2011-2-11- පාසල් පරිඝනක ගොඩනැගිල්ල.. 11ට පමණ...
ජයග්‍රාහී සිරිපා ගමනකින් පස්සෙ(අපේ බ්ලොග් සෙට් එකක් සමග) හෑදුනු කකුල් කෙඩෙත්තුවෙන් පීඩා විඳින 7 වෙනි දවස මේ . තට්ටු 3ක් නෑගගෙන අද දවසට පන්ති කාමරේට නැග්ග 3 වෙනි වතාව මේ. උපරිම පඩි පහයි නගින්න පුලුවන්. බහින් ටික ඉතින් කියල වැඩක්ම නෑ.එක පඩියෙන් පඩිය. හෙමිහිට.... තාප්පෙ අල්ලගෙන... බඩගාන හෑටි දෑකල කී දෙනෙක් හිනා වෙනවද මන්දා. ඒත් ඉතින් වෙන මක් කොරන්නද. අහනකොටත් ලෑජ්ජනේ...මන් ඉතින් නතර වෙවී හෙමීට හෙමීට බහිනවා.හෙ හෙ... මොකද සමහරු එතකොට හිතනවා මම මේ සෝබනේට එහෙම කරනවා කියලා. ඉතින් වේදනාව කාගෙන මුකුත් නොවුන ගානට බහිනවා නෑවති නෑවතී...
මීට විනාඩි ගානකට පෙර ඔන්න ආයෙමත් බඩගාගෙන දණ ගාගෙන මම පඩිපෙල බහිනවා එක පන්තියකට පස්සෙ. එක අතක කම්පීතරේ. අනික් අතින් පොත් ටික සහ අනික් ආම්පන්න .
පන්තියක් ඈරිලා බෙල් ගහලා. ලමයි කඩාගෙන බිඳගෙන උඩහින් දුවගෙන එනවා. මන් ඉතින් අයින් වෙලාආයෙත් හෙමින් හෙමින් පඩිපෙල බහිනවා.
ඔන්න පිටිපස්ස්සෙන් තව පොඩ්ඩෙක් එනවා. මන් ආයෙමත් අයින් වුනා. යන්න කියලා.
පොඩ්ඩා මාව පහුකරගෙන පඩියක් දෙකක් බෑස්සා..ආපහු හැරුනා..
"Why miss? Are you OK ? " බොහෝම හැඟීම්බරව පොඩ්ඩා අහනවා.. ( හැඟීම්බරවෙන්න පුලුවන් ඉන්ගිරිසියෙන් වුනත්...)
"I'm just fine dear. .. just a small knee pain.You better hurry to your class kid "
මම වේදනාව හංගගෙන හිනාවෙලා කිව්වා.
පොඩිත්තා දුවන්ට ආපහු හැරුනා. ඒත් පඩියක් බැස්සා, ආයෙමත් නැවතුනා. ඊට පස්සෙ එයා දුටුවෙ මගෙ අතේ තිබුන බර පොදිය..
"Miss Shall I carry this for you? I feel you are not OK "
දඟකාරකම පිරිච්ච ඒ මූනෙ තිබ්බ හැඟීම්බර ලෙන්ගතුකම මාව මොහොතකට විමතියට පත් කලා. ඒකට හේතුව මම ඉන්නෙ Posh ඉස්කෝලෙක වීම නෙමෙයි. එතකොට මෙතෙක් මාව පහු කරගෙන ගිය සිය ගානක් ....???
"Its ok darling. Im fine. Thanks alot"
පොඩ්ඩගේ ආදරනීය වදන් ඉස්සරහා මට ආදරනීය තහනම් වචනෙකුත් කියවුනා. ( Darling)
පොඩ්ඩා ආපහු හැරුනා. වේදනාවක් ඇතත් නැතත් උපතින්ම කොරගහන තමුන්ගෙ කකුල තමුන්ට හෑකි උපරිම වේගයෙන් අද්ද අද්දා පොඩ්ඩා පන්තියට පය 'ඉක්මන්' කලා.
මට එදා ඒ මොහොතෙත් මෙදා මේ මොහොතෙත් ඒ ගැන හැඟීම් මිසක වචන ආවෙ/එන්නෙ නෑ... පොඩිත්තගෙ හිතට වේදනාව ගෙනාවෙ එයාගෙ පුංචි කර මත වැටිච්චි පොත් බෑගය හෝ උපතින්ම තමන්ව අන් අයට වඩා 'පරක්කු' කරපු කකුල නෙමෙයි..ඊට වඩා මගෙ අපහසුවට උණු වුන ඒ දුලබ හදවත දැනුනම මගෙ පපුව හෝස් ගාල පත්තු වුනා.
මම අවසානයක් වශයෙන් මොකුත්ම කියන්න කැමති නෑ.පුංචි සිද්දියක් වුනත් මගෙ හිත කොයි තරම් සසල වුනාද කියල මම කියන්නට ගියොත් මේ අහින්ංසක පොඩිත්තාගේ ලෙන්ගතු මානව දයාව ගැන මා ලඝු කොට ලියන්නා විය හැකියි.
ඒත් මට පසුවදනක් ලියන්න හිතුනේ මෙන්න මේ නිසා...
මම කොයි සංස්කෘතියට කහින කෙනෙක් වශයෙන් ඔබ හඳුන්වනවාද කියා මට දැනගන්න අවශ්‍ය නෑ. මම දන්නෙත් නෑ. මොකද මම ලියන්නේ සංස්කෘතික සාරධර්ම , හැදියාව, ලාංකීයකම, සිංහලකම, බෞද්ධකම යනාදී මේ කිසිවක් ගැන නොවෙන නිසා. මම ඊට එක් ස්තරයක් හෝ ඉහලින් සිට පහල බලන්නට හැමදාමත් උත්සහයක් ගන්න නිසා. මා නිවැරදි නොවෙන්නට පුලුවන්. ඒත් සංසාරේ අපි හැමදාම ලියන්නේ ඔය විවිධාකාර මිනිස් වර්ගීකරණයන් එක මිටින් ගත හැකි එකම එක නිර්වචනයක විවිධ පැතිකඩ පෙන්වීම සඳහායි. ඒ තමයි 'මනුස්සකම'... 'මානව දයාව'.... 'හෘදයාංගම බව'... ඊට පාටක්.. භූගෝලීය පසුබිමක්... දිශාවක්... භාෂාවක්... ජන්මයක් දෙන්නට මා පුද්ගලිකව කැමති නෑ...
සංසාරේ අපි ලියවෙන්නේ ඒ මනුස්සකම වෙනුවෙන්... මනුස්සකම බෙදා ගන්නවාට ස්තූතියි.
