[205] ඩේවිඩ් අන්කල් සහ (ආපසු බස්) රස්තියාදුව 7

දවස් ගානක් නැවතිලා හිටිය යාලුවගෙ ගෙදරින් මිදිලා පිටත් වෙලා ගෙදර යන්න වෙලාව හරි ( මේ සිද්දිය සිදු වුනේ ගිය සතියෙ සිකුරාද හෙවත් 23 වෙනිදා උදේ)
පොත් ටික ! දෙයියනේ පොත් ඔක්කොම නම් ගෙනියන්න තවලමක් වත් හයර් කරන්නට වෙනවා. හිත හදාගෙන මගෙ නවකතා ටික ( ටික කිව්වට 31ක්) බැක්පැක් එකට පැටෙව්වා. හානේ චුට්ටක්වත් බර නෑ. ! කිලෝ 15ක පුලුන් ගෝනියක් වගේ :-)
උස්සනවා තියා ඇදගෙන යන්නත් බැහැ. ඉහි ඉහි.  බැහැ ... ගෙනියනවමයි. බැලුම්මහරට හිටගෙන ආව මට මේව මොනවද? 

නයිමල්ල දාලගිහිනුත් බැහැ. ඒක නැතුව බස්(බස්zzz) පදින්නෙ කොහොමද ? පාරෙද? ඒ කෙසේ වෙතත් මම මේ ලියන විකාර මගෙ සුපවයිසර්තුමා කියවන එකක් නැතැයි සිතනවා. කියෙව්වනම් මෙලහටත් ශිෂ්‍ය භාවය නැතිවෙලා... ඒව වගේද මේවා.... ඉගෙනිල්ල වගෙද රස්තියාදු ? (නැහැ දෙකම වටී) :-) 

ඔන්න ඉතින් පොත් ටික පැක් කරගෙන එල්ල ගත්තා කරේ....බුදුඅම්මේ මාව වැනෙනවා. හරියට නිර්වින්දනය වේගෙන එන ඇතෙක් වගේ. ඒ මදිවට නයි මල්ල.... හපොයි ( නයි මල්ල යනු ලැප් මල්ලය) .ඒ මදිවට අර ඇණ සපත්තු දෙක. මාව පොලවෙන් නිරයට අඟල් දෙකක් ඔසවලා.....හරියට බාබායිගා යකින්නගෙ ගෙදර වගේ... කුකුල් කකුල් දෙකකින් හිටගත්තු ... හී හී

ඔන්න ඉතින් යාලුවගෙ ගෙදරින් සමුගෙන , ආඩාතාඩේට පියාඹන සමනලයෙක් වගේ බැරිමරගාතෙම ආව පාරට. සෙනගින් තොර මීගොඩ බස් එකක් පියාඹගෙන එනකොට ඇස් දෙකට දැනුන සනීපෙ කියල වැඩක් නෑ. මේ වතාවෙ නම් ගිය වතාවෙ වගෙ දොරේ සිර නොවී නිරුපද්‍රිතව ඇතුලට පැනගන්න හැකි වුනා. 

වටපිට බැලුවා. මේ වතාවෙ නම් එකම එක සීට් එකක් ඉතුරුයි. ඇති යන්තම්. සීට් එකට එහා පැත්තෙ කවුද මේ? මල් මල් කොට කලිසමකුයි ඒකටම හරියන කැත තොරණක් වගෙ විකාර පාට ශර්ට් එකකුයි ඇඳගත්තු නාකි සුද්දා අන්කල් කෙනෙක් ! හරියට නිකම් ගෙවල් බිඳපු හොරෙක් බඩු පටවන් බස් එකට නැග්ගා වගෙ බැල්මකින් සුද්දා ඇතුලු බස් එක මා දෙස බලාගෙන!

අත් බෑග් එකයි, ලැපයි සනීපෙට අසුන මත ඉන්දවලා මම බෑග් එක ගලවගන්න පොඩි යුද්දකක් නැටුවා. අන්තිමේ ඒ බෑග් එක බිම ඉන්දවලා මම ඉඳගන්නකොට මෙන්න සුද්දා අන්කල් සිනහ සිසී මාදෙස් බලාගෙන.. නොමිලෙ දෙන සිනාවනෙ. මාත් ඉතින් නොමිලේ සිනහවක් ලබා දුන්නා... සුද්දෙක්නෙ :)

"අම්මෝ ගොඩාක් බරයි නේද?"
හරියට මේක අරන් ආවෙ එයා වගෙ දුකෙන් එයා ප්‍රකාශයක් කලා නේද? (කඩුවෙන්) 

