[190] මරණ භය අත් වින්දෙමි !!

ඒ මීට කිහිප වසකට පෙරය...කලකට පසු මම ප්‍රිම් රෝස් කන්ද කරා දිවෙන කඳු මාර්ගයේ ඉහලට ඇවිදිමින් සිටියෙමි. මට පසෙකින් වූ මගේ ඥාති සොයුරෙකුත් සමග කතා කරමිනි මා පයින්ම ඇවිදින්නට වූයේ. මා කුඩා කල ඉතා ප්‍රිය කල අපූරු නිවසක් පසු කරමින් මම ඇවිදිමින් සිටියෙමි..

ඉහලින් ඇසෙන්නට වූයේ සීනු හඬකි... එය මාත් මගේ සොහොයුරාත් විමතියට පත් කරන්නක් විය... අපි මුහුණට මුහුණ බලා ගතිමු.. එහෙත් අපට තව පිය දෙකක්වත් ඉදිරියට තබන්නට අවසරයක් නොවීය...

කඳු ගැටයේ ඉදිරියෙන් පෙනෙන පාර ඔස්සේ ඉදිරියට දිව එයි.. හස්ති රාජයෙක් ! පෙරහැර සමයේ , මෙම මාර්ග හරහා අලි නාවන තොටට අලින් ගෙන යාම අපට අමුතු දසුනක් නොවේ.. ඒත් මෙවර එය එතරම් ඇඟට ගුණ දසුනක් නොවීය... මන්ද ඇත්ගොව්වෙකු පේනතෙක් මානයක නොසිටි හෙයිනි...  ඇත්ගොව්වන් බොහෝ පසුපසින් ගාටමින් අලියා ඉස්සෙල්ලා එවන අවස්ථාද අප දැක තිබේ. ඒත් ඉදිරියට දිව එන නාලාගිරි ඇතු වන් සද්දන්ත හස්ති රාජයකු ගැන කෙසේ සුලුවෙන් තකන්නද?

මල්ලිටත් මටත් කරන්නට යමක් කල්පනා නොවන්නට ඇත. අප දෙදෙනාම පසුපස හැරී දුවන්නට වීමු. මේ කඳු මාර්ගය අවට ගෙවල් මිසක කඩ පිලකුදු නැත. 

හැකි වෙර යොදා දුවන්නට වූ මට නැගිය නොහැකි පස් බැවුම දකුණු පසින්ද , ඇතුල් වන්නට ගේට්‍ටුවකුද අසලක නැති ක‍ටු කම්බි වැටක් සහිත වම් බැවුම්ද දිස් විය... දෙවියනි.. කුමක් කරන්නද.. නිනව්වක් නැතිව අපි දුවන්නට වීමු...

හස්තියා සහ අප අතර දැන් මීටර දහයක පරතරයක් තිබෙන්නට ඇත... ක‍ටුකම්බි මෙන් නොව. එය ජීවිතයත් මරණයත් අතර තීරණයකි..

මල්ලි... පනිමු මේකෙන්...
අසිහියෙන් සිටි මනසට  , ක‍ටුකම්බියක් යනු හස්තිරාජයකුට නම් කජ්ජක් නොවන බව මට මතක් නොවන්නට ඇත...
ක‍ටු සහිත කම්බියට අත තබා අපි පලමු ක‍ටු කම්බි පේලිය මත සිටගතිමු..

කන් අඩි පුපුරවන තරම් කුංච නාදයක් සමග , දෙවියනි.. පසුපස හැරී බැලූ මට මගේ උරහිසෙහි වදින මානයේ පිහිටි ඇත් සොඬය සහ ඇත් මුහුණ දු‍ටුවා මතකය.. 

මට පසෙකින් ක‍ටුකම්බිය මත එල්ලී  මර බියෙන් ගැහෙන මල්ලී සහ මගේ අවසානය මෙය විය යුතුය. කන් අඩි ඒක්ෂණයෙන් රත්වී , අවසාන මොහොතේ මරණ බිය හෙවත් මාරයා දිස්වන්නට විය.. මම ගැහෙන දැතින් මල්ලිගේ දැත අල්ලා ගතිමි...
 
ජීවත දානයක් මේ අසිහියෙන් කුපිතවූ හස්තියාගෙන් මා කෙසේ අපේක්ෂා කරන්නද? දැන් ඉතින් කෙරුම් ඔක්කොම ඉවරයි.. ජීවිතේ.. ගෙවුන හැටි. ඉස්කෝලෙ. කැම්පස්... අම්මලා ... මේ සියල්ල මට ඒක්ෂණයෙන් සිහි වූයේ සිනමාපටයක් වේගධාවනය වන අයුරෙනි..මෙතෙක් ගෙවුනු මහමෙරකැයි සිතූ ජීවිතය එක මොහොතින් තණ බිඳුවක්ව නොපෙනී යන්නට මොහොතක් ඉතිරිව තිබේ... 

ඊලඟ මොහොත.. එයට මාත් මල්ලීත් මුහුණ දිය යුතුමය... ඉරණම.. මෙය විය යුතුය...මම දෑස් පියා ගතිමි... දෙකන් රත්වී ගිනිගන්නට ආසන්නය.. මරණ භය මම භීතියෙන් ස්පර්ෂ කලෙමි. අලි සොඬයෙන් මිදෙන වේගවත් හුස්ම මට හෝ මල්ලිට පිඹින ප්‍රාණ වායුවක් නම් නොවේ තවදුරටත්...

මම දෑස් පියා ගතිමි..

මගේ දැත මත තදින් වෙලී තිබූ මල්ලිගේ දැත මගේ ග්‍රහණයෙන් මිදී ලිහිල්ව යනු මට දැනින. මට දෑස් හෑර එය කෙසේවත් නැරඹිය නොහැකිය. හදවතින් මම ඔහුට සමුදුනිමි.මම ගල් වී එලෙසම සිටියෙමි... 

අනේ මල්ලී... අනේ මල්ලී...අනේ මල්ලියේ.... මට කැගසා හඬන්නට වුවමනා විය... ඒත් ඊලඟ මොහොත මගේය.... මම අවසන් තත්පර කිහිපය සහ ජීවිතයෙන් සමුගන්න සූදානමින් සිටියෙමි... මට යන්නට කාලය පැමිණ තිබේ..

නිහඬතාව විනා තත්පර දෙකක් ගතවනතුරුත් කිසිවක් වූයේ නැති තැන, ඒ ඉස්පාසුවෙන් මට සිහියට ආවේ , ඛන්ධ පිරිතය.. මට එය මුමුණන්නට වීමි.... විරූපක්ඛේ හි මෙ මෙත්තං ..... මම දෑස් හැර බැලුවෙමි.... දෙවියනි මා මියගියාද? මාත් නොදැනම? මට වටහා ගනු අපහසු විය..

නිදන්නට පෙර දමන්නට අමතක වූ මදුරු දැලෙහි ගැටය ලිහී මගේ උරහිස් මත වැදෙමින් එල්ලෙනු , දහඩියෙන් පෙඟුනු සිරුරෙන් ගැහෙමින් මම විනාඩි පහක් පමණ බලා සිටියෙමි..

(සත්‍ය සිදුවීමක් - මරණ භය මම අත් විඳි අයුරු මට අදද ඉතා පැහැදිලිව සිහිපත් කළ හැකිය)