[184] ඈගේ උදාන ගී උදෑසන, මම බලා සිටියෙමි....

ඉර එලිය එබෙන්නටත් කලියෙන් ඔහුගෙ ශරීරෙම එතෙන්න ගත්තෙ සීත සුලඟක්..... තිර රෙදි ප්‍රමොදයෙන් එහා මෙහා නටනවා... දඟලනවා... උස කවුලුවේ එතෙනවා...... මන්දාරම් එළිය අස්සෙන් කවුදෝ එහෙ මෙහෙ යන්නෙ මොකද මේ අවේලාවේ??? කාමරෙන් එලියට ඇරිච්චි පුංචි උද්‍යානය මෙච්චර උදෙන් දොඩමලු වුනේ කොහොමද ?


ඔහුට එක පාරටම විදුලිය දැල්වුනේ ගතවුනු දවස සිහිපත් වෙමින්... හිතට දැනෙන්නේ මොනවාද කියාවත් නොතේරෙන මොකක්දෝ හැඟීමක් උගුර ලඟ හිර වෙලා වගේ... බෙදා ගන්නෙ නැතුව තනියම තියාගන්න බැරි තරමට බරයි... ඒ තරම් හැඟීම් වලින් පිරිච්චි දවසක්... ආ... කෝ මේකට වග කියන්න ඕනෙ කෙනා... රෝස පාට තිත් තිත් නිදන ගවුමේ සිනිඳු වාටි කොහෙදැයි අතපත ගාමින් හැරෙන ඔහුගෙ හිත නොසන්සුන් වෙන්න ගත වුනේ එක මොහොතයි...


කොයි මේකි... කොහෙ ගිහින්ද...? හිත කුතුහලයෙන් බර වෙමින් නිදිබර සිතුවිලි ‍තෝන්තුවාවෙන් වගේ නලියමින් හිස බමන්නට වුනා... කෝ මේ කෙල්ල..?


හුලඟින් එලියට ඇතුලට පොර බදන කවුලු තිර අතරින් එහාටත් මෙහාටත් දුවන කකුල් දෙකක් දකිද්දි ඔහුගෙ හිත කොහොම නමුත් සැහැල්ලු වුනා..  ඒත් මේ අවේලාවේ.... ???

**********

තණ බිස්ස මතින් වේගයෙන් එක කොනක සිට අනෙක් කොන වෙත දුව යන දිගු දෙපා ලදැරියක මෙන් උඩ පනිමින් ගීතවත් වන්නේ උද්දාමයකිනි.... කුමන හෝ ප්‍රමෝදයකිනි.... කිරිල්ලිය උදෑසනම අවදි වී සිය උදාන ගීය ගයන්නීවත්ද? ඒ සෙයකි.... දිගු දෑත් එහා මෙහා වනමින්, සමනල පියාපතක් අනුකරණය කරන දඟකාර දැත් ඉහළ පහළ යද්දී කිරිල්ලී ගීයක් මුමුණන්නීය.... සමහර විට ඒ ගීය ඇසෙන්නේ හ්ම්ම් හඬින් එය මුමුණන ඈටම පමණක්මත් වෙන්නට පුලුවන....

මේ මුලු අහස මා සතුයි
මේ මහ පොළව මට නතුයි...
ඔබ මා අසල හිඳී නම්...
ඔබ මා අසල හිඳී නම්....

රෝස පැහැති නිදන ගවුමේ ලා පැහැය එක් ඇසිල්ලකින් සැනකෙලියක නාටිකාංගනාවකගේ වෛවර්ණ දිගු ගවුමක් සේ ලෙලෙන්නට විය.... සුලඟ පරයන වේගයෙන් එක තැන කැරකෙන අහිංසකාවිය දෙස තෙත් වූ දෙනෙතින් බලා හිඳින ඔහු විමතියෙන් දැස් පියා ගනිමින් දොර පලුවට වාරු වෙයි...
'අනේ කෙල්ලේ... ඇත්තමද ඔය නටන හිත? මම උඹට ඔය තරම් ලෝකයක් වුනාද? උඹ ඔය තරම් මම නිසා උද්දාමයෙන්ද?'

ආදරයේ උත්කෘෂ්ඨ ප්‍රාර්ථනා තමුන් ඇගේ සැපිරීදැයි විටෙක දෙගිඩියාවෙන් නින්දට ගිය සිත එක් වරම සැණකෙලියක් වූ ලෙසින් ඔහුට හැ‍ඟෙන්නට විය.... 

ගහ කොළද නිලද ඇල දොල...
බිඟු කැලද විහඟ සමනල
මේ සියලු දෙය මගෙයි...
ඔබ මා අසල හිඳී නම්
ඔබ මා අසල හිඳී නම්...

