[199] ඒ සාන්තුවර තෙම අතේ වළල්ලක් පැළඳ සිටියේය!

තවත් කතාවක්...

දවස (මතක නෑ)
ඒත් සිද්දිය නම් හොඳට මතකයි...

සිද්දියට සම්බන්ධ අය අඳුනන්නෙ නෑ. වෙලාව : ගිනි මද්දහනේ..

කොල්ලුපිටියෙ එක්තරා අතුරු පාරක ලොරියක් නවත්තලා.. ලොරියෙ ඉදිරිපස කොටස හරියෙ මිනිසුන් දෙතුන් දෙනෙක් බිමට යොමාගත් විමසුම් ඈස් ඈතිව කතා බහක... ලොරියේ පිටිපස දිසාවෙන් ලොරිය කරා, මාවතේ ඈවිදගෙන එන මට හිතුනෙම ලොරියෙ ටයර් එකෙ පෑච් එකක් යන්න ඈති කියලයි. වෙන මොනව බලන්නද ?

හෙමි හෙමීට ලොරිය ලඟටම මම ඈවිදගෙන ආවා... ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ගෙ තියන සහජ කුතුහලය මටත් තිබෙන නිසාවෙන්ම මාත් එතනින් පාස් වේගෙන යද්දි පොඩ්ඩක් මූණ දැම්මා.. මම හිතුවා බොහොම වැරදියි.... ලොරියෙ කිසි වරදක් නෑ. ඒත් ලොරිය ස්ටාට් කරලා.. ඒත්.... හිතාගන්න බෑරි දසුනක් මගෙ ඇස් ඉස්සරහා...

බොහෝම දුක හිතෙන දසුනක්. මගෙ පපුව කීරි ගැහිලා ගියා... සිරුරේ එක ලොම් ගසකුදු ඉතිරි නොවූ, ඉතාමත් දුක් සහගත පෙනුමෙන් ,  සමේ ලෙඩකින් මියෑදෙන්නට ඔන්න මෙන්න වැනි , ගැටවර කෙසඟ බලු පෑටවෙක් ලොරිය පාමුල. දෙවියනේ !!! ඔහු සිය දිවි නසාගන්නටයි ලැහැස්තිය ! වාහන වල යට නිදා සිටින සතුන් කොතෙක් දැක තිබෙන මම , දංගෙඩියට හිස තබන්නෙකුට නොදෙවෙනි බැල්මෙන් සහ ආවේගයෙන් ලොරි රෝදයකට බෙල්ල තබා, ජීවිතය සිය කැමැත්තෙන් කෙළවර කර ගන්නට තීරණය කල සතෙකු මා මින් පෙර නම් කිසි දිනෙක දැක නැහැ. !

අහම්බයෙන් නිදා ඉන්නා නොව වාහනය පණ ගැන්වූ මොහොතේ දිව විත් රෝදයට බෙල්ල තැබූ බවම පසක් වන්නේ , උක්කුටියෙන් මෙන් දිගාවී 'අවසන් හුස්ම' හෙලන්නට සූදානම්ව, ඔහු සිටින හද කීරි ගැසෙන ඉරියව්වෙන් !

පෙම්වතිය පිටු පෑවාවත්ද? මව්පියන් අහිමිව අතරමං වූවාවත්ද? රෝගයෙන් දුබල වූ සිරුරේ වේදනාව ඉවසා ගත නොහැකි වූවාවත්ද? සිය ජීවිතයෙන් පලිගන්නට උවමනාව අවේගශීලි තීරණයකට එලඹුනාවත්ද ? එසෙත් නැති නම් ජීවත් වීමෙන්ම වෙහෙසව වෙරෝනිකා මෙන් කෙලවරක් දකින්නට සිතුනාවත්ද?

