[229] ජීවිතේ මල්ට මොකද වුනේ ??

පහුගිය දවස් ටිකේ සංසාරේ අපි බ්ලොග් එක නිකම් වැහීගෙන වැහීගෙන ගියා වගෙ එකක් උනාද කොහෙදෝ.. අනේ මන්දා එහෙම උනා. ඒකට හේතුව මම අලුතෙන් ඇරඹුව මගේ ආදරනීය ටීච බ්ලොග් එකය කියලා කියන්නත් අමාරුයි. මොකද ඒකෙ පලවෙන්නෙ මගෙ ලිපි නොවෙන නිසා. ඒ වෙනුවට , අනෙක් අය ලියා එවන ලිපි නිසා. ඒ නිසාම ජීවිතේ මල්ට මොකද උනේ කියලා හැබෑ මත විමසුමක් කරන්නට දිල්ශාරාට සිද්ධ වුනා. ජීවිතේ මල්ගේ නිශ්ශබ්දතාවය දිල්ශාරාට මහ කරදරයක් වෙන්න පටන් ගත්තා.


ඊලඟට දිල්ශාර කලේ , ඒකට හේතුව හොයන්න කැසකවා ගත්ත එක. ඉතින් අතෑරියෙ නෑ. එයා හේතු හොයාගෙන හොයාගෙන යමින් ජයග්‍රාහී ලෙස සති ගණනක් ගත කලා. එක එක හේතු උඩ යට යමින් එමින් ඈගේ චෝදනා එක එක සම්පිණ්ඩනය කරමින් , චෝදනා භාර ගන්නට ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට සමත් වුනා.ඒත් එයාට කිසි සේත්ම 'ජීවිතේ මල්ට මොකද මේ වේගෙන යන්නේ?' කියන ප්‍රශ්නෙට , මුල මැද අග ගැලපීගෙන ගැලපීගෙන වැටහීගෙන යන සාර්ථක පිලිතුරක් හොයා ගන්න බැරි වුනා.


මාස ගණනාවක් අධ්‍යාපන කටයුත්ත පමණක් කරගෙන යමින් නිවසේ සිට ගෙවූ සමනල් සැහැල්ලු කාලය ඉකුත් වූයේ ආයෙමත් පූර්ණ කාලීන ‍රැකියාවකට එකතු වීමෙන්. ‍රැකියාව, ‍රැකියා ස්ථානය වගේම ‍රැකියා කරන සහ ළමුන් අතර ගැවසෙන ජීවිතයට ආයෙත් පෙම් බඳිමින් ජීවිතේ මල් කෙසේ වෙතත් දිල්ශාරා ආයිමත් සාමාන්‍ය ජීවිතයට අවතීර්ණ වුනා.


ඒත් මොකක්දෝ වේගෙන යමින් තිබුනා. ජීවිතය ඵලදායි ලෙස ගෙවන පැය විසි හතරේ, ආවර්තී ක්‍රියාදාමයක සිට අධිවේගයක දිව යන මොටෝ සයිකලයක් මෙන් ශබ්ධ නගාගෙන දිව යන අයුරක් සිතට නැගෙන්නට වුනා. ශබ්ධ අමිහිරි වුනා.පුද්ගලික  දුරකථන ඇමතුම් නොසලකා හරිමින් රාජකාරී ඇමතුම් වලට පමණක් මනස හුරුවේගෙන යන්නට වුනා. සංගීතය , චිත්‍රපට , බ්ලොග් එක සහ සිතීමේ ක්‍රියාවලිය පවා ඇණහිටිමින් යාන්ත්‍රික පැය 24කට ශරීරය සුසර වෙන්නට වුනා.

