[107] ජීවිතය තටු සලන විට….. ඒ තටු මතට ජීවය පිඹින්නේ නුඹය !

 සීතල සෙවනැල්ලකින්
මා වෙලෙන විට..
හිරු එලිය නුඹෙ මුහුණ මතින්
දිලෙනු වෙනුවට...
නුඹ මට දිලෙන්නට ඉඩක් දී
බලා සිටියෙහිය...
ඒ නුඹේ හැටිය..

මා පසුපසින් පියවරක් තබමින්
නුඹ මා අසලින්ම ...
මා දිලෙන විට...
මා තරුවක් වීමි...
මා සවිය වී... පසුපසින් සිටියේ නුඹය....

සොඳුරු මුහුණක ඈඳුනු
සොඳුරු සිනහවක
මකා ලයි සියලු වේදනා සිත අස..
ඒ වීරයා නුඹ බව
කවදා මුත් නුඹ දෑන සිටියෙහිද?

අහසටත් .. එහි ඉගිලෙන
සියොතුන්ටත් ඉහලින්
මට පියාඹන්නට හෑකි වන දවසක
මගේ ජීවිතය තටු සලන විට
ඒ තටු මතට ජීවය පිඹින්නේ නුඹය !

කාටවත් නොදෑනේ කියන
කාටවත් නොහෑඟේ කියන
ඒ සියල්ල මා සිත තුල
තිබේ ඒ සිතුවිල්ල..
මට මාත් නැතිව යනු ඇත,
නුඹ නෑති තෑනෙක...

මම පියාඹමි...
සුනිල් ගගනත පුරා...
සියොතුන්ටත් ඉහලින්.....
එසේ මේ ජීවිතය තටු සලන විට
ඒ තටු මතට ජීවය පිඹින්නේ නුඹය !