[150] අනේ අනිච්චං !

  මට කියනවද
කොයි නමද මම නුඹට දෙන්නෙ ?

කොහොම අමතන්නද ?
කොයි වගෙ සලකන්නද ?

හිතුව මම
නුඹට 'සඳක්' කියල කියන්න
හරිම සෞම්‍ය...
සීතල ....
කොටින්ම ගල් හිතක් තරම්ම සීතල...
හිතන්න හිතක් නෑ වගේ
හීතලම හීතල...


සල්ලාලයෙක්
වචනයක් ගානේ
සල්ලාල ආදරේ වෑහෙන...
සීතල පලා ගිය අනන්තෙක
උණුසුමෙක අරුමයම
ගවු ගනන් දුරෙන් විහිදෙන

සෙල්ලක්කාරයෙක්
හිනාවෙද්දි අඬන හැටි ගැන
බණ කියන
අඬද්දි හිනා වෙවී
ගතු කියන
ඒත් හරි දුකෙන්
මගෙ හිනහවත් කඳුලුත් දිහා
කතා නැතුවම බලාගෙන ඉන්න

නුඹ අරන්ගියෙ නෑ හිත
මාව දවස ගානෙ ගුලි කලා
මගෙ හිත අස්සෙම
හිතෙන් එපිට ඕනෙ දෙයක් ගැන
නුම කතා කලා
හිතක් නැතිව වාගෙම...

අහින්සකයෙක්
යන්නට හදන හිත දෙස
බලාගෙන ඉන්නව ඉතින්
කඳුලු පුරෝගෙන...
නපුරු නුඹෙ හිත දෙස
බලන් මන් නවතිනව
අහින්සක කමටම... !

සඳක් විද නුඹ ?
හීතලට මා පෙලූ මිස
සෞම්‍ය බව නොගෑවුන?
සල්ලාලයෙක්ද නුඹ?
සල්ලාල වචන වලින්
මගෙ හුස්ම ඇහිරුව
සෙල්ලක්කාරයෙක්ද නුඹ ?
මේ අහින්සක මගෙ හිත
සෙල්ලමක් කර ගෙන
මටම මා අහිමි කල?                         එක්කෝ...
අහින්සකයෙක් කියා මම
හිත හදා ගන්නද
ගෙවුන අතීතය ලඟ? ප.ලි. : ලියන හැම කවියක්ම "මම" නොවේ .... :)

තව දෙයක් : මේක කවියක්වත් කතාවක්වත් නෙමෙයි. අනේ මන්දා මේක මොකක්ද කියලා මටම තේරෙන්නෙ නෑ :)