විබාගේ තමයි අපේ අබාගේ...

විභාග ප්‍රතිපල කොහොමද??
කුතුහලයෙන් කිලි පෙලෙන මේ ප්‍රශ්නේ ඔන්න දැනටමත් OL ලියපු අහිංසකයින්ගෙන් ඇහෙනව ඇති. අනේ පවු....
විභාගය කියන්නේ ජීවිතයේ කඩ ඉමක් කරපු මේ සංස්කෘතිය ගැන නාහෙට අහන්නේ නැති වදනක් ලියන්නයි යන්නේ.. ඉතින් ඔය සදාචාරාත්මක ඇස් වැරදිලාවත් මේ ඔස්සේ යනවනම්, අනේ ඉතින් මේ window එක close කරලා දාන්න..


ශිෂ්‍යත්වයෙන් පටන් ගත්තම ඉතින් පශ්චාත් උපාධිය දක්වාම අපේ ජීවිතයේ සාර්ථකත්වය තීරණය කරන්නේ අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවනෙ. රටට හෙණ ගැහිල තියෙන්නෙත් මේ නිසාම තමයි. ජීවිතයේ සාර්තකත්වය තීරණය කරන එකම මිනුම් දණ්ඩ තමා අධ්‍යාපනික සුදුසුකම්. හැකියාවට ‍රැකියාව දුන්නෙ ගල් යුගේ..දැන් තියෙන්නෙ සහතිකේට ‍රැකියාව දෙන ගෝලීය විශ්ව ගම්මාන සංකල්පය නොවැ!... නැද්ද හොඳයි.. ඉතින් මේ යථාර්තෙ තේරුම් ගත්ත රත්තරන් අම්මල තාත්තල ලමයින්ව පංති දක්කල හරි විබාග පාස් කරවන්නෙ නැතුව පුලුවනැයි....


ශිෂ්‍යත්වයෙන් වැඩිම ලකුණු..නැත්නම් ජාතික පාසැල් සිහිනය බොඳ වෙයි..ඊට පස්සෙ පන්දම්,නැත්නම් දොල පිදේණි වලට සල්ලි එපැයි...... O ලෙවෙල් 'A' කීයද මන්ද(10ක් ද කොහෙද) all As... නැත්නම් AL බයෝ මැත්ස් හීනෙ බොඳ වෙනව. AL- යාලුවන් ටිකගෙ ඇස් වහල - ටියුෂන් සර්ලගෙ බො‍ටුව මිරිකල,පසුගිය විභාග ප්‍රශ්න කොරල කොරල A තුනම ගන්න ඔනා.. ඒ විතරක් මදි... දිස්ත්‍රික්ක රෑන්ක් එක උඩට යන්න ඔනා.. නැත්නම් කැම්පස් හීනෙ බොඳ වෙනව.. අප්පච්චියෙ ඊට පස්සෙ මාත් හිතුවෙ මේ කරුමෙ ඉවරයි කියල..මොන.. එතනයි පටන් ගැන්ම...
subject සිලෙක්ට් කිරීම, 1st class, second upper-lower, ටෙම්පරි ලෙක්චරර්, ඊට පස්සෙ පමනන්සි...මල මගුලයි... ඉවරයක් නැහැ.. ඊට පස්සෙ ශිෂ්‍යත්ව (ආපහු 5හෙ පන්තියට යනවද මන්ද) පිටරට පශ්චාත් උපාධි... කියල වැඩක් නෑ... මොනා පස්සෙද අපි මේ දුවන්නෙ? මුකුත් නැහැ ? නැද්ද හොඳයි... මේක තනිකර පිස්සුවක්ම නෙමෙයිද?
මේ පිස්සුවට දුවපු එකියක් තමයි මාත්.. නවතින්න ඔන උනා මටත්..ඒත් තවත් අයගේ හීන සපුරන්න ගිහින් බැරි උනා. මාත් තාමත් දුවනවා...  මේ සිරි ලංකාදීපේ බහුතරයක් කොල්ලෝ කෙල්ලෝ හෝල් පංති ගිහින් මේ දිවිල්ලේ තමා ජය කණුවක් හොයන්නේ... කාටද කොතනද වැරදුනේ?

