[214] පෙම්මුල්ලේ රස්තියාදුව 10

ගිය ඉරිදා, මහා වැහි දවසක්...අන්ධකාරය කපාගෙන අරමුණට යා යුතුව තිබේ.රාත්‍රිය කපාගෙන මාලබේට යා යුතු තවත් අර්බුධකාරී දවසක්..

වැහි කෝඩයට තැලී පොඩිවී මිරිකෙමින් නුවර කරා යන ගමනේදී , ආපසු පියවර තියා ගෙදර දුවන්න හිතුනේ වරක් දෙවරක් නොවෙයි. ගෙදර දුවා ඇඳට පැන පුරුදු බ්ලැන්කේට්‍ටුව තුල ගුලිවී නින්දක් ගසන්නට කියාපු කාලගුණේ... :(  සිත පෙ‍රැත්ත කරයි.

දෙකට දෙවාරනේ තීරණ ගැනීම, ආඩාතාඩේ ගමන් යෑම යන දෙකම දැන් පුරුද්දක්ද මන්දා... ඒ හින්දාම හිත කියන්නේ මේ ගමන් තියපු පය ආයිත් ගන්නට එපා කියලාමය. වැහි අඳුර දවසාවසානයට අඬ ගසන විට මම පානදුරේ බස් එක අසල !

එකම සීට් එකක්වත් නැහැ. ඊලඟ බසයට පැයක් තිබේ. කලින් දාක ගිය 'හිටගෙන' රස්තියාදුවත් මතක් වූයේ ඉබේම..අදත්... හපොයි.... . අන්තිම පේලිය පැත්තට ඉගිල ගිය කොන්දොස්තර කොලුවා බූරු ඇඳන් හකුලවා, මහා කෝණ සුලු කෝණ කොට මා චුට්ටන් ඉඩෙහි හිර කෙටී වාඩි වෙන්නට සැලැස්වූයේ ආයෙ නැගිටින්නටවත් බැරි වන්නට පසුපස පේලිය පැක් කරවමින්.  ඉතින් මේකයි ඉරණම! කරන්නට දෙයක් නැත. අද පෙම් මුල්ලේ.. ! මුල්ලේ කිව්වාට ,ඇත්තම කියනවානම්, ඒ පෙම් මුලු දෙකේ මධ්‍යස්ථ ලක්ෂ්‍යය හෙවත් බස් එකේ භයානකම ආසනයේය!.  

 නිකම් එක විදියකට ඉන්න වෙනවා මදිවට හිරවෙලාත් නිසා පොඩි වෙනසකටත් එක්ක නෝට් පොත දිගැරගෙන ඔන්න මේන් මේ ටික කුරු‍ටු ගෑවා මම.

'හැරමිටියෙන් ඇවිදින්නෝ
අපට එරෙහි වී එන්නෝ
සීමා මායිම් වැටකො‍ටු
මේ කිසිවක් අපට නැතේ...
වැරදීමෙන් හුස්ම ගියත්
අපි හඬන්නෙ නෑ'

හැමදාමත් ආස ගීතයක් කන් දෙකේ ‍රැව් දෙනවා... මොකද මේ ගීතෙ පුරාවට 'නෑ නෑ' ගෑවාට මේක අසුබවාදී ගීතයක් නෙවෙයි. මේක සර්ව ශුභවාදී ගීතයක් :)  උෂ්ණාධික බස් අභ්‍යන්තරයත් ඊට නොගැලපෙන වැහි පරිසරයත් නිසා සෙමිලක්ශරි බසයේ කර්ටන් පවා වහලාය. ඉතින් බස් එකෙ සුවඳ හෙම හිතා ගත්ත හැකි නේද? 


