[216] සා ! රා !

හැඳි  ගැරුප්පු පිඟන් තලය මත ගැටෙන හඬ සමග තරහින් මෙන් සාරා අහර ගැනීම නවතා මඳ හුස්මක් ගත්තාය. එහෙත් පරිසරය නිහඬ වී නැත. ඈතින් මෙන්ම සිය වත ඉදිරිපස හිඳින අරවින්දගේ පිඟානෙන් පවා නැගෙන , කන් කීරි ගැස්වෙන කඩු කිණිසි හරඹය දෙස, ඈ නිනව්වක් නැතිව මෙන් බලා සිටියේ හිස් බැල්මෙනි. ගෑරුප්පුවෙන් අනින්නේ මස් කෑල්ලටය. හැන්දෙන් අනන්නේ ඇනුම් කෑ අහරය. හැන්ද බිලිපිත්තකි. ගෑරුප්පුව කිණිස්සකි.

කෑම රුචිය කොහෙන් ගියාද නැත. මොන්ගෝලියන් , අමෙරිකන්, තායි එකී මෙකී නොකී මේ බුෆේ ආහාර වේල කොච්චර නම් මිල ඇද්ද? අරවින්දගෙන් අසන්නට සාරාගෙ සිත නොනැමේ.. ඒ , අරවින්දත් එය නොදන්නා නිසාද? එසෙත් නැතිනම් , සාරාගෙන් මුවින් එය පිටවුවහොත් ඊලඟට එන අරවින්දගේ  විධානය ඈට ඉවසිය නොහැකි නිසාද?


'නිකන් දුන්නු අස්සයාගෙ දත් ගනින්නෙ නැතුව බඩ පිරෙන්න කනව ඕයි!'


ඇ සිතෙන් පිලිතුර ලදින් , යලිත් සිය අහර පිඟාන වෙත නැඹුරු වූවාය. ඉදිරිපස ආසනයේ හැඳි ගෑරුප්පු හරඹය නැවතිනි. එහෙත් හිස එසවූයේ සාරා නොවේ. අනියත බියක් ඈ වටා වෙලාගත්තේ ඔහුගේ දෑස් සිය කෑම පිඟාන මත සැරිසරනු දු‍ටු නිසාවෙනි.


'මොකක්ද සාරා.. නිකම් හම්බු වෙච්චි චාන්ස් එක. එක්ක ආවටත් පාඩුයිනේ. තව කන්න කොහොම හරි'


‍රැලේ යාමට සැරසෙන බළලකුගේ දැස් වලින් ඊලඟ මොහොතේ යලිත් සිය කෑම පිඟාන වෙත අරවින්ද යොමු වූයේ ඉච්ඡා භංග කෙටි හුස්මකුත් පිටකරමිනි.


සාරා යලිත් පසෙක තැබූ ආයුධ දෙක ශක්තිමත්ව දෑතෙහි රඳවා ගත්තාය.

සටනක් ! ඔව්..ජීවිතේම මහ හටනක්... කෑම පිඟානටද මේ ඔක්කොම හටන ?

~~~~

'ආව්..... සාරා.... ඉන්ෆාස්ට ‍ෆ්‍රී ඩිනර් ටිකට්ස් දෙකක් හම්බු වෙලා.... ඌට එපාලු. වයිෆ්ට එන්නත් බැහැ කියනවලු. අපි දෙන්න යන්න කැමති නම් දෙන්නම්ලු. යමුද අනේ? ඉන්ටකොන්ටිනෙන්ටල් එකෙන් ඩිනර් ගන්න පුලුවන්යැ නැතිනම් අපිට ? යමු නේද?'


සාරාගේ සිතේ අද හවස මල් පිපුනේ එසේය.


ජීවිතය ගැන දහසක් සිහින සමග මේ වහල යටට ආ සාරා මේ වන විට සිටියේ දෙලොවක දෝලනය වෙමිනි. ඒ මන්ද?