ඈ රඟ දෙන්නීය... ගැහැනියක් ලෙස නොව ... කුඩා ලදැරියක්ව.... එක් වරම ... ඇගේ ලෝකයට ඒ ලදැරියද... තරුණියද ... ගැහැණියද...එක වරම පායා පැමිණි සෙයකි.. කොටින්ම කිවහොත් ඈ සෙවූ ඇයව සොයා ගත් සෙයකි..... ඈ ප්‍රීතියෙන් සිනහ වෙමින් ගහකොළ ඇල දොල නොමැති පුංචි ගෙවුයනෙහි තණ බිස්ස හා ආල වදන් තෙපලන්නීය... පුංචි තාප්පයෙන් වට වූ ගෘහ උද්‍යානයට  ඇගේ නිම් නැති සතුට මුදා හරින්නීය....

ප්‍රමෝදයෙන් දිදුලන ඒ දෑස් වට ගනන් කැරෙකෙන්නී ඈ සමගය... තරු දෑස් අනෙක් කිසි දෙයක් නොතකන සෙයකි... ඈ මිමිණුම පසෙක ලා ප්‍රමෝදයෙන් ගයන්නීය... නලුවා පසෙක හිඳ මේ සියල්ල හොරෙන් නරඹන සඳ.. ඒ කිසිත් නොදැන.. නිළිය.. ඈ නැලවෙන්නීය... එක තැනක නොරඳන දෑත් දෙපා මත, දඟකාර ඇස් මත මීට දිනකට පෙර පාද පරිචාරිකාවකගේ නිසල ගැහැනු කම් තැවරුනේ කෙලෙසකදැයි අදහාගනු අපහසුවෙන් යලිත් ඔහු හිස ‍තෝන්තුවාවක් හට ගන්නට විය... ඈ නම් මේ සොබාදහමේ අපූර්වතම නිර්මාණය විය යුතුය....ඇත්ත.. ඈට අහසද පොළවද ගහකොලද .. සයුරද ...ලොව බිහි වී ඇති හැම දෙයක්මද.. එක සේ පෙම් බඳිනු ඇත... සැක නැත... ඈ නම් උමාවම විය යුතුය.... මෙතරම් ආදරයක් පිරෙන්නට ඒ කුඩා ලදැරි හිත සරි වේද??  ඈ මිනිස් දුවක්ද? විටෙක හඬා වැටෙන , විටෙක සිනා නගන... මෙසේ උදාන ගී ගයමින් උදෑසන පිබිදෙන ජීවය මත ආදර සිතුවමක පාට තවරන.. ඈ.... කුඩා සුරංගනාවියක්ද?

සඳ සිනා සිසී
පායා එන්නේ
තරු නිවී නිවී
යලි දිදුලන්නේ
මල් පිපී සැලෙන්නේ
ඉන් සුවඳ හමන්නේ..
ඔබ මවෙත පැමිණි වගතුග රහසේ
දැනෙගෙනද කියා නොදනිමි සුහදේ...

සිනා සිසී උදේ පින්නෙහි නටමින් ගී ගයන ඇගෙන් අසීරුවෙන් නෙත් මොහොතකට ඉවතට ගන්නා ඔහුට සැබවින්ම ලෝකය ඈ සමග රඟන අයුරක් හැ‍ඟෙන්නට විය.... 

තවමත් වියැකී නොගිය සඳ , පායා උන් ඇසිල්ලෙහි දු‍ටු දෑ මෙනෙහි කරමින් සෙනෙහෙබර ඔච්චම් පාන්නා සේ දකින ඔහු සිත ලැජ්ජාවෙනුත් යලිත් ආදරයෙනුත් පිරී යයි.... තරු අහස මත නිවී ඇත... එහෙත් කුඩා තණ බිස්ස මත තරු දෙකක් වන් ඇස් දෙකක් දිලෙමින් අවදි වී තරු නැති අඩුව මොනවට සපුරන්නෙහිය.... රහස් කියා දෙයක් දැන් කොහිද.. ඒ ආදරය දු‍ටු සොබා දහමත් සමග, ඈ හිරු නැගෙන්නටත් පෙරම දොඩමලුව.. ඇගේ හිතේ පිපිරෙන්නට තරම් පිරීගත් ආදර හිත ඈ දැනටමත් කියා ඇති සෙයකි....ඉදින් ඒ මා ගැන නොවෙද..? ඔහු සිත කියා ගත නොහැකි ලැජ්ජාවකින් පිරෙයි..යලි ආදරය ඉස්මතු වෙයි.. ආඩම්බරය ඉතිරෙයි....