සිතුවිලි ඔහේ ඇදීගෙන යන්නේ ඈත්ව යන නුවරත් සමග අතීතයත් මැකී යන්නාක් මෙන් අමුතු හැඟීමක් දනවමින්. එහෙත් මේ ඇදී යන්නේ නුවර තරමටම (ඇතැම් විට ඊටත් වඩා) වේදනාබර මතකයන් ශේෂ වූ ගෙන්දගම් පොලවට....කොහෙත් පොළව එකමයි... ගෙන්දගම්ය , ගුරුපාරය වෙනසක් නැහැනෙ , ගුරුත්වය එකමනෙ :-)

කොහේ ගියත් 'මතකය' ට දොස් අසන්නට සිදු වෙනව. කොහේ හිටියත් කොහෙන් පලා ගියත් 'මතක' ඉල්පෙන වර්තමානය වේගයෙන් කැලැත්තෙනව...  මම වේගවත් කෙටි හුස්මක් හෙලමි න් මුල් ඇදුනු සිතුවිලි මුදා හැරිය... . හුස්ම තරමට සිතුවිල්ලත් කෙටි කරගන්නට හැකි නම් හොඳයි.....


අතින් කට වසා ඈනුමක් වත් අරින්ට ඩ්‍රයිවර් මාමා ඉඩක් නොදෙන්නෙ කිසිම අනුකම්පාවක් නැතුව.. . බස් එක ඒ තරම්ම සෙමින් යන්නෙ ! මට කම්මැලියි. බස් එකම අඩ අඳුරේ නිදාගෙන වගේ.... නිකම්ම ඉන්න එකේ වටපිට බලන්නට වූ මම දුටුවේ පෙම් මුල්ල... !!!! 

එතන නාටකයක්. ආයෙමත් ඉච්චාකාර බළල් වේශයෙන් මගේ රස්තියාදුකාර සිත පරල වෙන්නට පටන් ගත්තා....මාත් හොර හොරෙන් කට කොනෙන් ඈස් කොනෙන් මේ නාටකය බලන ඉඳගෙන හිටගෙන යන අනාරාධිත ප්‍රක්ෂක සමූහයට එකතු වුනා. අයිපොඩ්ඩාවත් කණෙන් ගැලෙව්වෙ සිද්ද වෙන දේ සහසුද්දෙන් දැනගන්ට... 

තරුණ යුවලක්. වැඩිම උනොත් වයස 30ක් ඈති. කෙල්ල දඟ පාටයි. මුදු මුදු කොණ්ඩෙකුයි, අවුවට ටෑන් වෙච්චි රත්තරන් පාට හමකුයි එක්ක. එක තැනක ඉන්න බැහැ. කැරකෙනවා දඟලනවා. හෝව් හෝව්... කවුරුවත් නොවෙයි. මේ කෙල්ල කිව්වෙ, තරුණ යුවලගෙ පුංචි පැන්චි. දූ පොඩ්ඩි. 

කෝටු ! කෝටු! හිතුව නේද වෙන එකක් ? හී හී ;-) 

ජීවය සෙනෙහස දඟකාරකම් ඉතිරී පැතිරී යන දකුණු පෙම් මුල්ලේ මේ තරුණ අම්මයි තාත්තයි , ආච්චි අම්මයි එක්ක පොඩි පැටික්කි සෙල්ලම් කරන්නෙ පොඩ්ඩක්වත් මහන්සි නැති ගානට. ඒ මදිවට අම්මයි තාත්තයි ආචිචියිත් හරි හරියට කෙලි පොඩ්ඩි එක්ක එන්ටටේන් වෙනව. බලන් ඉන්න ආසයි. කට්ටියම පොඩි ලමයි වගෙ. 

මුලු බස් එකටම ඇහෙන්න කවි ගී සින්දු කිය කිය පොඩ්ඩි සෙල්ලම් කරනවා. බස් එකේම ඇස් පොඩ්ඩි දිහාවෙ. මටත් හිනාව නවත්ත ගන්න බැහැ. 


මාත් ඉතින් පොඩියක් කතාබහ කරල පුංචි පවුල එක්ක එකතු වුනා කඩචෝරුවක් හෙම බෙදාහදාගෙන.

යන්නෙ කොහෙද , කින්ද මන්ද හෙම හිතවත්කමට හුවමාරු වුනා. බොහොම අව්‍යාජව කතා කළ නිසාම, කතා කරන්නත් ආස හිතුනා. කට්ටියම හරි සතුටෙන්. පානදුරෙ සිටන් එදා උදෙ රැයින්ම පානදුර-නුවර බස් එකෙ,  දලඳා වඳින්න ආව පවුල මේ ආපහු ගෙදර යන ගමන්. මෙච්චර පෑය ගණන් බස් එකෙ කටුව කා ආ වගක් කට්ටියගෙ මූණු වලින් නම් පේන්නෙ නෑ. මහන්සියක් නිදිමතක් නැත්තෙ පොඩ්ඩි නිසා වෙන්න ඕනෙ. 