'මට පිස්සුද? මම අච්චර හීන මැව්වෙ? මම මවපු හීන අතාත්විකද? බීච් එකට වෙලා ආදරවන්තයා එක්ක කඩල ගොට්ටක් කකා හඳ බල බල ඉන්න? බයික් එකක් රෙන්ට් කරලා කඳු මිටියාවත් දිගේ හස්බන්ඩා එක්ක ඉබාගාතේ යන්න?'

මේවා හිතෙන් මව මවා අවුරුදු 20ක් හිටිය මට පිස්සුද?

සාරා හැමදාමත් උදෙත් හවසත් මේ ප්‍රශ්නය ඇගෙන්ම ඇසුවාය.


නෑ. අරවින්දටයි පිස්සු. එයාටයි ඒ වගෙ ටේස්ට් එකක් නැත්තෙ. එයා තමයි මැසිමක් වෙලා ඉන්නෙ... මගෙ වරදක් නැහැ.

හිත කඩා වැටී, ජිවිතයේ වෙහෙසින් ඇඹරී මිරිකෙන විට ඈ දෝශාරෝපණය ඔහුට යොමු කලාය.එහෙත් ඇගේ සිත ඈට මේ දුන් වධයෙන් මිදෙන්නට එහි පිලිතුරක් විසඳුමක් සැඟව තිබුනේ නැත.


'අනේ සාරා මේ. මිනිස්සු කසාද බඳින්නෙ හඳ බලන්නයි , තරු ගනින්නයි, විකාර කරන්නයි නෙවෙයි. ජීවත් වෙන්න. කොටින්ම නීත්‍යානුකූලව එකට ඉන්න. ලමයි හදන්න.මොනවද ඔයා පොඩි ලමෙක් වගෙනෙ හිතන්නෙ..ඔහොම නම් බෑ ලමයො'


සිය බොලඳ ඉල්ලීමක් හමුවේ අරවින්දගේ මුවින් ගිලිහෙන එබඳු වදන් ඈ මේ කාලය තුල ඇසුවේ වරක් දෙවරක් නොවේ.


ඔව්... අරවින්ද හරි. මේවා ඔක්කොම මේ මගෙ මනස්ගාත....

ඒ මොහොතෙහි අරවින්ද ඇගේ පරිණත උපදේකයා හෙවත් කැපකරු පියා වී ඒ හදවතෙහි හරිබරි ගැසෙන්නට සැරසුනා පමණි!


මොන පිස්සුද. යාලු උනාම එහෙම උනෙ නෑනෙ. ඒ කාලෙ මටත් වඩා බොලඳ වැඩ කලේ එයානෙ....


කවදත් හිතුවක්කාර සාරා එසේ කියද්දී, නැවතත් අර කැපකරු පියා අඩියකුත් හප්පා සාරාගේ හදවතින් නික්මී යන්නේ දඩාං ගා කුල දොරත් වසමිනි.


සාරා මේ දෙලොව අතර එහෙටත් මෙහෙටත් වැනුනාය.


'මටයි පිස්සු. මගෙයි මොලේ හොඳ නැත්තෙ. පොඩි කාලෙ හිට එක එක සෙන්ටිමෙන්ටල් බොලඳ ලව් දැකලා, මල් කතා කියවලා මගේ මොලේ කුරුවල්  වෙලා.එයා හරි'


සාරා ඈ දෙසම රවා බැලුවාය !


'ඇයි මම එහෙම හිතන්නෙ. මට කියල ජීවිතයක් නැද්ද? ආත්මයක් නැද්ද? මම ආදරෙ විඳින්න ආස විදියක් නැද්ද? මම හීන මැවු ආදරයක් නැද්ද? මම මැශිමක්ද? මම එහෙම වෙන්න මම කළ වරද මොකක්ද?


සාරාගේ දෙවන සාරා නැවතත් ඇගේ කරවට අතක් දමා ලකුණු පතෙහි සාරා ඉදිරියේ එකේ අකුරක් අඳින්නීය....

