මටම මා අහිමිව... වසන්තය කුමට මට ?

වසන්තයේ අවසන් මල් කිනිති
අහුලමින් ඇවිදි සීරුවෙන...

වට පිට නොබලන දෙ ඇස
හොරගල් ගනින අරුම...

පිණි විසුල තණ පත්
මදහසින් ඉවසයි රලු දෙපය..

මිණි නො‍රැඳි හිස් දෙ අත
මිටින් ගුලි කොට සඳුන් හර ..

නැණ රුවන් නිදන බිම
වැතිර හති ලන ප්‍රාණය...

වසන්තය දිය කල
කඳුලු බොර වූ ඇස් මත...

බොහෝ දුර ඇවිදි පා
අඳියි වෙහෙසක සලකුණ...

මිණි නැණ කිරුල මත
ක‍ටු ඔ‍ටුනු අබිසෙස් විය...

ඔ‍ටුනු අහිමිය
නැණ මිණි කුමට මට?

නිවන අහිමිය
වසන්තය කුමට මට?

දෙපා අහිමිය
වෙහෙස සෙස් වී කුමට මට?

මටම මා අහිමිව
වසන්තය කුමට මට ?

::::පසුවදන::::

මේ නොලීවොතින් එය අඩුවකි.... ජීවිතයේ මුහුණ දෙන සමහර සිදුවීම් විසින් තුරුණු විය වෙත ගෙන ආවේ වෙහෙස , පසුතැවීම පමණි... එහෙත් නැණ මිණ , ඔප නොලූ විලස රලු බොරලු පිරි මහ පොලව මත වැතිර හිඳින විට, ආත්මය ගලක් මිස ගසක් වී මල් නොපූදියි...  වසන්තය ගෙවෙයි... ඒ තුල වෙහෙස මිස අනෙකක්, මතක තැබිය යුතු  අතීතයක් නොවෙයි.... වේ නම් ඒ එක් කල නැණ මිණි පමනකි... එපමණි...එපමණකි......