පින්තාරු කල කඳුලු...

ඇසිල්ලේ දිගු නිදි බි‍ඳෙයි

මන්ද ස්වර කටහඬක් අවදි වී

හැඟුම් නැති නියායෙන්

හඬන කාරණ අසයි...???

කාරණාවක් නොදැනම

කඳුල බේරෙනු දකින

පින්සලක් කොපුල මත

වෛවර්ණ රූ අඳියි....

බොඳ කඳුලු මත ඇඳි

සීනයම සිතුවමක් වන

විස්මයෙන් ඇලැලුන

හුදී දන අත් සන් නගයි....

රළ නැගෙයි, බිඳිති විසිරෙයි

මහ රළක්  සිඟිති රළ ‍රැගෙන යයි

හැඬුම්, අත් සන්, විස්මය

හිරුත් සමගම කිඳී යයි... යලි නො එයි....

පසුවදන

මීට පසුවදනක් ලිවිය යුතු යැයි මට හිතුනා...ජීවිතය යනු අද හෙට සහ ඊයේ වූ සියලු දෑ වැලැලෙන රළ පෙලක් මෙන් යැයි හිතුනා. අප හඬනවා.. දුකට කාරණ අසාවි. අප හඬා වැටෙමින් කියන දුක මත තවෙකෙකු චිත්‍රයක් අඳිනවා... අප ගැන... තවෙකෙකු බැන වදිවි.. තවෙකෙකු අප වීරයන් කොට අත් නගාවි.. ඒත් මේ සියල්ල අද පමණයි. හෙට අප වීරයනුත් නෙමෙයි... හෙට අප වරදකරුවනුත්, නිවරදකරුවනුත් නෙමෙයි.. හෙට අලුත් දවසක්...  ජීවිතය නිදි බිඳුන හීනයක් වගේ..හීනය අතීතයයි..එය යලි නො එයි. ඊට දුන් විවිධ මුහුණු ,අද පමනයි. හෙට ඒ හීනයක් පමණයි.