[323] අසංඛ්‍යත ස්වප්නය

යා යුතුය මා නැවැත
සොයා පෙම් මං පෙත
ප්‍රහර්ෂය පණ ලබන 
පිපුන වත දකින්නට

මද්දහන් ඉර දැවී
දවල් ලැව් ගිනි නැගෙන
වන රොදින් දිම් භෂ්ම
නැගෙනු දැක ගත යුතුය

ඉබාගාතයේ ඇවිද
සිසිල් දිය පහස ලැබ
නැමී සුලඟට නටන
හරිත තණ ගොමු කොහිද

මා නැවත යා යුතුය
අසංඛත ස්වපන මත 
අඬා බැස ගොස් නිදන 
කඳු පෙතට , දොල වෙතට

රාත්‍රිය නලවමින් 
කෙතක පැල් පියසකින්
ඇසිල්ලක මතුව එයි
ගොපලු වස් දඬු හඬක්..

හද ගැබෙහි පතුල
ගෝත්‍රිකයකු නිදයි
අවදි වී සිහිනයෙන් 
හෙට ලොවට යා යුතුය..

සියවසක ලේ කඳුලු
හද ගැබින් නික්ම යයි 
මා එවෙත යා යුතුය 
මා නැවත යා යුතුය...

A Translation of  'I Shall Return' 
By Claude McKay

I shall return again; I shall return 
To laugh and love and watch with wonder-eyes 
At golden noon the forest fires burn, 
Wafting their blue-black smoke to sapphire skies. 
I shall return to loiter by the streams 
That bathe the brown blades of the bending grasses, 
And realize once more my thousand dreams 
Of waters rushing down the mountain passes. 
I shall return to hear the fiddle and fife 
Of village dances, dear delicious tunes 
That stir the hidden depths of native life, 
Stray melodies of dim remembered runes. 
I shall return, I shall return again, 
To ease my mind of long, long years of pain.


ප.ලි . 
මෙය පිරිසිදු ස්වතන්ත්‍ර  නිර්මාණයක් යයි පැවසිය හැකි නොවේ. අමුවේ ලියූ ඇතැම් වදන් මිතුරෙකු විසින් කපා කොටා හැඩ  දැමු බැවින් , එම මිතුරු තුමාටද තුති පුද කරමි. 

[322] කඳුළු පාරුවකින් එතෙර වෙමි

රතු අහස සිය තිමිර සලු පොරවාගෙන නින්දට හරි බරි ගැසෙන සන්ධ්‍යාවයි.  ඈත ගම් දනවු වල කැදලි සොයා  පියාඹන කිරල . වවුල් සහ කාක නාදය අහස වසා වෙලා ගනිද්දී ගං ඉවුර පමණක් නිසංසලය . කණට ඇහෙන නෑහෙන ගානට ගඟබඩ නිසංසලය බිඳ දමා කැලැත්තෙන කුඩා ජල තරඟ සමග හැප්පෙන පාලම්  පාරුවක් ගඟ ඉවුරේ නතරව සිටී  .  එහි කොණෙක ඇණ බා හිඳ ගෙන , ලහි ලහියේ ගොඩ නැගෙන පාලම් බඳ දෙස මහලු තොටියකු  හිස් බැල්මෙන් බලා සිටී.

මලානික ලන්තෑරුම් එලියෙන් මඳ පමණට පලවා හරින  අන්ධකාරය, මුළුමනින්ම දුරින් දුරු කොට දැවැන්ත  නියෝන් බුබුලු වැල් පාලම් කණු වල නොබෝ දිනකින්  එල්ලෙනු ඇත. ලන්තෑරුමට , පාලම් පාරුවට සහ තොටියාට සැඳෑ සමය එලඹ තිබේ . ගඟ දිය දෙබෑකොට අහස උසට පැන නැඟුනු කොන්ක්‍රීට් කුලුනෙහි ලැග , අහස ගැබෙහි තරු සමග දොඩමලු වන්නට කුරුළු කොබෙයියන්ට නිනව් නැතුවා සේය. ගඟ දියට නැමී ගත් තුරු අගිස්සක පැද්දෙමින්, සුළඟ ගහකොළ මෙන්ම පාරු පිහිටෙන් එගොඩ මෙගොඩ වන ගම්බද සිරික්කි මුහුණු දකින්නට කුරුළු කොබෙයියන්ට වැඩි කල් ඉතිරිව නැති සෙයකි.  කොන්ක්‍රීට් දුහුවිල්ලෙන් වෙහෙස පත් තොටියාගේ හැඬුමකට සමාන පාරු කවි ගී හඬ පාලම් මෝලේ කුලු ගෙඩි පහරින් දවස තිස්සේ යටපත් වෙයි. ගහකොලටත් ගඟ ඉවුරටත් ඉසුඹුවක්  ලැබෙන රාත්‍රිය දැන් නිහඬය . 

