මට මඳක් නුදුරෙන් කුඩා සුන්දර යුවතියක් වැඩි කලබලයක් නැතිව පාවහන් එකිනෙක පලඳමින් සිටින්නීය. පෙනුමෙන් පෙනී යන්නේ එතරම් සංකරත් නැති අර්ධ නාගරික ටිකක් දඟකාර කෙල්ලක බවයි. එතරම් කලබලයක් නැතිව සිය පාවහන් උනා දමා නිරුවත් දෙපයින් නිදහසේ පාවහන් හලෙහි ඇවිදිමින් විටින් විට දුරකතනයට දෑස් යොමන්නීය.
තමන් පාවහන් දමා බලනවා වෙනුවට අනුන් තෝරන පාවහන් දෙස බලා ඉඳින එකත් හරි අපූරු කාරියක් නොවැ. මන්ද මේ රටේ බොහෝ ඇත්තන් ඇඳුමක් කැඩුමක් තෝරන්නේම ඇඳුම ලස්සන නිසා පාට ලස්සන නිසා මිසක ඒ ආයිත්තම තමුන්ට හරියන නිසා නොවෙයිම නොවැ. ඉදින් මම සාප්පුවේ සිටි එකම ගනුදෙනු කාරිය දෙසත් බලමින් ඈ තෝරන දෑටත් ඇස් යවමින් සාප්පුවේ කල් මරන්නෙමි.
විනාඩියක් දෙකක් ගතවන තැන ඇස් කොණින් මට එහායින් මට පෙනෙන්නේ කහ පාට සිවුරකි. හොරෙන් බැලූ දෙස කෙලින් බලන කල ඉතා දුබල වයස්ගත සිල් මෑණි කෙනෙකුන් සාප්පුව තුල මම දකින්නෙමි. පෙනුමෙන් හැඟී ගියේ එතුමිය එතරම් සරු නොවන ආරාමයක සිට එන වගකි. මම හොරැහින් ඇගේ දෙපා දෙස බලමි. පපුව හෝස් ගා යන තරම් වේදනාවක් මසිත වෙලා ගන්නේ , ඇගේ නිරුවත් යටි පතුල් ඈටත් වඩා වේගයෙන් මහලුව දිරාපත්ව ගොසිනුත් තවමත් පාවහනකින් නොවැසී ඇවිද ගොස් ඇති බවක් දැකීමෙනි. සෙයිලමේ කලු පැහැති කසල මැඩ ඈ වඩින නිසාවෙන් ඒ යටිපතුල් කලු ගැසී පැලී ඇති අයුරු දකිමින් මම මොහොතක් වික්ෂිප්තව බලා සිටියෙමි.
ඈ වැඩි හැලහොල්මනක් නැතිවම අරුමෝසම් , අඩි උස , අඩි නැති , පබලු ඇල්ලූ යනාදී නානාප්‍රකාර පාවහන් එක එක අල්වා බලමින් ඉතා සෙමෙන් ගමනින් , කූඩ වල බහා ඇති මිල අඩු පාවහන් වෙත පැමිණ නැවතුනාය. පෙනීම දුබල නිසාවෙන්දෝ පඬු පාට රෙදි උරයෙන් ලොකු ඇස් කණ්නාඩි කුට්ටමක් ගෙන අපහසුවෙන් ඇස ලා ගනිද්දීම බාටා හලෙහි කොලුවෙකු ඈ වෙත පැමිණෙයි.
'මෑණියෝ මොනවද බැලුවේ?' සිතුවාට වඩා කරුණාවන්ත හඬින් ඒ හුරුබුහුටි කොලුවා කතා කලේය.
ඈ තමන් තෝරාගත් බාල පාවහන් දෙක අසුනකට බරවී ඔහුගේ උදව්වෙන් පයලා ගන්න අයුරුත් මම ඇස් කොණින් දකිමි. මිල අඩු ඒ පාවහන් දෙක දෙස සෙමෙන් බැල්මක් හෙලමින් තෘප්ත බවක් දැක්වූ ඈ , 'කීයද දරුවෝ මේකෙ ගාන?' කියා අඩමානයට මෙන් ඇසුවාය.