 'නැහැ. මම හිතුවක්කාරයි. එයා හරි. මිනිස්සු උනාම බඳින්න ඕනෙ.බඳින්නෙ ඉතින් ඔය පෙම් බඳින්න නෙවි. එකට ජීවත් වෙන්න, ගෙවල් හදන්න, ලමයි හදන්න.එයා හරි. මම අද හවසට කියනව ____ '


සාරා හිතට විරුදු නමුත් ජීවිතය නමැති පන් ගසෙහි එල්ලී සිටිය යුතු නිසාවෙන් තීරණයකට එලැඹුනාය.

විසල් රුක හැරදා පන් ගසෙහි එල්ලුනෙමි. ගිලී මිය නොයා මා මා ජීවන ගමන යායුතුය.හැරීමක් නැත. 

සාරා ගේ වැඩිමල් සාරා, සාරවත් අවසානයකින් චින්තාවලිය අවසන් කලාය. 


ඉන්ටකොන්ටිනෙන්ටල් එකේ හදිසි නොමිලේ බුෆේ එකේ වාසනාව හිමි වූ අරවින්දගේ ඇමතුමෙන්, එදා දවල් සාරා සිතු දේ,  ආයෙමත් ඇට්ටර සාරා එලියට ඇද දැම්මේය..


ඉපිලී යන ආශාවෙන් සාරා මුසපත් වූයේ තරු පහේ හෝටලයේ රසමසවුලු වෙනුවෙන් නොවේ... මේ උඩ පන්නිනේ, ඇඳුම් අල්මාරියම එහෙ මෙහෙ විසි කරමින් සුලඟේ නොයන ඇඳුම් සොයන්නේ , සාරා නොවේ.. සාරාගේ දොලොස් හැවිරිදි පුංචි සාරායි...


ආඅව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්...මුහුදු හුලං... අදනම් අරවින්දව බලෙන් හරි බංකුවක ඉන්දවගෙන එයාගෙ ඔඩොක්කුවේ ඔලුව තියන් තරු බලනව එලි වෙනකල්. ඩිනර් එක ඉක්මනට ගිලල එන්න ඕනෙ එලියට.


කුලගෙයට ආදා පටන් නොලද ඒ හීනය අස්සේ පිනුම් ගසමින් හිටි සාරාට අරවින්දගේ අඩි හඬ පවා ඇසුනේ නැත.,


සාරා....සාරා.... ලැස්ති වෙන්න...


මේ මොකෝ?? පැනල යන්නද?


අරවින්ද මහ හඬින් සිනාවෙමින් පිස්සන් කො‍ටුවක් වි තිබූ ඇඳුම් ගොන්න දෝතට ඔසවා ගත්තේය.


සාරා ප්‍රීතියෙන් ඉපිලී යමින්... එක් කල්පනාවකින් ආයිමත් දුකින් බර වූවාය.....


'අනේ ඒ ඇඳුම් ගොඩ මම නම්'


ඒත් ඒ දුක එක මොහොතකි. 

ආයෙමත් මුහුදු වෙරළ. හුලඟ... ජීවිතය.... ආව්ව්ව්ව්ව්ව්ව්.....


සාරා....කොහොමද අපි යන්නෙ?


කොල්ලුපිටියට බස් එකෙ ගිහින් ඉතුරු ටික අත් අල්ලන් පයින් යමු...
සාරා උඩ පනිමින් කීවාය... සතුට උත්පාදනය කරන කම්හලක බෙල්ට් එකක් දිගේ එන පළමු සතුට පැකට් එක දෝතට ගන්නට නොයිවසිල්ලේ බලාසිටින සාරා....!


අපි කැබ් එකක් ගමු නේද.... ෆයිව්ස්ටා එකකට කොහොමද බස් එකෙ යන්නෙ.... මන් කෝල් කරන්නම්....


අරවින්ද දුරකතනය සාක්කුවෙන් ගෙන අංක කරකවමින් නිරුත්තර සාරා ඇඳුම් ගොඩත් සමග තනිකොට පිටව ගියේය. එහෙත් මුහුදු වෙරළේ ආස්වාදයෙන් ලය පුම්බාගත් හුස්ම වියැකී යා නොදී,  කලු තුන්කාලේ කලිසමත් සිය හැඩ මැවෙන, නිල් පැහැ උඩ ඇඳුමත් හරවමින් බලමින් සිටි නිසා සාරාට ආයිත් ඇගේ ලෝකයට පියඹන්නට හැකි විය...