ඒත් ? මොකක්ද මේ හිත පෙලන දේ? වැඩ කරනවා නම් වැඩ තිබෙනවා නම් , ජීවත් වෙනවා දැනෙනවා. අරමුණුත් තියනවා. යහලුවනුත් ඉන්නවා. හැම දේම හොඳින් සිදුවෙනවා. ඒත් ජීවිතේ හරියට පොළව යට පැහෙන ලාවා මහෝඝයක් වගේ ඇතුලෙන් මොකක්දෝ බුර බුරා නැගෙන බවක් හිත කියනවා.
ඉතින් එක එක දේවල් සිදුවෙන්නට ගත්තා. වැඩිපුර නින්ද යන්නටත් , අඩුවෙන් කෑම කන්නටත් ... හේතුවක් නැතිවම. කෙනෙකුට හිතේවි මේ මොකෝ කියල. ඇත්තටම මටත් මා ගැන ඒ විමතියම මතු වෙන්නට ගත්තා. වැඩ අධික බවක් , නිතර දුක සැප සොයන හැම මිතුරෙකු සමගම කියවන්නටත් , මහන්සිය වෙනදාට වඩා වැඩියෙන් දැනෙන්නටත් ගත්තා. රාජකාරි වෙලාව නිමවූ විගස ත්‍රිරෝද රියක හෝ නැගී හැකි වේගයෙන් නිවසට පලා එන්නටත් , ඒ ආවිගස පවා යලිත් රාජකාරි පොත් පත් දිග හැරගන්නටත් , ඒ දෙසම බලා ඉන්නටත් මම පටන් ගත්තා. වෙනදාට බස් රියේදී දුම්රියේදී මග තොටේදී අවට ලෝකය නරඹන , නිරන්තරයෙන් සිතට ගලා එන විවිධ සිතිවිලි අකුරු  කරගන්නට ඉඩක් නැති තරම් අදහස් ගොඩ නැගෙන ජීවිතේ මල්ගේ හිතට නිනව් නැති වෙන්නා වගේ දැනෙන්නට ගත්තා.


දවසට සිය පාරක් ඈ ඇගෙන්ම අහන්න වුනා? මොකද මේ වෙලා තියෙන්නෙ? ගතවෙන ඔරලෝසු කට්ටටත් , පයෙහි වැරදීමෙන් හැපෙන දොර උලුවස්සටත් , නිතරම බැනුම් අහන්නට සිද්ද වෙනවා වගෙත් දැනෙන්නට වුනා. බැරිම තැන ඈ ඇගෙන් ප්‍රශ්නයට උත්තර නැති තැන අනුන්ගෙන් අහන්නට පටන් ගත්තා. 'මට මොකදෝ වෙලා? ඔයාලටවත් තේරෙනවද?' ඈ අහන්නට වුනා. ඒත් අනෙක් අයත් ඈ තරම්ම නිරුත්තර වුනා. මොකද පිටට පේන ඒ හැටි අමුත්තක් ඔවුන් නොදු‍ටුව නිසා. 'ඔයාට වැඩ වැඩි වෙලා' සමහරු කියද්දි, 'ඔයා වැඩ වැඩි කරගෙන' කියලා ඔවුන් නොකියා සිතන්නටත් ඇති.


අන්තිමේට ජීවිතේ මල් තීරණයක් ගත්තා. මේක හරියන්නෙ නෑ.සතිගාණකින් ලියලත් නෑ. බ්ලොග් එකත් වැහෙන්න ඇරිලා. හැමදේම පැටලෙනවා අතපසු වෙනවා වගෙ දැනෙනවා. මේක හරියන්නෙ නෑ .කොහොම හරි ලියනවා. එහෙම හිතලා හිතට වෙර වීරිය අරගෙන ලියන්න ඉඳගත් ලිපිය ලියලා පෝස්ට් කලා. ඒත් ඒ ජීවිතේ මල් නොවෙයි. ජීවිතේ මල්ගෙ ආත්මීය ලකුණු , ඒ වගෙම ජීවිතේ මල්ගෙ ශෛලිය සංසාරේ 228 පෝස්ට් එකෙන් එලියට විසිවෙලා වගෙ හැඟීමකින් ඈ පීඩා විඳින්නට වුනා.

කියවන හිතැතියන්ටත් ඒක දැනුන බව ජීවිතේ මල්ට ආව ප්‍රතිචාර වලින්ම පෙනෙන්නට වුනා. ජීවිතේ මල්ගෙ සිත විසිරෙන බවක් ඉතා පැහැදිලිව පෙනෙන ඒ පෝස්ට් එක මම දැන් ආයෙමත් කියෙව්වා. ඇත්තෙන්ම එහි ආත්මයෙන් නැගුනු හැඟීම් නැහැ කියා ඈට දැන් හිතෙනවා.


අද උදේ. ... ඈ හොඳ හුස්මක් ගත්තා. ඈට මිස වෙන කිසිවෙකුට මේ පැටලුම ලිහන්නට හෝ පටලන්නට බැහැ. ඈ එක කොනක සිට ලිහන්නට ගත්තා. එක එක චෝදනාවන්....


