නෝය... අප එතැන්ට කොතරම් දුරද?