'හාරසීය අනූ නමයයි'
ඈ පඬු උරයට යලිත් සුරත එබුවාය. මඳ වේලාවකින් ඉන් එලියට පැමිණෙන්නේ රුපියල් පහේ දහයේ , විස්සේ කුඩා කාසි කොල පිරි පොලිතින් උරයකි. මම මඳක් ඉන් එහාට වෙමින් සංවේගජනක හුස්මක් පාකරමි. වෙවුලන මහලු දෑතින් රුපියල් හාරසිය අනූනමයක් කුඩා කාසි කොල වලින් එක්කාසු කරන්නට දරන ප්‍රයත්නය බලා හිඳින්නට අපහසු බවකුත් නොමනා බවකුත් මට දැනුනු හෙයිනි.
ඈට උදව්වක් කිරීම එතරම් මනා නොවන හෙයින්ම ඇගේ සහයට සිටි කොලුවා ඉවසීමෙන් ඈ දෙස බලා හිඳියි. අසන්නට දෙයක් නැති නිසාවෙන්දෝ , 'මෑණියෝ මේ සෙරෙප්පු දෙක හරි නේද?' කියා අසන අයුරු මට ඇසෙයි.
කවුන්ටරය වෙත සිටි තරුණයා ඉක්මන් ගමනින් සිල් මෑණියන් වෙත එන්නේය.
'මෑණියෝ සල්ලි එපා. අර මෙතන හිටිය ගෑනු ලමයා මෑණියන්ගෙන් සල්ලි ගන්න එපා කියලා සෙරෙප්පු දෙකේ ගාන අපිට ගෙවුවා මෑණියෝ..එයා සල්ලි ගෙවලා ගියා.. '
ඈ සල්ලි ගැනීම නවතා අපහසුවෙන් උඩ බැලුවාය. මම සපත්තු සහ නොකල්පනාවෙන් අතරමංව තිබූ සිතෙහි සිහි එලවා ගන්නට වීමි. සපත්තු තෝරන්නට සහයට හිටි කොලුවාගේ මුහුණෙන් සිනහවක් මතු වෙයි. කතා නායිකාව කතාවේ අරුත පමණක් අපට ඉතිරි කොට ජවනිකාවෙන් සමුගෙනම ගොස්ය.. නොකියාම !
සිල් මෑණියන් ගේ වියපත් තොල් අතරින් වදනක් දෙකක් මුසුවෙයි. ගණකම් කණ්නාඩි දෙක ඇතුලෙන් බොර පැහැති දෑස් වල කුඩා දිලිසුමක් මට පෙනෙයි.
'පිං සිද්ද වෙච්චාවේ ඒ දැරිවිට..'
ලෝකය තවමත් කොච්චර නම් සුන්දරදැයි තවත් එක් වරක් ඒ සුන්දර සිඟිති තරුණියට ඇසෙන මානයට දිව ගොස් කෑගසා කියන්නට මට හැඟුමක් පහළ වෙයි. ඇයට එය ඇසෙන එකක් නැත. මෙලහකටත් ඇගේ අනාතුර කාරුණික හදවත, හුදී ජන ගංගාවට මුසුවී සරණ සොයන දෑසක් සොයා සැරිසරනවා ඇත.
මේ කුඩා දසුන ඒ නාඳුනන සුන්දර තරුණිය වෙනුවෙනි.
ආදරය සහ හොඳ හිත බෝවන රෝගයක් වැනිය. ගෑවුනු ගෑවුනු තැන සුවඳ හමන සැන් කුප්පියක් වගේ හොඳ හිතට පැතිර යන්නට වෙලාවක් කලාවක් නැත. මට කරන්නට හැකි එකම දේ , කුප්පියේ තිබෙන 'සුවඳ' කුඩා වපසරියකට හෝ පතුරවන කුඩා සුලඟක් වෙන එකම පමණකි.