ලොරියේ අසල වටව සිටින මිනිසුන්ට මෙය විමතියක්! ප්‍රශ්නයක් ! මට වගෙ ,  ඌ මේ වෙලාවෙ මොනව හිතනව ඇත්ද කියල මහ පොලව ගැටලන්න නෙමෙයි ඔවුන්ගෙ උවමනාව උනේ... ඔවුන්ට උවමනාව තිබුනේ එකම දෙයක්, බිහිසුණු මරණයක් මතින් රෝදය පදවා නොගොස් , හැකි ඉක්මනින් සිය ආරම්භ කල ගමන යාම !

අසරණයා නම් මෙය ඉතා හොඳින් සිතා මතා ගත් දැඩි තීරණයක් හැඩයි ! සිය සිත බිඳකිනුදු වෙනස් කොට නොගත් හෙතෙම දෑසුත් පියා ගත්තේ , හද කකියවන දසුන නිසා බොහෝ දෙනාගේ අවධානය එවෙත යොමු කරවමින්...

"දැන් මොකෝ කරන්නේ? ගමන යන්නෙ කොහොමද? මේ ලෙඩ මල්ල අයින් කරන්නෙ කොහොමද බන් මෙතනින් ?"
රියදුරා ඒ මේ අත යමින් කල්පනා කරනවා . විටෙක දුකෙනුත් විටෙක විමතියෙනුත් විටෙක තරහිනුත් ඔහු වික්ෂිප්තව අසරණ දෑසින් අප දිහා බලනවා...

"කෝටුවක් ගෙනෙන්.. "
රියදුරාගෙ අත වැසියා අසල ගසකින් කුඩා හීනි කෝට්ටක් කඩා දුන්නා. වෙන මොනව කරන්නද? ඔහුගේ දෑස් වල ලියවුනෙ එහෙම.

"චීස්! "
කූන් කූන් හඬින් නගන කෙඳිරියෙන් මම යලිත් වසා හුන් දෑස් ඇරියේ ඒ දසුන දරන්නට නොහැකි නිසාවෙන්ම..

එහෙත් පරාජිතයා සිය තීරණයෙහිම එල්බ ගෙන! මියා යා මිස මා මෙතැනින් නොනැගිටිමි... මට මැරෙන්න දීපල්ලා මිනිසුනේ... ඔය රෝදෙ කරකවා නුඹේ ගමන නුඹ පලයල්ලා ! මට 'වධ' නොදී මෙහෙම !!! මට ඉවරයක් වෙන්න දීපල්ලා !

මරණීය චේතනාව කොතරම් බිහිසුණු පවක් දැයි මා ඔහුට කෙසේ වටහා දෙන්නද ? ජීවත් වීමෙන් ඔහු ලද වේදනා කිනම් ආකාරයක ඒවාදැයි , මෙසේ මියෙන්නට තතනන්නේ කිමදැයි ඔහු මට කෙසේ නිදහසට කරුණු පවසන්නද? වටව සිටින කිහිපදෙනාට ඈතින් මාද යන ගමන පසෙකලා මේ දසුන දෙස බලා සිටින්නට වූයේ කිසිවක් සිතා ගත නොහැකිව...

අසල තිබූ පුද්ගලික ආයතනයකින් කොලු කෙල්ලන් පංතියකට පසුව විසිරෙන්නට වූයේ ඒ අතරතුර.. වාහන තදබදයට , දඟලන කෑගසන ගෑටවුන් ගෑටිස්සියන්ගෙ කලබලයත් එකතු වුනේ පරිසරය එකම කලබගෑනියක් කරමින්. එයින් පිටවෙන මේ ලමාලපටි එකා දෙන්නාත් වටවුනේ මෙතන වෙන්නේ මොකක්දැයි බලන්නට.

