[237] සලබයින් අතර නග්නව

ගොඩනැගිල්ලකි. එහි දැල් සිදුරු අස්සෙන් තෙරපී ඇතුලට රිංගා යා හැක්කේ කුඩා කෝඳුරුවන්ට පමණකි. කෝඳුරුවන් හැරුනු කොට සිය කැමැත්තෙන් ගාල් වූ නිලමැස්සනුත් , සිය අකැමැත්තෙන් ගාල් කරන ලද මැසි මදුරුවනුත් කිහිප දෙනෙක් වෙති. මේ සියල්ලන්ම හැරුනු කොට මුලු කාමරයම පිරී ඇත්තේ සලබයන්ගෙනි. කිසිම හැඩයක් පිලිවෙලක් පාටක් හෝ සුරුවමක් නැති නිකම්ම නිකම් සබලයින්ගෙනි.  කිලිටි, අපිලිවෙල , එහෙන් මෙහෙන් ඉරීගිය පිහා‍ටු සහිතව බිත්ති කොනේ එල්ලි එල්ලී සිටිනසලබයින් අස්සේ සිටි එකම සමනලයා මම වීමි.

බිමට හැරුනු නෙතින් යුතුව කුරු‍ටු ගෑම විනා මේ සමනලයාට කළ හැකි කිසිම දෙයක් නැතිය. මුවින් වදනකුදු නොදොඩා රත්වූ යකඩයට තලනු වස් මම කැස කවාගෙන මේ ටික කුරු‍ටු ගාමි. පෑනෙහි තීන්ත පවා රත් වන්නේ ලේ උණු වෙන මද්දහනේය. සලබයන් එක එක අහුමුලු මත්තේ වසා සිටින සාලාවෙහි එකම සමනලයා මම වීමි. පිලිවෙලකට පීරූ කොණ්ඩයත් , තොල් ආලේපනත්, එකිනෙකට කැපෙන ඇඟලුම් සංයුතියත් මා සලබ සේනාව මැද්දෙහි වෙන්කොට පෙන්වයි. එය කොතරම් අනුවණ වෙස් වලා ගැනීමක් දැයි මට එවිට වැටහෙයි. වැටහෙන දේට , යොමුවෙන උකුසෙ ඇස් දෙස් දෙයි. සැඟවෙනු විනා එහෙ මෙහෙ හැරෙනුද අපහසුය. රේඩාර් දහසකට එය නතු වෙයි. 


ඔවුහු කිලිටිය. පිහා‍ටු අවුල් වී තිබෙයි. දුගඳය . මගේ සංකර සිත බොහෝ නෝක්කාඩු කීමට කාරණ සොයයි. සලබයාගෙ අඳුර සමනලයාගෙන් දිස් නොවෙයි.සමනලයාට ඇති විලවුන් , නෙක පැහැ පිහා‍ටු සලබයාට උපතින්ම උරුම නැත. එහෙත් එකම භෞම්‍යාගාරයක සලබ දෑස් මත්තේ ගැටෙමින් සැ‍ඟෙවෙන්නට යත්න දරමින් සමනලයා ත‍ටු නොසලා හිටි වනම වසා සිටියි.

සමනලයෙකුගේ පිහා‍ටු වර්ණ රටා මත , සලබයෙකුගේ මූලික හැඩය පෙනෙතත් , මේ වර්ධනීය අවස්ථාවෙහිදී සමනලයා රුසිරෙන්ද , සලබයා සවියෙන්ද එකිනෙකා හා නිහඬ තරඟයෙක යෙදෙයි. කාන්තාරයේ වැවෙන ක‍ටුපඳුරක් සේ සලබ පිහා‍ටු කොතෙක් ඉරීගියත් සලබ හදවත නොනවතියි. එහෙත් මේ මටසිලිටි සමනල පිහා‍ටු මත වදින ඇඟිලි තුඩු පහරකින් මාරාන්තික අවසන් හුස්ම තීරණය වෙයි. 


සමනලයා වූ මටත් සලබයා වූ උන්ටත් පොදු එකම එක දෙයක් තිබෙයි. එකම සංඛ්‍යාතයෙන්  නින්නාද වෙන සරසුල් කිහිපයක් මෙන් , සලබ හුස්මත් සමනල හුස්මත් එකම දෙයක් ගැන මුමුණයි. හඬනු මැන නිදහස !