[227] උපැස් මතක ඇස් !

ඈ මොහොතක් අවසර ගෙන දිගු හුස්මක් හෙලුවාය. හාත්පස ඇති මල් සුවඳ , කලබලය , කතා බහ , සිනා හඬ ඈට නිනව් නැති සේය. කන්නාඩියෙන් පෙනෙන රුවෙහි ඈට පෙනෙන වරදක් නැත. ඇත්තෙන්ම තමා වෙනදාට වඩා දහස් වාරයක් රුව වැඩිවී ඇතැයි පෙනුනි. එහෙත්... කන්නාඩියෙන් පි‍ටුපස තිබෙන මේ සිත ,කොතෙක් අමතක කළත් මතකයෙන් අමතක නොවන , ඒ උපැස් යුවල පැලඳි රුව පෙරදා මෙන්ම කඳුලු පිරි ඇස් වලින් තමා දෙස බලා හිඳිනු ඈ ස්පර්ශ කලාය.


ඒ රුව දුටු දින ඈ අත් විඳි තිගැස්ම , ඒ රුව සිතට ඈතුලු වූ දා සිට , හිටි හැටියේ ඇසිල්ලේ මැකී යන තුරුමත් ඇගේ ලෝකය තුල කිසිදා ඉටු නොවන පැතුම් ගොන්නක් ගෙනාවේය.   හීනෙනුදු ඔහු ඈ වැන්නියක් සිටින බවක් හඳුනා හෝ ගනිතැයි ඈ නොසිතූ මොහොතක ඔහු ඈ කරා මිත්‍රත්වයේ දෑත දිගු කලේය. එහි තැවරී ඇත්තේ මිත්‍රත්වය පමණක් නොවන බවත් ඉන් එහා ගිය බැඳුමක් බවත් ඈ වටහා ගත්තේ සතුට මුසු තිගැස්මෙනි. එහෙත් එයම ඈ සිත පෙලන්නට වූයේ වරක් දෙවරක් නොවේ... එහෙත් එයම ඈ සිත සතුටෙන් පුරවන්නට වූයේත් වරක් දෙවරක් නොවේ.

 සුනේත්‍රා කියන පූර්ව ජන්ම අපූර්වයේ අයුරෙන් , 'ඇතැමුන් දුටු මනතින් මහා ඇඳුනුම් කමක් , දැක පුරුදු බවක් දැනේ. ඇතැමුන් දුටු මනතින් අත්හළ නොහෙන ආකර්ෂණයක් දැනේ. එහෙත් ඒ ඔබේ සාංසාරික හවුල්කරුවා නොවිය හැකිය. පූර්ව ජන්මයක තිබූ කුමක් හෝ ආකර්ෂණයක් ඉස්මතු වූවාත් විය හැකිය. එහෙත් කාලයත් සමග ඔවුන් යලිත් නාඳුනන්නන් බවටම පත්වේ'


ඈ මේ වැකි කිහිපය යලිත් සිහිපත් කළාය. බැල්මෙන් හඬින් පමණක් හැඳිනූ , කිසි දිනෙක පියෙවි ඇසින් නොදුටු , කිසි කලෙක පියෙවි ස්පර්ෂයක් නොලද , මේ මොහොත වන විට සම්පූර්ණයෙන්ම සිය ජීවිතයෙන් බැහැරව සිටින මේ රුව දකිද්දී, සිහිපත් වෙද්දී, තවමත් සිය සිත වෙව්ලීමකින් සලිත වන්නේ කිමදැයි ඇයට නොතේරේ.


ඊටත් මේ මොහොතේත්... කුලගෙයක පතිනිය වන්නට හෝරාවකට නො අඩු කාලයක් ඉතිරිව ඇති, ජීවිතයේ වෙනස්ම පියවරක් ගන්නට සැරසෙන මේ මොහොතේත්???? ඔහුගේ රුව ඈ මනසේ හොල්මන් කරයි. ඒ සිනහව , ඒ කඩවසම් රුව, විටෙක පෙම් බෑඳි, විටෙක ලොබ බැඳි, විටෙක ආඩම්බර වූ, විටෙක කෝප ගත් .... ඒ රුව තුල දුටු පුරුදු බව , පූර්ව ජන්ම අපූර්වය ඈ තවමත් පසක් කරමින් සිටින්නීය.... එහෙත් ඒ අතීතයයි....


