[304] අභව්‍ය වෘක්ෂ තරණය සහ හස්ති දමනය

ඒක මහ පුදුමයකි. කවදාවත්ම අමතකම නොකළ යුත්තකි. එය එසේ වූයේ කෙසේද ? 

දවසේ අඳුරුතම පැය හෙවත් හිරු නැගීමට ආසන්නතම යාමයයි. කෙටිකලක පටන් මට මේ වෙලාවට එලාමයක් තිබ්බා මෙන් ඇහැරෙයි. මගේ දෙපයට ඉස්සරහින් ඇත්තේ ආකාස බැල්කනියට යන දොරයි. ජනෙල් කවුලු තුනෙන් එකක් ලීය ඇදේ ගොස් මට දැන් වසා ගත නොහැකිය.  දැන් එය බීතජනක ලෙසින් ඇරී තිබෙයි. මගේ සිත හා දෑස අවදිව ඇතත් නින්දත් එහෙන් මෙහෙන් හොල්මන් කරයි. 

ජනේලය ඉදිරිපසින් අලුපාට හෙවනැල්ලක් චලනය වෙන්නා වගේ පෙනෙයි.  කුඩා කල සිට මම අඳුරු භීතිකාවක් ඇත්තියක්මි. දැන් එය චුට්ටක් සමනය වී ඇතත් සම්පූර්ණයෙන්ම සුව වී නැත්තේය. හදිසියේම සිතට බියක් සැපත්වෙයි. හොරෙක්ද? මම අඩියට දෙකට ජනේලය වෙත ගියා නොව ඉගිල්ලුනෙමි. දඩාං හඬින් ජනේලය කෲර ලෙස වසා දමමි. බිය වෙච්චි වෙලාවට ගෙදර කවුරු හරි සද්දයක් දමා ඇහැරවීම හිතට සැනසීමකි. අඳුරට බිය නිසා විදුලි බුබුලක් දල්වා නිදන මා , විදුලි බුබුල වෙත ඇදී එන කෘමියන් වර්ගයකටද දක්වන්නේ ඒ හා සමාන බියකි. එනිසා ජනේලය හොරෙකුට තබා සමනලයෙකුටවත් ආ නොහැකි පරිද්දෙන් වසා තැබිය යුතුය. 

 මම ඇඟ මැලි කඩමින් යලිත් ඇඳ වෙත හැරෙමි.  අවුවට ඇදේ යන ආකාස බැල්කනි දොරටුව අගුල දැමීම ඇතෙකු තල්ලු කරනවා වැනි ලොකු වැඩකි. ඒ නිසා සොරෙකුටවත් මුලු අනිවත්තම ඇහැරවීමෙන් තොරව ඒ දොර විවර කරගත නොහැකිය. ඒ නිසා අගුල නොදමා දොර නිරන්තරයෙන් අඩවල් කොට පමණක් තබන්නට මම නිර්භය වෙමි. එහෙත් අද ! දොර කිරි කිරි හඬින් විවර කිරීමට දරන උත්සහයක් ! නිදිමතත් , මේ සිහිනයක්දැයි සැබෑවක්දැයි තෝරාගත නොහැකි කමත් මැද්දේ මම වශීකෘතව සෙමෙන් ඇරෙන දොර දෙස බලා සිටියෙමි. ගෙවී ගිය ජීවිතයේ සැම වතාවකම සිදුවූ අයුරෙන් , අසීරු හැම වතාවකම සිදුවූ අයුරෙන් , අසාමාන්‍ය ජවයක් ශක්තියක් ගතට උණා එනු දැනුනි. මම එක පිම්මට දොර වෙත පැන මුලු වෙර යොදා එය වසා දමන්නට තැත් කලෙමි. මට කෑගසන්නට අමතක වූයේය. දෙයියනේ බැල්කනියේ හොරෙක්.! දොර වැසිය නොහැකිය. දොරත් උලුවස්සත් හරස් කොට මේ ඇත්තේ කුමක්ද? අලි හොඬයකි !!!!! මම ඊට පයින් ඇණගෙන ඇණගෙන ගියෙමි. හොඬවැලෙහි අග තෙතමනයෙන් ගත සලිත වෙද්දී මම මාරාවේශයෙන් හොඬවැල පයින් තලු කොට දොර වසා දමන්නට සමත් වීමි. බුදු අම්මේ අනූ නමයෙන් බේරුනා,මම දහඩිය උතුරුවමින් සැනසුම් සුසුම් හෙලමින් ඇඳට කඩා වැටෙමි ! 