1. ජීවිතේ මල්ට වැඩ වැඩිවෙලාද?
නැහැ.සැබවින්ම ‍රැකියාවත් සමග එකවර ‍රැල්ලක් මෙන් ඉහළ නැගි වැඩ ගොඩක් කොහෙත්ම නැහැ. එහෙනම් මොකක්ද මේ කාර්‍යබහුලත්වය? ඇත්තෙන්ම ඒ ඇගේ සිතීමේ ක්‍රියාවලිය පත්ව ඇති වෙනස කියලා ඈට වැටහෙන්නට වුනා. සිත , ‍රැකියාව පිලිබඳව සිතන්නට නිතර වෙහෙසෙන්නට හුරුව ඇති බවක් ඈට පසක් වුනා. ගමන් යද්දී, ගීත අහද්දී, චිත්‍රපට නරඹද්දී, ඒ වගේම ලිපියක් ලියද්දී පවා සිතට නොකළ වැඩ කොටස් නැගෙන්නට වුනා. ඉතිරිව ඇති දෑ අමතක වේ යයි බියෙන් සිත පෙලෙන බව හැ‍ඟෙන්නට වුනා. 


2. ජීවිතේ මල්ට වෙලාව මදි වෙලාද?
නැහැ. ඇත්තෙන්ම නැහැ. වෙලාව එහෙම්මම. ඒත් මනස සන්සුන් බවට පත් නොවී නිතරන එන්ජිම ස්ටාට් වී තිබෙන වාහනයක් මෙන් බොයිල් ස්ටේට් එකේ , තවත් අයුරෙන් කිවහොත් දුවන්නට ඔන්න මෙන්න ස්ටේට් එකේ ''සූදාන්ම් ශරීරෙන් සිටින අයුරක් තමයි අවසානයේ පසක් වූයේ.කුමක් සඳහාද? කිසිවක් සඳහා නොවෙයි. එය සිතින් හදාගත් තත්වයක් මිස , අනෙකෙකු විසින් බලෙන් පැටවූ රාජකාරි ගොන්නක් නොවෙයි.


3. ජීවිතේ මල් ලෙඩ වෙලාද?
පහුගිය සතියේ ඈ හිතුවේ ඈට බෙහෙතක් අවැසි බව. හිතේ අමාරුවකුත් නැතිවම, කෑම රුචිය පවා අහිමි වෙලා. කන්න බොන්න ගියත් , එකම දෙයක් ගැන , ඉදිරි සැලසුම් ගැන සිත නිරන්තරයෙන් වලාකුලකින් වැසී ඇති අයුරෙන් නොපැහැදිලි වෙන එකට ජීවිතේ මල් නොයෙක් නම් දුන්නා. 'ස්ට්‍රෙස්' , 'ඩිප්‍රෙශන්'.... යනාදී වශයෙන්. ඒත් ඒකත් පැහැදිලි නැහැ. ඉතින් ඈ මේ විෂයෙහි දැනුම් තේරුම් ඇත්තන්ගේ වාචික සහය පැතුවා. ඉතින් ඒ සහය ලැබුනා. මග පෙන්වීම කිව්වොත් වඩා නිවැරදියි.


4. ජීවිතේ මල්ට අපලයක්ද?
ජීවිතේ මල්ගෙ අමතක වීම් වල සංඛයාතය වැඩි වෙන්නට ගත්තා. ඉදිරියෙහි සිටින්නා පවා නොපෙනෙන තරමටම. සමහර අමතක වීම් නිසා ගම පෙරලාගෙන ලිපි ලේඛන අවුස්සන්නට පවා සිදුවුනා. අමතක වීම් මතු වන්නට වන්නට බිය වැඩිවෙන්නට වුනා. මේක අපලයක්ද? දෝශයක්ද? ඈ නිරන්තරයෙන් ඇගෙන අහන්න ගත්තා. ඉතින් ඈ කලණ මිතුරු මිතුරියන් ගොඩ දෙනෙක්ගේ සහයෙන් මම අන්තිමේ හොයා ගත්තා ජීවිතේ මල්ට වෙච්චි දේ. 

මෙන්න මේකයි සිද්ධ වුනේ.