ඈ ඔහුට බැඳුනාය. කිසිදු ගිවිසුමකින් තොරවම. දිගුවූ සොඳුරු හස්තය ඈ අවිහින්සකව පිලිගත්තාය... කිසිදු වදනකින් තොරවම.. ඈ ඔහු වෙනුවෙන් ජීවිතය ඔහු මත්තේ බැඳ තැබුවාය. ඔහු අඩියෙන් අඩිය නිහඬව ඔහුගේ සිතුවිලි තුල ඈ වෙත තැන් පිරිනමද්දී ඈ නිහඬව එය විඳගනිමින් හුන්නාය. 'ආදරෙයි' කියා වදනකින් ශපථ නොකළ , ඒ ආලය පිලිබඳ ඈ විසඥ වනතුරුම කල්පනා කලාය.ආදරය බෙදාහදාගත්තත් ඈ ඔහුගේ ආදරවන්තිය නොවූවාය. නොහොත් , ඔහු එසේ නාමිකව පිලිගැනීමක් හෝ ප්‍රතික්ෂේපයක් නොකොට නිහඬව ආදරය කලේය.. නිර්නාමික බන්ධනයේ හවුල් කරු මිස ඈට හිමි තැන ඈ කිසි දිනෙක පසක් කරනු අසමත් වූවාය. 


ඈ තර්ක කළාය. ඈ සමගම ඈ උරණ වූවාය.. ඈ නොසන්සුන් වූවාය... ඔහුට අවැසි කුමක්ද? ඇරත් මා වන් සාමාන්‍ය පෙනුමැති කෙල්ලකගෙන් ඔහු සොයන්නේ මොනවාද? ඈ හීනමානයේන් අතරමං වූවාය...


ඔහු නිර්නාමික බන්ධනයට හවුල් වූවත් ඈ ඔහු වෙනුවෙන්ම ජීවිතය වෙනස් කළාය... ඈ උපන්දා සිට පෙම් බැඳි ගිටාරය ඈ අත් හැරියාය. ඒ ඔහු සිහින මැවු හා ඔහු පෙම් බැඳි ඇගේ දිගු ඇඟිලි වෙනුවෙනි. නිදහස් පත්‍රකලාවේදිනිය යන විරුදාවලියෙන් උදම් වෙමින්, ජීවිතයේ නොදුටු පැත්ත ලියූ ඇගේ ආත්මය ඇය පෙට්ටගමක ලා අගුලු ලෑවාය. ඔහු පැතූ ගැහැණිය යනු, සමාජය සමග එතරම්ම මුසු නොවන , චාම්, සාම්ප්‍රදායික එකියකැයි ඔහු කාරුණිකව පහදා දෙද්දී , රැකවරණයේ නාමයෙන් ඈ සිය ආත්මය නින්දට පත් කළාය. ඔහුගේ කරුණාව, දයාව ඈට මහමෙරක් විය. 

සිදු වන්නකැයි, බැඳුමකැයි කිසිදු ගිවිසුමක් නැති ඒ නිර්නාමික බැඳීම වෙනුවෙන් ඈ ජීවත් වූවාය... ඔහුගේ සිහින සැබෑ වන සිහින වේ යයි ඈ පැතුවාය. ඒ වෙනුවෙන්ම ඇප කැප වූවාය.


එහෙත් , කිසිදා මේ බැඳුම කිසි දෙසකට ගමන් නොකළේය. එහෙත් ඈ සිත සොරාගෙන ගිය ඒ කඩවසම් රුව මත්තෙහි ඈ කොතෙක් වැලපිනිදැයි ඔහු නොදන්නා බව ඈ පසක් කළේ බොහෝ කලකට පසුය.  අගැන වගක් ඔහුට තිබුනාදැයි නොදන්නා ඈ , ජීවිතය ඒ මත්තේ පරදුවට තැබීමට තිත තැබුවාය. 

එහෙත් ඈ සිත කොනෙක නොව, ඈ සිත වසා පැතිරගත් මිහිදුමක් මෙන් ඔහුගේ රුව දිනෙකට ඈ සිහිකළේ වරක් දෙවරක් නොවේ. 


එහෙත් දෛවය කිසිදා ඔවුන් ආදරවන්තයින් කළේ නැත. සතුරන් කළේද නැත. මිතුරන් කළේද නැත. ආදරයක් , නිදහස් සෙනෙහසක් නිදැල්ලේ අවිහිංසක ලෙස බෙදාගත් ඔහු නිහඬවම ඈතට ගියේද නැත. ඈතට ගියේ ඇයයි. අතොරක් නැතිව එහෙ මෙහෙ හැපෙමින් පියා සලමින් සිවිලිමෙහි හිස හප්පා ගන්නා සමනලයකු මෙන් , එහි අරුත් සොයන්නට ගොස් නීරස සත්‍යය රස බැලුයේ ඇයයි.

