රාත්‍රිය සමග දුරැතු සීතල වෙලා ගනිමින් සවස් යාමය දහවලෙහි කාන්තිය ගිල ගන්නා හෝරාවයි. තවමත් සිත්වින්දියකට මවක් නොවූ අම්මාට , මාරැතියක නැගී , යථාරතයෙන් පලා ගොස් , අක්බාර් පාලමෙන් එපිට හෙමින් උදා වෙන රාත්‍රිය දෙස බලා ගෙන සුසුම් ලෑමට ඉසුඹුවක් උදා වී තිබේ. අක්බාර් පාලම සමග තමා මෙපමණ බැඳී සිටින්නේ කිම්දැයි සිත් වින්දීගේ අම්මා නොවූ ඈට සිතා ගත නොහැකිය. එක්තරා යුගයක කණාමැසිරි එලි සංදර්ශනයකින් හද මනමත් කොටගත් ඒ තුරැණු මෝඩිය , කාලයාගේ ඇවෑමෙන් , තම පසු යෞවනයේ මිහිර අමිහිර විඳ ගනිමින් අද ඒ ඉපැරණි අක්බාර් පාලම මත තනිව බලා සිටින්නීය.
තම ජීවිතය කෙරෙහි පූර්ණ වශයෙන් අසංවේදී වූ මිනිසුන් අටෝරාසියක් පිරිවරාගෙන , නාඳුනන නගරයක නිනව් නැතිව ඇවිදින පිස්සු ලඳකගේ අභ්‍යන්තර කැලඹිල්ලකින් යුතුව, දෙනෝ දාහක් වට කොට ගත් කලබලකාරී රැකියාවකින් අසහනයට පත්ව, සිත්වින්දීගේ අම්මා අද නිරැත්තරව සිටින්නීය. සිය හදෙහි නිදන් වූ අමතක කරනු නොහී තවමත් රිදුම් දෙන මතක අවදි කරන්නීය.
****
මම අක්බාර් පාලමට , අව් රාස්සියගේ අවසන් පින්සල් පහර වදින සීතල ගොම්මන් යාමයේ පැමිණ සිටියෙමි . පේරාදෙණියේ හරිත ගුප්තතාවයට උමතුවෙන් මෙන් බැඳී සිටින මම , පේරාදෙණිය උද්භිද උද්‍යානය ඉදිරියෙන් රිය වේගය වැඩිකරමින් වේගයෙන් පලා යන්නට උත්සහ කරමි. මා පමණක් , නිසැකවම කිවහොත් මා සහ මගේ එකම ආදර ආත්මය සමග පමණක් ගෙවුනු අති සුන්දර හා අනුස්මරණීය හමුවීම් දෙකම මින් දශකයකට පමණ ඉහත සිදු වන්නේ ඒ සොඳුරැ උයන ඉදිරියේ ඇති ඉපැරණි අවන්හලෙහිය. දැන් ඒ අවන්හල තරැ පංතියේ සුපිරි හෝටලයක් බවට පත්ව තිබේ. මා එම අතීතයෙන් පලා යනු නොහී , එම මතක සැමසුම් අකා මකා ලනු නොහී , තවමත් නිනව් නැතිව අසරණව සිටින මුදු , ඒ කිසිවක් ලොවට නොපෙන්වා සිනහසෙන අනාගත සිත්වින්දියගේ අම්මාව රැගෙන , මාරැතියක් වැනි රිය වේගවත් කරමින්, එම අවන්හල ඉදිරියෙන් මට හැකි උපරිම වේගයෙන් පලා යමින් සිටිමි.
ගලහ හන්දියෙන් සරසවිය වෙත ඇතුලු වෙත්ම , හරිත පාරාදීසයෙහි අත්‍යන්ත අලංකාරයෙන් නිලංකාර වන හදවත සිලිලාරක සුවයෙන් මෙන් සිහිලැල්ව , මත්ව , රඟන්නට පටන් ගනියි. මීට වසර දශක දෙකකට පමණ පෙර මේ පේරාදෙණියට මා නව යොවුන් තරැණියකව ආයේ , සුහුඹුල් නවක සිසුවියකගේ චකිතයෙන් හා බරවූ හිසින් යුතුවය. සොබා දහමේ අවිනීත ඔච්චම් වලින් තැලී මිරිකී පීඩිතව සිටි මා සහ අපේ පවුලටම , මේ සුවිසල් හරිත සරසවියෙහි ආස්වාදයෙන් මත් වෙන්නට නිනව්වක් තිබුනේ නැත. සරසවියේ ගෙවුනු තෙවසරෙහි මට පරිසරයේ සොබා සොඳුරැ දක්නට ඉස්පාසුවක් සොයනු නොහැකි විය. ඒ වෙනුවට මා හැමදාමත් කලේ , දේශන අවසන් වන තුරැ වේලාව බලමින් සිට සියල්ලනට පළමු ගෙදර බලා දිව ඒමය. අප පවුලට අත් විඳිනට වූ අනේක විධ සමාජ වද බන්ධන නිසාවෙන් , මා මිනිසුන්ගෙන් සැඟව නිහඬ ජීවිතයකට අනුගත වූ නිසාම ,මගේ සරසවි මිතුරැ මිතුරියන් සිතුවේ , මා ඉතා නිහඬ චරිතයක් බවය. පවුලේ ආගිය තොරතුරැ අසා බලන්නට කිසිවෙකුටම හෝ් කුඩා ඉඩකුදු නොතබා සංවාදයෙන් තොර ගූඪ ගුප්ත අප්‍රසිද්ධ ජීවිතයකට මා ප්‍රිය කරන්නට වූයේ, මටම පුද්ගලික වූ පාරිසරික කාරණා නිසාය.