'කාලෙකින් එහෙනම් බඩ පැලෙන්න කත හැකි...නේද සාරා?'


අරවින්ද කාමරයට ආවේ ඇගේ දෑතේ හිරවූ ඇඳුම දෙස නෙත් රඳවමිනි.


'අපෝ... පොඩි එකෙක් වගේ.... ඕක නම් එපා... මොකක්ද සාරා.. පොලට යන්න වගෙ පුලුවන්ද එතෙන්ට යන්න. ඉන්ෆාස්ගෙ තත්වෙටත් හොඳ නැනෙ. අර ගවුම අඳින්න. කලු එක..හරිද? නැතිනම් මිනිස්සු හිතයි තාත්තයි දුවයි කියල ..හහ් හහ් හා.. '


සාරා... සාරා...! සාරා... 

කුහකයා ! 

සාරා කිව්වේ ඈටය !  කුඩා සාරාටය!

පොඩි එකෙක් වගෙ පේන්න ඇන්දම... අරවින්ද පව්... 


දිගු හුස්මත් සමග සාරා දොලොස් වියෙන් යලිත් එකුන් විසි වියේ බිරිඳ වූවාය.


කලු ගවුමට පමණක් නොව, කොයි ඇඳුමටත් හැඩ , සාරා දෙස  බලමින් ආ අරවින්ද සිය කීකරු බිරිඳගේ වත නරඹමින්, සිනහසුනේය.  එකෙනෙහි මැකී යන අරවින්දගේ සිනහවේ පි‍ටුපස ඇති නොපහන් බව, සාරාගේ තියුණු දෑස් පසක් කරමින්, යමක් ශ්‍රවණය කලේ තැති ගැන්මෙනි....


'හ්ම්ම්ම්... ලස්සන නම් තියනව ඉතින්....'
යලිත් මුවට සිනහව නගා ගනිමින් අරවින්ද සාරාගේ නිකට සොලවා ඇඳුම් හැඳ ම්දුලට බැස්සේය...

~`~

වීදුරුවට නාසය තබාගෙන, රෑ සීත මැද්දෙන්,  සාරා කැබ් රථයේ හිඳ තරුපහේ ආහරය වෙනුවෙන් හිත හදාගත්තාය.


'අරවින්ද ඉන්නෙ මේ මහපොලවෙ, මම ඉන්නෙ අඟල් ගානක් උඩ... මට පිස්සු'


සාරා යලිත් සිත දිරිමත් කරගත්තාය.


'ආදරේ කියන්නෙ එකට ඉන්න එක, ඔය හීන දැන්වත් අයින් කරපන්. '


සාරාගේ වැඩිමහල් සාරා ඈ අසලින්ම වාඩි ගෙන හෙමින් මිමිණුවාය. ඈ එකුන් විසි සාරා හරිද වැරදිදැයි පහදා දෙන්නට සාරාගේ උදව්වට නාවාය. ආ කිසිවෙකුත් නැත.


කැබ් රථය හෝටලයේ දොරකොඩ නැවතිනි... මුහුදු හුලඟින් ගසාගෙන යන ගවුම් වාටිය එක් අතකින් අල්වා සාරා,  මුහුදු හුලඟින් මිදී හෝටල් ද්වාරය වෙත අරවින්දගේ අත ගෙන ගියාය.

~`~

අරවින්ද සහ සාරා මේසය දෙපැත්තේ හිඳ සිටිනු දොලොස් හැවිරිදි සාරා දු‍ටුවේ නෙතගිනි. කුඩා ඈ ඒ වනවිටත් වීදුරුවෙන් එහා නාන තටාක මණ්ඩපයේ පඩියක හිඳ රූන් පෙත්තක් කරකවමින් මුහුද දෙස බලා ගීයක් මුමුනමින් සිටියාය.