හිස පොවා බලා යන මේ පිරිස මැද්දෙන් , ඊට වඩා පරීක්ෂාකාරී ඇස් දෙකක් ඉදිරියට පීරාගෙන එන්නට වූවා... හිස පොවා නොබලමින් ඒ ඇස් දෙක බිමටම- ලොරි රෝදයටම යොමා ගත් ඇස් දෙකින් ඉදිරියට පැමිණියේ කිසිත් හැඟීමක් පළ නොකරමින්.

පසෙකින් එල්ලෙන බෑගය පිට මෑද්දට කොට ගනිමින් පහත් වූ ඒ රන්වන් පැහැති දෑත තමා වෙත ඇදී එනයුරු දුටු පරාජිතයා , යලිත් කෝටු පාරක් කන්නට බියෙන් මෙන් දෑස් සහ හිස හකුලමින් රෝද දාරයේ මුහුණත් සිරුරත් සඟවා ගත්තේ බියෙන්ද, ලජ්ජාවෙන්ද අසරණකමින්දැයි මා අදටත් දන්නේ නැහැ.

ඒ රන් පැහැති දෑත් වලින් වැර වෑයමින් ඔසවා ගන්නා ලද පරාජිතයා සෙමෙන් පාර අයිනේ පඳුරක් අසලට ගෙන යන ලදුව , තෑන්පත් වූවා.. බලු පැටවා හීනියට කෙඳිරිලි නගන්නට වුනා.. එය දකිමින්ම එතැන නැවතුනු මගෙ පපුවේ යමක් හිර වෙන්නාක් සේ මට දැනෙන්නට වුනා.. එතනට වටවී උන් අනෙක් අයටත් එසේම දැනෙන්නට ඇති..

බ්‍රේස්ලට් , ෆ්රෙන්ඩ්ශිප් බෑන්ඩ් සහ වලලු පිරුනු ඒ රන්වන් අතක් සිය සාකුවෙන් ලේන්සුවක් ඇද, පරාජිතයා වෙත රඳවාගත් දෙනෙතින්ම , ඒ සිරුර වසා ගත් නේක විධ ලෙඩ දුක් දද කුෂ්ඨ පිලිබඳ හෑගීමෙන් තොරවම සිය දෑත් පිස දමනු ලෑබුවා.. අනතුරුව ඒ ලේන්සුවම හතරට පහට නවා අසරණ පරාජිතයා වෙත ගිය ඔහු, නිහඬවම සෙමෙන් ඒ පරාජිත හිස ඔසවා කොට්ටයක් ලෙස තෑබුවේ වචනයකුදු නොතෙපලමින්...

"ආයෙ හෙම මැරෙන්න හදන්න එපා"
ඔහු හිතෙන් එහෙම කියන්න ඇති..

පණ ගන්වන ලද ලොරිය මතු කළ දූලි වලාව මැකී යද්දී , මෙතෙක් වේලා මා මෙන්ම වික්ෂිප්තව හිඳි නරඹන්නන්ගෙන් හිස් වූ වේදිකාව  යලිත් නතර වූ තැනින් ජීවිතය පටන් ගනිද්දී,මා ඒ සාන්තුවරයා ගිය දෙස හැරී බැලුවා..

පිට මැද්දෙන් එල්ලුනු ලෑප්ටොප් බෑගය යලිත් පපුව හරහට වෑටෙන්නට දමාගත් මේ කඩවසම් කොලු ගැටයා , දිවි නසාගැනීමේ වරදින් මුදනා ලද පරාජිතයා වෙත සෙනෙහසින් දිගුකළ දයාවේ හස්තයෙන්ම , සිය අවුල් වූ දිගු දඟකාර කෙස් වැටිය සකසමින් අපට පිටුපා නිහඬවම වේගයෙන් පිය ඔසවනු මා බලා සිටියා...

The Saint was wearing a bangle on his wrist,
Instead of a halo over his head,
And a bracelet,......and a friendship band too,
Nevertheless he was a saint indeed,
In the truest sense of that word..

(Creative contribution for the lovely English verse by Mr.Ravi Weerasinghe)