[288] කපුටෙක් හෝ වවුලෙක් නොවූ මම ....

ජීවිතය වරින් වර එක් එක් දිශාවන්ට ආනත වන්නේ නොසිතූ අයුරෙනි. රතු අහසේ රටා වියන ගොම්මන් හැන්දෑකරෙහි අහස පෙනෙන බැල්කනියට වී මම ගීත වලට සවන් දෙමින් සිටිමි. 

එක්තරා කාර්ය බහුල කාල සීමාවක් අවසනදී යම් නිදහසක් ලැබී ඇති බව සැබෑවකි. එහෙත් හිස්බවක්ද සිත වෙලා ගනියි. නිවසේ කුඩා රූපවාහිනිය තුලින් අභීත දියණිය ඇසෙන්නේ මේ වෙලාවටය. ජීවිතයේ සැඳෑ සමය ගෙවන මාපියන්ට රූප පෙට්ටිය රේඩියෝව නරඹා සරල රසයක් විඳිනු වස් තිබෙන අවකාශයට ඔච්චම් කිරීමට සිත ඉඩ නොදෙයි.ආගම දහමත් , මින් ජුන් හෝ වැනි චරිතත් පොත පතත් හැරුනු විට ඔවුන්ගේ ලෝකය තුල බරක් වී ඉතුරුව තිබෙන්නේ මා වැනි සාධක එක දෙකක්  පමණකි. 

ඇතැම් විටෙක ජීවිතයේ නිහඬ බව උසුලා ගනු නොහැකි තනිකමක් බවට පෙරලෙයි. කන් දෙකෙහි පුරුදු ගීත වාදන පණ ගන්වා මම ඈත තුරු හිස් මුදුන් අස්සෙන් වවුලුන් , සලබයින් මෙරුන් පියඹා එන අයුරු නරඹමින් සිටින්නෙමි. 

හවස් යාමය බොහෝ නිහඬය.. ඇසෙන ගීත එක් එක් යුග මතක මතක් කරවයි.. 

2003 , මැගී මතකය බැ‍ඳෙන්නේ සරසවි කාලයටයි. මහනුවරම නගර සීමාවෙහිම නිවෙස් පිහිටිමුත් , සරසවි ජීවිතයේ රස තොලගා බලනු වස් හිතේ තිබූ ආශාව නිසාම , හොස්ටල් එකේ අන්තිම අවුරුද්ද හෝ නවතින්නෙමැයි අදිටන් කරගත් මාත් මිතුරියත් අපහසුවෙන් විජේවර්ධන කාමරයක් අත්පත් කරගතිමු. ලියුම් ගණනාවක් ලියා කණිපින්දම් කියා රූම් එකක් ඉල්ලා ගත්තේ අධයාපන කටයුතුවල පහසුව සිතා නොවේ. එකල්හි අතට එතරම් මුදලක් කිසිසේත් ගෙදරින් නොලැබෙයි. ඉල්ලීමටද නොසිතෙයි. විශ්ව විද්‍යාලේ යනගමන් ප්‍රයිවට් ඩිග්‍රියකුත් කලේ ගෙදර තිබූ අම්මාගේ රන් අබරණ කිහිපය වරින් වර බැංකුවේ තැන්පත් කරමිනි . වාසනාවට විජේර්ධන කැන්ටිමේ බත් එකක් වැඩිම වුවොත් රුපියල් විසි එකකි. හොඳ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එකක් 40කි. (මේ වසර 8 කට පෙරාතුවය) .රුපියල් හතලිහේ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් කෑමට අපිට වත්කමක් නැතිය. හොඳම සගයා මැගීය. රුපියල් විස්සකින් දෙදෙනෙකුගේ බඩගින්න පිරිමහින්නට මැගීට හැකිය. ඒක සරි කරගන්නටත් , මාත් මගේ බැචියත්දෙදෙනාම රුපියල් තුන් හාරසියයක මාසික ගතමනාවක් වෙනුවෙන් ලමුන් කීප දෙනෙකුට ටියුෂන් කළෙමු. ජීවිතය අග හිඟ වලින් පිරුනේ වී නමුත්  ගෙදරට ලොකු බරක් නොවී කොහොම කොහොමෙන් හෝ අමාරුවෙන් ගෙවා ගත් ඒ යුගය ගැන අද වන විට  සිතෙන්නේ අප්‍රමාණ සතුටකි.

