[95] මගෙ ආදර වරුසාවට, යටිකුරු කල කලසකි ඔබ..

~'~

මගෙ ආදර පවසට ඔබ
නියං කලට  හඬන අහස
මගෙ ආදර වරුසාවට
යටිකුරු කල කලසකි ඔබ

මගෙ ආදර සිලිලාරට
නෙලුම් පතකි ලඳුනේ ඔබ
ආදර උල්පත වියලන
ගිම්හානේ සැඩ හිරු ඔබ

ගිම්හානය වෙනුවට මම
වස්සානය වී මම එන්නද
ඒ වැස්සෙන් පෙම්වත් වූ
මිහිලිය වී මම ඉන්නද ?

~'~

අනේ ඇයි මම කියන දේ තෙරුම් ගන්නෙ නැත්තේ?
මොකක්ද ?

ඇයි මගෙ ආදරේ ඔයාට තේරෙන්නෙ නැත්තෙ?
මට තේරෙනව ඔයා මට ආදරෙයි කියල..ගොඩක්.. ඒත්

ඇයි මට මෙහෙම උනේ.. මම කවදාවත් ඔයාව හමු නොවුන නම්, අපි කවදාවත් ආදරෙන් නොබැඳුනනම් , මෙහෙම දුකක් නෑ...
හ්ම්ම්....

මම මෙච්චර නහින්නෙ ඔයාගේ මොනව බලාගෙනද? මුකුත් නෙමෙයි නේද ? ආදරේ නෙද මම හොයන්නේ? මම වෙන මුකුත් ඔයාගෙන් ඉල්ලල තියනවද?
මට තේරෙනව... ඒත් .. මම හරි අසරණයි... ඔයා දන්නව නේද ඒක..
 

මම තව දුරටත් මෙහෙම කියනන් ගියොත් මම පස්සෙන් එනව වගේ වෙනව.. ඒ කියන්නෙ මම තීරණයක් ගන්න ඕනෙ.. එහෙමද?
මම දන්නෙ නෑ.. මගෙන් අහන්න එපා.

ඇයි මේ ?
ඔයයි මමයි ගොඩක් ආදරෙයි... ඒත් අපි දකින විදි වෙනස්... ඔයාට දැනෙනව නේද ඒක? ඔයා පිලිගන්නවද ඒක?

අනේ එහෙම කියන්න එපා... මට බෑ ඔයාව නැති කර ගන්න...
අපිට යථාර්ථයට මූණ දෙන්න වෙනව... මොනව කරන්නද ?

~'''''~

ගිම්හානය වෙනුවට වස්සානය වී එන විට , ඒ වැස්සෙන් පෙම්වත් වන්නට මිහිලිය සිටීවිද... මිහිලිය ඉන් පෙර මියැදේවිද? කාස්ටක අවුවට මොරෝම වුනු මිහිකතට වැහි වැටෙන විට, උහුලන්නට බැරි වේවී....

එතෙක් නෙලුම් පතක නො‍රැඳි දිය බිඳක් සේ, මා ඉන්නා විට ගලන්නට ඉඩ ලද ඉන් නොනැවත මා දෙස නොබලා යන නුඹ.. අහෝ.... ! කුමක් කියමිද? අප අහස පොලව නොවුනේ ආලය ඉදිරියෙහි පමණි.. එහෙනම්, කුමක් ඉදිරියේ අප වෙනස් වීමුද? ආලය ඉදිරියෙහිමය...