දඟකාරි අම්මගෙ පිටේ දඬුලේණියක් වගෙ නගිනවා. ආයිත් ඔඩොක්කුවට පනිනවා. ආයිත් තාත්තාගෙ බෙල්ලට පනිනවා. සෙල්ලම් ගොඩයි.  තාත්තා දඟකාරිගෙ බඩට මූණ තියල කිචි කවනව . කිරි හිනා බස් එකෙම දෝරෙ ගලනවා. 

 පොඩි එකීගෙ සෙල්ලම් ටික නිසා අයි පොඩ්ඩ කණෙන් ගැලවුන. නෝට් පොතෙනුත් වැඩක් නැති ගානයි. අප්පච්චිගෙ මූණ මගෑරලා පොඩ්ඩි මට මූනු හදනව. මම ලේසියෙන් චූටි උන්ට ෆිට් නොවුනත් , මෙයා නම් ඕනෙ කෙනෙක්ව දැපනෙ දාගන්නව වගෙ ..  


එක පාරටම මට මතක් වුනා වචනයක්.. හැබෑ නේන්නම්... 'පෙම් මුල්ල'..... ආදරේ ඉතිරී පැතිරි යන පෙම් මුල්ලක් නොවෙන්නම් මේ.... පෙම් මුල්ල සිසාරා පැතිරෙන හිනා කවටකම් බොලඳ වැඩ දිහා බැලුවම , ඇත්තෙන්ම මට හිනා ගියා. 'පෙම් මුල්ල' ගැන...



අම්මාවත් අප්පච්චිවත් පොඩි එකීගෙ දෑත් තදින් අල්ලාගෙන නැති. ආච්චි අම්මත් හිනා වෙවී බලන් ඉන්නවා. අම්මගෙ ඔඩොක්කුවේ හිටගෙන ඉන්න පොඩි එකී දඬුලේනෙක් වගෙ වේගෙන් යන බසයෙ තාලෙට පැද්දෙද්දි මගෙත් ඇඟේ ලේ වතුර වෙනවා. ඒත් අම්මා පොඩ්ඩිට තරවටු කලේ නෑ.  වෙලාවකට බ්‍රේක් නෑතුව අම්මගෙ ඔඩොක්කුවෙන් බිමටම රූටන පොඩ්ඩි තව වෙලාවක බස් පොල්ලෙ චූටි නිකටත් ඇණ ගත්ත මම දැක්ක. පොඩ්ඩි ඇඬුවෙවත් , අම්මල බය උනෙවත් , පොඩ්ඩිට තරවටු කලේ වත් නෑ. ඔය තියන දාන්ගලේට ඕවා මයිනර් ඉන්ජරීස් වෙන්න ඇති.හිකිස්...

 පැය හතර ගෙවුන හැටි හිතාගන්නවත් බැහැ. පෙම් මුල්ලෙ මැද්ද ආසනේ කියන්නෙ, බ්‍රේක් එකක් ගැහුවොත් ඩ්‍රයිවර් මාමගෙ ඔඩොක්කුවට ගිහින් වැටෙන ආසනේ. එදා ඔරුවක් හබල් ගාන්න ලෑස්ති වෙලා වගෙ සීට් දෙක තරයේ බදාගෙන මහ වැස්සෙ , බස් එක අස්සෙ දැවෙන රස්නෙ මැද්දෙ ගියත් , අයිනෙ සීට් එකක සින්දුවක් අහගෙන යන දවසට වඩා විනෝදෙන් පෑය හතර ගෙවුනා... 

පෙම් මුල්ලේ පොඩි පැන්චියි , පැන්චිගෙ කවි සින්දුයි, පැන්චි තරම්ම සුන්දර අයියයි, අක්කයි, ආච්චි අම්මයි නිසා...  

පෙම් මුල්ලට ජය වේවා !!!! :-)