නෙස්කැෆේ මතක් වන කල්හි ගේට්වේහි කල පළමු ‍රැකියාවත් , රාජගිරියත් එහි වසර දෙකක් ගතකල ආදරනීය බෝඩින් නිවසත් සිහිවෙයි.ලොකු පඩියක් නොලැබුනත් අතට ලැබුනු කුඩා පඩියෙන් නෙස්කැෆේ බෝතලයක් ගත් හැටිත් , නෙස්කැෆේ සහ සීනි මත කුඩා වතුර බින්දුවක් දමා දහදිය දමාගෙන කැපුචිනෝ හදාගත් හැටිත් මතකයට එයි. රාත්‍රි අහර වෙනුවට මිලි ලීටර පන්සියයේ අයිස්ක්‍රීම් ටබ් එකක් කමින් රෑ එලිවනතුරු ප්‍රිසන් බ්‍රේක් බැලූ කාලය ආයෙත් එන්නේ නැතිය. ඇබ්බැහි වන තරමට නෙස්කැෆේ බිවූ ඒ කාලය , අයිස්ක්‍රීම් කැ ඒ කාලය  , මුදල් හම්බ කිරීමේ පළමු අත්දැකීම් වල බොලඳ ආශාවන් මතක් කරයි. නුවර නගරයක් වුවත් එහි ඇති චාම් සරල බව හැරදා කොලඹ පය තැබූ එකල්හි , රිසි රිසි දේ කන්නට බොන්නට , ඇවිදින්නට , ඉබාගාතේ ශොපින් යන්නට ලැබූ වරම එක්කලේ අමුතුම අත්දැකීමකි. බීඑම් අයිචීඑච්හි එක්සිබිශන් බැලීම , මැක්ඩොනල්ඩ් බැරිස්ටා යාම, කොල්ලුපිටියේ සුපිරි කඩ සාප්පු එම් සී ආශ්‍රය කිරීම ඒ කාලේ පෙනුනේ හරි ලොකු දේවල් හැටියටය. ඉතුරුවක් කරනවා විනා මාසය අවසන් වෙද්දී ගෙදර යාමට බස් ගාස්තු තබා ගන්නේත් හරි අමාරුවෙනි. එහෙත් ඒ මතක එතරම්ම සොඳුරුය. අතේ සතේ නැතත් පොශ් වාගේ පෙන්නන්නට තිබූ ආශාව දැන් සිහිවෙන විට අනුකම්පාවක් දැනෙයි. 

කඳු පාමුලම තවමත් කැරකුනත් එදා සිටි ආගාධයෙහි අද මා නැතිබව සිතෙද්දී හීනි සතුටක් දැනෙයි. එදා තිබූ අරුමෝසම් ආශාවන් වෙනුවට සරල චාම් එහෙත් දුලබ ජීවිතයක් සිත ඉල්ලා සිටියි. වැඩ ඇරී එන හවස් යාමයේ යලිත් කොම්පියුටරය ඉදිරියේ ගාල් වී  වැඩෙහි යෙදුනු සමය ගිලිහී තිබේ. ඒ වෙනුවට තේ කෝප්පයක් පැය ගානක් තොල ගාමින් පොත පතක් කියවමින් , ‍රැ දෙගොඩ හරිය වන තුරු අහස පෙනෙන බැල්කනියෙහි පු‍ටුවක ‍රැ‍ඳෙමි. වවුලෙකුටත් නැති කපුටෙකුටත් නැති කලබලකාරී ජීවිතය යම් තාක් දුරකට සමනය වී තිබෙයි. ඉතා කුඩා වියෙහි නැරඹූ 'පින්ගු' , 'යූ ජස්ට් වෙයිට්', 'ටොම් ඇන්ඩ් ජෙරී' නරඹමින් හෝ ගීතයක් අහමින් , කවියක් කතාවක් කුරු‍ටු ගාමින් මධ්‍යම රාත්‍රිය වන තුරුම අවකාශය සමග දොඩමලු වෙමි. 

