[348] දුම්රියේ දුටු ආඩම්බරකාර ලස්සන නංගීට

.
මට ඉස්සරහ අසුනේ ඉන්නා                  නංගී
ගොලු වී ඉඳියි දුරකථනයෙ අසමින්             ගී
ඇගෙ මවු විය හැකි ලඳක මුව සිනහා   නැංගී
කුලුපග වුනා මා හා ඇය නොම            හැංගී

හිතවත් හදින් ඇය මා හා          හිනැහෙනවා
ආගිය තොරතුරැද ඉදහිට               පවසනවා
නංගී ගොලුවතින් හිස් බැල්මෙන්         යනවා
ගොලු දැරියක්ද ඇය ? මගෙ සිත    විමසනවා

සිඟිති සුදු මුහුණ හැඟුමෙන් තොර         වුවද
ආදරෙ හිතෙන නංගියෙකිය හිත           කිවද
මිහිපිට පියුම වන් සුකොමල මුව             විහිද
අම්මාටත් නොදෙන සිනහව මට          දෙයිද ?

දුර ඇමතුමක් නංගිට අා විගස              ඇගේ
පුලුටු සොඳුරැ මුව පිබිදිණි මලක්              වගේ
ඇගෙ මව් මුවෙන් දුක් සුසුමක් මිදෙනු   හැඟේ
පින්බර සිනහවක් ඔතරම් මිලද             නගේ ?

ලසොවින් දුරස් වන්නට කාරණ              එමට
පිරි ලෝකයට වෙර බැඳ ලද හැක          සතුට ?
මේ මිහි මතින් ඉපැදී දිලිහෙන                 මලට
පාටක් වගෙම සුවඳත් දුන්නේ               කුමට?

ලාබ හිනාවල් සුලබයි ,                        විහිලුවකි
ලෝබ හිනාවට ඇත්තේ අඩු                    තැනකි
නිරහංකාර හද සිනහව                   සිතුමිණකි
මිනිසුන් ඇඳින සුපසන් වනු නම්          යෙහෙකි

යන එන අප එක්ක සිනහා                 නොවුනාට
නංගියෙ නොවෙන් ආඩම්බර                   අම්මාට
කදුලැලි වහන් මට හසරැල්                    දුන්නාට
ඈ මෙත් වඩයි , මවු අමතක ඇගේ                දූට

2018-4-4 උඩරට මැණිකේ දුම්රියේදීය

පසු සටහන :

ඈට සමහර විට හිස රුදාවක්ද කවුද දන්නේ. වැඩ අරුණ ගමන් මහන්සියේ අම්ම එක්ක කොළඹ යන්න හිත හදන ආවද කවුද දන්නේ . ඇය ඇගේ පෙම්වතා එක්ක අමනාපෙන්ද කවුද දන්නේ .ඇය කතා කල චුට්ට කතා කලේ තනිකර ඉංගිරිසියෙන්. අම්මා තනිකර සිංහලෙන් . ඇයට සිංහල බැරි නිසා ඇය නිහඬව උන්නද කවුද දන්නේ. හැබැයි අර අම්මා වරින් වර ඇයට තට්ටු කලත් ඇය ගණන් නොගෙන කිහිප වතාවක් හිටි හැටිත් , අම්මා හරි අපහසුවෙන් මා දිහා බලන හැටිත් මම දුටු බවත් නොකියා බැහැ

වෙලාවකට හිතෙනව ජීවිතය ඇත්තටම ලස්සනද කියලත්....