[239] හෙඩිමක් නැති කවියක් වගෙ ජීවිතයක්

සංසාරේ අපි අතරට සඳැසක් අවසන් වරට ආවෙ ගොඩක් කාලයකට කලියෙන්... ජීවිතය තිගැස්මකට ලක් වෙන කල්හි මොලයේ එක්තරා පැත්තක් ඔල්මාද වෙලා කලාව ඉල්පී එලියට පනින බවකුයි මගෙ හැඟීම. විශෙෂයෙන්ම සඳැසක්... 

මම තාම හිතනවා මේ පැදි පෙලට හෙඩිමක්. එත් අන්තිමේට මට කියන්න වෙන්නෙ මේවාට හෙඩිමක් නැති කවියක් වගෙ ජීවිතයක් කියල තමයි.  

ඒ උනාට මේක කවියක්.... කියවල බලන්නකො. අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ එක එක , හෙමි හෙමීට ටික ටික ලියවෙච්චි සඳැස් කවි ටික දැන්. 

මම නොතෙරෙන අපබ්‍රන්ස පෝස්ට් ලියනවය කියල නිතර දෝස්මුර දාන මගෙ හිතවත්තු ටිකයි , සඳැස කවි ගෲප් එකට මාව එකතු කළ විපුල සුමනසේකර මාමායි මතක් කරමින් , ඔන්න එහෙනම් ලියනවා , ආයිමත් කවිය පල්ලෙහායින් ... මේකෙ කවි එක දෙක ඔයාල මුහුණු පොතෙ දුටුවාට සැක නැහැ.. :) මෙන්න ඔක්කොම එකතු කලා දැන්.. දැන් නම් මේක කවි පෙලක් වගෙ පේනව නේද??? :-)  

 ~`~

එලියක්    ඇවිත් වැතිරෙන විට අඳුරු හිත
මෙතුවක් නොලත් පැහැ දැක හිත බිඳෙනු නැත
දැරියක්    අතින් ඉහිරුනු පැහැ අහුරු මත
ඉඟියක්   නොහොත්, 'අතොරක් ලඟ' ලකුණු ඇත

පැතුමක්   එතෙන හැඟුමට සසැලෙන කැලතී
මුහුණක්   දකින සැණයක හද වෙණ නවතී
දහසක්   මතක ඉගිලෙන අඳුරට බියැ'තී
අහසක්   අඬනවද වැහි බිඳුවට හිතැතී ?

මතකෙන්   මතක පිරැවෙන සෙනෙහස් බඳුන
අතරින්   පතර කඩතොල් නොම සිස් බැවින
සිර ගෙන්   මිදුනු මුත් කටු කොහොලින් පිරුන
කඳුලින්    මවක දල්වමි කුල ගෙයි පහන ?

පෙර අත්   බවෙක සිත් බිඳි කම් කරන්නැ'තී...
ලද අත්   බවෙහි එහි කටු ඵල ලබන්නැ'තී...
ඇති මුත්   යමෙක් නොකියෙවු දිගු කවක් ගෙතී...
හදවත්   බිතෙහි ඇඳි සොඳ රූ මැකෙන් නැතී...

අතොරක්   නැතත් අතුරක් වන් දිවි මගෙක...
කොතෙකුත්  වෙසෙස් දසුනින් සිත වෙයි මෙලෙක...
නිදහස්   ලොවක් නැසු කෙරුමන් පිරි එ'වක...
එහෙයින්  බියක් නැති ලෙද පියඹනු නොහැක...