උදේ පටන් හවස් වන තුරුම හිස ගිනි ගත්තාක් මෙන් වැඩෙහි යෙදෙමින් , හිස බරින් පිටමං වන මම , තුන් රෝද රියට සමුදී නිවසට ඇති කිලෝමීටර හතර පයින් එන්නට වෙමි. එහි ප්‍රතිපල වශයෙන් දිගු කාලීන කොන්දේ අමාරුවක් උරුමව තිබෙයි. එහෙත් ගහකොල සතා සීපාවුන් දකිමින්, මිනිසුන් නරඹමින්, පයින් ගමනෙහි යෙදීමෙන් සිතෙහි පිරී ඇති වගකීම් විභවය වැවකින් දිය ඇල්ලකට පරිවර්තනය වෙයි. සිතෙහි පීඩනය අවම වනු උදෙසා ඇවිදීම තරම් ස්වභාවික ඔසුවක් තවත් නැති බව නම් මම පසක් කළෙමි. එහි ප්‍රතිපල වශයෙන් අලුත් අදහස් සිතට එයි. අලුත් නිමැවුම් කරන්නට සිතෙයි. ජීවිතය යුද්ධයක්ව තිබූ අවදිය කොතරම් බරදැයි දැන් වැටහෙයි. 

ඇතුලතිනුත් පිටතිනුත් චරිත දෙකක් හෝ කිහිපයක් පවත්වා නොගැනීමේ ප්‍රීතියෙන් මම තවමත් මමම වී සිටින්නෙමි. කඳු පාමුල හෝ මැද හෝ කොහේ හෝ සිට මට අදත් එදා මෙන්ම අනෙක් කඳු නිම්නය සිසාරා ජීවත් වීමේ සන්‍තෝෂයෙන් කෑගැසිය හැකිය. ඇනුම් පද , කුහක කම්, ද්වේශය , නොහැකියාවන් පිරීගත් මිනිසුන්ගේ ඇති අනේකවිධ වෙස්මුහුණු අතරෙහි අදත් එදාත් කවදත් මම මාම වී සිටීම පිලිබඳ මට හීනි ආඩම්බරයක් මෝදු වෙයි. ජීවත්ව සිටින තාක් කල් අලියා බලවත්ය. කුහුඹුවකු සපා කැමෙන් අලියාට දැනන දෙයක් නැතිය. අලියාව අනුභව කරනු වස්, ඌ මියෙන තුරු බලා සිටීම කුහුඹුවාගේ නොහැකියාවය. හරි හමන් කුහුඹුවෙකු නම්,තමුන්ද බොඩි බිල්ඩින් කොට අඩු ගානේ තමුන්ට අලි පැටියෙකුට හෝ සම විය හැකිදැයි උත්සහ කොට බැලීම වටී. කුහුඹුවන් අලි මලකුණු අනුභව කලද , අලියා වැරදීමකින් හෝ කුහුඹුවන් නොකන්නේ , කුහුඹුවා පොඩි වැඩි මෙන්ම , අලියා වෙජිටේරියන් නිසාමය. අලියාට තම ප්‍රතිපත්ති පාවා දී මලකුණු කන්නෙකු හෝ මස් වැද්දෙකු වීමට කිසි සේත් අනවැසිය. මගේ සැබෑ මිනිස් ජීවිතය තුල මා මස් වැද්දෙකු නොවූ නිසාම , මළකුණු කන්නෙකු නොවූ නිසාම , මම මගේ ජීවිතය නිසි සන්සුන් මගෙහිම යන්නෙමි. වෙස් මුහුණු මත්තෙහි ජීවිතය තැනී නැති නිසාවෙන්ම ජීවිතය බොහෝ සැහැල්ලුවක් දැනෙයි... 

ආදරය යනු සැනකෙලියක් හෝ සුසානයක් නොවන වග ජීවිතය ඔස්සේ මම හඳුනාගෙන සිටින්නෙමි. ආදරය සහ එකට ජීවත් වන ජීවිතය යනු සුලඟක් මෙන් ස්වභාවික ජීවිතයට බද්ධව දස වදයක් නොවී ගලා යන ජීවන චාරිත්‍රයකැයිමට සිතෙයි. එහි ඇති නිහඬ සුන්දර සහ අතිශයෝක්තියෙන් තොර බව තුල ආදරය ජීවිතයටම බද්ධ වී ආශිර්වාදයක් වෙයි. 

ජීවිතයේ උදා ව ඇති සැහැල්ලුවට පින් සිදු වන්නට , හැන්දෑ අහසෙහි රතු පාට මැකී යද්දී පදවැලක් දෙකක් නිරායාසයෙන් ඇමිණෙයි... 

ජීවිතේ.... පාට විසිරුණු සිතුවමක්..

නුඹ මගේ ... පාර පෙන්වන සිතියමක්.. 

ජීවිතේ ....මතක කැලඹෙන  අහඹුවක්..

ඇත්තමයි... අපෙ ආදරෙත් පෙර මතකයක්.. 

ජීවිතේ නම් අහඹුවක්- හීන සටහන් පාර කියනා සිතියමක්..