ඔහු සෙල්ලක්කාරයෙක්ද? නැත. සල්ලාලයෙක්ද? නැත... අහිංසක කෙල්ලන්ගෙන් තනිය පමණක් මකාගන්නා බරක් පතලක් නැතියෙක්ද? මේ කිසිදු නිර්වචනයකට ඔහු ඔබා ලන්නට ඇගේ සිත ඉඩ නොදෙයි.. නිමක් නොමැති සිතුවිලි මිස , පිලිතුරු නැති ප්‍රශ්න වැලක ඈ පැටලුනාය. සමනලයා මකුලු හුයෙක පැටලී ඇති සැටි. 

අවිහිංසක දෑස් ඉදිරිපිට සිය ජීවිතය විවර කළ අයුරු, සිය හඬන සිත සමග දුක බෙදාගත් අයුරු, ඈ ඉවත යද්දී , යන්නෙපා යයි නොකී ඒ උපශාන්ත දෑස් , ගියත් අමතක කරන්නෙපා යයි හඬා වැටෙමින් උපැස් අතරින් කඳුලු සැලූ අයුරු! යන්නෙපා නොකී ඉච්චාකාර වදන් වලට කෝපයත් , කොල්ලෙකුගේ හැඬුමෙන් වෙඬරු වන හද තුලින් අනුකම්පාවත් එකවර නැගෙන සැටි ඈ ජීවිතයටම අත් වින්දේඅ එදා පමණි.  ඒ කිඹුල් කඳුලු දැයි ඈ දන්නේ නැත. ඒ කඳුලු හෙලු නෙත් අද වනතුරු ඈ සිටින්නේදැයි දන්නේදැයි කියාත් ඈ දන්නේ නැත. 

"පැටියෝ" , "බබා" , "රත්තරන්" යයි අමතන අවශේශ කොලු රැල මෙන් නොව , තමාට "අම්මේ" යයි අමතන ඒ හඬට ඈ කොතෙක් පෙම් බැන්දාදැයි ඔහු කිසිදා දැන ගත්තේද නැත.... ඒ අතීතය මෙතරම්ම දැඩි සහ නොමියෙන මුද්‍රාවක් ඈ සිතෙහි තැන්පත් කළ බවක් ඈවත් දැන හුන්නේ නැත.. සාංසාරික හමුවීම් සහ වෙන්වීම් කිමදැයි පසක් වෙනතුරුම ඈ ඒ ගැඹුර 'ආකර්ශනයකැයි' බැහැර කළාය. 

කුලගෙයට පිවිසෙන දොරටුව අභියස පෝරු මස්තකාරූඪව ඈ හිස් බැල්මෙන් හිඳින්නීය... බලා හිඳින්නවුන් ඇගේ සොඳුරු වත නරඹන්නෝය. ලැජ්ජාශීලි ඈ මුවෙහි කෝල බැල්මක් රැඳී ඇති අයුරු , අනාගත වල්ලභ ඔහු සතුටින් හොරැහින් නරඹන්නේය. 

ජීවිතේ මහ ප්‍රහේලිකාවක්. මුද්‍රා තැබූ ඒ උපැස් රැඳි කඩවසම් මුහුණ , සංසාර තොටුපළෙක හමුවූ සොඳුරු සමනලයකු මෙන් ඇගෙන් ඉවත ඇදී, වරින් වර දෑස් අභියස තවමත් පියා සලමින් ඇඳී මැකී යන්නේය.. කුලගෙහි සොඳුරු පතිනියකව , නැවුම් ජීවිතයක් අභියස , සිය හදවත මෙන්ම සිය හුස්මද හඳුනාගත් , මේ පෝරු මස්තකාරූඪ වල්ලභයා සිය ආත්මීය සහකරුවා යන්න ඈට සක් සුදක් සේ පැහැදිලිව තිබියදීත් , උපැස් පැලැඳි ඒ සොඳුරු මුහුණ නිර්ලජ්ජී ලෙස ඈ හදෙහි හොල්මන් කරන්නේය... 

ඈ පව්කාරියක්ද? ඈ වංචාකාරියක්ද?