හැම කෙනෙක්ම හැමදෙයක්ම කරන්නේ තමන්ගේ පැවැත්ම ‍රැක ගන්න.. කොටින්ම කියනවනම් ජීවත් වෙන්න.. හරි හම්බ කරගෙන තත්වයක් හදාගෙන ජීවත් වෙන්න..මොකක්ද මේ තත්වේ? සුරක්ෂිත ජීවිතය..අවදානම් අඩු.. එහෙම නේද? ඉතින් මේ රට තුල අඩුම අවදානම් රහිත අනාගතයකට short cut පෙන්නුම් කරන එකම ක්‍රමය තමා මම අර ඉහත කී දිවිල්ල..බලු පොරය.. අනිත් හැම මගක්ම අවදානම් සහිත අවිනිශ්චිත, වාසනාව මත තීරණය විය හැකි අවස්ථා... ඒකයි හේතුව කවියන් , කලාකාරයින්, සංගීතවේදින් වෙන්න සිහින මවන දරු දැරියන් නොදකින්න.
ආකල්පමය සීමාවනුත් මෙතැන්ට බල පානව. සමාජ තත්වය මනින මිණුම මත අධ්‍යාපනික සුදුසුකම, ගරු කට යුතු රස්සාවල් වැදගත්..පරස්සාවක්වත් කොර ගන්න බැහැ නොවැ නැත්නම්..
මේ ලංකාව තුල මෙවන් තත්වයක් යටතේ OL රිසල්ට්ස් පන්න පන්න අහන එක පුදුමයක්ද?
විභාග පාස් වුන අය පමණක්ද අද රටේ ගරු කටයුතු, බුහුමන් ලබන තැන් වල ඉන්නේ ? එහෙම නැත්නම් ඔවුන්ගේ සහතිකයට ඔබ්බෙන් ගිය නිවැරදි දැක්ම ,  කැපවීම නෙමෙයිද ඔවුන් ද ඉන්න තත්ත්වෙට ගෙනත් තියෙන්නෙ?
අම්මලා තාත්තලා මේ ගැනත් හිතන්න... ඔබේ දරුවාගේ අනාගතය සුරක්ෂිත කිරිම නමැති දේ උමතු වේගයෙන් දකින්න ඔබට තියන ආසාව නිසා,ඔබ කිසී වගකීමක් නැතුව ඔවුන්ගේ අනාගතය ඔබට ඔනා දිහාවට දක්කනවා වෙන්න පුලුවන්. ඒත් අවුරුදු දෙක තුනකින් නැත්නම් දශකයකින් ඔවුන් කොහොම හරි පොලවෙ කකුල් දෙකෙන් හිටගන්නවා දැකල ඔබ සැනසුම් සුසුම් හෙලයි. අපි අපේ උන්ගේ ඇස් පැදුවා කියල උදම් අනයි. ඒත් ඔබම විහින් ඔවුන්ගේ අනාගතය කාබාසීනියා කල වග දකින්න ඔබ ජීවතුන් අතර නැති වෙයි..මොකද ඔවුන්ගේ නොසැනසුන ජීවිත, දශක ගානකට පස්සෙ නමුත් පසුතැවෙන, අසාර්ථක ජීවිත , පෞරුෂය හීන , කඩා වැ‍ටුන ජීවිත ප්‍රතිපල  අහන්නේ දකින්නේ උන් උන්ම හෝ උන්ගේ දරුවන් මිසක් ඔබලා නෙමෙයි..

දරුවන්ට නිදහසේ හැදෙන්න දෙන්න.. මේ සම්බන්ධව "ඕෂෝ" ලියූ ලිපි ගොඩාක් වටින මූලාශ්‍ර. සූක්ෂම ලෙස ඔවුන්ට පාර පෙන්වන්න. ඒත් ඔබට උවමනා පාරේ උන්ව බලෙන් කෝ‍ටුවෙන් තල තල අතින් ඇදගෙන දක්කන්න එපා. උන් යන පාර ක‍ටුක බව, තමන්ම ගොඩ නගා ගතයුතු බව උන්ටම පසක් වෙන්න ඉඩ දෙන්න. ඊට අවැසි ශක්තිය වෙන්න. අනුශාසනය මිස විනිශ්චයාසනයට ගොඩ වෙන්න එපා..
OL ප්‍රතිපල එන වග ඇහුන ගමන්ම මගෙ හිත දුවගෙන ගියේ මගේ දෛවය ඉන් අනතුරුව විසඳුනු දුක්බර ආකාරය පිලිබඳ මතකයට.(http://sansaare.blogspot.com/2010/01/blog-post_3756.html) ඔබට මොලය කලඳක් හෝ තිබේ නම් එයම ඔබේ දරුවන්ට කරන්න එපා.
මේ ක‍ටුක වචනයෙන් , ඒත් ගොඩාක් සංවේදී හැඟීමෙන් ලියුව ආදරනීය ආයාචනයක්...
ප.ලි.
මේ ප්‍රතිපල සිද්ධිය අලලා කතාවක් ලියන්නැයි මගෙන් ඉල්ලා සිටි රොෂාන් හේරත්ට මගේ ස්තූතිය.ඔබ අදහස් කල පණිවිඩය මෙහි ගැබ් වී ඇතැයි මම විස්වාස කරනවා. ස්තූතියි රොෂාන්.