[210] ඒ මම ද?.....මම නොවන මම ද?..මම ද නොදන්නෙමි...

නිහඬ තාව රජ වෙයි.දෑස් ගණනාවක් මා වටා ගොනු වෙන'යුරු, කවාකාර මත්ස්‍ය දෑසකින් නරඹමින් සිටින්නේ කවුද? එක් දෑසක් අනෙකෙන් වෙනස්ය. එකෙක කාන්තියකි, අනෙකක නිදිමතකි. තවෙකක කුතුහලයකි. තවෙකක මේ මුකුත්ම නැති සෙයකි. මේ දෙනෙත් මග හරිමින් , දෑස් එහෙ මෙහෙ යන්නේ , ඉහළ පහළ යන්නේ කිසිදු ඒකීය රිද්මයක් නොපෙන්වමිනි.


මම හුස්මක් ගනිමි. ඉ..හ..ළ..ට..!


ජීවිතය, ආදරය, අතීතය , අනාගතය යනාදී දහසකුත් එකක් චිත්ත පරම්පරාවන් , විස්මය ජනක වේගයෙන් නැගී බැස යයි. එහි සෙස් වූ භාව භාව, මුහුණේ දාර මත සිත්තම් වෙයි. ඒ හැඩතල, තාල වෙනස් වෙමින් හුස්ම ගන්නා යාන්ත්‍රණයේ තානම සුසර කරයි. යලිත් හුස්මකින් මේ සියලු පරම්පරාවන් නැගී බිඳෙන සිතුවිලි රැහැන් එකට ගෙන කල්පිත දෑතක මැටි පිඩක් මෙන් සුරුවම් වෙයි. ගෝලාකාර පොදියක වෙලී පිටමං වනු නොගී අගුලු ලන ලද සිතුවිලි කිහිප වරක් වෙර දරා නිසල වන විට , විදුලි පංකාවෙන් පණ පොවන කඩදාසි කොළ සුලඟේ නොයනු වස්, ගෝලාකර පොදිය මේසය මත අදෘශමානව තැන්පත් කරමින් මම හුස්ම පහත හෙලමි. 

තවත් තත්පර කිහිපයක් ගෙවී යයි. නිහඬ නිශ්චල සහ තාවකාලික වායු ධාරාවන් කැලඹීගෙන එන'යුරු මම සංවේදනය කරමින් කලබල වෙමි.නිහඬ වායුගෝලය මතින්, දොඩමලු වන්නට ශක්‍යතාව ඇති හිස් හා හිත් කැලඹෙන්නට පෙර මම ක්‍රියාත්මක වෙමි.


ඒ මමද?


මා තවදුරටත් පෙම් බස් තෙපලන ආදරවන්තියක නොවේ. පොතක කුරුටු ගාන සිසුවියක නොවේ. රෑ මැදියමේ ඇඳ බදාගෙන කවි ලියන කිවිඳියක නොවේ. කැන්ඩෝස් චොකලට් බෝල කමින් පොත් කියවන කෙල්ලක නොවේ. මහ දවාලේ අයිස්ක්‍රීම් කන රස්තියාදුකාරියක නොවේ. කිරිල්ලියක හෝ ගැහැණියක නොවේ. නිරන්තර ගෘහ අභ්‍යන්තරය කලඹන කැරලිකාර දියණියද නොවේ. අනාගත බිරිඳක හෝ අඩු තරමේ මිනිසෙකුද නොවේ.


මා සංකල්පයක් බවට මොහොතකට අතික්‍රමණය වී සිට්මි. දහසක් නෙත් රැහැන් තුලින් මා අදෘශමානව බැඳ තබන ලද බලාපොරොත්තුවක් වී සිටිමි. ඔව්... මම ඔවුන්ගේ කාල රාමුවෙහි මේ මොහොත නියෝජනය කරන සිහිනය වී සිටිමි. මේ මොහොත පමණක්...(ද?)

බලාපොරොත්තුව ඔවුන්ගේ මිස මගේ නොවේ. මට එක් අවස්ථාවක(එනම් මේ අවස්ථාවේ) පමණක් විෂය වන නිරාමිස හැඟීමක් ජනිත වේ. මන්ද මා බලාපොරොත්තුවක් වී හිඳිමි. මම චලනය වන සංකල්පයක් ඔස්සේ බලාපොරොත්තු ඉශ්ඨ කරනු වස් ශරීරය මාධ්‍යය කොට ගත් අතර මැදියෙකු වී සිටිම්ද?


මම ක්‍රියාත්මක වෙමි. ශරීරයත් , මනසත් මට අවනතව, මා තුල සැරිසරන සංකල්පය බලාපොරොත්තුවේ සිට යථාර්තයක් දක්වා ගමන් කරන්නේය.