"ඔව් ඔව්. මම වගෙ දෙගුණයක් බරයි"
මමත් නොමසුරුව මගෙ කටකැඩිච්චි වචන පාවිච්චි කලා. (අපෙ පොත් ගන්න ආව කෙනෙක් බේබදු මුහුනක් ඇතැයි අබිසෙස් ලැබුවෙත් මගෙ කටට පින් සිද්ද වෙන්නනෙ) මේ සුද්දා නම් මොකෝ , ආයෙ හමුවෙන එකක්යෑයි.. හී හී


"ඔයා කොහෙද යන්නේ. මම ලංකාවට ආවා ඇවිදින්න. "
සුදු අන්කල් තියාගත්තෙ නැද්ද ප්‍රස්න අහන්න. නිකම්ම නිකම් සිනාවක් වෙනුවෙන් උනත් මේතරම වද විඳින්න බැහැ. මේ බඩු ගොඩවත් ගෙනියල දෙනවනම් ඔන්න ඉතින් කමක් නෑ.ඒත් නෑනෙ. 

"මම ගෙදර යනවා,මේක ලංකාවට ආව මුල් වතාවද?" 
මොනවා උනත් ලංකාවේ ආගන්තුක සත්කාරය එහෙම මතක් කරගෙන ඒක හිතට අරගෙන මම ඇහුවා...

"නෑ නෑ. මේක මගෙ තුන්වෙනි වතාව.එන සතියෙ මම ඉන්දියා යනවා"


ආ... ට්‍රෑවල‍ර කෙනෙක්.... මගෙ ඇස් දෙකේ රස්තියාදු ගසන්නෙකු පිලිබඳ ඉරිසියාව දිලිසෙන්නට වුනා..

"මම ඩේවිඩ්. එන්ගලන්තයෙ ඉඳලයි ආවේ. ඔයා?"  


"මම ජීවිතේමල්... (වෙලාවට මේ සුද්දට සිංහල බෑ, ඉතින් මොකෝ.. ඇත්ත නම කිව්වට කොහොමත් කියව ගන්න බෑනෙ) "
හෑන්ඩ්ශේක් පාරක් හෙම දාල ඩේවිඩ් අන්කල් කතාවට එකතු වුනේ එහෙම. 

"මම දැනට රටවල් 25ක ඇවිදලා තියනවා. හැම නිවාඩුවකටම මම කොහේ හරි යනවා. මේ පාර ලංකාවයි ඉන්දියාවයි. මම අප්‍රිකාවෙ රටවල් 8කට ඇවිදලා තියනවා"   ඩේවිඩ් අන්කල් කතාව පටන් ගත්තෙ එහෙම කියලා. 

අප්‍රිකාව කියද්දි මගෙ හිත ඉරිසියාවෙන් පිරෙන්නට වුනේ ඊජිප්තුව මතක් වෙලා. මගෙ ප්‍රියතම රට !  


"ඔයා ඊජිප්තුවටත් ගියාද?"
මම ඇහුවෙ ඒ නිසා..

"ඔව්.... මම එහෙත් හිටියා වතාවක්.." 
මාව තවත් ඇවිදීමෙ පිස්සුවෙන් උමතු කරවමින් අන්කල් කියාපි... 

"මම ආසම රට, මාත් දවසක ඉස්සෙල්ලම යන්න ඉන්නෙ එහෙ" 
මම අනාගතය පිලිබඳ සුබ සිහින මවමින් එහෙම කිව්වා

"ඔයා ඇවිදින්න හරි ආසයි වගේ."
එයා මගෙ අහිකුණ්ටික මලු දෙස බැල්මක් හෙලමින් පැවසුවේ හිනාවෙමින්.  

"ඇවිදින්න පුරුදු වෙන අය ජීවත් වෙන්නෙ හරි සැහැල්ලුවෙන්. වයසට යන්නෙ නෑ.ඔයා හිතන්නෙ මගෙ වයස කීයක් විතර ඇද්ද?" ඩේවිඩ් අන්කල් යාලුවෙක් තරම්ම කුලුපග වෙලා ඒ පාර.

"කෙනෙක්ගෙ වයස ගෙස් කරන එක නරක දෙයක්."
මම ප්‍රස්නෙ මගෑරියා...  


"නෑ නෑ. මම මුකුත් සිතන්නෙ නෑ, කියන්න" 

"ම්ම්ම් 45ක්?" 
මම පේන වයස 10ක් අඩු කරල ඇස්පියාගෙන බොරුවක් කිව්වා... :-) 

ඩේවිඩ් අන්කල් බස් එකටම ඇහෙන තරම් හිනාවක් හිනා වුනා. මම බයෙන් වටපිට බැලුවා. 