----

මම සීත තැනිතලා බිමෙක හරි මැද තනිව සිටින රූස්ස යෝධ ජීවන වෘක්ෂයක් පාමුල තනිව සිටිමි.  මූසල පාලුවක් හා අඩ අඳුරක් හාත්පස වෙලාගෙන ඇත. සිතෙහි නලියන දැඩි අභිලාශයක් ඇතිව මම උඩ බලාගෙන තුරු මුදුන වෙත නෙත් යොමා සිටිමි. තුරු මුදුනට නැගීම ඒ අභිප්‍රායයි.එහෙත් එය හීනයක් නොවේද ? අඳුරට තරම්ම බියක් මට ඇත්නම් ඒ උස් තැන් කෙරෙහිය. එහෙත් එය කඳුගැට වලට බලපාන්නක් නොවේ. එහෙත් මා ඉණිමං නැගීමේ සහ ගස් නැගීමේ අසමත් වීම උපතින්ම ගෙන ආවෙමි. 

එහෙත් මෙවර අධිෂ්ටානය බොහෝ දැඩිය. ගස වටේ යමින් මම බදා ගත නොහැකි තරම් මහත බඳ නිරික්සමි. නොහැක්කක් නොමැත්තේය. කවුදෝ මොළ කුහරය අස්සෙන් හඬක් කොඳුරයි. 

මම පලමු කරුවට නගිමි. වෙවුලන දෙපා නොතකමින් , රැකෙම්වා හෝ මියෙම්වායි අදිටනින් දෙවන කරුවටද පය තබමි.  තෙවන ,.. සිව් වන.... හුස්මක් කටක් නොගෙන . දෙපා වලට උණා ඇති යෝධ දහිරිය නිසාවෙන්ම, ගමන නොනවතමි. තව තවත් උද්වේගය දැඩි වෙයි. බිය පලා යයි. මට දැන් දැන් තුරු මුදුනත ලා දළු ඇසට හසු වෙයි. අතු පතර පනිමින් තුරු මුදුන සිඹින තුරු මට ඉවසුමක් නැත.. 

 මම හාත්පස නරඹමින් වශීකෘතව සිටියෙමි.  සැතපුම් ගණනාවක වපසරියක් අරක් ගත් මේ තුරු මුදුන් වියන සිසාරා මම හාත්පස ඈත නරඹමින් හුස්ම පවා අමතකව හිඳිමි. සීතල මිහිදුම් තිර , ලා අඳුර , වලාකුලෙන් ගැබ්බර අහස මිස අන් කිසිවක් කිසිවෙක් නැත්තේය. 'ඇද්ද බලා ගත්තා' තුරු මුදුන මට ඔලොක්කුවට සිනහ සෙන්නාක් මෙනි. ඕලාරික තැනිතලාවට මගේ උදානය අසන්නට උනන්දුවක් නැත්තේය. අධිෂ්ඨානයේ මිහිරි පල නෙලා ඇති මුත් , නෙලූ අමා ඵලයෙහි නීරස මන්දගාමී අතුරුපල දකිද්දී එය හිතට වේදනාවකි. තෘප්තියත් අතෘප්තියත් සමෝසමේ පැතිර යන චිත්ත ස්වභාවයෙන් විපිලිසරව මම උඩ බිම බලමි. දෙවියනි මා මීටර සිය ගානක් ඉහල ! උවමනාව දැඩිව ආ කල , බිය අමතකව තිබිණ. එහෙත් දැන් ? මා වඩා ගෙන පරෙස්සමෙන් පහළට ගෙන යන්නේ කවුරුන්ද? 

දෙවියන් මට අහස පෙන්වන්නට එක්ක ආවේය. එහෙත් දෙවියන් අහසේ නවතිද්දී අඳුරට පෙර මා පොලොවට තනිව යා යුතු වේ.  බිය, ගත වෙලා ගනී. තුරුමුදුනෙහි සදාකාලික නවාතැන් ගත නොහැක්කේය. මගේ ප්‍රාණ සම මිතුරියක් ඉන්ද්‍රජාලයකින් මෙන් ගස මුල පහළව සිටින්නීය. ඈ දකිත්ම මා ගත සිඳී ගිය දිරිය යලිත් වැඩී එනු මට දැනින. 

ජීවිතයක් හිලව් කොට තබා , අහස දැකීමේ ජයග්‍රහණය උදෙසා හඹා ආ තෘප්තියත් , එය තනිව දරාගැනීමේ අමිහිරි අතෘප්තියත් විඳ අවසන්ය. දැන් මා මිය යා යුතුය. නොහොත් හැර යා යුතුය. කොහෙන් කෙළවර වුවද එය මරණයකි.  

සියල්ල අතහැරීමෙන් උණා ආ නිර්භය හැඟුම් පෙරදැරිව අතු එකින් එක අල්ලාගෙන මම බිමට බසිමි. දෙවියනි , මගේ භීතිකාව පලා ගොසිනි. මෙන්න මා ගස පාමුළ ! මිතුරිය බර අඩි තබමින් ඉදිරියෙන්ද , මම නිහඬව හෘද සංවාදයක යෙදෙමින් පසුපසින්ද තවත් ලෝකයකට සංක්‍රමණය වෙමින් සිටිමි. 

----
සැබවි .. දෙකම සිහින ය. එහෙත් එය සිහිනයෙන් දුටු 'සැබෑව' යැයි මම පවසමි.