[217] නගරං කපුටු 'වස්තුව'

ගොම්මනට කිසිම බිය සැකක් නැතිව කොලොම් තොටේ රස්තියාදු ගසමින් , කඩ සාප්පු වල ඇවිදීමේ නිදහස අද සීමා වී තිබේ.. එයට හේතුව ගෙයි මාපිය සෙවණේ කූඩු වීම නොවේ... රෑ දෙගොඩ හරියේ මම යන  අඩල් ගමන් වලට දැන් අපේ අම්මාගේ සිත කම්මර වී තිබේ.. මගේ වියපත් බව සිහි කැඳවා 'දැන් මා පොඩි එකකු නොවේ යයි කියා     ඒ කාලයේ මම රණ්ඩු ඇල්ලුවා මතකය.එහෙත් එදා මම පොඩි ලමයකු නොවේදැයි අද මට සිතෙයි. අද මම පොඩි ලමයකු වී සිටිමි.නොකල්හි වට වැස්සක් වූ එකල්හි, අවාරයේ පොහොර දා, නිසි නින්දේ ඇහැරෙන ඉවසිල්ල අහිමි කරගත් මෝඩ 'නොපිපි මල' මම වීමි ...

ගොම්මන ලංවී නගර මධ්‍යයට පැමිණි මම , අද එක් විනාඩියකට ඔරලෝසු කණුව ලඟ නැවතුනෙමි. කොලොම්තොට එදවස 'හවස' මම යලිත් සිහි කැඳවා ගන්නට තැත් කළෙමි. එය මහා ශාන්ත හැන්දෑවක් ලෙසින් , කාර්යාල නිමවී සෙමෙන් සෙමෙන් ගාලු පාරේ ඇවිද යන වෙහෙසක් නැති ගැහැණු මිනිසුන් මගේ  සිත් බිත මත ප්‍රක්ෂේපණය වෙයි. කඩ සාප්පු වලට ගොඩ වදින , සෙමෙන් සෙමෙන් යලි මගට බසින , අතෙහි ඇති බෑග් පිරික්සන ඒ කොලොම්තොට වැසියනට තවමත් රෑ වී නැත. 

මම මෙ'නුවර , මහනුවර ඔරලෝසු කණුව අසලය. ඔවුහු දුවති. වියපත් මාපියන් , කුඩා දරුවන් , තරුණ තරුණියන් , එකම පිම්මෙන් පැන පැන යන අයුරු මට පෙනේ. ඉර බැස යාමේ භීතිය මේ තරම් දරුණු හැඟීමක්ය යන්න , වසර කිහිපයක් ගෙන්දගම් වාෂ්ප ආඝ්‍රාණය කළ මට නුහුරුය.එහෙත් මටද ඒ භීතිය වැලඳීගෙන එයි.

ටවුන් නුග ගසේ වවුලෝ සිය ත‍ටු හරි බරි ගස්සාගෙන , උගුරකට පාදමින් නිවෙස් හැරපියා ගොදුරු සොයා යන දවසේ පශ්චිම යාමයයි මේ. කපුටන් නැත්තේ කොයි නුවරද? මෙ'නුවරද එය එසේමය. කපුටෝ කපුටෝමය. මේ තරම් ගණ නිල් තුරින් ගහණ හන්තානට හෝ උඩවත්ත කැලයට ගාල් නොවී උහු මහ නගර මධ්‍යයේ , දුහුවිල්ලෙන් ගහණ , තොර‍තෝංචියක් නැති නලා නද වෙන , නුග තුරෙහිම ගාල් වෙති. දවස තිස්සේ කුස පුරවාගත් සතුටින් , කපු‍ටු ඇඹේණිය ඇඳ රෙදි ගසමින් නිදි දෙව්දුවගේ සාරිපොටෙහි ගුලි ගැසෙන්නට යහන සදන්නීය. එතෙක් , කෙලි දෙලෙන් නටන කපු‍ටු දරුවන්,  දවසාවසානයේ අසල්වාසීන් සමග දොඩමලු වන කපු‍ටු තාත්තලා  මට මැවී පෙනෙයි.  ඒ හඬ මට කොලඹ කොටුවේ ඇසුනාදැයි මතක නැත.

 රාත්‍රියෙන් හරි අඩක්ම ගෙවී යන තුරු නොනිදන,  වීදි ලාම්පු , කඩ සාප්පු , රසමසවුලු ඉදෙන විසල් උඳුන් , වැල නොකැඩී එන රථවාහන දම්වැල්  අස්සේ එකෙල මෙකෙල වෙමින් 'සැබෑ අඳුර' පිවිසෙන තුරු රවුම් ගැසූ අතීතය අවසන්ය...

ඒ වෙනුවට ඇත්තේ, අන්ධකාර භීතියෙන් මුසපත්ව , එක පිම්මේ පැන යන දෙනෝදාහක් අතරින් ගෙදර දුව යන වර්තමානයයි. මහනුවරින් අඩක් වසා සිටින මහ නුගයේ කපු‍ටු කපුටියන්ගේ  ගෝසාකාරී කචබචයෙන් මිදී  , නොයිවසිල්ලේ ගෙදර සිහි කරන, ඒ සිතමින්ම බස් රථයේ හිඳ මේ මතක කුරු‍ටු ගාද්දී , කුහුලෙන් ඒ වෙත එබෙන නුවරුන්ගෙන් එකෙකුවී ගෙවෙන වර්තමානයයි.

රෑ වුවහොත් අන්ධකාර භීතිකාවේ උත්ප්‍රාසය දියුණු වන්නට වල් ඌරු භීතිකාවද එකතු වේ. එකල්හි නපුරු මිනිසුන්ගේ ඇල්මෙන් බැල්මෙන් මා අනතුරේ වැටෙතැයි බිය ගත් මාපියන් අද භය වන්නේ වල් ඌරාටය..

එදා  සහ අද බොහෝ කල් ගතව නැතත් , කාලය විසින් මට කළ යුතු යුතුකම ඉතා සතු‍ටුදායක අයුරෙන් කර ඇති බව මට අද සිතෙයි...


කොටුවේ බෝගසටත් මහනුවර නුග ගසටත් එක සමාන අයුරෙන් දුහුවිලි මුසුවේ.  රන් මීවිත පුරවා ගත් වීදුරු දාරයෙහි ඈඟිලි තුඩින් රවුම් අඳිමින්, එක් නගරං කාක්කෙකු තව කාක් ගෑටයන් පිරිසක් හා එක්ව බෝ අත්තක 'සෑට්' වී පූල් ගසනවා වියහැකිය.  ඒ තරම් ලාම්පු එලියක් නැති බෝ අත්තක වෑතිරී කපුටු පෑටවුන් ඉස්කෝලේ දුන් 'හෝම් වර්ක්' කරද්දී, තවත් නගරං කාක්කෙකු පපුතුරෙහි මවිල් අතගාමින් , පිම්මේ දුවන නුවරුන්ට තටු නාවේ මන්දැයි කල්පනා කරනවා විය හැකිය...

ඒ එ'නුවරදැයි මෙ'නුවරදැයි වෙසෙස් වෙනසක් නැතැයි මට සිතේ..

 

Some People FEEL the rain, others just get WET.

Bob Marley