"මට අවුරුදු 60ක්. බලන්න මම සැහැල්ලුවෙන් ජීවත් වෙන්නේ. ඒ නිසා මම වයස යන්නෙ නෑ" 

මම හිනාවෙමින් මගේ මැටිකම ප්‍රදර්ශනය කරමින් ගොන් ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා.  


"ඇයි ඔයා බස් වල යන්නේ.? ඇයි ටැක්සියක් නොගන්නේ.මෙහෙ බස් සර්විස් අමාරුයි යන්න එන්න"
හරියට මම මේ වෙනදට බීඑම් ඩ්බ්ලිව් එකෙ යනව වගෙ මම එයාගෙන් ඇහුවා...

අන්කල් සිනාවුනා.  
" ඇයි මම ටැක්සි ගන්නේ. මට ඕනෙ නෑ ඒසී වාහනයක් ඇතුලෙ ඉඳගෙන වීදුරුවෙන් එහා තියන ජීවිතේ නරඹන්න. මට ඕනෙ ඇත්තටම ඒ ජීවිතේට මුසු වෙන්න. මට හැම රටේම යාලුවො ඉන්නවා. මම ආවම නවතින්නෙ එයාලගෙ ගෙවල් වල. මම යන්නෙ එන්නෙ බස් වල.. එතකොටයි මට ඒ රටගැන නියම විඳීමක් කරන්න පුලුවනි" 

ඇත්ත. එහෙනම් සැබෑම සංචාරකයෙක්... මගෙ හිත ඉතින් රස්තියාදු ගැහිල්ලට කොහොමත් බරයිනේ. දන්නවනෙ.  


කතාවෙන් කතාවෙන් ඩේවිඩ් අන්කල්ගෙන් බහින තැන අහන්නත් මට අමතක වුනා.. කොන්දොස්තර කොලුවා මගෙ ගාවට ආවෙ එවෙලෙ.

"මිස් ඔය සුද්දා බහිනව කිව්වෙ මාලබේ. දැන් බත්තරමුල්ලෙ. එයාට බහින්ඩ කියන්ඩ"  අපොයි ඒ නර කොල්ලා මට කෝචෝක් සිනාවකුත් දාගෙන එහෙම කිව්ව ටික මන් කලබලෙන් සුද්දා අන්කල්ට ඉන්ගිරිසියට පරිවර්තනේ කලා.... 

කඩිමුඩියෙන් නැගිට්ට සුද්දා , ඩේවිඩ් අන්කල්,  

"ඔයාව හමුවීම ගොඩක් සතුටක්." 
කියා අතට අත දීලා , ඊලඟට සෙනග අඩු බස් එකෙ හැමෝම බලන් ඉද්දි දෙකට තුනට නැමිලා පිටි අල්ල සිප ගත්තෙ , හපෝ චාල්ස් කුමාරයා කැමිලා පාකර්ව සිප ගන්නා වගෙ ... 

හපෝයි... එන්ගලන්ත සුද්දාගේ නියම මහත්මා ගතිය. බත්තරමුල්ලේ ගිණිගහන අව්වේ ලංකාවේ දාඩිය එක්ක ඒ වගෙ දෙයක් මම කොහොම දරාගන්නද? අයියෝ.. ඒ මදිවට බස් එකම කන්න වගෙ බලාගෙන. ලැජ්ජාව ! කනේ සිට කකුල් දක්වාම ලැජ්ජාවෙන් රත් වෙද්දී ඩේවිඩ් අන්කල් නම් කඩිමුඩියෙ බැහැලා ගියා. 
මම ඉතින් මොකුත් නොවුනා වගෙ ආයෙමත් ස්වභාවික වේශයට. මගෙ ගාව සීට් එකෙ ඉඳගත්ත කොල්ලා නිකම් කෝචෝක් බැල්මක් දාමින් ඇහුව නේද මෙහෙම ?


"මිස් .... ඒ සුද්දා හරි අමුතුයි නේද" 

"හ්ම්ම්"


මම බැරෑරුම් බවක් ආරූඪ කරගෙන හිස සැලුවා. ඊලඟ මොහොතෙදි මටයි ආවෙ ඊලඟ ප්‍රශ්නෙ හිතට ...

 "ඒ කියන්නෙ මාත් අමුතුද?" 
 
පලි... : එන්ගලන්තයේ මිනිසුන් එසේ සිඹින්නේ ආචාරශීලීත්වය දැක්වීමටය. පෙරදිග බොහෝමයක් ඇස් වලට එය නොදිරෙව්වාට ඩේවිඩ් අන්කල් පලි නැත. මේක මෙහෙම ලිව්ව අසරණ මම පලිත් නැත :) හී හී