ඇත්තෙන්ම ජීවිතේ පොඩි පොඩි අලුත් වීම් , වෙනස්කම් වලට අපි මුහුණ දෙද්දි , අපේ මනස එකපාරටම ඒවාට සුසර වෙන්නෙ නැහැ.ඒකට කාලයක් ගත වෙනවා. ඒ ගත වෙන කාලය තුලදි අපි බොහෝම සිහියෙන් ඉන්න ඕනෙ, අපේ මනස කොයි පැත්තටවත් ඇලවෙන්න නොදී පවත්වා ගන්න. රාජකාරියටත්, විනෝදයටත් , බ්ලොග් ලිවිල්ලටත්, අධ්‍යාපනයටත් ඔය කොයිදේටහ් ආනත වෙන එක නුවණට හුරු නැහැ. මොකද ආනතිය අපිට දැනෙන්නට ගන්නකොට අපේ මනස සහ ශරීරය නොදැනුවත්වම වෙනසට අනුගත වෙලා. එහෙමත් නැතිනම් ඇබ්බැහිම වෙලා. ඊට පස්සෙ වෙනස සහ ආනතිය හඳුනා ගැනීම හරිම අමාරුයි. ඒක මනසෙහි යාන්ත්‍රණයක්. මනසෙහි ක්‍රියාකාරිත්වයෙහි යම් යම් වෙනස්කම් ඇතිවීමක්.
මේ වෙනස්කම් ජීවිතයෙහි විනිවිද පේන්නෙ නෑ. තරහ යාම් . නොරිස්සීම් පවා නැහැ. අඩුයි. කලාතුරකින් වේවි. ඒ වෙනුවට පවතින්නෙ නිරන්තරයෙන් 'දුවන්නට කැසකවා ගත්' අවස්ථාවක්.

විවේකය 'එපා' වීම.. බිසී වීමට ඇබ්බැහි වීම..

මෙහෙම කාලයක් යනකොට , ශරීරය මොකක් හෝ වැඩක යෙදෙමින් ඉන්නට ප්‍රිය වෙන්නට ගන්නවා. ශරීරය සහ මනස විවේක ගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට ගන්නවා. විවේක ගන්නා වෙලාවේ පවා වැඩක යෙදෙන්නට හිතෙනවා. විවේකයට භය හිතෙනවා. වැඩ කරද්දි සහනයක් දැනෙනවා. වැඩ නොකරන හැම විටම කරන්නට ඇති, කල සහ නොකල වැඩ මතක් වෙන්නට ගන්නවා. මේ වැඩ කියන්නෙ ‍රැකියාවෙ වැඩ පමණක් නොවෙයි. බ්ලොග් ලිවිල්ල. අතපසු වූ නිවසේ සුලු සුලු දේවල්. යනාදිය පවා. කොටින්ම ගැනීමට නොහැකිව ලත වෙන විවේකය පවා මතක් වෙන්නට ගන්නවා.සිත නිතර කරදර වෙන්නට ගන්නවා තමන්ම ගෙවන ජීවිතය ගැන. වෙලාවකට හිතෙනවා දුක් වෙන්නට තරම් ඇති දේකුත් නෑ. නැති දේකුත් නෑ කියලා. නිකම්ම ඉඳගෙන හිටියත් වෙහෙස දැනෙනවා. සිත වෙහෙසෙනවා. කිසිම දේකට සිත එකඟ නොවෙන බවක් දැනෙනවා. මතුපිටින් පාවෙවී එන වේගයෙන්ම සිතුවිලි හුල‍ඟෙ පාවෙලා යනවා. ඒත් සැහැල්ලුවක් නෑ.


මේ වගෙ දෙයක් ඔබත් අත්විඳල තියනවද? ඒකට හේතු දීලා තියෙනවද? පොඩ්ඩක් හිතන්න ඔබ ඒ වෙනුවෙන් මොනවද කළේ?? 

Writer's BLOCK !!!!!


අද උදේ වෙද්දි මම අන්තිමේ හිතුවේ මේක writer's block කියලා. මම ලේඛකයෙක් නොවුනත්, සිතුවිලි සිරවී ලියාගත නොහැකි වීම මටත් වැලඳී ඇතැයි හිත කියන්නට වුනා. ඒත් 228 වෙනි පෝස්ට් එක ලිවීමෙන් එය සුව වූයේ නැහැ නෙව..


ඒත් මොන බ්ලොක් උනත් , මට අන්තිමේදි වැටහීගෙන ගියෙ මගෙ මනස අසමබර වෙලා කියලා. නොදැනුවත්වම හිතට 'අවිවේකය' මමම ලඟා කරගෙන කියලා. කාල කලමණාකරනය දිගකාලයක් තිස්සෙ මනසින් ගිලිහුනාම , අපි සන්සුන් වෙන්න පවා බය වෙනවා.

සතුටු වීම සහ හිතේ සාමය 

සතුට සහ සාමය එකමද, දෙකක්ද යන්න මට ආයෙමත් කල්පනා කරන්නට අවස්ථාව පෑදුනා. 