අතීතය , විරහව , දුක සුලඟේ කැලතෙමින් යලිත් නිහඬතාවයේ වාසිය ගන්නට සැරසෙයි. සංකල්පය පමණක් සෘජු රේඛාවන් අඳනා ලද මුහුණට , විරූප සහ ස්වභාවික ව්‍යසනයන්ගෙන් ආකූල කරන ලද අඳුරු හැඩතල ආක්‍රමනය කරනු ඉඩ දෙනු නොහේ. ඔවුන් ඊට පලි නැත. එනිසාම 'මම' මහාප්‍රාචීරයේ පතුල වෙත හුස්මකින් යලිත් ගැටගසමි. පෙනහලු වලට ඒ අඳුර ප්‍රාප්ත කරනට තවත් විනාඩි කිහිපයක් ඉතිරිව තිබේ.


උගුර පාදන හඬ මම මනැස තුල තැන්පත් කරමි. මේසය මත වැතිර හිඳින කොළ කඩදාසි මට සිනහසෙන්නට ඉඟි කරයි. ඔවුහු (කොළ) මා හඳුන්නන්නෝය. කලක සිට. මා සෙනෙහසින් අත පත ගෑ, හිස හොවා කඳුලු හෙලු , කාල්පනික සිතුවිලි වලින් ආකූල වූ මගේම බැල්ම තැවරී වෙහෙස පත් කොල ගොන්න මගේ ගෝලාකාර කොල රඳවනයෙහි බරින් මිරිකී මට සිනහසෙන්නට ඉඟි කරයි.


මම සිනහසෙන්නෙමි. සිනහව ඔස්සේම හදවත වෙනුවට සංකල්පය කතාකරන්නට පටන් ගනියි. අදහස් , උදහස්, ප්‍රශ්න , පිලිතුරු හිටිහැටියේ සංකල්පය නම් න්‍යශ්ඨිය වටා භ්‍රමණය වෙමින් ප්‍රේක්ෂක මනසෙහි තැන්පත් වෙයි. මට සැහැල්ලුවක් දැනේ. ආයාසකාරී ආරම්භය නිදැල්ලේ සංකල්පයක ආවේශයෙන් ගලා යයි.

කාලය ගතවේ. මා සෙමෙන් සෙමෙන් යලිත් සංකල්පයක සිට 'මා' බවට පත් වෙමින් හිඳිමි. හෝරා යන්ත්‍රයට වැඩි වැඩියෙන් යොමුවෙන දෑස් කියන්නේ ඒ බවද?


සිහි කැඳවීම්, තරවටු , ගෙදර වැඩ , සටහන් සහ සැලසුම් මා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින් ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තු බඳුනෙහි එකින් එක සෙමෙන් තැන්පත් වෙයි. යලිත් මා 'මම' වෙමින් සිටිමි. නමුත් මට 'මා' වන්නට තවත් වේලාව තිබේ. තවමත් මා ඔවුන්ගේ සංකල්පය නොවුනහොත් , මම පරිසරයට මගේ කලබලය මුසු කරමින් ඔවුන්ට ඉඩදී සිටිය යුතු වෙමි.


සීනුව නාද වෙයි. ඒ ක්ෂණයෙන් ඔවුන් අවධි වන්නේ මා තවදුරටත් ඔවුන්ගේ සංකල්පය හෝ බලාපොරොත්තුව නොවන බව පසක් කරමිනි. (එහෙත් එය සත්‍යයක්ද අද?) පලායාමේ ආශාව මටද ඔවුන්ටද පොදුය. මම සංකල්පයෙන් පලායන්නට සිහි කැඳවමි. ඔවුන් කරන්නේද එයම නොවේද? ඔවුන්ට දැන් 'ඔවුන්' වන්නට උවමනාය.


තත්පර කිහිපයකට පෙර මාවෙත ඇසිපිය නොහෙළා උන් දෑස් අග්ගිස්සේ දැල්වෙන එකම ප්‍රාර්ථනය තවමත් නොහැරුනු දොර පමණක්ම විය යුතුය. එතැන 'මා' සිටීද?


මම දේශන කොල සුලඟේ පාව යන්නට ඉඩ හරිමින් , ගුලි කල සිතුවිලි පිඩද , මහාප්‍රාචීරයෙහි ගැටගැසී බලා සිටි 'මා' ද මුදා හරිමි. ගුරුවරිය සිය ගුලට වැද දොර වසා ගන්නේද? ඈ පසෙක විඩා නිවන සඳ, සුපුරුදු 'මම' හෙවත් ගැහැනු කවිකාර දියණිය, යලිත් සැනසිල්ලේ උරුවම් බාමින් වසා තබන ලද මනැස් කවුලු (ආ)ලෝකයට විවර කරමින් ජීවිතයේ පහස විඳින්නේද?


ප.ලි. :


මේ සියලු හැඟුම්වලීන් එකිනෙක පැටලූ මා බ්ලොග් පිටුවේ ඉහත්තාවෙන් යෙදිය යුතු මාතෘකාවෙහි අතරමං වීමි. කිසිවෙකුත් කිස්කලෙක නොලියූ රචනාවකට ටයිටලයක් ඉහත්තාවෙන් ගලවා පහත් බිමෙන් සටහන් කොට මම නිදහස් වෙමි.

මම ගුරුවරියක්මි