කාලය විසින් බොහෝ වෙනස් කම් ගහකොළ සතා සීපාවුන්ට පමණක් නොව මිනිසාටද සිදු කොට  තිබේ. සොබාදහමේ නියමයන්ට එකඟව හීන් සීරුවේ ඇදෙන පාරුවක මන්දගාමී වේගය, හැල්මේ දුවන නූතන මිනිසුන්ට නොගැලපීම අරුමයක් නොවේ . කාලය විසින් කොල පැහැය උදුරා ගෙන අලු පාට කොන්ක්‍රීට් පැහැය ඒ ඒ තැන්හි පින්තාරු කොට තිබේ.

කිසිවෙකුත් එගොඩ මෙගොඩ වන්නට තබා සුව දුක් අසන්නටවත් ගොඩ නොවෙන හුදකලා පාලම් පාරුව දිරාපත් වන වේගයටත් වඩා වේගයෙන් , තොටියාගේ කුඩා ගෙපැලෙහි අඹු දරුවන්ගේ ජීවිත මහලු වෙයි. උන්ගේ බඩගින්න දෙස බලා හිඳින්නට පාලම මතින් ජීවිතය සොයා දුවයන පුහුදුන් මිනිසුනට කාලය ඉතිරිව නැත. ජීවිත කාලය පුරාවට තම මෙහෙය නිසි සේ ඉටු කළ ගෞරවාන්විත පුරවැසියෙකුට හිමි රතු විල්ලුද පලස් ඔහුට හිමි නැත. සුසිනිඳු සේද සළු වෙනුවට ඒ දුප්පත් ගෙපැලෙහි අනියත හෙටක සෝ සුසුම් පටල ජිවිතයට සිතල ගෙනෙනු ඇත.

 මෙගොඩ සිට සුසුම් ලන්නන් අනල්පය. සොබා දහමෙහි හද ගැස්මට අනුනාද වන තාලයට මහා පොළවෙහි ඇවිද යන්නට ඉවසීමක් ඇත්තේ එහෙමත් කෙනෙකුටය. එහෙයින්ම එතෙර වන්නන්  අල්පය. තොටියාණෙනි, ජීවිතය අද එක ඉවුරක නතරව ඇතද  නුඹ එතෙරව සිටී.

කවුරුවත් නැහැ - කවුරුවත් නැහැ

එගොඩට යන්නට - එ‍ගොඩට යන්නට...

ඉරගල වැටිලා - ඉවුර දෙපැත්තේ

අඳුර ගලනවා - පාරුව ඇතුලට

ලංතෑරුම කෝ ඔහෙ තිබුනාවේ...

කවුරුවත් නැ කවුරුවත් නැ...

දවසින් දවසම පාලම හැදුනා

පාලම් මොලෙන් හෙන හඩ ඇසුනා

කිරන කැලෑවේ කුරුළු කොබෙයියන්

ගම හැරදා යන්න ගිහින්...

කවුරුවත් නැ කවුරුවත් නැ....

දෑතේ අතැගිලි හබලට ගෙවුනා

ගෙනියන්නට බැරි මහ බර තිබුනා

මෙතුවක් නොම ගිය බර අද දවසේ

මට හිනැහීගෙන යනවා රහසේ

කවුරුවත් නැ කවුරුවත් නැ....

( අමරසිරි පිරිස් )