මට නම් හිතුනෙම මෙහෙම. හිතේ සැනසීම නැතුවත් අපිට විනෝදයෙන් සහ සතුටෙන් ඉන්න පුලුවනි. සතු‍ටු වෙන්නත් පුලුවනි. හැබැයි ඒ සතුට තාවකාලිකයි. සම්පූර්නත් නැහැ. පූර්ණ වශයෙන් සතු‍ටුවීම කෙරෙහි තෘප්තියක් නැහැ. 

ඒත් හිතේ සැනසීම සහ සන්සුන් බව පවතිනවා නම් , සතුට උඩින් නොපෙනුනත් , පෙනුනත්  සිතෙහි කැලඹීමක් ඇතිවෙන්නෙ නැහැ. සිත කොහොමත් සතුටෙන්. තෘප්තියෙන්. නිශ්ශබ්දව ගලන ගඟක් උනත්, ගල්පර උඩින් හෝ නගන ගඟක් උනත් පහුලෙහි දිය සුලි තිබෙන්නට පුලුවනි. 

එහෙත් දිය සුලි නැති ගඟක් වේගයෙන් ගලා ගියත්, හෙමින් ගලාගියත් , ඒ ගඟ ඇසිල්ලෙන් සුලි මතුකරන්නෙ නැහැ. කැලඹෙන්නෙ නැහැ. කලඹන්න ලේසිත් නැහැ. ඉතින් ඇත්තෙන්ම මම අද මා දෙස බැලීමෙන් ජීවිතය ගැන අති විශාල පාඩමක් ඉගෙන ගත්තා.


කාලය හිඟ නොවෙයි. කාලය ගත වෙයි. ගතවූ කාලයට තැවී වැඩක් නෑ. ගත වෙන්නට යන කාලයට සැලසුම් හදන්නටම කාලය ගත කොට වැඩක් නෑ. මේ මොහොතෙහි විය යුතු හොඳම දේ කිරීමත් , හැමදේටම කාලය වෙන්කොට , ඉතිරි කාලය විවේකය පුහුණු කිරීමට ගත කිරීමටත් මම සිතාගත්තා. සිතා ගත්තා විතරක් නොවෙයි ක්‍රියාත්මක කළා.


මම හිතන්නෙ මම සාර්ථකයි. මට අමතක වූ ජීවිතේ මල් මම හිතනවා දැන් ආයිත් මා එක්ක සැරිසරනවා කියලා. දැන් මනස සුසර වී තිබෙන්නේ ජීවිතයට. සමබර ජීවිතයකට. අසමබර ජීවිතයකින් කාටවත් ප්‍රතිලාභයක් නෑ. අසහනය විතරක් ඉතිරිවේවි.


මට ගොඩක් දේවල් මතක් වෙනවා. 

යම් පොතක මට කියෙව්වා මතකයි මේ ලෝක ධාතුව රඳා පවතින්නේ සිතෙහි මහිමය මත කියලා. සිතට කළ හැකියි බොහෝ දේ. විශේෂයෙන්ම , අප යන අත තීරනය කරන්නට සිතට ලොකු බලයක් තිබෙනවා. ඉතින් හිත කැලෑ පනින කොට අපිට යුතුකමක් තිබෙනවා , ආයිමත් හිත හීලෑ කරගන්නට. හැබැයි හිතත් අර මෙල්ල නොවෙන අලියෙක් වගෙ තමයි. තොණ්ඩුව දමන්නට කලියෙන් ටික වෙලාවක් හැසිරීම නිරීක්ෂණය කලොත් තමයි හොඳ. ඔබේ සිතෙහි මුරකරුවෙක් වෙන්නට ඔබට හැකි නම්, සිත හඳුනා ගන්නටත්. හඳුනා ගත් ලෙඩවූ සිතට පිලියමත් ඔබ ලඟටම එනවා. අපිට කලණ ම්තුරන්ගේ උදව් අවැසි එනිසයි. හඳුනා ගැන්මට.


කුරුලු පිහා‍ටුවක් ගසාගෙන යන මේ දර්ශනය මතකද? වීඩියෝවේ අවසාන විනාඩිය බලන්න.. 

ජීවිතේත් අන්න ඒ වගේ නම්.....





දර්ශනය උපුටා ගත්තේ, මම ජීවිතයේ හමු වූ හොඳම චිත්‍රපට වලින් එකක් හැටියට සලකන Forrest Gump චිත්‍රපටයෙනුයි....


ඉතින් .. මම ආයිත් හොඳින්.... ඇතැම්විට වෙනදාටත් වඩා.... :-)