නිනව් නැතිව වටපිට බලන අරවින්ද , කකුල් සොලවමින් නාන තටාකයේ මේ සීතලේ දිය නාන විදේශිකයන් දෙස උපහාසාත්මකව බලා හිඳියි.  සාරාත් අරවින්දත් ආසන දරා සිටි හතරැස් මේසයේ හිඩැස මැද්දෙන් වේටරයෙක් පැමිණ විශාල ඉටිපන්දමක් දල්වා ගියේ , මේ තරම් ලන්තැරුම් දැල්වෙන තරුපහේ හෝටලය විදුලි අර්බුධයකට ලක්ව ඇතුවාක් මෙනි.. !


උන්නු හැටියට මලා මදැයි ! සාරා සිනහසුනේ  නාන තටාකය අසල හිඳ සිටින දොලොස් හැවිරිදි සාරා සමගය.


'කනව හලෝ.... මොනාද අයිසෙ. නිකම් දෙන තරුපහ , කන්න පින නෑ... '


තෙවන වරටත් බෙදාගෙන ආ මොන්ගෝලියන් වට්ටෝරුව උදෙසා යලිත් පිරිසිදු හැඳි ගැරුප්පු ඇණවුම් කරමින් අරවින්ද සිනාවෙයි... සාරාද සිනහසුනාය.


'මරු නේද කෑම ටික'
අරවින්ද හෝටලය වර්ණනා කරයි...

'ඔව්'
ඔහු නිවැරදිය.  කෑම ! සාරා අරවින්දගේ කෑම පිඟාන හිස්ව ඇති හෙයින් නැගිටින්නට මාන බැලුවාය...

දැන් වත්... ඇවිදින්න... අඩුගානෙ.. එලිපහලියෙ..


ඔහු ගියේ අතුරුපස වෙතය. සාරාද ඒ පිටුපස ගෑටුවාය. සාරා, අතුරුපස බත් වගේ කන, ටිකක් පිස්සු ගෑනු ලමෙක් බව දන්නා අරවින්ද අතුරුපස පිඟන් දෙකක් හිස් කරන සාරා දෙස තෘප්තිමත් බෑල්මක් හෙලුවේය.


'අපෝ ඇති යන්තන්.. එහෙමවත් කෑවා'
අරවින්දගේ හිත සැහැල්ලු වූ බව දුටු සාරා අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජනය ගන්නට වචනය ඉස්සර කලාය.


'අරවින්ද.. අනේ අපි බීච් යමු....'
ඈ සුපුරුදු සුරතලයෙන් කීවේ අරවින්දගේ හිත දිනා ගන්නා අටියෙනි...


'පිස්සුද බබා, මේ රෑ..හීතලෙ. අනික මට ඇවිදින්න බෑ දැන්. බඩ කලයක් වගෙ වෙලා. දැන් යමු'


සාරාට කවදත් අප්‍රිය දත්කූරක් හපමින් සාක්කුවෙන් පිටතට ගත් දුරකතනයෙන් කැබ් රථයේ අංකය කරකවමින් අරවින්ද නැගී සිටියේය.


සාරා,,, සාරා... සාරා... 


ඈ මොහොතක් බිම බලා හුන්නාය. හුස්ම එකක් දෙකක් ඉතාම සෙමෙන් වැටෙන්නට ඇත. ටකරං වහලයකින් බේරී එන හිරු පදාසයක් රැඳි,  දීප්තිමත් විසල් වම් ඇසට, වෙනදාට වඩා වේගයෙන් කඳුලක් උනා එන්නේද? 

නාන තටාකය අසල හිඳ කකුල් පද්දමින් මුහුදු හුලඟ විඳි දොලොස් හැවිරිදි සාරාට ඈ හිසින් සන් කලාය. අරවින්දගේ පරිණත බර අඩි මත්තේ , සාරා එක එක පියවර තැබුවාය. 

වෙනදා මෙන්, තමා අසලට දිව එනු වෙනුවට , තටාකාංගනය , උයන හා මුහුදු තීරය දිගේ දුව ආ කුඩා සාරා, ස්වයංක්‍රීයව ඇරෙන විසල් වීදුරු දොර අබිමුව ඈ වෙනුවෙන් බලා සිටියාය.

~`~