සරසවියෙන් නික්මෙන ජීවිතය මාත් ඇදගෙන කෙලින්ම ගොඩ බහින්නේ කොලඹ ගෙන්දගම් පොළවටය. අවසන් වසරෙහි පේරාදෙණිය මගේ මනසෙහි ඇඳී තිබෙන්නේ සිරගෙයක් වශයෙනි. එහෙන් මෙහෙන් යන්තම් ගොඩදාගත් විෂය නිර්දේශයට වඩා එකල මා සිත දිව ගියේ සිවු වසරක ප්‍රථම ප්‍රේමයේ වියොවෙන් කැලැඹී තිබු සිහිය පවත්වා ගන්නටය. මා එකම එක වරක් හෝ සරසවි තෙවසර ඇතුලත , අක්බාර් පාලම දැක නැතැයි කියා, අක්බාර් පාලමෙන්ම මේ දිගු අතීතාවර්ජනය අරඹන මා ගැන ඔබ සිතනු නැත. . සරත්චන්ද්‍ර රඟමඩලෙහි , ආට් තියටර් එකෙහි , එකල එකම වරකුදු නාට්‍යයක් බලා නැතැයි කියාද ඔබ සිතනු නැත. ? පුදුම නොවන්න. 'පුදුමය' දනවන සියල්ල ඉදිරියෙනි.
ජීවිතය හරි පුදුම ප්‍රහේලිකාවකැයි මට සිතේ. මේ සා ආගන්තුක වස්තූන් බවට පත්ව, සරසවි සමයේ මා නොබලා නොතකා සිටි අක්බාර් පාලමත් , පේරාදෙණියේ අනන්‍ය සංකේතයක් වූ යෝධ පෙම් වෘක්ෂයත් , සරසවියෙන් සමුගෙන දශකයක් ගෙවෙද්දී , මගේ ආත්මයේ කොටසක් බවට පත් වූයේය දෛවයේ මහා ඔච්චමක් විලසිනි.
******
මෙතෙක් නින්දේ රැඳී , මගේ දැහැන නොබිඳ හිටි දුරකතනය ඇහැරෙයි.
"කොහෙද ඉන්නේ?"
ඇයට දැන් ඔහුට බොරැ කිව නොහැකිය. එහෙත් ඇත්ත කියා - මා ඉන්නේ අක්බාර් පාලම මත තනිව අඩ අඳුරේ ගඟ දෙස බලාගෙන යැයි කියා - ඔහු තෝරා ගත්තේ අර්ධ වශයෙන් උන්මත්තක ,අතීතකාමී ගැහැණියකැයි , ඔහු විපිලිසර කරන්නටද ඈට නොහැකිය.
" මම පේරාදෙණියෙන් ගෙදර යන ගමන් !"
අර්ධ අසම්පූර්ණ සත්‍යයකින් දමා ගසා, බොරැකාරියක වීමේ පාපයෙන් මිදී , ගොම්මන් කලුවරටත් , අඩ'ඳුරැ අක්බාර් පාලමටත් , අතු සිඳ නිරැවත් කොට නව යොවුන් පෙම්වතුන්ගේ පෙම් තිප්පොල අවුරාලීමෙන් ජනශුන්‍ය කරන ලද යෝධ ප්‍රේම වෘක්ෂයටත් සමු දෙමින් , මාරැතියක් අක්බාර් පාලම අසබඩින් පණ ගැන්වෙයි.
මෙතෙක් නිශ්චලව හිඳි සීතලද පටලාගෙන , හදිසි සුලං රැල්ලක් ක්ෂණිකව හමා යයි. නිදන සොබාදම් මව අවදිව ඇත්තා සේය. සොබාදම් මව , සුලඟින් තිගැස්සී , අවට තතු විමසන්නේ , ඇගේ නිදි බිඳි රිය හඬට මැවු මේ මැදිවියේ සොඳුරැ ගැහැණිය කෙරේ නොමනාපයෙන් විය නොහැකිය. ඇගේ සීතල සුසුම් පැතිරෙන්නේ , අතීතය නමැති ඉන්ද්‍රජාල මායා දැලෙහි තවමත් නොවිසඳුනු සැක සංකා රටා අස්සෙහි පැටලී , එහිම ඇමිණී හිඳින ,සවිමත් පියාපතින් සැදුනද ,මිදී පියඹා යන්නට සිතට දිරි නැති කුරැමිණියෙකුට , ඒ තරම් සමනල් හදවතක් ඇති ව ඉපැදීම පිලිබඳ සන්තාපයෙන් විය යුතුයැයි මට සිතේ..