දොල රිදී සිනා
නැග බැස යන්නේ
රළ හඬා වැටී
වෙරළට එන්නේ
මඳ පවන හමන්නේ
තුරු වදුලු සිඹින්නේ
ඔබ සසර පුරුදු ලෙස විත් රහසේ
මා අසල ‍රැඳුනු පසුවයි සුහදේ

ඈ මේ සොඳුරු සුරතලය සු‍රැකිව තබා ගත්තේ මා වෙනුවෙන්ද? මේ සොඳුරු උදෑසන වෙනුවෙන්ද? කුඩා පොත් ගුල්ලිය... පණ්ඩිත වදන් තෙපලන ලොකු කෙරුම් කාරිය... ඈ මේ සියල්ල සඟවා තබා ගත්තේ මා වෙනුවෙන්ද?

ඔහුට කඳුලු සැඟවිය නොහැකිය... ආදරය නිසාවෙන් ඉකි ගසන හිත වාවා ගනු නොහැකි තරම් ඇගේ සන්‍තෝෂය ඔහුව හැඬුම්බර කර ඇති සැටි... දුව ගොස් ඈ බදා වැලඳ ගන්නට ඔහුට සිතක් පහල වේ...ඒත් ඇගේ ප්‍රමෝදය බිඳින්නට, ඈ ගහකොල හා දොඩමලුව සිටින මේ අපූරු 'ඇගේ නිමේශයට' බාධා කරන්නට ඔහුගේ සිත නොනැමෙයි....


ඈ උමතුවෙන්වත්ද??  විටෙක අතු පත‍රැති කුඩා ගහ කොල සිඹින්නීය... ගස් කඳන් මත වැතිර සිනහසෙන්නීය.... සුලඟ සමග හරි හරියට දෙපා දඟ කරමින් කරකැවෙන්නීය.... ගී ගයන්නීය... ඇත නටන සමනලුන් දෙස ආශාවෙන් බලා හිඳින්නීය... දිදුලන ඇස් අහසට දෙමින් හිරු එබෙනයුරු දැක සිනහ සෙන්නීය... යලිත් පෙර දින මතකයන් සිහි වීමෙන්දෝ විලි බරව ආදර ඇස් පියා ගන්නීය.. ලැජ්ජාවෙන් සිනහ සඟවන්නීය... 

ඒ ඇය.... ඔහු සෙවූ ඇය.. ඈට හමු වූ 'ඈ' ය.... ඇය සදා සෙවූ 'ඇය'... ඇය වෙතින් යලිදු නික්මෙනු නොදිය හැකි තරම් සොඳුරු ඇය.... ඔහුගේ නෙතින් කඳුලු කඩා හැලේ... ඒ ඈ කෙරේ මෙතෙක් නො ඉපදුනු වන් සෙනෙහයෙනි.... කුඩා දැරියකගේ කිරි සිනහ ඈ මුවෙහි ඔහු දකින්නෙහිය..ඒ නූපන් දැරිය දකින්නට එක් මොහොතක් හෝ කල් යනු ඉවසුම් නොදෙන තරම්, ඔහු නෙත් අද්දර, ඈ අද ඒ නූපන් කුඩා බිලිඳිය වී හිඳින්නීය....

~``~

 මේ මුලු අහස මා සතුයි
මේ මහ පොළව මට නතුයි...
ඔබ මා අසල හිඳී නම්...
ඔබ මා අසල හිඳී නම්....

ගහ කොළද නිලද ඇල දොල...
බිඟු කැලද විහඟ සමනල
මේ සියලු දෙය මගෙයි...
ඔබ මා අසල හිඳී නම්
ඔබ මා අසල හිඳී නම්...

සඳ සිනා සිසී
පායා එන්නේ
තරු නිවී නිවී
යලි දිදුලන්නේ
මල් පිපී සැලෙන්නේ
ඉන් සුවඳ හමන්නේ..
ඔබ මවෙත පැමිණි වගතුග රහසේ
දැනෙගෙනද කියා නොදනිමි සුහදේ...

දොල රිදී සිනා
නැග බැස යන්නේ
රළ හඬා වැටී
වෙරළට එන්නේ
මඳ පවන හමන්නේ
තුරු වදුලු සිඹින්නේ
ඔබ සසර පුරුදු ලෙස විත් රහසේ
මා අසල ‍රැඳුනු පසුවයි සුහදේ

~``~

මම ඔහු දුටිමි... 
ඔහු 'ඈ' දකිමින් , තවමත් ඒ දොර උලුවස්සට හේත්තු වී දෙනෙත් මත පිරුනු , බොඳ වී ගිය ආදර කඳුලු  ඉදිරියෙන් නටන දෑරිය නරඹන්නෙහිය... 

ඈ ඒ හරිත ලෝකයේ මව් දෙවඟනව - උදාරම් රෑජිණිය ව - ගයන්නීය.....

ගීතය අහන්න මෙතනින්.... ඒ අහමින් මා ලියූ දේ විඳින්න ආදරයෙන් ඈරයුම් කරමි....